Vermoeide ouder, mom burn out?
Op zoek naar herkenbare situaties én even van me afschrijven. Achtergrondinfo: Een tijd geleden ben ik gescheiden na een ongeveer drie jarige crisis vanwege een affaire van mijn man. Mijn man heeft uiteindelijk de scheiding ingezet omdat hij herstel te lichtjes had ingeschat.
Sinds kort heb ik wonder boven wonder een huurhuisje. Super blij mee! Op korte afstand van mijn ex, die 'ons' huis heeft aangehouden. In dat opzicht is het fijn, mijn eigen plekje, niet meer op elkaars lip zitten, echt opnieuw beginnen.
Waar ik tegen aan loop is de zorg voor de kinderen. We hebben de zorg 50/50 kunnen regelen, met uitzondering van de vakanties. Dat betekent week op week af. Ik merk dat het me steeds meer gaat tegenstaan, de week met de kinderen, en ik vind het verschrikkelijk om dat hardop uit te spreken.
Ik was me een paar dagen terug erg bewust van mijn gedrag. Continu klagen en mopperen op de kinderen. Niks is goed en ze lopen de hele tijd in de weg. Vooral de spitsuren, maar ook daarbuiten. Ik merk dat ik mezelf al snel enorm opvreet van binnen als ze weer iets doen wat ik niet oké vind. Kort lontje, 'Ja hoor, daar gaan we weer'. Ik zit er gewoon op te wachten. Ik schrok van mezelf, zo was ik eerst niet en zo wil ik niet zijn.
En ik plan echt wel leuke dingen, probeer vaak iets buitenshuis te zoeken, ik heb een fijne kring om me heen waar ik mee af kan spreken. Maar de momenten dat ik er alleen voor sta, breken me op. De week zonder kinderen staat in het teken van opladen, huishouden, vooruit koken, alles zodat ik de andere week niet dat ook nog eens hoef te doen.
Ik zie nu dus enorm op tegen de vakantie. Ik heb ze de eerste 3 weken. De jongste gaat nog 2 dagen naar de opvang, dat scheelt al een hoop. Ook gaan we met een vriendin en haar kinderen op vakantie. Dat is fijn. Toch krijg ik al zenuwen als ik aan deze zomervakantie denk. Ik ben redelijk op, vermoeid en gaar...
Tja, waar ben ik naar op zoek...
Een luisterend oor? Tips? Handvatten? Mensen die dit herkennen?
MRI schreef op 12-07-2025 om 10:55:
Even wat off topic: ik vraag me oprecht af hoeveel vaders elkaar de maat zouden nemen voor wat betreft de manier waarop zij hun kinderen opvoeden. Of niet opvoeden.
Geheel met jou eens!
Kersje schreef op 12-07-2025 om 16:44:
[..]
Nou, het is volgens mij best een bekend fenomeen dat vrouwen kritischer op elkaar zijn dan mannen dat zijn?
Een duidelijk simpel voorbeeld ondervond ik al heel wat jaren geleden en bestaat hedendaags nog steeds. Stap in een café/kroeg of club eens een vrouwentoilet binnen versus mannentoilet, dat is al een verschil van dag en nacht qua sfeer 🤭
In mijn werkende periode, voordat ik arbeidsongeschikt raakte, heb ik als ZZP’er binnen zowel vooral vrouwenomgevingen gewerkt als binnen mannenomgevingen en dat laatste vond ik als vrouw toch serieus een verademing hoor.
O zeker, dat ontken ik ook niet. En vrouwen vinden dat meestal niet prettig dus wat dat betreft kunnen velen nog wel iets leren van mannen. Wil echter niet zeggen dat het bij mannen nooit gebeurd enkel omdat een forummer het in haar omgeving niet mee maakt.
Garfield77 schreef op 12-07-2025 om 16:55:
[..]
O zeker, dat ontken ik ook niet. En vrouwen vinden dat meestal niet prettig dus wat dat betreft kunnen velen nog wel iets leren van mannen. Wil echter niet zeggen dat het bij mannen nooit gebeurd enkel omdat een forummer het in haar omgeving niet mee maakt.
