Verkering uit na drie jaar, ik kapot van verdriet
Voor mij behoorlijk onverwachts heeft onze zoon de relatie met zijn vriendin afgelopen weekend verbroken. Ze waren al zo'n drie jaar samen en vanaf het begin tot het eind een heel hecht stel
De laatste paar maanden waren er wel wat meer woordenwisselingen en ergernissen en zag ik wel wat verwijdering, maar verder was er, in ieder geval voor ons, niet echt iets waardoor wij dachten dat het tegen het eind van de relatie liep.
Maar onze zoon liep al een tijd met het gevoel dat de liefde die hij voor haar voelt niet de liefde is die een vriend voor zijn vriendin moet voelen, maar meer is zoals een familielid, ze hebben het daar samen ook wel overgehad, maar toch kwam het eind voor vriendin ook best nog onverwacht. Ook omdat ze altijd was blijven geloven dat zijn gevoel voor haar wel weer goed zou komen.
Ik heb de afgelopen drie jaar een hele hechte band met het meisje gekregen, ik heb zelf geen dochters dus vond ik het heel gezellig zo'n meid in huis, ze hoorde ook echt bij ons gezin en onze familie.Ze was ook heel veel bij ons, in ieder geval na school 1 doordeweekse dag en nacht en vaak 3 weekenden per maand, maar ze waren ook wel regelmatig bij vriendin thuis. Dit was ook besloten in overleg met haar ouders omdat er nogal heftige conflicten tussen haar en haar moeder waren en het voor beiden het beste werkte als ze elkaar iets minder zagen. Het contact tussen ons als ouders en haar ouders was ook heel goed en zo af en toe deden moeder, dochter en ik ook dingen gezamenlijk.
Natuurlijk weet je als je kind vrij jong vaste verkering krijgt (ze waren beiden 15 en nu 18)dat de kans wel heel groot is dat het uitgaat, en daar houd je onbewust ook wel rekening mee, het gekke is alleen, nu op dit moment net niet.
Zoon en vriendin proberen er samen nu een goed eind aan te maken, maar hij is degene die het gevoel niet meer heeft en zij nog wel, ze is dan ook totaal kapot nu,snapt het wel maar kan het nog niet accepteren. Ze proberen het samen zo op te lossen dat ze in de toekomst zo normaal mogelijk met elkaar om kunnen gaan. Ik ben daar ook blij om want er zijn toch wat dingen die nog geregeld moeten worden en het is fijn dat dat op deze manier kan, ook omdat wij als ouders ook contact met elkaar hadden.
Triest allemaal, maar vrij normaal,als je 18 bent zou je zeggen, en dat weet ik verstandelijk ook.
Maar gevoelsmatig voelt het heel anders, ik ben echt heel erg verdrietig en heb ontzettend meelij met haar, zoon vindt het ook moeilijk, maar is ook opgelucht dat de beslissing is gevallen en voelt zich vooral schuldig dat hij haar dit aan doet. Maar ik merk wel dat er een soort last van zijn schouders is.
Maar wat ik dus nooit zo heftig verwacht had, is, hoe ik er op reageer, er verdwijnt iemand uit mijn leven die ik lief heb, ze was een beetje mijn pleegdochter zei ik wel eens gekscherend, maar zo voelt het nu echt.
We deden best veel "meiden" dingen samen, en ook als zoon werken moest en zij hier was hadden we van die typische samendoe dingetjes, soms kwam ze als ik al op bed lag en manlief en vriendlief nog beneden waren even bij me zitten kletsen.
Ik ben echt een emotioneel wrak op dit moment en barst al in tranen uit als ik wat van haar tegenkom wat hier nog ligt, of als ik op het magneet bord een recept zie wat zij voor me heeft uitgeschreven omdat we het zo lekker vonden allemaal.
Allemaal hele kleine stomme dingen, maar ik mis haar aanwezigheid en gezelligheid.
