Thuiswonende zoon, wat kan je nog afspreken?
Mijn vriendin heeft een zoon (29) die nog thuis woont door allerlei omstandigheden. Zoon heeft psychische problemen gehad, is nu stabiel (dankzij medicatie die hij z'n leven lang zal moeten gebruiken) en het gaat steeds beter. Door die jaren dat hij ziek was heeft hij zijn studie (uni) moeten afbreken. Toendertijd woonde hij zelfstandig, maar kon dat niet aan. Heeft in de tussenliggende jaren ook 2 jaar op zichzelf gewoond mét begeleiding wat ook misliep. Woont nu sinds 3 jaar weer bij zijn ouders. Het eerste jaar was er nog begeleiding, er zijn toen afspraken gemaakt over de begeleiding.Het grootste probleem zit 'm bij zoon in zijn zelfstandigheid, hij zorgt niet goed voor zichzelf en zijn huis (verslonst, vervuilt, slaapt op de gekste tijden, medicatie-inname)kan niet met zijn financiën omgaan (zijn ouders beheren dus zijn geld). Na 1 jaar is de begeleiding gestopt. Dus ze rooien het nu al 2 jaar 'zelf'. De enige begeleiding zit 'm in gesprekken met zijn behandelend arts en de instelling van zijn medicatie. Tot nu toe is er sindsdien een opwaartste lijn. Zoon is aan een bol-opleiding begonnen (ver onder zijn niveau want hij heeft vwo+ gedaan) en heeft dat met succes afgesloten en begint dit jaar aan een bbl-opleiding en is daarvoor ook aangenomen. Maar de laatste tijd beginnen er scheuren te komen in de zoon-ouder relatie. Zoon heeft er genoeg van om nog te 'luisteren' naar zijn ouders, 'vergeet' te melden waar hij is waardoor zijn ouders ongerust worden. Komt niet thuis wanneer hij verwacht word. Geeft z'n geld waarvan hij weet dat hij het nodig heeft die week voor z'n werk/opleiding uit aan andere dingen, waardoor zijn ouders zich gedwongen zien om het voor te schieten omdat hij anders zijn opleiding misloopt. Neemt zijn mobiel heel vaak niet op (=onbereikbaar zegt hij). Kortom echte puberdingen die je op 29 jarige leeftijd niet meer zou verwachten. Het is niet dat zijn ouders zo streng zijn of dat hij zo gecontroleerd word, maar het zijn eenvoudige dingen. Zoals dat ze hem verwachten voor het eten en hij niet komt opdagen (na werk) en dat zij dan niet snappen waar hij is, ongerust zijn en dan komt hij 's avonds doodleuk aanzetten. Hij kan niet het huis uit, voordat hij een beetje fatsoenlijk inkomen heeft omdat hij dan zichzelf niet kan bedruipen. Een optie zou dan zijn intenstief-begeleid-wonen (daarvoor komt hij in aanmerking staat al op wachtlijst). Een wajong-uitkering is hij voor afgekeurd omdat hij 'te goed' daarvoor zou zijn mits hij zijn medicatie inneemt.
Zoon weet dit alles natuurlijk ook.
Mijn vriendin word er bij tijd en wijle hopeloos van. Ze maakt afspraken met hem, vervolgens houd hij zich er niet aan en ze word boos (in hoeverre kan dat nog op een knul van meer van 2 meter, 29 jaar en 90 kilo?)
Liever hadden de ouders ook dat hij zelfstandig kon wonen, maar het kán gewoon (nog) niet.
Nu zitten ze in een soort pat-stelling waarbij de beiden zich niet prettig voelen. De voorvallen die mijn vriendin verteld zijn echt dingen waarvan ik me heel goed kan indenken dat ze daar ongerust van worden. Zoon echter word er weer boos van dat zij ongerust zijn. Vriendin heeft geprobeerd afspraken te maken met hem. Dat hij sms't als hij niet mee-eet onverwachts b.v. of dat hij het meld wanneer hij niet thuis slaapt. Maar dat gaat dan even goed en dan dus weer mis.
Eigenlijk weet ik ook niet goed waarom ik het hier neer zet. Ikzelf weet ook geen oplossingen of lumineuze ideeën aan te dragen om vriendin haar zoon in te laten zien dat hij zijn ouders zo niet kan behandelen. Het is verder best een lieve jongen, een goedzak en ik heb wel eens pogingen gedaan tot 'm door te dringen dat zijn ouders gewoon ongerust zijn (mijn 17 jarige snapt dat prima) en dat gaat even goed en dan vergeet hij dat ook weer. Misschien kan hij ook door de medicatie/afwijking die hij heeft zich niet zo goed inleven in anderen (empathie) heb ik al gedacht.
