Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Opvallend dat de ouders die ontevreden zijn over het contact met hun volwassen kinderen en hier schrijven over wat ze allemaal willen en wensen en vinden over hun kinderen en die hier zelfs ronduit negatief zijn over kinderen die niet mentaal volwassen en egocentrisch zouden zijn, ook juist degenen zijn met een moeizaam contact met hun volwassen kinderen.
En dat de ouders die daar mild en ontspannen in staan zonder verwachtingen allemaal een fijn en regelmatig contact hebben met hun kinderen. Bijzonder nietwaar? Daar zou je lering uit kunnen trekken zou je denken.
Diyer schreef op 20-07-2024 om 15:02:
[..]
Ach man, schei uit hou op. De lat ligt weer eens torenhoog. Als ouders moet je alles maar begrijpen, snappen, voelen en vanaf 500 km afstand ruiken. Want de kinderen kunnen blijkbaar niet normaal communiceren met hun ouders. Die ouders moeten maar van planeet "ik sta voor 200% ingetuned op mijn kinderen, ongeacht wat ze doen of laten" komen. Dát is precies wat ik hier onvolwassen aan vindt: kinderen met het deukbare ego van een servet en verwachten dat de hele wereld om hen draait, zelfs ruim volwassen moeten ouders maar alles snappen en weten.
Aan die kinderen: in hoeverre probeer je je eigenlijk in te leven in je ouders en wat je van ze verwacht? Hoe goed communiceer je met ze? Net zo fantastisch als je ouders?
Het valt me op dat het sarcasme en de verongelijktheid over volwassen kinderen van je posts afspat. Wil je gelijk krijgen of wil je een leuk contact?
Heel opvallend in dit topic; ouders die aangeven geen leuk contact te hebben schrijven met veel steekjes onder water, veel sarcasme, verongelijktheid. Ouders die aangeven een fijn contact te hebben (zoals bijvoorbeeld Herfstappeltaart) schrijven in positieve bewoordingen, liefdevol en onvoorwaardelijk.
Ik zou mezelf gelukkig prijzen als ik als ouder van volwassen kinderen mee kan groeien in mijn veranderende rol en met niets anders dan een liefdevol hart en liefdevolle bewoordingen over mijn kinderen denk en spreek. Ook al gaan dingen soms niet zoals ik het voor me had gezien of gewenst. Want mijn kinderen zijn niet van mij, ze zijn me niets verschuldigd en hebben geen taak tov mij.
Herfstappeltaart schreef op 20-07-2024 om 16:04:
[..]
Gewone, vanzelfsprekende betrokkenheid bij elkaar
Dit vind ik toch wel een verwachting. In mijn ogen een vrij normale verwachting, maar toch. Ik zou het zelf best bijzonder vinden als je geen enkele (nul) verwachting hebt van de relatie met je kinderen. Dat als ze met 18 of 20 de voordeur uitlopen, zwaaien en nooit meer achterom kijken, kan ik me niet voorstellen dat de meeste ouders dat geen enkel punt vinden. Ik denk dat de meeste ouders graag een relatie hebben met hun kinderen. En dat haal je (o.a.) uit contact, berichtjes, elkaar zien, meeleven.
Diyer schreef op 20-07-2024 om 16:14:
[..]
Dit vind ik toch wel een verwachting. In mijn ogen een vrij normale verwachting, maar toch. Ik zou het zelf best bijzonder vinden als je geen enkele (nul) verwachting hebt van de relatie met je kinderen. Dat als ze met 18 of 20 de voordeur uitlopen, zwaaien en nooit meer achterom kijken, kan ik me niet voorstellen dat de meeste ouders dat geen enkel punt vinden. Ik denk dat de meeste ouders graag een relatie hebben met hun kinderen. En dat haal je (o.a.) uit contact, berichtjes, elkaar zien, meeleven.
Natuurlijk, dat is ook zo. Als ze ons links zouden laten liggen zou ik dat heel verdrietig vinden.
elledoris schreef op 20-07-2024 om 16:08:
[..]
Als je van je ouders niet hebt leren communiceren is het verdraaid lastig om dat later goed met je ouders te kunnen doen. Mijn moeder praatte nergens over en stond totaal niet open voor gesprekken over zaken die we als lastig ofzo hadden ervaren. Ik heb geprobeerd om dat bij mij eigen kinderen beter te doen, maar helaas, dat is dus ook moeilijk als je niet weet hoe het moet. Daarbij hebben kinderen een karakter waar je als ouder ook iet altijd invloed op hebt. Met een van m'n kinderen kan ik redelijk praten, een ander lijkt op vader, die loopt gelijk weg als er een gesprek over iets dreigt te ontstaan.
