Hoe tonen dat ik goede ouder ben
ik ben een goede ouder voor mijn kids. Alleen soms heb ik het lastig. soms drink ik ook teveel.
vrijdag was een lastige dag en ik had wat gedronken, ben uit gegaan om nog meer te drinken. gewoon even alles vergeten. er was oppas voor de kids ik ben echt geen slechte moeder.
alleen toen is het wat uit de hand gelopen en werd ik plots door de politie aangehouden en in een cel gestopt. als een crimineel. wat ik niet ben voor de duidelijkheid alleen soms drink ik wat teveel. ik vroeg nog wat doe ik mis ze zeiden openbare dronkenschap en je moet hier blijven totdat je terug controle hebt over jezelf.
nauwelijks 4 uurtjes later hebben ze me ook laten gaan wat ze niet zouden doen als het echt zo erg was denk ik dan.
maar toen was de oppas al in paniek geraakt omdat ik niet bereikbaar was en niet thuis kwam. maar ja dat is ook niet mijn schuld ze hadden al mijn spullen af genomen.
toen ik thuis kwam was de oppas er maar ook haar moeder want die had ze gebeld omdat ze zich zorgen maakte of zoiets, snap het zelf ook niet helemaal vind het maar raar waarom maakt die moeder zich zorgen ze willen gewoon roddelen over mij.
die moeder zei dat ze zich zorgen maakt of ik wel voor de kinderen kan zorgen en dat veilig thuis kan helpen. ik ben erg boos geworden heb hen weg gestuurd.
nu heb ik veel stress. ik wil echt geen veilig thuis dat is niet nodig ik maak mijn fouten maar ben wel een goede moeder ik doe mijn best.
wat kan ik nu het beste doen denken jullie, ik word gek van de zorgen omdat ik niet weet wat die moeder gaat doen en wie ze gaat bellen
Kikki39 schreef op 29-01-2025 om 19:48:
[..]
Oh ja, enorme stappen gezet? Ik kreeg 35 jaar geleden dezelfde medicatie als die een vriendin die nu krijgt, en een familielid slikte dit geloof ik al 50 jaar geleden. Volgens mij zijn al die antidepressiva nog steeds hetzelfde hoor. Maar waar ik zeker van overtuigt ben is dat hoe je moeder erop reageerde dat bij jou heel anders kan uitvallen. Ik weet zeker dat er een grote kans bestaat dat het jou wel heel goed kan helpen TO.
Prozac is bijvoorbeeld pas sinds 1987 op de markt (en niet direct in Nederland denk ik). De eerste SSRI's kwamen in 1982 op de markt. Van die eerste SSRI's wordt alleen prozac nog regelmatig voorgeschreven. 50 jaar geleden waren er nog geen SSRI's.
ik slikte seroxat en vriendin nu paroxetine, en dat scheelt 35 jaar. Dus ja dan slik je hetzelfde als een generatie terug, dus dan is er niks veranderd. Er zullen er wel meer bijgekomen zijn. 50 jaar geleden was het dacht ik iets van amitriptyline en die wordt nu ook nog gegeven. Dus waarmee zijn die enorme stappen dan gezet?
Kikki39 schreef op 29-01-2025 om 20:10:
ik slikte seroxat en vriendin nu paroxetine, en dat scheelt 35 jaar. Dus ja dan slik je hetzelfde als een generatie terug, dus dan is er niks veranderd. Er zullen er wel meer bijgekomen zijn. 50 jaar geleden was het dacht ik iets van amitriptyline en die wordt nu ook nog gegeven.
Mijn laatste psychiater wilde geen seroxat meer voorschrijven vanwege de heftige ontwenningsverschijnselen waar dat om bekend staat. Overigens pas sinds 1991 op de markt. Er is echt sinds die tijd nog veel nieuws ontwikkeld.
oke. Wel vreemd dat mijn vriendin dit dan wel voorgeschreven krijgt, paroxetine. Wat heb jij gekregen dan?
