Slapen met kind van 4 jaar
Misschien doen jullie dat ook of is het eerder cliché? Ik slaap meestal samen met mijn zoontje van 4 jaar. Ter duidelijkheid omdat hij autisme heeft en de meerderheid van de tijd alleen wil of kan slapen als hij bij me is.
Op mijn werk als opvoeder zie ik ook kindjes met autisme die niet kunnen slapen, daar hebben we andere oplossingen voor omdat het slapen met iemand anders zijn kinderen totaal ongepast en weirdo is. Maar met je eigen kind? Ik ben daar nogal vrij soepel in en laat mijn 4 jarige dan maar naast me liggen thuis. Langs de ene kant heel lastlg voor de babysit die hem in slaap moet krijgen/houden wanneer ik met de nacht sta. Als deze er is slaapt hij amper of niet.
Doorheen de vroege avond of wanneer hij heel moe is slaapt hij wel in eigen bedje maar dat duurt hooguit 2 uurtjes. Als ik hem in de avond in eigen bedje leg duurt het ook hooguit 2 uur voor hij huilt en enkel wil slapen als hij bij me kan liggen.
Is dit nog van deze tijd, doe ik hier goed aan? Ikzelf vind het niet erg, zelfs heel schattig om hem naast me te zien slapen. Hij is ook enorm afhankelijk en komt steeds knuffelen en tegen me aan liggen. Ik zie vaak filmpjes van ouders met autisme die hetzelfde scenario hebben waarvan de reacties van anderen nogal sceptisch, negatief en aanvallend zijn. Puur op basis van kennis, ervaring weet ik als een kind met autisme toenadering zoekt je deze volledig moet garanderen omdat dit je band met dat kind onderhouden, niet moet afleren of verbieden.
Lekker toch; geen probleem.
Als het voor jullie goed is, is het toch goed.
Hier sliepen ze toen ook regelmatig in ons bed. Nu beginnen ze in hun eigen bed, en kruipen er aoms nog tussen.
Reageer eerst even in je andere topic zou ik zeggen 😉
Tot een jaar of acht is dat volstrekt normaal en dat is zeker geen harde bovengrens. Pubers doen het echt niet meer. Trouwens, dit heeft niets met autisme te maken, veel kinderen zonder etiket hebben nog lang behoefte aan die veiligheid en gezelligheid.
