Vermoeide ouder, mom burn out?

Alice12 schreef op 11-07-2025 om 14:15:

[..]

Toch nog even reageren. Goed voor jezelf zorgen ben ik helemaal voor. Zodra je echter zelf de keuze maakt om kinderen op de wereld te zetten zorg je daar heel goed voor. Ze zijn afhankelijk van je. Snauwen en ze eigenlijk te veel vinden( terwijl die kinderen ook door een scheiding gaan) vind ik niet oké. En dan heb je de kinderen niet eens altijd , maar je hebt ze 2 weken per maand. Dan praten over een " mummiburnout" vind ik decadente bullshit. Als je het moeilijk hebt met de scheiding ga je naar een psycholoog. Of je zoekt andere hulp. Maar je kuurt je mummieburnout niet uit op je kinderen. Oh, en die sticker mag je in je zak houden.

Moeder worden maakt een mens niet perfect . Ook moeders hebben emoties en kan het wel eens teveel worden. Prima als kinderen leren dat alle emoties er mogen zijn en ook mama wel eens slecht in haar vel zit.

Due-scimmie schreef op 11-07-2025 om 16:07:

[..]

Moeder worden maakt een mens niet perfect . Ook moeders hebben emoties en kan het wel eens teveel worden. Prima als kinderen leren dat alle emoties er mogen zijn en ook mama wel eens slecht in haar vel zit.

Tot kinderen het gedrag overnemen , je frustratie stelselmatig op een ander, (zeker iemand die afhankelijk van je is) af reageren is gewoon niet ok .. ook als je niet lekker in je vel zit to ziet dat zelf ook gelukkig in.

Ik vind het goed dat TO ondekt, dat zoals ze nu reageert, niet goed is en vervolgens hier een draadje aanmaakt. Als ze dan de wind van voren krijgt dat ze kinderen direct als eerste moet zetten en zichzelf moet beheersen, terwijl ze zelf niet goed in haar vel zit, is niet helpend. 
Als TO dat niet zou kunnen schelen dat het anders moet, zou ze gewoon doorgaan met snauwen naar haar kinderen in plaats van hier te posten. Maar in plaats van nuttige tips, hulp, herkenning en "dit heb ik er aan gedaan en dat hielp (niet)" krijgt ze de mantel uitgeveegd dat ze zichzelf niet wegcijfert.

Dus, iemand nog helpende tips in plaats van verwijten?

Misschien dit: neem aan het einde van de dag even tijd voor jezelf en schrijf op wat er die dag gebeurde. Wellicht ontdek je zo een patroon: wanneer loopt het je over de schoenen? Kan zijn dat het de dagen in de maand zijn, of dat er op je werk teveel is gebeurd, of inderdaad het opstarten na een rustige week (mijn ervaring is dat kinderen  juist de eerste dag weer heel veel aandacht vragen en alles even uitproberen), of een bepaald tijdstip op de dag. En wellicht ontdek je ook dat het eigenlijk wel meevalt. 

Een ouder moet niet vóór de kinderen leven, maar leeft met de kinderen. Dat wil zeggen dat je ook je eigen leven inbrengt, net alsof je een echt mens bent. 

IMI-x2 schreef op 11-07-2025 om 17:38:

[..]

Dat is een open deur intrappen. Natuurlijk is dat niet oké, dat zegt ook niemand. Maar soms is de situatie eventjes niet optimaal en soms heb je een slechte dag of een slechte periode. Daarom vraagt TO ook om hulp en heeft ze al therapie.

Ik reageerde op het stukje:

 Prima als kinderen leren dat alle emoties er mogen zijn en ook mama wel eens slecht in haar vel zit.

Emoties zijn prima maar aangeleerd krijgen dat jij de boksbal daarvoor bent  voor een ander  niet... daarom zei ik erbij dat to dit zelf ook gelukkig doorheeft . 

Alice, mijn oma zei altijd:'Als je doet wat je zegt, dan lieg je niet'. Zou fijn zijn als jij dat ook deed. Je vertrek aankondigen is al vrij decadent, maar dan toch nog terugkomen... alsjeblieft zeg.
Ga eens met die olifantenpoten uit die porseleinkast, joh!!!

Pippeltje schreef op 11-07-2025 om 20:48:

Alice, mijn oma zei altijd:'Als je doet wat je zegt, dan lieg je niet'. Zou fijn zijn als jij dat ook deed. Je vertrek aankondigen is al vrij decadent, maar dan toch nog terugkomen... alsjeblieft zeg.
Ga eens met die olifantenpoten uit die porseleinkast, joh!!!

