Toekomstverwachting uitgekomen??

Niet echt

Ik heb nooit zulke scherpe verwachtingen gehad van wat ze later zouden gaan doen. Hun interesses en eigen ideeen zijn ook door de loop der jaren aan verandering onderhevig. Mijn oudste heeft mij het meest verrast met beroepskeuze. Niet alleen omdat het geen voor de hand liggende keuze was maar vooral omdat hij nooit blijk had gegeven dat hij hier enige interesse voor had.
Mijn tweede dochter is het meest standvastig gebleken. Die wilde vanaf haar 11de arts worden en dat is ze uiteindelijk ook geworden. Past overigens ook goed bij haar. Hoewel ik haar ook prima als rechter, lerares, bank directeur kan zien.
Bij mijn jongste twee kinderen weet ik het ook niet zo. Ze zitten nog op school. Bij de jongste heb ik echt geen idee welke richting het op zal gaan. De een na jongste wil graag lerares worden op een kleuterschool. Dat komt wel overeen met wat ik denk. Ze is dol op kleine kinderen en is heel geduldig, rustig en creatief. Dat zijn wel eigenschappen die daar bij passen. Maar het zou me ook niet verbazen als het uiteindelijk wat anders zal worden. Eerst maar eens een studie uitzoeken.
En een bepaalde studie doen is ook niet hetzelfde als vervolgens dat beroep gaan uitoefenen.

Ik doe niet aan verwachtingen

Alleen als ik denk ergens vanuit te mogen gaan, stel ik me daar op in. Dus als een kind zegt dat ze om 6 uur thuis is, verwacht ik ook dat ze om die tijd thuis is. Maar toekomstverwachtingen vind ik vooral riskant.

Mijn oudste dochter was vanaf haar 5de heel stellig, ze wilde juf worden. Dat bleef ze volhouden tot de toelating tot de Pabo misliep. Ik denk dat ons hele gezin toen even het beeld bij moest stellen naar dat ze dus geen juf ging worden. Dat was eigenlijk dus ook een toekomstverwachting, maar wel nadrukkelijk in navolging van wat mijn dochter graag wilde.

Tegen mijn andere dochter heb ik wel eens voor de grap gezegd dat ze journalist moest worden. Overal lekker haar neus in steken Ze zit nu op een opleiding waarmee ze als ze zou willen wel in de buurt komt van journalistiek. Dat is wel grappig. Het lijkt erop dat ze die richting niet gaat kiezen.

Eentje

Van een kind (15) was het hier al heel vroeg duidelijk wat hij wilde gaan doen, en dat gaat hij ook 100% zeker doen. Of hij gaat studeren weet ik niet... dacht ik vroeger wel, maar inmiddels is hij al zo ver dat het eigenlijk niet nodig is.

Andere kind (13) dwarrelt nog van richting naar richting, daar heb ik geen specifieke verwachting voor. Al zou het mij niet verbazen als het iets creatiefs wordt (schrijven, muziek). Hij mikt zelf op een beta-studie Gelukkig heeft hij nog 4,5 jaar.

Jammer

Ik vind het zo jammer dat jullie allemaal zo vaag blijven. Waarom gaan jullie niet anoniem en noem je man en paard? Ik ben nu zo nieuwsgierig naar wat die van 15 van Minthe gaat doen... echt jammer dit.

ben benieuwd

Mijn zoon van bijna 8 wil al jaren boer worden later. Hij is er heel stellig in. Omdat hij al 2 broers op het VO heeft, ziet hij alvastl wat dat betekent: veel huiswerk, lange dagen... Als ik zeg dat hij natuurlijk best boer kan worden, maar dat we toch wel graag zien dat hij eerst een goede opleiding volgt dan zucht hij zo'n beetje en zegt: jahaa, dat weet ik wel, misschien kan ik nog wat klassen overslaan, dan ben ik er sneller vanaf"

Maar goed, toen hij 3 was wilde hij later 'konijn' worden. Dat is ook weer overgegaan (hij lust geen worteltjes, dan gaat dat natuurlijk ook niet).

Ik heb niet echt verwachtingen voor onze kinderen. Ze zijn allemaal slim, dus ik hóóp dat ze allemaal gaan studeren. Maar wat? Geen idee. De oudste zal in ieder geval wel wat technisch gaan doen. Nummer 2 vindt alles interessant dus die zal denk ik vooral moeite hebben om te kiezen. Nummer 3 wordt boer en nummer 4 is pas 6 en wordt denk ik wat ze is: een impulsieve stuiterbal.

