Steeds weer afscheid nemen van kind

Hier ook es-nl

Hoi Chiquita,
Ook wij zitten met hele familie in Spanje en dochter in NL, nu 6 maanden, en we hebben elkaar met kerst gezien en ik ben net 2 dagen op bezoek geweest. Maar ik moet zeggen dat het me meevalt en dat terwijl dochter in ik ontzettend close zijn. Maar dat ik denk ook de reden dat we heel veel contact via Skype hebben. Ik zit voor mijn werk hele dagen aan de computer en zij voor het studeren ook vrij veel dus elke dag hebben we wel even contact, ze showed kleding die ze koopt, verder allerlei leuke dingen etc, en ik zet m'n laptop erbij als ik sta te koken en dan kletsen we. Dus heel eerlijk gezegd heb ik er niet zo'n last van. Wel zou ik het fijn vinden als ze soms eens een weekendje lekker thuis zou kunnen zijn maar dat zit er niet in, dus ik leg me er maar bij neer, over anderhalf jaar gaat Nr. 2, want niemand wil ik ES blijven studeren. Over 6 jaar zit ik dus misschien alleen in ES.
Pecas

Nee

Ik herken het niet, ik geniet ervan dat zoon (23) en zijn vrouw het naar hun zin hebben op 700 km afstand en daar hun een eigen leven opbouwen. Hoe oud is je zoon ?

Chiquita

Nee, ik zou er ook niet aan moeten denken, zo te lezen zitten we een beetje in het zelfde schuitje, niet echt op onze plek.

Even zat het er in dat we met de hele familie richting NL gingen maar dat is nu toch weer afgekaatst. Hier met 3 pubers in huis loop ik tegen veel dingen op die ik moeilijk vind omdat ze inmiddels echte spanjaarden zijn en man en ik écht niet en erg aan onze eigen normen hechten, en dat veroorzaakt fricties. We mogen niet klagen, want we hebben allebei een goed lopend bedrijf, wonen mooi en in de winter ben ik vreselijk blij met ons lekker klimaatje maar toch zouden we liever naar andere oorden vertrekken.
Conditie is wel voor de kinderen dat ze allemaal in het buitenland gaan studeren, NL, UK of wat dan ook, maar absoluut niet hier, ik wil niet dat ze hier vastroesten en straks zonder werk zitten!
Maar tegen de tijd dat iedereen het huis uit is, denk ik dat wij ook wel zullen verkassen, we zijn nooit erg honkvast geweest en vooral in ES voelen we ons niet thuis, wat we in andere landen wel hadden!
Ik kan me voorstellen dat je dat stukje constant contact mist met je zoon en vriendin, voor mij is het anders, want dochter zit op universiteits campus. Hebben jullie verder nog contact via Skype ofzo? Ik weet uit ervaring dat als je niet genoeg contact hebt om de kleine futteliteiten te bespreken, dat het dan steeds moeilijker wordt want dan gaat het alleen nog maar om de grote lijnen en dan wordt het erg oppervlakkig. Maar ook ik zou dochter graag elke 2 maanden zien, maar voorlopig heeft ze daar zelf geen behoefte aan, in maart een week vakantie maar zóveel leuke plannen met universiteit dat ze denk niet eens komt!
En.. mis je NL, zou je graag teruggaan?
Pecas

Chiquita

Zo gauw je kinderen niet meer thuis wonen, ga je dingen van hun dagelijkse leven missen en zo hoort dat toch ook.
We mailen/ bellen eens in de 14 dagen en dat vind ik prima, geen bericht goed bericht. Voelt hij het het ook zo ? Maar welk contact had jij op die leeftijd met je ouders, ik "moest" elke woensdagavod mijn moeder bellen toen ik op kamers was en ging dus door weer en wind naar de telefooncel. Wat ben ik blij dat er toen geen mobiele telefoons waren :o)

Pecas

Ha dat herken ik, heb ook nog een dochter (bijna 21)die sinds augustus in Amerika studeert, die heb ik nu dus al ruim 6 maanden niet gezien, maar daar Skypen we iedere week mee. Op de dag vertrek vroeg ze huilend of ze met kerst huis mocht komen. Tuuuurlijk zei ik, maar al snel had ze haar 4 weken kerstvakantie volgepland met een rondreis door Amerika waar ik ook echt voor 100% achterstond.
Maar ook hier denk ik dat je niet moet willen om alle kleine dagelijkse dingen te bespreken, als het kind het wil, prima, maar niet omdat jij als moeder van alles op de hoogte wil blijven :o)

Dagelijks contact

Het is meer dat ik de hele dag, voor werk, op Skype zit dus het is een kleine moeite even "hallo" te zeggen, bij drukke dagen blijft het daar ook bij, "Lekker geslapen?", of "Kus mam, ik ga dit, dit en dit doen vandaag!". Ik weet heel zeker dat het me de volgende die weg gaat, een jongen, vast héél anders zal zijn want die is gewoon minder communicatief. Ik hoef niet alles te weten en was zelf ook een ontzettend vrije vogel, vóor de tijd van mobiel, fax zelfs, en had soms wekenlang geen enkel contact met ouders, dus ik vind het allemaal best maar stiekem vind ik het wel harstikke leuk dat dochter het zo gezellig vind lekker te kletsen met mij!