Iemand nog een erg goed idee? Om vriendin een handvat te geven om het nog maar eens aan te gaan?
Ik dacht aan 'regels opstellen' en in grote letters bij zoon in de kamer te hangen. Maar vriendin zegt dat je dat niet kan maken bij een 29 jarige? De 'regels' in z'n telefoon op ' kladblokje? (net als zijn medicatie, staat ingesteld op telefoon, met alarm).
groeten albana
Een dingetje
Door de laatste zin die je schreef kan ik alleen maar toevoegen dat hij misschien iedere dag een melding kan laten afgaan op zijn mobiel (net als de medicatie): zo rond 17.00 uur, "doorgeven of ik wel of niet thuis eet" ...zoiets? Verder eigenlijk geen tips.
Sja
ik snap je betrokkenheid bij je vriendin. het zal niet eenvoudig voor haar zijn om nog zozeer zorg te moeten hebben om een volwassen kind. Heel moeilijk zelfs. Het is mooi dat er een stijgende lijn is de laatste tijd.
Eigenlijk sta je als ouders te dichtbij, begeleid wonen ergens anders zou veel beter zijn. Je ziet en weet als ouders gewoon te veel, dat gaat de zoon tegenstaan en vandaar het puberale gedrag.
Misschien de huiselijke kant wat loslaten, naast het plaatsen van die melding op zijn mobiel zoals iemand net schreef.
Zie hem als iemand die een kamer bij je huurt. Van zo iemand houd je ook niet exact bij hoe laat hij komt of gaat. Voor mijn part doe je aan een huur-plus, dus ook schoonhouden en de was doen.
Handige tips
Het is gewoon dat je zo graag wát zou willen doen....en vooral omdat veel gedrag van hem als 'pubergedrag' overkomt (tenslotte heb ik ook pubers) probeer je 'puberoplossingen' te bedenken. En zoek je je hoofd af naar mogelijke trucs die bij een puber de boel vaak een beetje recht trekken. Het is natuurlijk maar ernstig de vraag of dat helpt, maar als het maar 'even' is,is het in ieder geval weer even een opluchting.
Ik weet best...ik ben praatpaal van vriendin. En die functie vervul ik met verve. Ik ken haar zoon ook al vanaf de geboorte, toen hij nog klein was heb ik hem heel vaak opgepast. Hij was mijn eerste 'oppaskindje' en ik heb dat járen gedaan. Toen wij trouwden was hij de hele dag uigenodigd en zijn ouders alleen de avond. Zoon en ik hebben dus ook een speciale 'band'. Vandaar dat ik zoon soms ook aanspreek en dat ook kán doen, hij pikt het ook van mij.
Natuurlijk sta ik klaar voor vriendin en hebben we ook leuke dingen enzo, maar eigenlijk ligt zoon áltijd op vriendin's schouders en gaat altijd met haar mee (niet werkelijk natuurlijk, maar de 'last' zeg maar).
Dat 'los' laten ook als vriendin is dan erg moeilijk als je ziet dat je vriendin eronder gebukt gaat.
Die sms van 17.00 uur is een hele goeie. Die brief ik meteen door. Man van vriendin is beheerder van zijn sms-functies qua medicijngebruik en die kan het vast zo instellen (is ict-er van beroep).
Wat tonny zegt, tja ik wilde dat het zo kon. Daar zou vriendin vast blij van worden, maar ik denk dat haar zoon daar té 'slecht' voor is (zelfs nu nog). En de gevolgen die zijn eigen gedrag heeft kan hij (soms)ook gewoonweg niet overzien. Als hij zijn geld op heeft en daardoor niet naar zijn werk kan reizen raakt hij gewoonweg zijn baan én opleiding kwijt. Hij 'ziet'dat pas als het té laat is (als zijn geld dus op is). Je kan hem niet op de feiten drukken door het dan maar zo te laten en hem alles te laten verliezen, dan zou hij weer wegzakken in depressiviteit en z'n bed niet meer uitkomen etc.etc. Die gevolgen zijn véél te groot, dat kan hij beslist niet aan.Ze moéten dus zo nu en dan wel ingrijpen omdat zij de gevolgen wel zien aankomen.