Maar dat schreef MRI dan ook niet, vandaar haar woordje ‘hoeveel’ 
Kersje schreef op 12-07-2025 om 17:02:
[..]
Maar dat schreef MRI dan ook niet, vandaar haar woordje ‘hoeveel’
Dat begreep ik ook wel hoor. Maar dat is niet iets wat je je af hoeft te vragen, want hoeveel het er exact zijn is niet belangrijk. Je kunt zelf ook wel bedenken dat die mannen er gewoon zijn. Het gaat hier om een moeder met een momburnout, hou het daarbij.
dubbel
Garfield77 schreef op 12-07-2025 om 17:53:
[..]
Dat begreep ik ook wel hoor. Maar dat is niet iets wat je je af hoeft te vragen, want hoeveel het er exact zijn is niet belangrijk. Je kunt zelf ook wel bedenken dat die mannen er gewoon zijn. Het gaat hier om een moeder met een momburnout, hou het daarbij.
Ik vind het muggenzifterij dit soort reacties, want ik snap echt wel wat er wordt bedoeld. En ja, ook dit soort opmerkingen over verschil met mannen horen daarbij, zeker gezien de wat hardere reacties van de zgn perfecte moeders die niet lijken te begrijpen waar deze TO soms tegenaan loopt op een wat mindere dag!
Garfield77 schreef op 12-07-2025 om 17:53:
[..]
Dat begreep ik ook wel hoor. Maar dat is niet iets wat je je af hoeft te vragen, want hoeveel het er exact zijn is niet belangrijk. Je kunt zelf ook wel bedenken dat die mannen er gewoon zijn. Het gaat hier om een moeder met een momburnout, hou het daarbij.
Ja joh, maar het gaat juist om het feit dat dit vaak zo'n onderlinge vrouwencompetitie kan zijn, waarbij 'het goede moederschap' de wedstrijd zowel als de prijs is. Het was een retorische vraag die juist die vrouwenkant aankaartte.
Kersje schreef op 12-07-2025 om 18:18:
[..]
zeker gezien de wat hardere reacties van de zgn perfecte moeders die niet lijken te begrijpen waar deze TO soms tegenaan loopt op een wat mindere dag!
Toe maar, nu zgn perfecte moeders die het niet begrijpen. Echt je kan de plank niet verder misslaan dan dat je nu doet. Relax.
Auwereel schreef op 12-07-2025 om 10:31:
Vandaag een column in Trouw van Fen Verstappen, die met hetzelfde probleem kampt. Ze stelt: "Opvoeden is als koorddansen en dat koorddansen is een stuk enger als er niet iemand in de buurt is om je op te vangen".
En ze worstelt met het gevoel het na de scheiding extra fijn te moeten hebben met haar dochters, dus klagen dat ze de boel eens moeten opruimen, klinkt zo onwelkom.
Als iemand fysiek niet goed is in koorddansen, dat vindt niemand raar. Maar dat je het "opvoedkundige koorddansen in je eentje" meteen in de vingers moet hebben na een scheiding is kennelijk een vereiste. Bovendien had je dat probleem dat je dat niet kan moeten voorzien voordat je kinderen kreeg.
Dat dikgedrukte!! Zo mooi omschreven. Ik vond de vakanties al pittig en dan kwam mijn man na een dag werken gewoon thuis... Ik moest er niet aan denken om dat alleen te moeten doen. Respect voor alle alleen staande ouders hoor!
Lieve Annieniem, ik hoop dat je hart luchten heeft geholpen. Fijn dat je zelf al zag dat je dingen anders moet/wilt doen. Hopelijk heb je wat aan de reacties. En hopelijk heb je ook iemand tegen wie je even ongegeneerd mag klagen, want niks lekkerder dan dat even kunnen doen.
linn19 schreef op 12-07-2025 om 18:48:
[..]
Toe maar, nu zgn perfecte moeders die het niet begrijpen. Echt je kan de plank niet verder misslaan dan dat je nu doet. Relax.
