Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
felija schreef op 17-07-2024 om 12:38:
[..]
Hoe staat je man er nu in? Ziet hij de dynamiek? Voelt hij zich nog steeds tekort schieten? Heftig hoor, dat totale gebrek aan zelfinzicht en inlevingsvermogen bij zijn ouders.
Terugkijkend ziet hij de dynamiek die er was. Paar jaar geleden hebben we de strijd opgegeven, we berusten in het feit dat er geen inlevingsvermogen was en dat datnooit meer zal komen. Inmiddels is 1 ouder in de situatie stabiel maar zorgelijk en is er bij ons ruimte gekomen voor mildheid.
Het vroegere loyaliteitsconflict wat er was (moet ik doen wat mijn ouders vragen of wat mijn gezin vraagt) wordt ook steeds minder, omdat de jongvolwassen kinderen minder afhankelijk zijn van ons.
Ik keur het zelf ook wel goed dat hij soms kiest voor zijn ouders in plaats van meegaan naar de verjaardag van mijn vriendin.
felija schreef op 16-07-2024 om 19:58:
Met wat voor verwachtingen beginnen ouders eigenlijk aan kinderen? Verwacht je als ouder een belangrijke plek te blijven innemen in het volwassen leven van je kind?
Haal je je geluk ondermeer uit de contacten met je volwassen kinderen? Ik denk dat het belangrijk is dat je als ouder zorgt voor je eigen geluk, zonder dat je daarvoor je volwassen kinderen nodig hebt. Je eigen netwerk, je eigen leven en richting je kinderen onafhankelijke betrokkenheid tonen. Ik denk dat daar veel winst te behalen valt.
Qua verwachtingen, sommigen nemen wel de verwachtingen mee uit hun eigen jeugd en ouder/kind relatie. Je leest vaak genoeg dat ouders vinden dat kinderen maar naar hen toe moeten komen, omdat zij ook altijd naar hun ouders gingen. Mijn stiefvader vindt het raar dat mijn sibling en ik niet langskomen op Nieuwsjaarsdag of Moederdag, want hij deed dat wel. Maar ja, Nieuwjaarsdag was sowieso geen traditie bij ons omdat mijn oma een paar dagen later jarig was en moederdag, mijn sibling heeft haar eigen gezin met kleine kinderen en ik woon gewoon ver weg zonder auto.
troelahoep schreef op 17-07-2024 om 11:20:
[..]
Nu ben ik nieuwsgierig hoe jullie dat aanpakken. Wonen zijn ouders dan ver weg? (Die van mij op 1,5 uur rijden), en ga jij wel eens mee? En wat is 'wat frequenter'? Mijn man heeft helemaal geen zin om mijn ouders te bezoeken, wil de kinderen daar ook niet mee belasten. Maar als ik alleen ga ben ik echt bijna een week van slag, op het depressieve af.
Niet gaan of nog minder. En vooral bellen ipv langs gaan. Ik vond het bij mijn vader minder belastend om te bellen dan om langs te gaan. Als je er klaar mee bent, kun je altijd zeggen; oh... ik moet X nog even doen. Toedeloe!
Auwereel schreef op 16-07-2024 om 21:55:
[..]
Voor degenen die "normale" ouders hebben, dus niet het wals-type, hoe vaak zien/spreken jullie je ouders? En hoe vaak zie/spreek je je kinderen, ook uitgaande van een niet-verstoorde relatie?
Ik ben iemand met een hele fijne ouder-kind relatie (denk ik), al heeft mijn moeder altijd wel een wat ‘dwingende’ persoonlijkheid gehad, maar heeft ze dat zelf niet eens zo goed door.
Wij, 3 kinderen, spreken en zien onze ouders wel wekelijks en nu beide ouders wat gaan kwakkelen met hun gezondheid (beide 83 jaar), neemt elk kind wat ‘taakjes’ op zich om hen wat te helpen en ondersteunen. Voor ons heel vanzelfsprekend en het wordt door hen ook enorm gewaardeerd, want het zijn beiden geen zorgvragers.