Shonagh, ik vind haar plannen ook allemaal best hoor, als ze zin heeft te crashen thuis zie ik haar wel verschijnen! Harstikke leuk toch al die vrijheid die ze nu hebben, nu kan het allemaal nog, straks zitten ze vast aan een baan.

Pecas

Eigenlijk

Zie jij je zoon best vaak, ondanks het feit dat jullie in het buitenland wonen. Toen ik trouwde was de bezoek frequentie met mijn ouders zo'n 4 keer per jaar een dagje en niet omdat we een slechte relatie hadden, maar het kwam er gewoon niet vaker van. We wonen op 2 uur rijden van elkaar. En toen had je geen internet e.d. dus alleen telefonisch contact. Jij hebt veel meer mogelijkgheden tot je beschikking. Dus nee, ik herken het niet.

Hier ook

Wij wonen in Frankrijk en dochter is achtergebleven in Nederland. Daarnaast woont mijn oudste zoon sinds 2 jaar in Rome en mijn oudste dochter woont weliswaar ook in Frankrijk maar wel op een behoorlijke afstand van ons dus die zien we ook niet zo vaak.
Ik mis hun alle drie natuurlijk erg. Gelukkig heb ik met name met de meisjes veel contact. We bellen elkaar eigenlijk elke dag en ook tussendoor wel sms'en of op een andere wijze berichtjes sturen. Eens in de 14 dagen zou ik echt veel te weinig vinden. Ik wil op de hoogte blijven van hun dagelijks leven en natuurlijk ben ik ook gewoon bezorgd als ik te lang niks hoor.
Mijn zoon spreek ik minder vaak want die is wat minder digitaal ingesteld en is nog niet vastgegroeid aan zijn telefoon zoals de meisjes. Hem spreek ik meestal een keer per week, soms twee keer per week. Wel spreek ik hem meestal langer aan een stuk. Als die jongen eenmaal aan het praten is dan is hij niet meer stil te krijgen.
Overigens vertelde mijn oudste dochter dat ze laatst met haar vriendengroep (bijna allemaal studenten met ouders ver weg) het er over hadden gehad en dat bijna alle meisjes dagelijks contact hadden met hun moeder en de jongens vaak maar een paar keer week. Hun conclusie was omdat ouders bezorgder zijn om hun dochters. Wij volgen wat dat betreft de trend hoewel ik om alle drie even bezorgd ben dus dat is echt niet de reden.
Ik zou mijn zoon overigens best vaker willen spreken maar hij heeft zijn telefoon vaak niet mee. Je kan hem eigenlijk alleen 's avonds thuis bereiken. Een beetje zoals vroeger dus voor de mobiele telefoon. Hij schrijft ook nog steeds brieven en zo.
De kinderen zie ik redelijk vaak denk ik gezien de afstand maar voor mij niet vaak genoeg. Mijn dochter in Nederland heb ik vrij vaak gezien het afgelopen half jaar omdat ik nog wat dingen af te ronden had in Nederland. Nog steeds trouwens dus ik ga zeker de komende maanden nog een paar keer heen. Met kerst is ze hier geweest en rond Pasen komt ze weer. Mijn andere twee waren hier ook met de kerst. Mijn zoon bezoek ik gemiddeld twee keer per jaar en mijn dochter ook zoiets. Mijn oudste dochter komt elke vakantie eigenlijk wel hier en aangezien ze nog studeert is dan om de 8 weken gemiddeld. Mijn zoon werkt al dus minder tijd maar hij probeert ook een keer of 3 per jaar te komen.
Ik vind dat ik hem te weinig zie eigenlijk vergeleken met de meisjes. Ik snap het wel want hij werkt al dus heeft het gewoon druk. Het is echt niet dat hij niet vaker wil komen maar het komt er niet van net zoals het er van mijn kant ook te weinig van komt vanwege werk en de jongere kinderen en andere verplichtingen.
Ik denk trouwens niet dat je er ooit echt aan went. Afscheid nemen blijft altijd moeilijk.