Welnee, hier wordt niets misgeslagen. En het feit dat je erop reageert voel je je wellicht aangesproken?
Kersje schreef op 12-07-2025 om 19:23:
[..]
Welnee, hier wordt niets misgeslagen. En het feit dat je erop reageert voel je je wellicht aangesproken?
Als jij wil geloven dat je geen plank misslaat prima hoor.
kunnen we nu gewoon TO proberen te ondersteunen.
Ga in een eigen draadje verder zaniken over mannen en vrouwen en perfecte ouders.
Erg herkenbaar
Wat dapper dat je dit zo eerlijk deelt. Ik herken zeker wat je beschrijft — na een moeilijke periode is het logisch dat de balans tussen zorgen, opladen en je eigen ruimte vinden soms helemaal zoek is. Je bent zeker niet de enige die dat gevoel heeft. Misschien helpt het om echt kleine rustmomentjes in te bouwen, al is het maar tien minuten voor jezelf op een drukke dag. En soms helpt het ook om met andere ouders in een soortgelijke situatie te praten, gewoon om te horen dat je niet alleen bent. Sterkte, je doet het beter dan je denkt!
De afgelopen weken waren best een rollercoaster. Zoals ik al eerder zei heb ik dit topic geopend op een moment dat ik alles somber inzag. Na een aantal weken in flinke stress geleefd te hebben, met alles wat er bij een scheiding, nieuwe woning, en kleine kinderen komt kijken, zocht ik tips en wat luisterende oren hier op dit forum.
En die kreeg ik gelukkig in overmaat, waarvoor dank. Helaas zaten er ook een paar reacties tussen waar ik last van had. Die me precies raakte in waar het onder andere door mis ging de afgelopen weken: de diepe angst dat ik geen goede moeder ben.
Ik gaf aan als grapje dat ik voorheen de 'man' van het stel was, omdat mijn ex de meer zorgzame type was/is. Ik heb altijd veel om mijn vrijheid gegeven. Een paar dagen zonder hen op vakantie? Heerlijk, ik miste de kinderen nauwelijks. Blij om weer thuis te komen en de kinderen te zien? Ook helemaal super. Het bestaat naast elkaar. Dit is hoe ik een gelukkige moeder ben en blijf.
Tegelijkertijd schaam ik me er enorm voor. Want dat is voor mijn gevoel niet hoe ik als moeder mag zijn als ik dat soms zie of lees op bijvoorbeeld dit forum.
En net die paar moeders die me een 'schop onder mijn kont gaven' hier bevestigen precies die angst en die pijnpunten.
Ik ben er samen met mijn therapeut dieper op ingegaan, en dit is waarschijnlijk ook een van de redenen dat ik zoveel stress had de afgelopen tijd: ik wil het goed doen, goed zijn voor de kinderen, laten zien hoeveel ik voor ze over heb en wilde vooral niet klagen. Maar zoals altijd wanneer je je gevoelens onderdrukt werkt dat juist averechts. Ik kreeg er alleen meer stress van, dat het me steeds vaker niet lukte. En stress zorgde voor een steeds korter lontje.
Levina123 gaf me een prachtig inzicht, bedankt daarvoor! Want precies dat gebeurt ook. Ik raakte telkens van slag van alle prikkels opeens in huis na een week 'rust', de kinderen net zo goed: nieuw huis, andere regels, scheiding verwerken.
Waardoor ik na een tijdje dacht: oh god, komen ze straks weer de boel bestieren. En me daar 5 dagen druk om maakte.
En vervolgens schaam ik me weer vanwege die gedachte.
Ik ben weer een stuk wijzer geworden na deze ervaring. Ik moet mezelf meer tijd gunnen om alles te verwerken én beseffen dat niet alles meteen goed kan gaan. Het is niet de eerste keer dat me wordt verteld dat ik de lat voor mezelf hoog leg.
Zo, toch maar weer een kwetsbare kant laten zien. Eerlijkheid duurt het langst niet?