Voor de grap zeggen wij wel eens dat we graag willen dat er eentje dokter wordt, eentje aannemer, eentje advocaat en eentje kok. Dat lijkt ons dan wel weer praktisch Mogen ze zelf afstemmen wie wat gaat doen.

Jippox

Ja, ik zei altijd dat er maar eentje automonteur moet worden, dan is dat meteen de enige monteur die ik vertrouw

oh ja Barvaux

Dat is ook wel een handige. Nou ja, dat moeten ze er dan maar als hobby bijdoen...

Zul je zien dat ze allemaal iets gaan doen waar wij he-le-maal niks aan hebben

Jippox

Ja en het erge is: wij betalen er voor ))

Tja

Mijn dochter (bijna 15) riep al vanaf de basisschool dat ze juf wilde worden. Zag ik haar ook zeker wel doen, op school was ze altijd iedereen aan het helpen. Werd door klasgenoten soms al juffie genoemd. Dat vond ze niet leuk natuurlijk. Stelde haar plannen bij en wilde iets met kinderen en verzorging. Dus in het ziekenhuis op de kinderafdeling wilde ze.
Vorige week naar open dag geweest op MBO (ze doet nu VMBO-Tl 3e jaar). Kijken bij MBO-V. Ik zag al in haar blikken daar dat dat het niet ging worden. Mensen wassen en beginnen met ouderenzorg. Ze gruwelde nog net niet. Op dezelfde locatie was ook onderwijsassistent. We liepen daar binnen omdat we er toch waren.Ze bloeide helemaal op in die verhalen en het juf worden is weer terug. Zoals het nu lijkt dus eerst deze opleiding (3 jaar) en dan door naar de PABO.

Al van alles

Jongste wilde als kleuter chauffeur worden, maar alleen als dat goed zou verdienen. Toen ik zei dat een chauffeur niet veel verdient, toen wilde hij chauffeur worden van Barack Obama. Want die zou vast meer verdienen dan een gewone chauffeur.
In groep 8 wilde hij sociaal manager worden. Dat was volgens hem iemand die met allerlei mensen samenwerkt, alles met elkaar verbindt. Vond ik een mooie rolbeschrijving. Past ook bij hem.
Nu in 2e VO wil hij adviseur worden bij bedrijven/organisaties. Hij is helemaal enthousiast van het vak economie/M&O. Hij heeft daarvoor een geweldige leraar.

Oudste wilde in groep 3 van alles tegelijk worden, namelijk schrijver, moeder en dokter. Toen ik vroeg of ze dan wel tijd had voor haar kinderen, zei ze dat haar man dat wel kon doen )

Barvaux

Vaag omdat ik het over anderen heb wiens privacy ik wil bewaren.
Het zijn nogal specifieke opleidingen en aangezien ik hier al eens herkend ben, zelfs met onbekende nick zoals nu, doe ik dat niet meer.

Paardenkapster

Mijn oudste wilde paardenkapster worden: ze wilde een boerderij vol paarden hebben waarvan ze dan het haar ging kammen en vlechten. Hoe daar een verdienmodel aan gekoppeld moest worden had ze nog niet bedacht.

Op het vo had ze haar zinnen gezet op een betastudie, ze deed N&T/N&G. Ze was voor de ene opleiding uitgeloot en kreeg bij de ander het advies om het niet te doen. Dat acceptatieproces was even lastig. Ze is Engels gaan studeren. Daar keek ze eerst een beetje op neer: wat kan je daar nou mee, ik vind Engels en literatuur zo makkelijk, waarom heb ik al die jaren zitten ploeteren op nat/schei/wis? Maar nu is ze heel enthousiast, het blijkt toch geen 'flutstudie' te zijn, je moet er echt wel wat voor doen en inhoudelijk vindt ze het ook heel interessant. Inmiddels ziet ze ook wel meer baanmogelijkheden dan alleen juf Engels.

skik

Bij mijn oudste, die op de middelbare school eigenlijk in alle vakken even goed was, was mijn verwachting wel dat hij een betavak zou gaan studeren. Het is biochemie geworden.

De tweede, die als kleuter al prachtig kon tekenen, wilde op zijn derde vier worden, daarna Bob de Bouwer, stierenvechter, ober. Ik zag hem wel iets creatiefs doen en hij studeert nu Industrieel ontwerpen.

