Vader vaak boos en negatief
Mijn man heeft is vaak boos en negatief naar de kinderen toe. Als de kinderen iets hebben gemaakt of iets leuks hebben meegemaakt, en dat vertellen ze aan hun vader, weet hij er altijd een sarcastische, negatieve of "grappig" bedoelde maar niet zo overkomende opmerking over te maken. Hij kan nooit meegaan in het enthousiasme van de kinderen. Waardoor de kinderen dan teleurgesteld afdruipen en dan maar niets meer laten zien. Verder is ie ook ontzettend snel boos en aan het schreeuwen. Er hoeft maar een klein dingetje te gebeuren of hij wordt boos en dreigt met naar de kamer sturen voor de rest van de dag of andere onrealistische dingen. Waardoor de kinderen dit ook niet meer serieus nemen. Of hij schreeuwt tegen de kinderen dat ze niet moeten schreeuwen...
Hij zit ook wel eens op bank met zo'n defensieve houding, armen over elkaar, commando's te schreeuwen naar de kinderen als ze in zijn ogen iets verkeerds doen en verwacht dan dat als de kinderen schreeuwen en hij met z'n arm naar boven wijst ze direct naar hun kamer gaan.
Als ik een dag thuis ben met de kinderen gaan we iets leuks doen, al is het maar een spelletje en even naar de speeltuin, maar hij onderneemt echt niets met de kinderen. En als ik dan thuis kom krijg ik te horen wat ze allemaal fout hebben gedaan.
Ik probeer hier wel eens met hem hier over te praten, maar dat is erg lastig. Hij vindt dat hij helemaal niet onredelijk is en vindt dat ik hem niet steun. En dat hij wel weer alles verkeerd gedaan zal hebben, waarna hij een paar dagen niets meer tegen me zegt.
Het zuigt bij mij echt alle energie weg. De sfeer in huis wordt er ook echt niet gezelliger op. Ik heb wel overwogen om weg te gaan, maar heb het gevoel dat ik de kinderen dan niet meer tegen hem kan "beschermen".
Ik kan wel eens jaloers worden als ik bij andere gezinnen zie dat vader leuke dingen doet met de kinderen of ze knuffelt oid.
Iemand tips om hier mee om te gaan of bespreekbaar te maken?
Holy shit.
Wat erg. En wat goed dat je het hier deelt.
Tsja als je weggaat, zal hij vast gaan voor een weekendregeling 1x per 14 dagen. Dan hebben ze in ieder geval 12 leuke dagen bij jou. En als ze ouder worden (hoe oud zijn ze?) dan hoeven ze niet meer als ze niet willen.
Of het is geen karaktereigenschap maar je man is de laatste tijd erg veranderd en er is sprake van een ziekte zoals overspannen of depressief. Dan zou hij dat moeten aanpakken.
En een hele harde vraag: je beschermt je kinderen nu toch ook niet tegen zijn nare gedrag? Dit klinkt heel schadelijk voor hun ontwikkeling.
precies dit. Ik heb een tijdlang gedacht: wat doe ik de kinderen aan als we scheiden. Tot ik ze zielig op de trap zag zitten en dacht: maar wat doe ik ze aan als we níét scheiden.
De kinderen beschermen was lastig: er tegenin gaan bracht ruzie (=verkeerd voorbeeld) en er niet tegen in gaan is jezelf als deurmat gebruiken (=verkeerd voorbeeld)
Maar eerst uitsluiten inderdaad: is er iets anders wat het gedrag van je man verklaard?
Oeh dat klinkt heel vervelend. Je schrijft dat je het wel eens probeert bespreekbaar te makken, maar dat hij zich dan aangevallen voelt. Heb je het ook bespreekbaar gemaakt op een moment dat jullie beide ontspannen zijn en de kinderen er niet zijn?
Ik zou je adviseren om als je het gesprek aan gaat ook niet in de aanval te gaan. Wees begripvol we verliezen tenslotte allemaal wel eens ons geduld. Vraag hem hoe je hem kan helpen wanneer dat gebeurt, bijvoorbeeld door het even rustig over te nemen. Of bijvoorbeeld door minder hoge verwachtingen van de kinderen te hebben.