Ik dacht dat het slim was om niet meer te reageren omdat de meeste reageerders het niet met mij eens waren. Toen werd ik daarna een aantal keren persoonlijk aangesproken. Het leek mij goed om daar toch maar even op te reageren. Ik snap de porseleinkast en de decadentie niet.

Kom op zeg, wat valt iedereen nog steeds over Alice. Ze heeft gewoon gelijk, punt.

Voor to is het als eerste gewoon een keuze om per direct te stoppen met het afsnauwen van de kinderen.

Tel tot 10, kop onder de kraan, ga eerst hardlopen voordat de kinderen er weer zijn, neem een douch noem maar wat maar je reageert je eigen problemen NIET op die kinderen af. Zij maken op hun eigen manier een scheiding van hun ouders mee en hebben daar ook hulp bij nodig van hun ouders. 

Daarnaast is er nog genoeg werk aan de winkel voor to zowel praktisch ( waar ook hier goede tips voor gegeven worden) als emotioneel ( om erachter te komen waarom to reageert zoals ze reageert op de kinderen). 

Als je een week op week af regeling hebt zou je genoeg tijd moeten hebben om bij te tanken en is de term mom burn out te dik aangezet. 

Aan to verder te onderzoeken waar haar pijnpunten zitten en er voor haar kinderen te zijn zonder ze het gevoel te geven teveel te zijn. 

Ik realiseer me heel goed dat het antwoord dat ik ga geven niet leuk en misschien wel sociaal onwenselijk is. Ik doe mijn best om begrip op te brengen voor een situatie als de jouwe, maar ik vind het ook moeilijk. Dat zal vast mijn eigen lelijke, blinde vlek zijn.

Je hebt in een maand van 28 dagen dus 14 dagen je kinderen, je bent ook 14 dagen helemaal alleen en je kunt dan je eigen gang gaan. Uitslapen, uitgaan, niksen, veel tijd besteden aan een hobby, je huishouden rustig op orde brengen, sociale contacten onderhouden, boodschappen doen zonder kinderen, Netflixen o.i.d. etc. 
Je schrijft dat je in die week bezig bent met je huishouden. Dat ben je de andere weken met je kinderen toch ook? Wat maakt dat je dat die week in je eentje zo zwaar vind? Als je in je eentje thuis bent maak je toch nauwelijks troep? Je hebt een hele week om rustig aan de was van de week ervoor bij te draaien. Je bereidt maaltijden voor voor de aankomende week. Is dat echt zoveel werk? Ben je daar bijvoorbeeld zo'n 10 uur mee bezig of veel minder?

Je werkt in het onderwijs, dat betekent dat je zo'n 12 weken in het jaar vrij bent. Toch echt wel veel in vergelijking met mensen die werkzaam zijn in andere sectoren dan het onderwijs. Van die vakantieweken breng je ook de helft van de tijd door met je eigen kinderen, de andere helft vangt de vader op ( als ik het goed begrijp ). Dus 6 weken zomervakantie, waarvan drie weken voor jou en 3 weken voor vader. Je hebt dus 26 weken in een jaar je kinderen. En je hebt ook 26 weken in een jaar je kinderen niet.

Ik denk dat mijn referentiekader ook te maken heeft met het feit dat wij weliswaar een 'compleet' basisgezin zijn, maar met 2 kinderen waarvan één kind met 2 diagnoses ons veel zorg geeft en ons andere kind zeer intensieve begeleiding nodig heeft. Er was voor ons 52 weken per jaar geen ontkomen aan de zorgen, druk en stress.
Het is geen wedstrijd wie het 'het zwaarst' heeft, dat begrijp ik goed. je hebt er ook niets aan om te weten dat het altijd erger kan, dat voegt niets toe. Ik denk wel dat de manier waarop ik naar je situatie kijk verbonden is met de manier waarop wij als gezin leven, dus dat wil ik wel even benoemen.

Toch denk dat de post waarin het gaat over jezelf 'een schop onder de kont geven' weliswaar wat ongenuanceerd geschreven is, maar misschien ook niet zo gek is.
Je moet hard werken als je kinderen er zijn, maar je hebt ook heel veel 'vrije' tijd. 
Toen jullie nog samen waren, neem ik aan dat je ook elke dag het huishouden moest doen en de kinderen moest verzorgen. En dat 7 dagen per week,  52 weken per jaar. 
Ik snap dat je misschien aan het rouwen bent. Ik denk ook dat het kan helpen om te leren accepteren dat dit is wat het nu is en de dingen misschien wat meer in perspectief te zetten.

Het lijkt wel of sommige vrouwen zo fantastisch zijn dat ze nooit eens onterecht tegen hun kinderen uit hun slof schieten, lijkt me echt geweldig om zo perfect te zijn.  
Overigens hebben diezelfde vrouwen veel minder problemen om een andere vrouw, die zich kwetsbaar opstelt,  een trap na te geven. Of toch op zijn minst even haarfijn uit te leggen dat ze er echt een potje van maakt.  