Lastig

Ik vind het een heel lastige vraag. Je vraagt eigenlijk aan ons om terug te kijken naar het moment waarop jij nu staat (kinderen van 11 en 13). Maar weet je, verwachtingen groeien gewoon mee met de ontwikkeling van je kind. Althans, zo gaat het hier.

Juist in die puberteit, de aanloop naar een vervolgstudie, verandert en ontwikkelt er zoveel in zo'n kind...

Misschien maakt het ook nog wel uit wat voor niveau opleiding je hebt. Op het vmbo moet je natuurlijk veel sneller al een richting kiezen dan op havo of vwo.

Maar volgens mij gaat leren en ontwikkelen nog wel een mensenleven door. Hoeveel mensen doen niet een heel ander beroep dan waartoe ze eigenlijk zijn opgeleid??

Hier

Oudste wilde als eerste automonteur worden en daarna vliegtuigmonteur en nog specifieker: "degene die naar het buitenland moet als ze er daar niet meer uitkomen". Ik dacht dat zo'n baantje niet zou bestaan maar verrek ik ontmoette iemand wiens broer of zwager dat deed

Ik heb op de basisschool tegen een moeder daar gezegd dat ik hem wel werktuigbouwkunde zag doen en hij liep daar een paar weken geleden bij een opendag binnen en was meteen verkocht. Eigenlijk was dat niet de bedoeling, we zouden naar 3 richtingen gaan kijken met het doel er een paar weg te kunnen strepen. Hij heeft nu alles weggestreept en wil zelfs niet naar andere instellingen kijken die ook werktuigbouwkunde hebben. Hij wil nu namelijk naar Alkmaar terwijl Amsterdam en Delft ook een mogelijkheid hebben. Amsterdam wil hij al helemaal niet meer (daar doen ze moeilijk in het Engels) en Delft is net zover reizen (anderhalf uur met ov).

Ik vraag me toch af of hij daar past, hij heeft nooit apparaten uit elkaar gehaald, is niet bezig met brommers, heeft geen interesse gehad voor technisch lego etc. Hij mag daar wel een dagje meelopen maar ik hoorde al dat ze hem dan juist mee laten lopen met wiskunde enzo omdat iedereen denkt dat ze lekker de werkplaats in kunnen. Met die wiskunde komt het goed, ik wil hem juist die werkplaats in.

Jongste wilde heel lang bakker worden en nu ook al heel lang electriciën (toen ik had verteld dat je dan nooit in de regen hoeft te werken) maar nu gaat hij twijfelen. Hij heeft nog een jaar om een sector te kiezen en daarna kan hij ook nog wel switchen.

Nog een dochter

Dochter (nu 13) wilde vroeger altijd paardrijjuf worden. Nu is ze wat van de paarden af en fietst vrij fanatiek. Wil nu prof worden (zit er niet in denk ik hahaha) of trainer. Blijft dus wel weer in het trainen zitten.
Toen we zeiden dat ze dan misschien naar CIOS kon gaan werd ze helemaal enthousiast...we zullen het zien.

leuke vraag

en het antwoord duurt een leven lang, want de tijd waarin iemand een vak leerde en dat vervolgens 40 jaar uitoefende ligt achter ons.

Ik had geen helder beeld van wat mijn kinderen (allemaal ruimschoots 20-plus) zouden gaan doen. Ze groeien door en leren steeds meer, zoiets gaat veel verder dan een of ander diploma (gelukkig!!)

Als ik terugkijk, had de ene zoon beter een ander profiel kunnen kiezen ook al kwam het gekozen profiel uit een of andere slimme test. Ook hadden beíde zonen beter hun best kunnen doen en een Vwo-diploma halen. Maar ja, daar waren ze toen nog niet voor in de stemming.
Mijn ooit zo bedeesde jongste ontwikkelt zich geweldig, nog steeds, en ook de oudste die door de meester van groep 8 tegen haar mislukte citoscore in naar de mavo is gezonden, heeft een HBO-kwalificatie gehaald.

Ze hebben alle vier - de een wat meer voorbereidende geschiedenissen dan de ander- iemand met wie ze samen gelukkig zijn in het leven en daar wat van maken, gezellig en met plezier, inclusief wassen, strijken en heerlijke maaltijden koken. En een van de vier heeft inmiddels zelfs al een heel gezin met twee dochters en een zoon - dat was iets waarvan ik vroeger totaal geen beeld had, maar he, het bestaat!