Elk antidepressivum heeft zijn eigen specifieke werking, en een arts of psychiater kan je in detail uitleggen waarom hij of zij precies dit middel voorschrijft voor jouw klachten.
Dat oudere middelen soms nog steeds voorgeschreven worden, betekent gelukkig niet dat er geen vooruitgang geboekt is! Het betekent wel dat dat middel soms nog de beste keuze voor een bepaalde patiënt is.
Ikzelf kreeg eerst een standaardmiddel van de huisarts. Toen ik aangaf dat ik dat geen prettig middel vond, ik werd er sloom van, mocht ik naar een psychiater die beter kon helpen. Die adviseerde een middel dat meestal aan mannen voorgeschreven wordt, maar dat ik als vrouw toch kreeg omdat het bij vrouwen vaak activerend werkt, ik moest namelijk heel veel regelen om mijn leven in betere banen te leiden. De psychiater heeft op mijn vraag keurig uitgelegd hoe het werkte in de hersenen en wat er anders was in vergelijking met andere middelen. Echt interessant. Ik kan dus nu al zeggen dat dit middel nooit aan Karen voorgeschreven zal worden, want daar zou ze nog onrustiger en angstiger van worden. Terwijl het wel "gewoon" een SSRI is.
Hoewel interessant, vind ik deze side-discussie over medicatie niet direct helpend voor Karen. Laten we er maar gewoon op vertrouwen dan haar huisarts en therapeut voor haar goed werkende medicatie weten te vinden…!
Niet relevant
Jonagold schreef op 29-01-2025 om 22:14:
Hoewel interessant, vind ik deze side-discussie over medicatie niet direct helpend voor Karen. Laten we er maar gewoon op vertrouwen dan haar huisarts en therapeut voor haar goed werkende medicatie weten te vinden…!
Dit
karen hoe is het en heb je het gesprek met de juf gehad?
Ik ben ook heel benieuwd hoe het gaat! Kom je nog even verslag doen? Of het nou wel of niet goed gaat, we kunnen je vast helpen!
Het gaat nog steeds niet zo goed met mij. Overdag lukt het wel om het vol te houden. Met de jongens gaat het goed, ik zorg goed voor ze doe veel met ze en mijn werk gaat ook best ok. Maar vanbinnen gaat het nog steeds slecht en als de jongens op bed liggen voel ik me gewoon ontzettend slecht. Niet drinken volhouden lukt nog steeds best goed maar het is heel zwaar want ik voel me gewoon kut en wil liever niks voelen. Als ik wel drink in het weekend lukt dat veel moeilijker om het bij een paar glaasjes te houden. Vorig weekend is dat echt niet goed gegaan. Ik heb het in therapie besproken en dit weekend anders aangepakt. Ademhalingsoefeningen van in de therapie geprobeerd en andere oefeningen. Ik weet niet of het echt geholpen heeft. Wel om niet te drinken maar ik voel me nog altijd gewoon ontzettend slecht. Ook nu heb ik het echt lastig om niet een paar wijntjes te doen. Even echt ontspannen voor ik weer aan de week moet beginnen. Maar ander deel weet wel dat ik verantwoordelijk moet blijven en dat ik dat gewoon niet moet doen.
De therapie is ook heel zwaar. Het moet me helpen maar het vraagt ook heel veel en de therapeut steunt me wel maar aan de andere kant is hij ook best streng en dringt soms aan en begrijpt me niet altijd goed.
Zoals over de medicatie. Die doet niks denk ik. Maar ik weet dat ik het een kans moet geven en dat we pas over een tijd kunnen evalueren als ik het ook elke dag goed in neem. En dat ga ik ook doen maar ik vind dat echt lastig om te vertrouwen op iets als ik daarbij ook een gevoel heb en een stem die zo hard zegt dat het toch niet gaat helpen allemaal.