Via sms laat ze uit haar zelf af en toe weten hoe het gaat en daar ben ik heel blij mee, want ik wil haar zelf nu niet confronteren met de "schoonmoeder". Gelukkig hebben haar moeder en ik ook contact zodat we er samen wel over praten en huilen kunnen, want ook zij waren blij met onze zoon als schoonzoon. Maar ik merk dat ik veel meer overstuur ben dan de moeder van het meisje is.
Ik wil het niet vergelijken met liefdesverdriet, maar toch voelt het een beetje zo, het gevoel van nooit meer gezellig samen dingen doen, nooit meer de thee die ze klaar had staan als ik thuiskwam en zij bij ons was, allemaal gewone kleine dingen. Terwijl ik dit schrijf zit ik alweer vreselijk te janken en moet ook steeds denken aan hoe zij zich nu voelt en dat er niemand is die het weg kan nemen voor haar, ze moet er zelf doorheen. Ze heeft zich ook ziek gemeld van school omdat ze zo kapot is. Ik denk wel over mezelf, doe normaal muts,kijk wat er in de wereld aan de gang is, maar het lukt gewoon even niet. Ik ben nu gewoon heel verdrietig!
En wat het voor mij nog een beetje moeilijker maakt is dat onze zoon jammer genoeg net zo reageert als zijn vader op emotie's, dichtklappen en doen alsof er niets aan de hand is en we lossen het helemaal alleen op.
Ik vindt dat moeilijk omdat ik dan mijn zoon zie lopen met de i-pod doppen in zijn oren en de muziek hard aan, terwijl ik weet dat het meisje de ogen uit haar kop jankt.
Het is niet eerlijk dat weet ik, iedereen verwerk het op zijn eigen manier, maar ik kan hier niets mee en wordt er boos om, wat ook onterecht is en het nog moeilijker maakt. Kortom een hoop ellende.
De afgelopen dagen heb ik al een paar keer gedacht, was hij maar weer 4 wat was het toen allemaal makkelijk.
Tuurlijk
Natuurlijk mis je dit meisje,zeker als ze al drie jaar in jullie gezin komt en jij een goede band met haar hebt opgebouwd.
Dat is een heel logische reactie.Maar dat je kapot gaat van verdriet,klinkt wel heel erg dramatisch.
Besef dat je zoon niet gelukkig was met haar,en jij wilt je eigen kind toch niet ongelukkig zien?
deze gedachte zal je helpen het gemis te verwerken.
sterkte.
Moeilijk...
Heb je naast je zoon meer kinderen?
Heb je zelf een dochter?
'k Denk dat die dingen kunnen meespelen in hoe jein de afgelopen jaren met elkaar verweven bent geraakt en hoezeer het je nu pijn doet.
Sterkte.
Het valt niet mee als gevoel en verstand niet op één lijn liggen.
Sorry maar........
ik kan me goed voorstellen dat je je hecht aan zo'n meisje en daar is niets mis mee. maar zoals jij nu beschrijft hoe je je voelt, krijg ik het gevoel dat je niet erg stabiel in elkaar zit of dat je je misschien te veel alleen op je zoon, je kinderen, je huishouden zeg maar in het algemeen, gericht hebt de laatste tijd.
Ik wens je sterkte en zou toch ook willen adviseren eens kritisch naar jezelf te kijken om erachter te komen waardoor jij zo heftig van je stuk raakt hierdoor.
Kapot van verdriet
Ik kan me heel goed voorstellen dat je hier verdrietig door bent. 3 jaar is een lange periode. Je hebt het meisje van slungelige puber volwassener zien worden, ze hoorde er helemaal bij. Ik begrijp dat opperbest. Maar ik vind wel dat jij je nu moet gaan herpakken. Je zoon is opgelucht, zeg je. Heel sneu dat het meisje er zo verdrietig van is, dat gun je niemand, maar jouw loyaliteit hoort toch echt meer bij je zoon te liggen dan bij het meisje en zo komt het nu niet over. Je zoon voelt zich bezwaard over dat hij het meisje verdriet heeft gedaan. Het siert hem dat hij zich om haar bekommert, ook al is het uit. Maar het lijkt me beter dat hij zich niet ook nog eens bezwaard hoeft te voelen naar jou toe. Jij hoort hém te steunen. Ook al loopt hij met oordoppen in zijn hoofd rond en loopt hij niet snikkend door het huis.