Je zou zeggen: ma, op je lauweren rusten, de rest van je dagen. Maar ja, dat is dan wel weer enorm saai Dus er zal vast nog genoeg gaan plaatsgrijpen waardoor mijn zijn nieuwe en nog onvermoede dimensies krijgt.
Al met al heb ik zelf ook heel veel bijgeleerd!

bijstellen

Ik kan hier eigenlijk nog helemaal niet op antwoorden, daar zijn mijn kinderen nog te jong voor. Mijn oudste zoon is bijna 10. Toen hij vier was wilde hij Graaf Tel worden (uit sesamstraat), een jaar later vulde de juf "minister president" in op zijn rapport. Tegenwoordig is het 'ontwerper', hij houdt erg van tekenen. Ook bioloog (Freek uit de natuur) of uitvinder lijken hem wel wat. Op dit moment wil hij voor Lego gaan ontwerpen, maar hij kan met deze wens nog alle kanten op. Ik heb er alle vertrouwen in wat hij ook gaat doen. Ik denk alleen dat hij niet voor een baas gaat werken, daar is hij het type niet voor

Mijn jongste van 8 wil niks worden en gaat later naar een therapeutische dagopvang. Zijn toekomstverwachting hebben we drastisch naar beneden bij moeten stellen.

hier kan ik van meepraten

Voor mijn gevoel hebben wij steeds stapjes terug moeten doen met allerlei verwachtingen. Van jongs af aan was mijn zoon een bijzonder moeilijk ventje met een gebruiksaanwijzing die we in de loop der jaren ontdekt hebben. Zijn schoolprestaties vielen tegen en we kwamen erachter dat we hem steeds iets te hoog in hadden geschat, met ons bedoel ik dan ook de leerkrachten en de hulpverleners. Misschien klinkt het negatief toch ben ik heel trots op mijn zoon en blij met hem. Wij zien ook heel veel positieve dingen in hem en zijn heel intensief met hem bezig.
Zijn hele schoolperiode is natuurlijk een gang met veel tegenslag geweest waardoor wij, met name ik, veel met hem bezig waren. Zijn gedrag was soms ook moeilijk hanteerbaar wat de nodige begeleiding en angst en zorg betekend heeft.
Wat wel erg is meegevallen is dat er vroeger door een hulpverlener voorspeld is dat hij alle aanleg voor een criminele toekomst had. Dat is niet zo gezegd, maar de hulpverlener bedoelde dat hij ODD in hem zag met een duidelijke ontwikkelingsaanleg tot CD. Nou hier is dus echt helemaal niets van uit gekomen.
Zoonlief heeft zich ontwikkeld tot een van de netste kinderen van zijn school en is ook thuis inmiddels behoorlijk goed te behappen. Hij behoeft wel veel begeleiding, dat wel. Maar juist het feit dat ik altijd zo intensief met hem bezig was, maakt vlg. mij dat ik nog meer van hem ben gaan houden.
En nu blijkt dat 'ook nog eens'homo is. Ik vind dit helemaal niet erg, maar het vinden van een goede sociale weg hierin voor hem, het uit de kast komen en het zoeken naar relaties: het behoeft allemaal veel begeleiding en aandacht. En toch, het is intensief, maar ik ben blij dat ik een hoop met hem kan. Als je wel eens verhalen hoort van ouders met verslaafde kinderen of helemaal losgeslagen, dan voel je je denk ik veel machtelozer als ouders zijnde.

Rafelkap, weer een hele andere manier van je verwachtingen als bij jou met de jongste. Zelf werk ik met kinderen met een beperking en denk ik dat ik heel goed snap hoe moeilijk dat weer moet zijn. Weer hele andere manieren moeten vinden om toch ook weer los te gaan laten. Wetende dat je zoon voor altijd afhankelijk zal zijn van anderen, ook als jullie er niet meer zijn, en zijn voorland is altijd in een groep of onder begeleiding te wonen.