Ondernemen jullie ook wel eens activiteiten samen met de kinderen? Zo niet ga dat doen zodat hij leert dat kinderen vaak makkelijker zijn als je iets met hen gaat doen.
Jillz schreef op 14-03-2022 om 10:52:
Oeh dat klinkt heel vervelend. Je schrijft dat je het wel eens probeert bespreekbaar te makken, maar dat hij zich dan aangevallen voelt. Heb je het ook bespreekbaar gemaakt op een moment dat jullie beide ontspannen zijn en de kinderen er niet zijn?
Ik zou je adviseren om als je het gesprek aan gaat ook niet in de aanval te gaan. Wees begripvol we verliezen tenslotte allemaal wel eens ons geduld. Vraag hem hoe je hem kan helpen wanneer dat gebeurt, bijvoorbeeld door het even rustig over te nemen. Of bijvoorbeeld door minder hoge verwachtingen van de kinderen te hebben.
Ondernemen jullie ook wel eens activiteiten samen met de kinderen? Zo niet ga dat doen zodat hij leert dat kinderen vaak makkelijker zijn als je iets met hen gaat doen.
“Wel eens” maar zo klinkt het verhaal niet. Mij gebeurde dat ook wel eens ja maar het is belangrijk wat je daarna doet. Als ik mijn kalmte verloor, ging ik zeker niet schreeuwen maar misschien wel iets te streng zijn. Er is verschil tussen gedrag afkeuren en je kind afwijzen. Het is belangrijk wat je ná een conflict doet. Ik bood dan later mijn excuses aan bij mijn kinderen als dat nodig was. Maar dat idee krijg ik helemaal niet hier, hij vindt zichzelf niet onredelijk, ook niet achteraf.
Ik krijg echt buikpijn als ik dit lees.
Hij klinkt als mijn ex, waar ik veel te lang bij ben gebleven 'voor de kinderen'.
Toen we uiteindelijk gingen scheiden (na talloze ruzies, gesprekken en beloftes tot beterschap) was hun commentaar: "hèhè, eindelijk!".
Ik heb me vaak schuldig gevoeld dat ik zo lang heb gewacht, het was echt schadelijk voor de kinderen.
En een hele harde vraag: je beschermt je kinderen nu toch ook niet tegen zijn nare gedrag? Dit klinkt heel schadelijk voor hun ontwikkeling.
Deze vraag van ToetieToover is een heel terechte!
Is dit gedrag naar de kinderen er altijd geweest?
Dit houdt mij heel erg bezig. Het is namelijk persoonlijk. Want ik had zo’n soort vader. Mijn moeder rechtvaardigt achteraf dat ze zo lang bij hem is gebleven omdat ze bang was dat het dan nog erger voor ons als kinderen zou worden. Ze heeft destijds die keuze gemaakt en ik heb het haar vergeven, ze was zelf slachtoffer van die man. Je noemt in de titel ‘vader’ maar die aanduiding moet hij verdienen. Mijn vader verdiende het niet en is dan ook op een gegeven moment door mij uit mijn leven geschrapt. Ik ben daardoor niet heel objectief dan weet je dat en ik zou alleen maar heel hard willen roepen: “wegwezen”!
Ik als moeder zou zeggen: ""ik vind jouw omgang met de kinderen niet opbouwend. Misschien vind je dat zelf wel maar dit gaat niet goed. Misschien doe ik ook wel dingen niet goed, dat kan. Daarom wil ik daar naär kijken mbv een pedagoog door middel van videotraining bijvoorbeeld'. (dus er wordt een week opnames gemaakt en op basis daarvan feedback gegeven. Vaak hoeft de pedagoog zelf niet eens wat te zeggen want ziet degene waarom het gaat het zelf al op de video)
De kans is dat hij dat niet wil, dat hij hij vindt dat hij geen probleem heeft. In dat geval zou ik zeggen "het is dit of uit elkaar want dit wil ik niet voor de kinderen en ik wil ook best naar mijn eigen rol hierin kijken"
Zolang hij niet ziet dat hij verkeerd bezig is, zal hij niet veranderen.