Zoals ook met dat niet thuis komen. Soms komt hij gewoon niet thuis en heeft voor later géén medicatie meer. Omdat hij volledig afhankelijk is daarvan en ze écht op tijd nodig heeft moeten ze hem wel zoeken, anders komt hij wéér in een manische bui en is dan helemaal niet meer te remmen. etc.etc.
Ik denk dus dat jouw voorstel niet kan, dat kan hij w.s. ook niet in de toekomst.
Het is ook niet zo dat wat hij heeft zomaar iets is. Er is daadwerkelijk een stoornis bij hem vastgesteld die pas naar boven komt als je ver in de puberteit zit en alleen bij jongens voorkomt. En die nooit overgaat. Als hij het verhaal opleiding-baan volhoud dan zal dat intensief begeleid wonen in de toekomst een optie zijn.
mmm, ik zal nog 's verder denken over die sms-functie met zijn ouders, dát bied misschien nog meer mogelijkheden.
groeten albana
Pijnlijke herkenning.
'Het grootste probleem zit 'm bij zoon in zijn zelfstandigheid, hij zorgt niet goed voor zichzelf en zijn huis (verslonst, vervuilt, slaapt op de gekste tijden, medicatie-inname)kan niet met zijn financiën omgaan (zijn ouders beheren dus zijn geld).'
Ik herken mijn zoon hierin op alle genoemde punten.... Hij is nog geen 29, maar wel volwassen. Loslaten is geen optie; ik MOET wel ingrijpen om erger te voorkomen. Het schrijnende voorbeeld wat gegeven wordt van de ouders die zijn openbaar vervoer betalen omdat hij anders zijn baan verliest, ken ik ook.
Albana, ik weet niet of je iets voor je vriendin kan betekenen, behalve een luisterend oor. Van tijd tot tijd iets gezelligs samen ondernemen is leuk, maar ik weet uit ervaring dat de thuissituatie je niet loslaat.
Ja, het kan zijn
dat hij zijn baan verliest met alle gevolgen vandien, maar als je maar telkens zijn probleem voor hem oplost gaat hij het echt niet zelf doen. Terwijl je daar ook echt jezelf mee hebt.
Hem wel laten gaarsmoren kan tot gevolg hebben dat hij verder afzakt, misschien zelfs opgenomen moet worden... Maar dan gebeurt er iets! Misschien wordt hij dan wakker, komt hij tot besef dat hij zelf verantwoordelijk is geworden voor zijn leven.
Dan gaat hij er aan onderdoor, om er waarschijnlijk weer op te krabbelen.
Nu gaan er drie mensen aan onderdoor. Niet dat de ouders een rustige tijd hebben als ze het loslaten en hij afglijdt... maar ze zullen hem echt eens los moeten laten. Zoals het nu gaat is hij ook niet geholpen in wezen. Alleen op de korte termijn.
Dus
dat smsje ; goed plan. Maar maak ervan: als je sms't dat je komt eten, oke. Sms je niet: dan kom je dus niet eten.
Deur gaat vanaf bepaalde tijd op slot?
Geen klussen meer voor hem doen, alleen onder bepaalde voorwaardes? de was, schoonmaken kamer (zal je vriedin ook nog doen neem ik aan?)
Koentje
Ik werk in de psychiatrie. Het advies dat jij geeft is redelijk standaard in de psychiatrie, maar ook zo makkelijk in mijn ogen. Terwijl er echt nauwelijks een goed alternatief is. Ja, tuurlijk zijn er mensen die er weer bovenop komen. Maar heel vaak toch op eigen kracht. Die die mogelijkheden dus al volop in zich hebben. Een opname in de psychiatrie is echter verre van zaligmakend. En wat mij betreft echt een laatste redmiddel. Als je het als ouders kunt voorkomen zou ik daar zelf toch ook voor gaan, wat het me ook zou kosten. Tenzij je als ouders onbedoeld een rol hebt in het instandhouden vd problematiek. Iets dat altijd lastig is goed in te schatten, en al helemaal niet zo op papier met summiere info. Maar eerlijk gezegd lijkt me dat loslaten iig voor kind niet de beste optie is, zeker niet als er sprake is van psychotische stoornissen. Of ouders hem op de juiste wijze begeleiden en of het niet beter kan lijkt me een ander verhaal, hulp hierbij lijkt me belangrijk, zeker voor ouders om hun eigen grenzen te bewaken.
Je zegt dat de jongen alleen op korte termijn geholpen is in jouw ogen, maar als ik de berichten lees dan zijn ouders ook bezig met doelen op de korte termijn, dus past het prima.