Heb je voor jouw gevoel een fijne relatie met je kinderen? Het zou zo fijn zijn als we wat vergevingsgezinder naar elkaar zouden kunnen kijken. Ouders naar kinderen en kinderen naar ouders. De meeste ouders doen dingen die pijnlijk zijn, maar vaak is de intentie niet slecht. Punt is dat we allemaal mensen zijn en ouders ook en dat er dan ook balken en splinters in ogen zijn. Denk je dat je moeder het graag anders had gewild als ze het had gekund?
Wat bedoel je trouwens met loopt gewoon weg? Kan je daar niet mee delen hoe je iets vindt, ook als iets niet zo fijn is? Die neiging heeft mijn jongste ook en ik vind dat ergens (nog) wel bij de leeftijd en haar problematiek passen. Maar het is wel heel vervelend als je iets bespreekbaar wilt maken met iemand die gewoon eenzijdig het gesprek afkapt door weg te lopen. Wordt in de basis niet zo respectvol gevonden, want dan kun je niks bespreekbaar maken.
Er wordt ervan uitgegaan dat er altijd een match is tussen de manier van communiceren van ouders en kinderen. Dat kinderen niet communiceren dat ouders ze dat dus niet hebben geleerd. Kinderen zijn zichzelf en communiceren op hun manier en kunnen dus geslotener zijn dan de ouders zijn. Daar kan je als ouder ook moeite mee hebben. Niet alles is altijd de schuld van ouders.
Je kunt voorleven en dan nog kiezen kinderen hun eigen pad.
Auwereel schreef op 20-07-2024 om 16:24:
Er wordt ervan uitgegaan dat er altijd een match is tussen de manier van communiceren van ouders en kinderen. Dat kinderen niet communiceren dat ouders ze dat dus niet hebben geleerd. Kinderen zijn zichzelf en communiceren op hun manier en kunnen dus geslotener zijn dan de ouders zijn. Daar kan je als ouder ook moeite mee hebben. Niet alles is altijd de schuld van ouders.
Je kunt voorleven en dan nog kiezen kinderen hun eigen pad.
Eens hoor.
Als mijn kinderen de deur uitlopen, zwaaien en hun leven gaan leiden ben ik blij voor ze. Ik hoop dat ze een leven voor zichzelf kunnen creëeren waarin ze tevreden zijn en kunnen genieten. Dat was namelijk, onder andere, de bedoeling van dat hele opvoeden. Mijn taak zit erop en ik heb dat naar mijn beste kunnen gedaan. Ik verwacht werkelijk, oprecht, niets van mijn kinderen. Ik heb mijn eigen fijne leven. Daarnaast zal ik er altijd voor ze zijn als ze me nodig hebben. Waarschijnlijk kunnen sommige ouders zich daar niets bij voorstellen, maar ik kan me dan weer niet voorstellen dat je zó met je kinderen omgaat en zó over ze denkt als sommige forummers hier doen. En ter aanvulling : de jeugd en opvoeding van mijn kinderen ging ook bepaald niet over rozen!
Mischa83 schreef op 20-07-2024 om 16:13:
[..]
Want mijn kinderen zijn niet van mij, ze zijn me niets verschuldigd en hebben geen taak tov mij.
Ik begrijp dat je kleine kinderen hebt? Ook Herfstappeltaart geeft aan dat ze het heel verdrietig zou vinden als haar kinderen haar links zouden laten liggen.
Ik lees het wel vaker: mijn kinderen zijn me niks verschuldigd en hebben geen taak. Toch denk ik dat je de ouders met een vergrootglas moet zoeken die het echt niks uitmaakt als hun kind vanaf 18/20 de deur achter zich dichttrekt en nooit meer wat van zich laat horen. Ik denk alleen niet dat de meeste ouders zich beseffen dat dit een verwachting is, omdat het als zo vanzelfsprekend aanvoelt dat dat contact ter heus wel zal zijn.
Maar goed, jij bent wel die ouder begrijp ik? Ze zijn je niks verschuldigd en hebben geen taak. Dus als het tabé, bedankt voor de opvoeding, ik vertrek is, dan is dat helemaal prima voor jou? Nou, dan ben je duidelijk een betere ouder dan ik. Want ik zoek wel die relatie. Ik zou ernstig aan mezelf twijfelen als ik kinderen heb die zo alle banden doorsnijden en geen behoefte hebben aan contact.
Auwereel schreef op 20-07-2024 om 16:24:
Er wordt ervan uitgegaan dat er altijd een match is tussen de manier van communiceren van ouders en kinderen. Dat kinderen niet communiceren dat ouders ze dat dus niet hebben geleerd. Kinderen zijn zichzelf en communiceren op hun manier en kunnen dus geslotener zijn dan de ouders zijn. Daar kan je als ouder ook moeite mee hebben. Niet alles is altijd de schuld van ouders.