Zo’n 4 jaar geleden kreeg ik de diagnose uitgezaaide borstkanker en was ik destijds enorm ziek op de SEH belandt. Uiteindelijk ruim 6 maanden opgenomen geweest (ziekenhuis en revalidatie) en kwamen zij trouw 2x per week (150 km heen en terug) bij mij op bezoek, zo ontzettend lief! ❤️
Ondanks dat zij ook hun kleine onhebbelijkheden hebben, serieus een andere generatie (!!), ben ik zo blij en dankbaar hen nog in mijn leven te mogen hebben. Inmiddels ben ik ook weer terugverhuisd naar mijn geboorteplaats, zodat wij nu weer bij elkaar in de buurt wonen en wij elkaar wat makkelijker kunnen opzoeken.
Ik merk dat ik van sommige verhalen, hier op het forum, maar ook in mijn omgeving, soms erg verdrietig word als ik andere verhalen hoor of lees. Dan maakt het mij nóg meer bewust van hoe ik (en mijn broer en zus) het hebben getroffen, dat wens ik nl iedereen toe!
Lang getwijfeld of ik mijn verhaal wel wilde delen, want het komt nogal pocherig over ofzo, maar absoluut niet zo bedoeld. Vandaar toch mijn antwoord op gequote vraag van Auwereel 
Mooi om te lezen hoor Kersje. Ook dat je je er zo bewust van bent dat je boft, heel mooi.
Mijn schoonouders leven al jaren niet meer maar daar gingen man en ik meestal een paar uur in het weekend heen. Waren aardige mensen al was ik vooral gesteld op mijn schoonvader. Schoonmoeder kon soms nogal kort door de bocht zijn. Zij waren behoorlijk op leeftijd dus vandaar dat we meestal naar hen gingen, ongeveer 20 minuten met de auto.Mijn vader is inmiddels bijna 5 jaar overleden maar mijn moeder woont op loopafstand van ons vandaan. Voor mijn zus is het ongeveer 10 a 15 minuten fietsen. Zij belt ongeverr1 keer per week en ik ga meestal 1 keer per week langs, soms 2 keer. Maar ze kan soms erg negatief doen dus meestal houd ik het op 1 keer. Ze heeft ook een smartphone dus soms appen we wel als er iets is. Als ze naar een specialist moet, gaat mijn zus of ik mee. Naar huisarts gaat ze meestal alleen.
Flanagan schreef op 17-07-2024 om 13:24:
Eigenlijk hebben we door de verwikkelingen met onze ouders genoeg lesgeld meekregen om naar onze kinderen het ‘anders’ te doen. Hoe anders, hangt van de kinderen af, maar wel vrij van de gedachte ‘ voor wat, hoort wat’, vrij van manipulatie.
Dit heb ik ook sterk dat ik bepaalde zaken echt heel anders wil doen dan ouders en schoonouders. We hadden met beide best een goed contact maar verwachtingen over hoe vaak je langs moest komen waren soms loodzwaar.
We woonden op een gegeven moment op een uur rijden en hadden jonge kinderen dan lukt het echt niet om iedere week langs te gaan mijn ouders waren iets realistischer maar mijn schoonmoeder op dat moment weduwe bleef daar over zeuren en probeerde mijn man te manipuleren. Als we dan één keer per twee a drie weken kwamen altijd opmerkingen als eindelijk zie ik jullie weer en verhalen over andere oma's die hun kleinkinderen twee keer per week zagen.
Dat we amper tijd hadden om in het weekend als gezin iets te doen had ze echt niet door.
Ik heb fijn contact met mijn volwassen kinderen vind het fijn om ze te zien maar laat de frequentie van hun afhangen. Als we afspreken laat ik hun altijd de datum bepalen soms hebben ze vlot tijd en soms duurt het wat langer doordat ze andere leuke dingen te doen heb. We bellen dan wel een keertje tussen door of we sturen appjes. Ik zie ze liever minder vaak maar heb het dan echt leuk dan dat ze ons als verplicht nummer zien.
Tuinfluiter:
‘Ik zie ze liever minder vaak maar heb het dan echt leuk dan dat ze ons als verplicht nummer zien.’
Precies, liever kwaliteit dan kwantiteit.
Flanagan schreef op 17-07-2024 om 14:34:
Tuinfluiter:
‘Ik zie ze liever minder vaak maar heb het dan echt leuk dan dat ze ons als verplicht nummer zien.’
Precies, liever kwaliteit dan kwantiteit.
Waarbij de "tegenpartij" in ons geval liever kwantiteit wil dan kwaliteit.
Dan kun je op de galerij vertellen dat je zoon met zijn gezin iedere 14 dagen langskomt. Dat de sfeer na 1 kop koffie al te snijden was door jouw gezeur over de onbeleefde kleinkinderen* hoef je er niet bij te vertellen toch?