Loslaten
Loslaten is wat ze al een paar keer hebben gedaan. Eerst toen hij ging studeren (werd drama, bij een bezoek troffen ze hem totaal manisch met een vervuilde kamer en kapotgegooide ramen aan). Daarna is hij verschillende keren opgenomen geweest, uiteindelijk is er dus een stoornis vastgesteld, die een lichamelijke oorzaak heeft en dus chronisch is. Hij is 'uitbehandeld' dat wil zeggen, hij moet z'n leven lang medicatie gebruiken en onder (poliklinische) controle blijven. Alleen als het 'mis' gaat zou hij weer kunnen worden opgenomen en dan wordt hij opnieuw ingesteld qua medicatie.
Hij heeft begeleid gewoont met begeleiding op afstand, maar dat werkte dus ook niet. Toen heeft de instelling zelf erkend dat de begeleiding niet aan zijn behoeften voldeed. Bijkomend probleem is dat hij zeer intelligent is en dat vaak de intelligentie van de begeleiding overtreft dus die houd hij (als hij wil) zo voor het lapje. Vandaar dat intensieve begeleiding het enige is dat zou kunnen. Dat kan thuis of in een instelling waarvoor dus dat eigen inkomen nodig is.
Door zijn intelligentie komt hij voor vele dingen niet in aanmerking of ze 'durven' het niet aan. En door zijn ziekte kan hij niet zelfstandig leven. Ze (of zoon zelf) heeft geprobeerd een inkomen te verweven via uitkering, maar daar kwam hij niet voor in aanmerking. Gezien zijn intelligentie kon hij best nog werken en een opleiding volgen. Was hij minder begaafd geweest (of normaal begaafd) dan w.s. had hij wel in aanmerking kunnen komen.
Ik geloof niet dat de ouders het 'in stand' houden. Ze hebben vaak genoeg geprobeerd hem los te laten. En hebben nog 3 zonen die wel heel gewoon zijn en normaal hun leven hebben doorlopen en die ze ook zonder problemen hebben 'losgelaten'.
Het gaat er vooral om dat zoon zich 'afzet' tegen de regels van thuis. Vooral onder het mom van 'ik ben al 29 hoor' wat natuurlijk ook zo is, maar in werkelijkheid heeft hij de begeleiding van een puber nodig door zijn ziekte.
Zoon doet wel huishoudelijke klussen. Zijn moeder werkt nog hele dagen en zijn vader is na een ongeluk afgekeurd en is vooral hele dagen druk met fysiotherapie, vrijwilligerswerk en sommige periodes ligt hij weer onder het mes. Zijn vader doet stukjes huishouden maar het grote werk doet zoon.
Dat gaat allemaal onder aansturing van vader en op afpraak. En op zich gaat dat wel goed. Het is meer 'verdeeld'over 3 volwassenen zeg maar. Zoon betaald ook kostgeld. En hangt b.v. de was op, als moeder/vader het aangezet heeft. Hij kookt ook regelmatig (doot de week).
Het gaat écht om de financiën en de afspraken vooral in het weekend. En om het geringe verantwoordelijkheidsgevoel dat zoon vooral over zichzelf heeft. Hij verprutst dingen vooral voor zichzelf en heeft daar amper inzicht in dát hij dat doet.
Maar dat sms-jes gedoe was een hele goeie, en die automatische reminder via mobiel ook. Afspraken strakker voor het weekend...dát zou kunnen. Zal er eens met vriendin over hebben als ze komt.
groeten albana
Nou lastig hoor,
Want deze ouders moeten het dus 'maar uitzoeken' met zoon, terwijl professionele begeleiders eigenlijk al geen weg weten met hem. Wens ze sterkte ...
Thuis op kamers wonen
Misschien is het een idee om het thuiswonen een andere naam te geven. Hij gaat dan op kamers wonen, maar thuis. Hij moet daar ook voor betalen. Bij op kamers wonen liggen de verhoudingen anders. Hij heeft zijn eigen kamer, moet die zelf schoonmaken en mag gebruik maken van de keuken voor het bereiden van zijn maaltijden. Van een kamerbewoner verwacht niemand dat hij meldt dat hij niet mee-eet of thuis komt slapen. En de kamerverhuurder heeft daar ook niets mee te maken. Nu kan ik me voorstellen dat je toch meer de moeder blijft dan de 'hospita' en ongemerkt toch zorgen hebt, maar hij is al 29 en moet de kans krijgen om zelfstandig te functioneren.