welke aspecten in de opvoeding die jij gehad hebt, wil jij absoluut anders doen bij je eigen kinderen?

Ik moet eerlijk zeggen, ik voelde mij niet zo gekwetst door zijn niet-kinderwens en op zich kan ik begrijpen dat hij in die tijd het idee had, dat hij geen nee kon zeggen. Het waren andere tijden en het scheelt ook dat hij niet degene was die de zwangerschap moest doormaken, denk ik. Maar ik vind het onbegrijpelijk dat je in een nieuwe relatie weer dezelfde fout maakt. 

En ook dat je niet gewoon je best doet als dat kind er gewoon is. Want zelf klaagt hij nog altijd over zijn vader die vaak afwezig was door zijn werk in het buitenland. Als je dat zelf zo vervelend vond en beweert het allemaal beter te kunnen/weten, doe dat dan!! Mijn vader heeft op dat gebied echt steken laten vallen. 

Mijn vader was heel ouderwets, ik mocht niet doorleren, want: meisje, die trouwt en wordt huisvrouw. Terwijl mijn broers de ene studie na de andere mochten doen. In deze tijd is dat onvoorstelbaar. Mijn dochters hebben allen doorgeleerd.
Als meisje moest ik mijn moeder meehelpen, kamer zelf doen, boodschappen doen, bij voorkeur als ik net naar een vriendin wilde, 's avonds afwassen (terwijl mijn broers voor de tv een serie zaten te kijken) Ik heb geen zoons gekregen, maar ook zij hadden aan de bak gemogen.
Stipt op tijd naar bed 's avonds, ook al duurde de serie die ik volgde 10 minuten langer.
Ik was wat soepeler daarin.
Elke zondag naar de kerk en dat tot mijn 16e. Toen was het ook direct over.
Samenwonen was uit den boze, mijn broers? Je snapt het al wonen nog steeds samen.
Mijn kinderen dus ook.
Maar toch heb ik een leuke jeugd gehad, het was zoals het was. Veel dingen heb ik bij mijn kinderen ook zo gedaan. Ook niet te veel inspraak, want kinderen hebben grenzen nodig en als ouders moet je die aangeven. Inspraak leuk, maar tot op zekere hoogte.

Oja, en je (moeilijke) seksleven (met de vader van je kinderen) niet bespreken met je kinderen! En zeker niet toch doorpraten als je kinderen willen dat je stopt met praten 

Mijn moeder was een vrij gevochten vrouw, feministe en zij leerde haar dochters dat alles mogelijk was en dat  de mening van anderen niet bepalend moest laten zijn. dat heb ik ook door gegeven aan mijn kinderen. Tuurlijk hebben mijn ouders fouten gemaakt en ik ook in de opvoeding. Maar er was en is liefde voor elkaar en dat maakt dat we elkaar vergeven!!

Mijn kinderen zijn al opgevoed, dus daar kan ik niks meer aan veranderen. Maar waar ik zelf heel erg op heb proberen te letten is niks te beloven wat ik niet enigzins kon nakomen. Mijn moeder beloofde altijd vanalles, maar deed het nooit. Ik had daar een gruwelijke hekel aan en werd er ook cynisch van op een bepaalde leeftijd. Dat wilde ik zelf anders doen. Als ik niet wist of ik iets waar kon maken, vertelde ik dat ik het ging proberen, maar als het niet lukte, dat dat ook mogelijk was. En als ik iets niet wilde beloven, zei ik dat ook gewoon. En als ik iets wel beloofde, dan deed ik dat ook. Doen wat je zegt en zeggen wat je doet zijn dingen die ik heel belangrijk vond om mee te geven.

kaatjecato schreef op 23-07-2024 om 09:30:

Ik vind dat ik als kind wel heel los werd gelaten. Het positieve is dat ze veel vertrouwen in ons hadden en dus veel autonomie gaven, maar het had best mis kunnen gaan. Ik mocht op heel jonge leeftijd al alleen door de stad fietsen, en als tiener wisten mijn ouders vaak niet echt waar ik uithing en met wie. ik was (en ben) veel meer op de hoogte van waar mijn kinderen zijn, met wie ze omgaan en hoe laat ze thuis zijn.

Na de scheiding van mijn ouders heeft mijn moeder haar eigen leven op nummer 1 gezet, terwijl ik toen pas 15 jaar was. Ik was daardoor veel alleen en moest voor mijzelf zorgen. Ik zie nu bij mijn kinderen hoe jong ik eigenlijk was en zou nooit tijdens die vormende en kwetsbare jaren zo afwezig kunnen zijn.