Helemaal gelijk
Jullie hebben allemaal helemaal gelijk, als er gezegd wordt dat ik er te heftig op reageer,maar dat heb ik zelf ook duidelijk aangegeven dat ik dat ook vind.
En dan mag de één het overdreven vinden en de ander te heftig, wat het ook allemaal is, maar ik voel het wel zo, ik heb echt verdriet.
Het is wel zoals koentje al aangeeft, dat ik de laatste maanden heel slecht in mijn vel zit, en sowieso alles niet zo zie zitten, ben ook veel bezig met nadenken hoe en wat er veranderd moet worden en was eigenlijk van plan om hulp te gaan vragen, wat er nog niet van gekomen is.
En kaaskopje, wat je aangeeft over de loyaliteit die ik meer naar het meisje zou hebben dan naar mijn eigen zoon, klopt denk ik wel. Het kost me heel veel moeite om dat toe te geven maar eigenlijk ben ik heel boos op hem,dat hij haar dit verdriet aan doet, maar verstandelijk begrijp ik het echt wel en heeft hij groot gelijk dat je stoppen moet met een relatie als er geen liefde meer is, het slaat ook nergens op, dat weet ik wel, maar mijn gevoel zegt wat anders.
Het onderliggend probleem is denk ik, dat de biologische vader van mijn zoon, mij heeft verlaten voor een ander, wat voor mij als donderslag bij heldere hemel kwam, en ik zie bij mijn zoon heel veel karakter trekken terug van zijn vader waar ik heel erg veel moeite mee heb en vaak niet mee om weet te gaan, wat sowieso de laatste tijd al heel veel spanning thuis gaf.
Ik dacht altijd dat ik dat allemaal al lang achter me had gelaten (het is al dik 14 jaar geleden) en verwerkt had, maar het blijkt schijnbaar dat nu ik dingen herken bij mijn zoon van mijn ex man dat er dus nog veel oud verdriet bij mij zit.En nu projecteer ik dat dus blijkbaar op mijn zoon en zijn beslissing om de relatie te beëindigen.
Ik weet wel dat dit allemaal niets te maken heeft met wat er nu met mijn zoon gebeurt,maar ik weet nog hoe het toen voelde en waarschijnlijk ligt daarom mijn hart op dit moment meer bij het meisje(dat ook echt wel als een pleegkind voelt) dan bij mijn eigen kind, hoe erg ik dit ook vindt, ik snap haar beter.
Bedankt voor jullie reacties, daardoor ben ik er in ieder geval wel achter waarom ik blijkbaar zo heftig reageer, en ik denk dat het nu tijd wordt om hulp te gaan vragen en te proberen me los te gaan maken van de problemen tussen zoon en vriendin.
Lijkt me een goed idee
om professionele hulp te zoeken. Blijkbaar is er nog een hoop oud zeer te verwerken!
Boos zijn op je zoon omdat hij een relatie verbreekt waarin hij zich al een tijd niet goed voelt, klopt natuurlijk van geen kanten. Je zegt notabene dat hij het er al regelmatig met zijn vriendin over heeft gehad. Heel netjes dus eigenlijk. En hij deed dus niet hetzelfde als zijn vader vroeger bij jou.
Overigens zou het zomaar kunnen dat jouw hechte relatie met zijn vriendin een negatieve invloed heeft gehad op hun relatie. Het klinkt allemaal net wat teveel van het goede.
Sterkte met de verwerking!