Thy schreef op 11-07-2025 om 21:49:

Ik realiseer me heel goed dat het antwoord dat ik ga geven niet leuk en misschien wel sociaal onwenselijk is. Ik doe mijn best om begrip op te brengen voor een situatie als de jouwe, maar ik vind het ook moeilijk. Dat zal vast mijn eigen lelijke, blinde vlek zijn.

Je hebt in een maand van 28 dagen dus 14 dagen je kinderen, je bent ook 14 dagen helemaal alleen en je kunt dan je eigen gang gaan. Uitslapen, uitgaan, niksen, veel tijd besteden aan een hobby, je huishouden rustig op orde brengen, sociale contacten onderhouden, boodschappen doen zonder kinderen, Netflixen o.i.d. etc.
Je schrijft dat je in die week bezig bent met je huishouden. Dat ben je de andere weken met je kinderen toch ook? Wat maakt dat je dat die week in je eentje zo zwaar vind? Als je in je eentje thuis bent maak je toch nauwelijks troep? Je hebt een hele week om rustig aan de was van de week ervoor bij te draaien. Je bereidt maaltijden voor voor de aankomende week. Is dat echt zoveel werk? Ben je daar bijvoorbeeld zo'n 10 uur mee bezig of veel minder?

Je werkt in het onderwijs, dat betekent dat je zo'n 12 weken in het jaar vrij bent. Toch echt wel veel in vergelijking met mensen die werkzaam zijn in andere sectoren dan het onderwijs. Van die vakantieweken breng je ook de helft van de tijd door met je eigen kinderen, de andere helft vangt de vader op ( als ik het goed begrijp ). Dus 6 weken zomervakantie, waarvan drie weken voor jou en 3 weken voor vader. Je hebt dus 26 weken in een jaar je kinderen. En je hebt ook 26 weken in een jaar je kinderen niet.

Ik denk dat mijn referentiekader ook te maken heeft met het feit dat wij weliswaar een 'compleet' basisgezin zijn, maar met 2 kinderen waarvan één kind met 2 diagnoses ons veel zorg geeft en ons andere kind zeer intensieve begeleiding nodig heeft. Er was voor ons 52 weken per jaar geen ontkomen aan de zorgen, druk en stress.
Het is geen wedstrijd wie het 'het zwaarst' heeft, dat begrijp ik goed. je hebt er ook niets aan om te weten dat het altijd erger kan, dat voegt niets toe. Ik denk wel dat de manier waarop ik naar je situatie kijk verbonden is met de manier waarop wij als gezin leven, dus dat wil ik wel even benoemen.

Toch denk dat de post waarin het gaat over jezelf 'een schop onder de kont geven' weliswaar wat ongenuanceerd geschreven is, maar misschien ook niet zo gek is.
Je moet hard werken als je kinderen er zijn, maar je hebt ook heel veel 'vrije' tijd.
Toen jullie nog samen waren, neem ik aan dat je ook elke dag het huishouden moest doen en de kinderen moest verzorgen. En dat 7 dagen per week, 52 weken per jaar.
Ik snap dat je misschien aan het rouwen bent. Ik denk ook dat het kan helpen om te leren accepteren dat dit is wat het nu is en de dingen misschien wat meer in perspectief te zetten.

Jij schrijft het wat netter, maar dit is ongeveer wat ik bedoel. 

linn19 schreef op 11-07-2025 om 21:45:

Kom op zeg, wat valt iedereen nog steeds over Alice. Ze heeft gewoon gelijk, punt.

Voor to is het als eerste gewoon een keuze om per direct te stoppen met het afsnauwen van de kinderen.

Tel tot 10, kop onder de kraan, ga eerst hardlopen voordat de kinderen er weer zijn, neem een douch noem maar wat maar je reageert je eigen problemen NIET op die kinderen af. Zij maken op hun eigen manier een scheiding van hun ouders mee en hebben daar ook hulp bij nodig van hun ouders.

Daarnaast is er nog genoeg werk aan de winkel voor to zowel praktisch ( waar ook hier goede tips voor gegeven worden) als emotioneel ( om erachter te komen waarom to reageert zoals ze reageert op de kinderen).

Als je een week op week af regeling hebt zou je genoeg tijd moeten hebben om bij te tanken en is de term mom burn out te dik aangezet.

Aan to verder te onderzoeken waar haar pijnpunten zitten en er voor haar kinderen te zijn zonder ze het gevoel te geven teveel te zijn.

Nou, dit dus.