Herkenbaar. Ook bij ons thuis hebben wij kinderen onszelf opgevoed. Voor de scheiding vermoorden mijn ouders elkaar (fysiek) en na de scheiding was mijn moeder evengoed emotioneel afwezig. Eten was er wel trouwens en schone kleren ook. Maar voor de rest moest je jezelf maar zien te redden. Op tijd opstaan om naar school te gaan, overal alleen naartoe, jezelf naar bed brengen omdat ze ons vaak vergat, vaak thuiskomen in een verlaten huis, regelmatig zelfs voor een dichte deur gestaan, omdat mijn moeder vergeten was dat wij die dag geen sleutel hadden meegekregen en zelf vertrokken was en wij geen idee hadden hoe we naar binnen moesten komen. Hoe vaak wij kinderen wel niet thuis ingebroken hebben om binnen te raken of maar gingen zwerven over straat totdat moeder weer thuiskwam. Kwam nl. ook regelmatig voor dat ze wél thuis was, maar de muziek zo hard had staan (bovenwoning) en de bel niet hoorde en ik beneden stond te roepen, steentjes tegen de ramen te gooien, maar echt niks tot haar doordrong. Dan ging ik maar in het park zitten.

Mijn kinderen zijn al volwassen.
Wat ik anders heb gedaan: mijn ouders lieten me al vroeg alcohol drinken, als peuter een restje bier, met 9 een glas wijn bij het eten. Ik heb mijn kinderen nooit alcohol gegeven.
Mijn dochter heb ik bij mij thuis nooit zien drinken, en ook in een restaurant gaat ze voor frisdrank, maar ik weet dat ze wel eens wat drinkt. Mijn zoon is geheelonthouder, dus dat deel van de opvoeding is goed overgekomen.

het was denk ik ook de tijdsgeest Auwereel? Ten minste, ik herinner me hetzelfde qua alcohol. Maar ook qua roken. Dat was allemaal heel normaal om te doen waar je kinderen bij waren en als je als kind ook wilde weten hoe dat was, dan kreeg je ook een glaasje om met de grote mensen mee te doen. Het werd zelfs aangemoedigd vanaf een bepaalde leeftijd.

Rozi schreef op 23-07-2024 om 17:54:

Mijn kinderen mogen alles worden qua beroep wat ze zelf willen. Mijn vriend is heel erg prestatiegericht opgevoed, het idee dat hoe hoger de opleiding hoe beter en heeft weleens spijt dat hij geen andere keuze heeft gemaakt qua studie wat hij echt leuk vind.
Ik ben best wel gedwongen om sociaal te zijn, terwijl ik juist heel introvert ben. Ik zou dat wel anders doen, ik zou mijn kinderen niet dwingen om per se steeds met vrienden af te spreken als ze liever thuis een beetje rommelen of wat meer alleen willen zijn.

Heel herkenbaar wat betreft het sociaal moeten zijn. Ik werd ook gedwongen om af te spreken en op de puberleeftijd en tijdens de weekenden dat ik thuis was tijdens mijn studententijd om naar de disco te gaan. Vreselijk vond ik de disco. Ik dwing mijn kinderen niet om af te spreken, hooguit geef ik ze een keer een suggestie om dat te doen.

Diyer schreef op 23-07-2024 om 18:30:

het was denk ik ook de tijdsgeest Auwereel? Ten minste, ik herinner me hetzelfde qua alcohol. Maar ook qua roken. Dat was allemaal heel normaal om te doen waar je kinderen bij waren en als je als kind ook wilde weten hoe dat was, dan kreeg je ook een glaasje om met de grote mensen mee te doen. Het werd zelfs aangemoedigd vanaf een bepaalde leeftijd.

Inderdaad, gold ook voor het roken. Als mijn vader thuis was, stond de woonkamer blauw van de rook. 

Heel veel dat ik anders doe en wil doen maar wat mij het meeste dwarszit is het drankgebruik tijdens de zwangerschappen dit heeft voor een ernstige vorm van fas gezorgd bij mijn jongste sibling, dat je je kind dat aandoet willens en wetens als ouder kan ik nog steeds niet begrijpen , zelf geheelonthouder 

Ik heb geen kinderen maar als ik ze zou hebben zou ik anders omgaan met mijn dochter en haar eerste vriendje. Mijn moeder vond destijds dat ik sex met hem moest hebben, ik woonde al niet meer thuis toen ik verkering kreeg. En elke keer als ik wel thuis was was haar eerste vraag, heb je het al gedaan.

Roserabbit schreef op 23-07-2024 om 20:57:

Ik heb geen kinderen maar als ik ze zou hebben zou ik anders omgaan met mijn dochter en haar eerste vriendje. Mijn moeder vond destijds dat ik sex met hem moest hebben, ik woonde al niet meer thuis toen ik verkering kreeg. En elke keer als ik wel thuis was was haar eerste vraag, heb je het al gedaan.

Omgekeerde wereld!