Emma k
Het kan soms raar lopen met oud zeer. Als dat door je zoon naar boven komt, kun je daar niet veel aan doen. Maar je moet wel leren inzien dat je zoon niet je ex is, ook al lijkt hij op ex qua karakter. Het is nogal logisch dat zoon op vader lijkt en het lijkt mij niet gezond als je hem daardoor zijn leven lang met argusogen blijft bekijken. Jouw man heeft jóu een lelijk kunstje geflikt, je zoon heeft het uitermate goed gedaan met zijn nu ex-vriendin. Ik hoor je niet praten over twee relaties naast elkaar, hij heeft het 'alleen maar' uitgemaakt omdat de koek op was en niet omdat hij al met een ander rommelde. En als je zijn leeftijd hebt is 'de koek is op' een héle goede reden om dan vooral te stoppen met de verkering. Beter nu dan tegen heug en meug doorgaan. Bij een getrouwd stel zou ik adviseren om er nog de nodige energie in te steken, maar niet bij verkering.
Het kan natuurlijk geen kwaad om met je zoon te praten over vreemdgaan in het algemeen als dat zo eens ter sprake gebracht kan worden. Zonder zijn vader al te veel in een kwaad daglicht te stellen. Je zoon staat daar tenslotte helemaal buiten en mag een goede relatie met zijn vader hebben (mocht dat zo zijn). Geef aan dat vreemdgaan, of een relatie beginnen terwijl de bestaande nog niet beëindigd is, niet de manier is mocht hij ooit in de verleiding komen en gun je zoon verder zijn eigen beslissingen.
Nou
Kapot van verdriet: nee, zeker niet. Maar onbegrensde woede: oooooooo jawel 
Het is dat is zo'n verstandige omgeving en innerlijke beschaving heb, anders had het er voor de jongeman die mijn dochter een vervelende loer draaide na 8 jaar (ja, u leest het goed, 8 jaar) er toch heel vervelend uitgezien. En begrijpen doe ik het nog steeds niet, althans, niet de manier waarop hij er mee omgaat.
Tirza
Loslaten toch...
Kan begrijpen dat dit zeer moeilijk is,want je hebt met de jaren een band opgebouwd met dat meisje.Maar,ze zijn inderdaad nog jong en het is 'hun' leven.Als je zoon het niet meer ziet zitten lijkt het mij toch wel het verstandigst om er nu een punt achter te zetten.Blijven doorgaan,terwijl hij zich echt niet goed meer voelt binnen die relatie heeft echt geen zin geloof me.Ik kan er van meespreken,omdat wij hier hetzelfde hebben meegemaakt.Onze oudste dochter was net 16 toen ze haar eerste vriend leerde kennen.Ze waren maar liefst 7 jaar samen,met vele ups en downs,hetgene uiteindelijk tot een definitieve breuk leidde.Ook ik voelde in't begin een beetje een wirwar van gevoelens,want na zovele jaren was ik toch wel gehecht geraakt aan die jongen,iets wat vrij normaal lijkt.Toch was het ook voor ons hier na een tijdje een opluchting,want iedere ouder wil zijn kind gelukkig zien.
Jouw zoon heeft je nu nodig,begrip tonen,praten en naar hem luisteren is hetgene waar hij nu een boodschap aan heeft.Veroordeel hem niet omdat hij opgewekt naar muziek luisterd.Hij heeft heel waarschijnlijk veel in te halen na een relatie van drie jaar...
Onze tweede dochter was 15,5 toen ze haar huidige vriend leerde kennen,nu zo'n goede 8 jaar geleden.Alles verloopt prima tussen hen en hopelijk blijft dit zo,maar niemand kan in de toekomst kijken en moest deze relatie misschien toch ooit fout lopen,ook dan moeten wij erdoor.Hoogstwaarschijnlijk met veel verdriet en tranen van mijn kant,want die jongen is als een zoon voor ons.
Onze jongste is ondertussen 15,een leeftijd waarop het andere geslacht ongetwijfeld interressant begint te worden.Toch hoop ik ergens dat zij nog niet meteen met een loverboy op de drempel staat....