OV reizen met kinderen
Afgelopen week was ik met mijn twee kinderen (4 en 7) een dagje uit. We gingen met de trein naar Amsterdam en moesten overstappen op schiphol. In de chaos bedacht ik me hoeveel je moet balanceren wanneer je zonder partner met je twee kinderen op pad bent; eten, navigeren, ruzie... Alles om het leuk te houden.
Tijdens het uitstappen zei een andere reiziger: “you’ve got your hands full, doing great”, een kleine opmerking maar ik voelde me gezien.
Op de terugweg vroeg iemand luid of ik hulp nodig had met mijn tas, zelfde intentie, maar het voelde anders, alsof ik gered moest worden.
Het zette me aan het denken; wat betekent het eigenlijk om gesteund te worden wanneer je met je kinderen op pad bent?
Is het iemand die je fysiek helpt?
Is het gezien worden?
Of is het helemaal niet opgemerkt worden?
Ben benieuwd naar de mening van andere ouders die wel eens alleen reizen met hun kinderen!
MissBobby schreef op 02-04-2025 om 21:01:
Ik was met drie kinderen onder de vijf destijds wel altijd blij als het weer gelukt was want je moet gewoon goed opletten. De jongste zat in de draagzak dus geen omkijken naar, de oudste superbraaf dus die zat ook bijna aan me vastgeplakt en dan hadden we de middelste: soort ongeleid projectiel dus die zat aan een tuigje. Kreeg je wel commentaar op maar ik had het te druk om daarop te reageren. allemaal goedgekomen en als ik een helpende hand kon gebruiken dan vroeg ik die gewoon zelf.
Groot gelijk hoor met dat tuigje! Veiligheid voorop. Sommige kinderen zijn nu eenmaal super ondernemend.
MMcGonagall schreef op 02-04-2025 om 19:25:
[..]
Dat had ik allang door. De laatste tijd zijn bijna alle nieuwe topics van accounts die ik niet herken.
Mm, ik heb eerder het idee dat bij die breedsprakige debutanten ChatGpT wordt aangezwengeld.
Het OV moment dat me het meest is bijgebleven is toen ik alleen met mijn oudste twee (toen 5 en 2 jaar oud) plus teveel bagage op een vliegveld in Italië in een megalange wachtrij voor de incheckbalie stond. De vlucht was overboekt dus het was ook nog spannend of we überhaupt mee zouden kunnen. Kinderen waren het allang helemaal zat, het was heel druk, lawaaiig en warm en je kon geen kant op. En toen moest de oudste naar de wc...
Mijn meest bijgebleven ov-moment is toen oudste (toen 4 ofzo) tussen de trein en het perron viel.