*kleinkinderen waren niet onbeleefd maar met je kapotte oren hoorde je het verschil niet tussen dankuwel en dankjewel. 😜
Helemaal niet pocherig, hoor, Kersje! Juist fijn om te lezen, ik mag toch hopen dat er genoeg ouders en kinderen zijn die hun wederzijdse contact wel voornamelijk als positief ervaren.
Bakblik schreef op 17-07-2024 om 13:30:
[..]
Terugkijkend ziet hij de dynamiek die er was. Paar jaar geleden hebben we de strijd opgegeven, we berusten in het feit dat er geen inlevingsvermogen was en dat datnooit meer zal komen. Inmiddels is 1 ouder in de situatie stabiel maar zorgelijk en is er bij ons ruimte gekomen voor mildheid.
Het vroegere loyaliteitsconflict wat er was (moet ik doen wat mijn ouders vragen of wat mijn gezin vraagt) wordt ook steeds minder, omdat de jongvolwassen kinderen minder afhankelijk zijn van ons.
Ik keur het zelf ook wel goed dat hij soms kiest voor zijn ouders in plaats van meegaan naar de verjaardag van mijn vriendin.
Wat mooi dat jullie er een modus in hebben kunnen vinden, berusting geeft ook rust.
Bakblik schreef op 17-07-2024 om 14:47:
[..]
Waarbij de "tegenpartij" in ons geval liever kwantiteit wil dan kwaliteit.
Dan kun je op de galerij vertellen dat je zoon met zijn gezin iedere 14 dagen langskomt. Dat de sfeer na 1 kop koffie al te snijden door jouw gezeur over de onbeleefde kleinkinderen* was hoef je er niet bij te vertellen toch?
*kleinkinderen waren niet onbeleefd maar met je kapotte oren hoorde je het verschil niet tussen dankjewel en dankjewel. 😜
Bij ons was er gezeur over de frequentie maar de sfeer was verder niet slecht en er was verder ook wel oprechte belangstelling.
Mijn ouders maakten zelf nog vaak fietstochtjes maar mijn schoonmoeder zat thuis te handwerken en had verder geen hobby's. Ze kreeg trouwens meerdere keren per week bezoek maar dat ze de jongste kleinkinderen niet wekelijks zag daar bleef ze over klagen.
Ik denk wel dat onze generatie meer hobby's heeft en er vaker op uitgaat. Ik ben dol op mijn kinderen maar heb ze niet nodig als entertainment.
Kersje schreef op 17-07-2024 om 14:08:
[..]
Ik ben iemand met een hele fijne ouder-kind relatie (denk ik), al heeft mijn moeder altijd wel een wat ‘dwingende’ persoonlijkheid gehad, maar heeft ze dat zelf niet eens zo goed door.
Wij, 3 kinderen, spreken en zien onze ouders wel wekelijks en nu beide ouders wat gaan kwakkelen met hun gezondheid (beide 83 jaar), neemt elk kind wat ‘taakjes’ op zich om hen wat te helpen en ondersteunen. Voor ons heel vanzelfsprekend en het wordt door hen ook enorm gewaardeerd, want het zijn beiden geen zorgvragers.
Zo’n 4 jaar geleden kreeg ik de diagnose uitgezaaide borstkanker en was ik destijds enorm ziek op de SEH belandt. Uiteindelijk ruim 6 maanden opgenomen geweest (ziekenhuis en revalidatie) en kwamen zij trouw 2x per week (150 km heen en terug) bij mij op bezoek, zo ontzettend lief! ❤️
Ondanks dat zij ook hun kleine onhebbelijkheden hebben, serieus een andere generatie (!!), ben ik zo blij en dankbaar hen nog in mijn leven te mogen hebben. Inmiddels ben ik ook weer terugverhuisd naar mijn geboorteplaats, zodat wij nu weer bij elkaar in de buurt wonen en wij elkaar wat makkelijker kunnen opzoeken.
Ik merk dat ik van sommige verhalen, hier op het forum, maar ook in mijn omgeving, soms erg verdrietig word als ik andere verhalen hoor of lees. Dan maakt het mij nóg meer bewust van hoe ik (en mijn broer en zus) het hebben getroffen, dat wens ik nl iedereen toe!