Je kunt voorleven en dan nog kiezen kinderen hun eigen pad.
Natuurlijk, absoluut waar. En dat moet je dus accepteren en respecteren.
Bgdrrejnxs53226 schreef op 20-07-2024 om 16:25:
Als mijn kinderen de deur uitlopen, zwaaien en hun leven gaan leiden ben ik blij voor ze. Ik hoop dat ze een leven voor zichzelf kunnen creëeren waarin ze tevreden zijn en kunnen genieten. Dat was namelijk, onder andere, de bedoeling van dat hele opvoeden. Mijn taak zit erop en ik heb dat naar mijn beste kunnen gedaan. Ik verwacht werkelijk, oprecht, niets van mijn kinderen. Ik heb mijn eigen fijne leven. Daarnaast zal ik er altijd voor ze zijn als ze me nodig hebben. Waarschijnlijk kunnen sommige ouders zich daar niets bij voorstellen, maar ik kan me dan weer niet voorstellen dat je zó met je kinderen omgaat en zó over ze denkt als sommige forummers hier doen. En ter aanvulling : de jeugd en opvoeding van mijn kinderen ging ook bepaald niet over rozen!
Nou het zou mij toch echt wel pijn doen als mijn kinderen mij uit hun leven zouden schrappen. Ik hou van ze dus dat lijkt me een logisch gevolg.
Auwereel schreef op 20-07-2024 om 16:24:
Er wordt ervan uitgegaan dat er altijd een match is tussen de manier van communiceren van ouders en kinderen. Dat kinderen niet communiceren dat ouders ze dat dus niet hebben geleerd. Kinderen zijn zichzelf en communiceren op hun manier en kunnen dus geslotener zijn dan de ouders zijn. Daar kan je als ouder ook moeite mee hebben. Niet alles is altijd de schuld van ouders.
Je kunt voorleven en dan nog kiezen kinderen hun eigen pad.
precies, dat is zeker mijn ervaring. Ik had al heel snel in de gaten dat hoe jong kinderen ook zijn, dat het eigen mensen zijn met eigen karakters en dat ik bepaalde dingen nog zo voor kan leven of zelf een bepaald karakter hebben, kinderen zijn het allermeest nog van zichzelf en brengen hun eigen dingen mee in de dynamiek.
Dat is wel iets anders dan verwachtingen hebben in de zin van: langskomen met kerst e.d.
Herfstappeltaart schreef op 20-07-2024 om 16:30:
Dat is wel iets anders dan verwachtingen hebben in de zin van: langskomen met kerst e.d.
Zeker. Ik vind het leuk hoor, maar als ze andere dingen te doen hebben, dan moeten ze zich zeker niet in bochten wringen om mij te bezoeken. Gelukkig was dat ook geen dogma tijdens mijn opgroeien. Maar ik vond het zelf gewoon gezellig, hoop dat mijn kinderen dat zelf ook vinden. Maar er zijn ook al genoeg feestdagen geweest dat ze er niet bij waren en dat is net zo prima.
Diyer schreef op 20-07-2024 om 16:25:
[..]
Ik begrijp dat je kleine kinderen hebt? Ook Herfstappeltaart geeft aan dat ze het heel verdrietig zou vinden als haar kinderen haar links zouden laten liggen.
Ik lees het wel vaker: mijn kinderen zijn me niks verschuldigd en hebben geen taak. Toch denk ik dat je de ouders met een vergrootglas moet zoeken die het echt niks uitmaakt als hun kind vanaf 18/20 de deur achter zich dichttrekt en nooit meer wat van zich laat horen. Ik denk alleen niet dat de meeste ouders zich beseffen dat dit een verwachting is, omdat het als zo vanzelfsprekend aanvoelt dat dat contact ter heus wel zal zijn.Maar goed, jij bent wel die ouder begrijp ik? Ze zijn je niks verschuldigd en hebben geen taak. Dus als het tabé, bedankt voor de opvoeding, ik vertrek is, dan is dat helemaal prima voor jou? Nou, dan ben je duidelijk een betere ouder dan ik. Want ik zoek wel die relatie. Ik zou ernstig aan mezelf twijfelen als ik kinderen heb die zo alle banden doorsnijden en geen behoefte hebben aan contact.
Bah. Weer een sneer. Alsof een ouder die er zo in staat niet van zijn kinderen houdt.
Wat je niet lijkt te kunnen zien is dat het contact vaak goed is, juist ómdat de ouder zijn kind ‘toestaat’ een eigen leven te leiden. De kinderen voelen dan de vrijheid en de gelijkwaardigheid om wél contact te houden. ‘If you live someone, set them free’.