Je moet je kinderen beschermen tegen dit schadelijke gedrag. Als dat in de vorm van scheiden is, dan is dat maar zo.
Je kinderen hebben nu niet alleen een vader waar ze bang voor zijn en een afkeer voor krijgen (hebben) maar ook een moeder die niks aan de situatie doet.
Ze verdienen beter.
(En ja, scheiden is heftig, daar weet ik zelf alles van).
Ik vraag me ook af of hij zich al lang zo gedraagt. Zo ja, dan kun je een poging wagen om er op een rustig moment over te praten, of zoals MRI voorstelt iets van opvoedondersteuning proberen te regelen. Maar daar verwacht ik dan eerlijk gezegd niet heel veel van, tenzij hij daardoor zelf ineens het licht zou zien. Dat zou natuurlijk het allermooiste zijn. Ik weet dat mensen echt wel kunnen veranderen, maar dan is open staan voor feedback en zelfinzicht wel essentieel.
Zo nee, dan zou ik proberen te achterhalen wat de oorzaak is. Is hij overspannen? Gaat hij vreemd of heeft hij een ander groot geheim? Mensen die op hun tenen lopen reageren zich vaak af op hun directe omgeving. En kinderen zijn dan vaak het makkelijkste doelwit want die hebben geen verweer. Ook zou autisme of iets dergelijks kunnen spelen. Kinderen zorgen voor chaos, die een autist vaak moeilijker kan handelen. Dus het kan prima dat hij vroeger ook al een beetje zo was, maar dat dat verergerd is door de komst van de kinderen.
Je zou hem kunnen proberen te filmen en hem dat later terug laten kijken. Vaak kunnen mensen van zichzelf niet zo goed inschatten hoe ze overkomen. Een filmpje kan dan heel verhelderend werken. Maar dat zou dan wel op een rustig moment moeten, en je moet proberen om uit de verwijten te blijven.
Ik zou dus niet direct beginnen over scheiden, of daarmee dreigen. Eerst moet je voor jezelf een beetje helder zien te krijgen wat er precies aan de hand is. Of misschien heb je daar op basis van onze reacties al wel een idee bij.
Hoe dan ook, sterkte. Ook voor je kinderen. Het is heel belangrijk dat jij ze steeds opnieuw laat weten dat zij niks fout doen! Dat het aan hun vader ligt. Het zou ook goed zijn als ze een veilige plek hebben buiten jullie huis, bij familie of buren. Overigens zou ik het gedrag van je man ook bespreekbaar maken bij familie of vrienden. Als meer mensen ervan weten sta jij ook sterker.
Ik lees het verhaal door een hele andere bril. Ik heb de worsteling bij mijn partner gezien om een goede vader te willen zijn met een duidelijke opvoeding. Hij vond dat ik veel te makkelijk was en op zijn papa dag mocht de tv niet aan, werd er niet gedaan aan een doosje rozijntjes als zoethoudertje etc. Het gevolg een krijsend kind waar geen land mee te bezeilen viel en dan wordt een dag frustrerend en hoorde ik partner soms om het uur schreeuwen dat ze moest stoppen met janken. En dan onderbrak ik mijn werk weer om boos op partner te worden en dochter te troosten. Dan was hij weer boos omdat ik zijn opvoeding ondermijnde en hem niet steunde etc. En dan gaat het snel van kwaad tot erger. Dus na twee weken ben ik eens rustig met partner gaan zitten en heb ik gezegd dat ik zie hoe hij zijn best doet om dochter normen en waarden bij te brengen en dat ik begrijp dat dat belangrijk is, maar dat ik ook zie hoe zwaar dat valt. En toen hebben we samen afgesproken dat hij de teugels wat zou laten vieren en dat ik ze iets met zou aantrekken. We hebben samen besloten dat we haar stap voor stap zouden opvoeden en wat onze prioriteiten zouden zijn. En ineens kwam partner er ook gewoon aan toe om lekker met dochter naar de speeltuin te gaan. Hij is echt met recht de liefste en leukste vader die onze dochter zich kan wensen. En natuurlijk heeft hij nog wel eens frustraties, maar dan is hij in staat om gewoon even een time out te nemen en daarna de draad weer rustig op te pakken.