Lang getwijfeld of ik mijn verhaal wel wilde delen, want het komt nogal pocherig over ofzo, maar absoluut niet zo bedoeld. Vandaar toch mijn antwoord op gequote vraag van Auwereel
Nou, ook goed ede verhalen alsjeblieft, als allen slecht-contact-verhalen worden gedeeld krijg je nog het idee dat een goede relatie met je ouders niet mogelijk is!
felija schreef op 17-07-2024 om 14:54:
[..]
Wat mooi dat jullie er een modus in hebben kunnen vinden, berusting geeft ook rust.
Zeker. Ik hoef niet meer te investeren in het verbeteren van de relatie. In het begin heb ik heel erg mijn best gedaan om aardig gevonden te worden. Dat gaat niet meer gebeuren dus ik berust er in.
Helaas wordt het contact met mijn ouders opeens moeizamer. Dat komt omdat mijn vader voor een groot deel de communicatie heeft overgenomen terwijl hij dat niet kan. Hij eist dus elke keer dat wij allemaal langskomen op dag / tijd x. Mijn kinderen zijn 22, 20, 18 en 15 jaar. Een deel woont op kamers. Ze hebben hun eigen dingen zoals studie, sport en werk. Mijn ouders snappen niet dat ze niet allemaal meekomen en verwijten mij dat dan. Dat zorgt ervoor dat ik inmiddels heel erg op zie tegen langsgaan bij mijn ouders omdat ze elke keer weer moeten zeggen dat x of y er niet bij is. Ze gaan daar dan ook over klagen bij andere familieleden. Ik kan dan wel gillen. Het zijn geen kleine kinderen. Als ze kunnen komen ze echt wel mee.
Hun houding en de vervelende opmerkingen naar mijn kinderen toe over opleiding of werk helpt niet mee. Ze gaan inmiddels liever naar hun andere oma want die is superrelaxed en vooral belangstellend. Vindt alles prima en mijn schoonmoeder is naar mij toe ook een stuk gezellig dan mijn eigen ouders.
Deze week is mijn vader jarig. Mijn ene zoon is ziek. Hij hoest zich een ongeluk. Hij weet dus nog niet of hij mee gaat. Ik zie er nu zo tegenop om daar naar toe te gaan terwijl ik dat vroeger helemaal niet had. Ik wil gewoon dat gezeur niet meer aanhoren. Ik kom namelijk wel langs maar blijkbaar ben ik niet goed genoeg voor ze. Zo voelt het op dit moment.
felija schreef op 17-07-2024 om 14:54:
[..]
Wat mooi dat jullie er een modus in hebben kunnen vinden, berusting geeft ook rust.
En soms komt de berusting wat later..
Hier heb ik een tijd het vlammetje wat lager gezet want mijn visite en aandacht was voor hen meer de gelegenheid om over de successen van de kinderen van mijn zus te vertellen en kon ik meedenken hoe zus nu weer uit de problemen diende te blijven. Ze hadden weinig interesse in mijn kinderen en mijn leven. Dus heb ik ook gezegd dat als ze geen tijd of energie voor mijn kinderen hadden, ik voortaan alleen zou komen. Dus zo verwaterde de binding want ik wenste niet genoegen te nemen met de kruimeltjes. Zeker daar ik vroeger zo vaak voor hen had klaar gestaan.
Maar tegen de tijd dat ze hulpbehoevend werden, ben ik de mantelzorger geworden zodat ik wist dat de zorg over hen goed zou gaan. Ik vond het ook fijn die jaren te gebruiken om de band weer meer inhoud te geven; niet zo sceptisch meer, maar met oog op hun goede kanten. Ik denk dat ik die goede kanten meer kon zien sinds ze kwetsbaarder werden en ook meer interesse in mij toonden.
Ik heb in coronatijd vaak de haren van mijn moeder geknipt en de rolstoel van vader voortgeduwd. Tijdens dergelijke gebeurtenissen was er tijd voor praten over onbelangrijke onderwerpen maar ook over hoe hij zijn uitvaart wilde, ook al was dat een jaar later pas de realiteit. Het voelde gewoon goed dat ze hun bewondering voor mij zo vorm gaven. Ik denk dat ieder kind dat graag ervaart; voelen dat je voor hen van waarde bent.
De berusting kwam dus wat later, maar ik ben wel blij dat die ook bij mij geland is. Lijkt mij lastig altijd een bepaalde verbitterdheid te voelen als je aan je ouders denkt.