De juf van de jongste heeft gelukkig terug gemaild dat het voor haar geen probleem is om de afspraak in maart te plannen. Ze wil wel dat de ib`er er ook bij is dus nu gaan ze afstemmen en een afspraak voorstellen in maart. Ik ben heel opgelucht dat ik dat nu er niet bij moet nemen. Ik ga ook horen bij de buurvrouw of ze mee kan. Een gesprek alleen met twee mensen van de school voelt niet goed.
Wat zet je een knappe stappen. Wat ben jij een doorzetter zeg! Je mag héél trots zijn op jezelf! Je bent echt goed bezig!!!
Dat het je gelukt is om niet/veel minder te drinken is gewoon ontzettend goed van je en alle reden om trots te zijn. Vooral zo doorgaan, je weet dat dit het beste is voor jezelf en vooral ook voor je kinderen. Kop op!
Wat fijn om even wat van je te horen. Het is goed je te realiseren dat je eerst door een hoop shit heen moet worstelen voor het echt beter wordt. Dat maakt therapie ook zo moeilijk. Maar het is nodig! Dus hou vol! Je doet het echt ontzettend goed!😘
Ik reageer later nog wat uitgebreider.
Ik zou nog even reageren op je laatste post. Ik lees dat je je heel slecht voelt, maar ik zie toch echt wel een paar heel positieve dingen hoor!
Je geeft aan dat de therapie zwaar is. Dat is het ook. Je hebt jezelf je hele leven aangeleerd om de pijn, nare ervaringen, herinneringen en gedachten weg te duwen. Het is een tegennatuurlijk gevoel om daar nu bewust naar toe te gaan. Je haalt pijnlijke herinneringen op en tegelijk ben je bezig om in je hoofd nieuwe neurale paden aan te leggen, andere routes in je hersenen te maken. Letterlijk. Dat kost allebei heel veel energie. En het is pijnlijk. Logisch dat je je dan niet goed voelt. Dat zal ook echt nog wel even duren. En het is dus ook begrijpelijk dat het vorig weekend niet goed ging met het drinken. Maar... je gaat ondanks alle moeite die het je kost, wel naar de therapie. En je bent de fout in gegaan, maar je corrigeert dat meteen het weekend erna met methodes die je in de therapie hebt geleerd. Ik vind dat waanzinnig knap! Zeker omdat je het alleen moet doen, geen partner, familie of vrienden hebt die je kunnen steunen op moeilijke momenten. Echt, petje af!
De therapeut is streng zeg je. Ik neem aan dat hij het gevoel heeft dat je dat nodig hebt. Misschien omdat je ook tegen hem zegt dat je denkt dat het allemaal niet werkt? In ieder geval doet hij het om je te helpen. Hij denkt dat dit voor jou de beste aanpak (nu) is. Maar dat kan veranderen hoor. Misschien vanzelf als je wat verder bent in het traject. Of als jij aangeeft dat je zijn aanpak niet fijn vindt. Hij is er voor jou he, niet andersom!
Bij medicatie is het heel persoonlijk wat wel en niet werkt. Dat moet je echt uitproberen. En vaak worden klachten eerst erger voordat het beter wordt, zeker bij antidepressiva is dat een bekend verschijnsel. Wees daar dus zelf ook op bedacht, en zorg voor een vertrouwenspersoon (de buurvrouw?) die je kunt inseinen als je een dipje hebt. Iemand bij wie je gewoon even kunt uithuilen en een kopje thee kunt drinken. Dat is vaak al heel erg helpend. En als de dosering die je nu gebruikt geen of niet voldoende effect heeft, dan wordt de dosis verhoogd. Voorbeeld: zoon en ik gebruiken dezelfde AD. Ik gebruik de minimale dosis, hij de maximale. Dat is 37.5 mg tegenover 125 mg. Dus dat is echt een heel verschil!
Het gaat echt allemaal wél helpen. Dat doet het nu al! Maar het gaat langzaam, met kleine stapjes. En soms weer een stap terug. Dat hoort erbij.
Dikke knuffel voor jou!