En natuurlijk kan het zo zijn dat deze vader echt niet wil of kan en dan is mijn voorbeeld niet van toepassing. Maar ik kan mijn ook voorstellen dat dit een patroon van jaren is (aangezien er meer kinderen zijn) dat het inmiddels hem volledig boven het hoofd is gegroeid.
Overigens zijn er ook goede cursussen over communicatie met kinderen en aandacht voor positief gedrag. O.a. via consultatiebureau.
Jillz schreef op 14-03-2022 om 12:43:
Ik lees het verhaal door een hele andere bril. Ik heb de worsteling bij mijn partner gezien om een goede vader te willen zijn met een duidelijke opvoeding. Hij vond dat ik veel te makkelijk was en op zijn papa dag mocht de tv niet aan, werd er niet gedaan aan een doosje rozijntjes als zoethoudertje etc. Het gevolg een krijsend kind waar geen land mee te bezeilen viel en dan wordt een dag frustrerend en hoorde ik partner soms om het uur schreeuwen dat ze moest stoppen met janken. En dan onderbrak ik mijn werk weer om boos op partner te worden en dochter te troosten. Dan was hij weer boos omdat ik zijn opvoeding ondermijnde en hem niet steunde etc. En dan gaat het snel van kwaad tot erger. Dus na twee weken ben ik eens rustig met partner gaan zitten en heb ik gezegd dat ik zie hoe hij zijn best doet om dochter normen en waarden bij te brengen en dat ik begrijp dat dat belangrijk is, maar dat ik ook zie hoe zwaar dat valt. En toen hebben we samen afgesproken dat hij de teugels wat zou laten vieren en dat ik ze iets met zou aantrekken. We hebben samen besloten dat we haar stap voor stap zouden opvoeden en wat onze prioriteiten zouden zijn. En ineens kwam partner er ook gewoon aan toe om lekker met dochter naar de speeltuin te gaan. Hij is echt met recht de liefste en leukste vader die onze dochter zich kan wensen. En natuurlijk heeft hij nog wel eens frustraties, maar dan is hij in staat om gewoon even een time out te nemen en daarna de draad weer rustig op te pakken.
En natuurlijk kan het zo zijn dat deze vader echt niet wil of kan en dan is mijn voorbeeld niet van toepassing. Maar ik kan mijn ook voorstellen dat dit een patroon van jaren is (aangezien er meer kinderen zijn) dat het inmiddels hem volledig boven het hoofd is gegroeid.
Overigens zijn er ook goede cursussen over communicatie met kinderen en aandacht voor positief gedrag. O.a. via consultatiebureau.
Zo lees ik het ook maar dan als de beschreven man zijnde. Het compenseren van moeder triggert mij. Voor mij is het een opluchting uiteindelijk gekozen te hebben om te scheiden, voor de kinderen is het triest omdat ze nog steeds onder invloed van moeder staan en oa hierom er geen omgangsregeling en nauwelijks contact meer is tussen ons.