Polletje

Wat is het toekomstperspectief van je zoon? Wat gaat hij straks doen? Opleiding? Beroep? Daar zeg je niets over.

barveaux

Hij doet de praktijkschool en heeft de Groenkant gekozen. Hij loopt stage bij een tuiniersbedrijf 1dag, en in een dierenwinkel, 2 dagen.
Als hij heel erg zijn best gaat doen op rekenen dan kan hij misschien nog naar een ROC om een groenopleiding te doen. Nivo 1, misschien 2. Dan kan hij bij een tuiniersbedrijf werken o.i.d.
Valt het tegen dan is hij aangewezen op een sociale werkplaats of iets van dien aard.
Helemaal op zichzelf wonen gaat hem, vrees ik niet worden. Hij zal op zijn minst hulp nodig hebben bij de financiële kant.

40 jaar hetzelfde vak ligt achter ons

Tonny: "en het antwoord duurt een leven lang, want de tijd waarin iemand een vak leerde en dat vervolgens 40 jaar uitoefende ligt achter ons."

= Waarom eigenlijk? Iedere (overheids-)instelling die maar een beetje met werk te maken heeft wil ons dat graag doen geloven en ik merk dat ik daar van ga bokken. Waarom mag je niet meer je ziel en zaligheid leggen in één bepaald vak, bij een en dezelfde werkgever en als dat naar tevredenheid is lekker tot aan het pensioen. Wie heeft toch bedacht dat dat niet meer 'hoort'?

Kaaskopje, beroepen toekomst

Het is niet zo dat het niet meer 'hoort' dat je veertig jaar hetzelfde werk doet, het is zo dat er met alle snelle technologische ontwikkelingen weinig beroepen zijn die er over veertig jaar nog zijn. Op zijn minst is de aard van het werk drastisch van inhoud veranderd en zijn de daarvoor benodigde vaardigheden ook totaal gewijzigd. De kans dat je nu met een opleiding klaar bent voor een beroep en je dat gedurende veertig jaar blijft is gering. Je zal op zijn minst veel moeten bijscholen. Bij de informatieavond van een middelbare school vertelde de directeur dat ze de kinderen opleiden terwijl ze nog niet kunnen voorzien wat voor beroepen er in 2030 zijn. Zelf had je op de middelbare school ook niet kunnen bedenken dat je op een callcentre zou gaan werken, die waren er toen nog niet/nauwelijks. En over 10 jaar zijn ze misschien vervangen door andere communicatietechnologiën.

skik

skik / polletje

Daarbij is het goed voor zowel werknemer als werkgever om om de zoveel jaar te wisselen van beroep.

Polletje, bedankt voor de aanvulling. Als de werkgever wil kan hij jouw zoon een BBL baan aanbieden straks met 1 dag naar school. Ik kan me niet voorstellen dat school dat tegenhoudt als de werkgever dat wil.

Afwachten maar

We wachten het wel af!! En inderdaad een opleiding zegt niet altijd iets over wat je uiteindelijk gaat doen! Manlief en ik zijn daar beiden het voorbeeld van. Ik had zelf ook geen idee wat ik wilde worden en ben uiteindelijk de verpleging ingegaan . Nu doe ik nog wel iets in de gezondheidszorg maar niet meer in de verpleging/ verzorging.

zo is dat Skik

Alles is in beweging, en wij bewegen mee, ook in onze werkzaamheden. Er bestaan maar weinig beroepen die er exact hetzelfde uitzien als veertig jaar geleden.

Dat bokken, dat komt denk ik omdat je uit je comfortzone moet, juist als je lekker denkt te zitten.

toelating ROC

Volgens de mentor is het zo dat de minimum eis van het ROCis dat er sprake is van 40 dle op verschillende gebieden, zoals spelling, lezen, begrijpend lezen.
Mijn zoon zit daar op de talige kant ruim overheen maar voor het rekenen zit hij op 23 dle. Dat behoeft heel veel bijspijkeren willen we dat op 40 brengen...
Het is de vraag of hij dat ooit gaat redden. Dan moet hij dat echt zelf willen en tot nu toe heeft hij weinig intrinsieke motivatie....

hmm

Je bedoelt dat hij op een dle zit van nog niet half groep 5 en hij moet naar eind groep 6?

Tja... waarom moet hij dat zelf willen? Welk kind wil zelf graag naar school en huiswerk maken?

Verder vraag ik me toch echt af wat school te maken heeft met een MBO1 opleiding? Daar mag je toch altijd naar toe?

Nee hoor...

Zelfs daar moet je aan eisen voldoen.

Hij moet zelf willen omdat ik merk dat hij pas echt dingen opneemt als hij zelf gemotiveerd is, het werkt gewoon niet, anders!