Jillz schreef op 14-03-2022 om 12:43:
Ik lees het verhaal door een hele andere bril. Ik heb de worsteling bij mijn partner gezien om een goede vader te willen zijn met een duidelijke opvoeding. Hij vond dat ik veel te makkelijk was en op zijn papa dag mocht de tv niet aan, werd er niet gedaan aan een doosje rozijntjes als zoethoudertje etc. Het gevolg een krijsend kind waar geen land mee te bezeilen viel en dan wordt een dag frustrerend en hoorde ik partner soms om het uur schreeuwen dat ze moest stoppen met janken. En dan onderbrak ik mijn werk weer om boos op partner te worden en dochter te troosten. Dan was hij weer boos omdat ik zijn opvoeding ondermijnde en hem niet steunde etc. En dan gaat het snel van kwaad tot erger. Dus na twee weken ben ik eens rustig met partner gaan zitten en heb ik gezegd dat ik zie hoe hij zijn best doet om dochter normen en waarden bij te brengen en dat ik begrijp dat dat belangrijk is, maar dat ik ook zie hoe zwaar dat valt. En toen hebben we samen afgesproken dat hij de teugels wat zou laten vieren en dat ik ze iets met zou aantrekken. We hebben samen besloten dat we haar stap voor stap zouden opvoeden en wat onze prioriteiten zouden zijn. En ineens kwam partner er ook gewoon aan toe om lekker met dochter naar de speeltuin te gaan. Hij is echt met recht de liefste en leukste vader die onze dochter zich kan wensen. En natuurlijk heeft hij nog wel eens frustraties, maar dan is hij in staat om gewoon even een time out te nemen en daarna de draad weer rustig op te pakken.
En natuurlijk kan het zo zijn dat deze vader echt niet wil of kan en dan is mijn voorbeeld niet van toepassing. Maar ik kan mijn ook voorstellen dat dit een patroon van jaren is (aangezien er meer kinderen zijn) dat het inmiddels hem volledig boven het hoofd is gegroeid.
Overigens zijn er ook goede cursussen over communicatie met kinderen en aandacht voor positief gedrag. O.a. via consultatiebureau.
Jillz, wat jij beschrijft zou heel goed kunnen zijn wat er speelt bij TO. Maar dan valt of staat het toch echt met hoe open de man van TO staat voor feedback. Als ik dan lees wat TO over zijn houding bij feedback schrijft: "Ik probeer hier wel eens met hem hier over te praten, maar dat is erg lastig. Hij vindt dat hij helemaal niet onredelijk is en vindt dat ik hem niet steun. En dat hij wel weer alles verkeerd gedaan zal hebben, waarna hij een paar dagen niets meer tegen me zegt.", dan denk ik dat hij anders in elkaar steekt dan jouw man (of ik, want ik herken mezelf hier ook zeker in, maar ik heb hard aan mezelf gewerkt en daarbij hulp van man en kinderen gekregen. Die ook bereid waren naar hun eigen aandeel in onze dynamiek te kijken. Kinderen waren toen jonge pubers/tieners).
Ik hoop intens dat het bij TO net zo in elkaar steekt als bij jou en mij. Dan komt het met een beetje goede wil van alle partijen allemaal best wel goed.
Peen, je schrijft:
"Toen we uiteindelijk gingen scheiden (na talloze ruzies, gesprekken en beloftes tot beterschap) was hun commentaar: "hèhè, eindelijk!"."
Hoe oud waren je kinderen en hoe zag de omgang met vader er daarna uit? Want voor hetzelfde geld gaat vader voor een week op-week af regeling, dus dan zitten de kinderen de helft van de tijd met zo'n nors figuur opgescheept. Of ontpopte jouw ex zich tot een veel makkelijker vader toen jij er niet meer bij stond?
Temet schreef op 14-03-2022 om 16:11:
Peen, je schrijft:
"Toen we uiteindelijk gingen scheiden (na talloze ruzies, gesprekken en beloftes tot beterschap) was hun commentaar: "hèhè, eindelijk!"."
Hoe oud waren je kinderen en hoe zag de omgang met vader er daarna uit? Want voor hetzelfde geld gaat vader voor een week op-week af regeling, dus dan zitten de kinderen de helft van de tijd met zo'n nors figuur opgescheept. Of ontpopte jouw ex zich tot een veel makkelijker vader toen jij er niet meer bij stond?
Temet, logische vraag.
Als het echter een week-weekregeling wordt, is nog de vraag of het voor de kinderen uiteindelijk niet beter is.
Dan hebben ze nl. de helft van de tijd wel 'rust' bij een ouder die niet voortdurend boos is. Nu hebben ze aldoor met die boze vader te maken en een moeder die het probeert te sussen en gezellig te houden. Wat ik overigens uit eigen ervaring erg goed begrijp.
