meeleven via je schermpje
Het is inmiddels gewoon: je bent aanwezig bij Iets Speciaals, en je pakt je smartphone om dat wat gebeurt te filmen/fotograferen. Net als de mensen die naast je staan.
Het ziet er lachwekkend uit als je dit op een 'echte' film terug ziet, bijvoorbeeld gemaakt door degene die was ingehuurd om het desbetreffende Speciale Moment te vereeuwigen.
Weinig efficient is het ook nog, wat is er mis om beelden op te vragen van iemand anders die staat te filmen/fotograferen. Maar nee, iedereen wil de beelden kennelijk zelf gemaakt hebben.
Zou deze hype ooit weer over gaan?
Vraag je trouwens af wat mensen doen met al die uren filmbeelden, wie kijkt daar nou nog naar? Nou ja iets speciaals van een geliefd persoon of een beroemdheid die je adoreert, affijn, maar wie kijkt er later nog eens naar het filmpje van de stadsrondwit of Madurodam?
je hebt helemaal gelijk
15 jaar geleden kocht vriendlief een videocamera en nam 'm mee op een mooie reis die we maakten. Hij heeft zoveel zaken door zijn video-camera-kijk-ding gezien die ik in het echt zag . . . En ja hij heeft er best wel leuke film van gemaakt, maar die ik heb 'm 1 x keer gezien (en ik vind het fijn dat de film er is). Hij filmt elk jaar, maar gelukkig niet zovaak meer . .
Heden ten dage probeer ik het echt heel weinig te doen met m'n telefoon. Hoogstens een foto van iets maken. Ik vind dat ik meer in het moment zelf moet leven en moet genieten van wat ik zie, zonder dat ik daar per sé nog een herinnering aan moet hebben.
Maar áls ik iets film met m'n telefoon dan bekijk ik het regelmatig eventjes omdat het van iets leuks is. Ik laat het dus ook op m'n telefoon staan want als ik het thuis ergens op een pc neerzet kijk ik er nooit meer naar . . .
gr Angela
goh
'en je pakt je smartphone om dat wat gebeurt te filmen/fotograferen'
Goh, dat doe ik eigenlijk nooit. En als mijn dochter filmpjes maakt met mijn smartphone, gooi ik die er meteen weer af.
ik ben zo'n gekkie 
Ik ben zo'n filmer, maar vooral een fotografeerder 
Echt alles wat los en vast zit. En dat zal best wel eens wenkbrauwen doen fronsen, maar het is een hartstochtelijke hobby van me.
Als kind fotografeerde en filmde ik al graag. Een dure hobby, want die filmpjes kostten goudgeld. Drie minuten super eight was bij de goedkope filmwinkel al 15-20 gulden! En met fotograferen heb je het filmpje én ontwikkelen en afdrukken, hoewel dat later wel fors goedkoper werd, maar dan nog zag je pas na ontwikkelen hoe het was geworden.
Wat deed ik ermee? De oude films heb ik later op video gezet.
Mijn recentere (1994-ca. 2010) films met de videocamera heb ik een paar jaar geleden al op dvd gezet. Soms zet ik ze weer even op om lekker te mijmeren. Ik moet nog een paar banden, die liggen sinds een verhuizing op zolder, maar het begint weer te kriebelen die tevoorschijn te halen en op dvd te zetten. Ook mijn foto's heb ik nog steeds, af en toe blader ik het graag nog eens door.
Ik kan daar erg van genieten!
Ik maak inmiddels 12 jaar digitale foto's. Die laat ik afdrukken in een album, vraag er speciaal cadeaubonnen voor op mijn verjaardag. Dan moet je echt denken aan duizenden foto's die ik uit moet zoeken. Je zult maar een hobby hebben
Ik heb (besloten) social media waarop ik leuke momentjes deel. Ik ben dus zo'n trut die trots haar geslaagde pastaschoteltje presenteert, een mooie zonsondergang of de bloemen in de tuin en ik weet dat gemiddeld Nederland dat zo fout als wat vindt, maar dat kan me lekker niks schelen Ik maak wel eens uitstapjes en die doe ik alleen, heerlijk rustig En zo af en toe plaats ik dan een mooi fotootje op mijn social media en vertel ik waar ik ben. Wie dat niks vindt mag me "ontvolgen", de mensen die mij volgen vinden het meestal juist wel leuk, vooral als ze de lokatie herkennen omdat ze er zelf gewoond of gewerkt hebben. Zo ontstaan leuke gesprekken (online, ja)!
En achteraf blijken het geweldig leuke tijdsbeelden te zijn. Jeetje, droegen we zúlke kleren? Wat waren de bomen nog klein in onze straat! Ach kijk, daar heb je die-en-die, hoe zou het daarmee zijn?
Als ik naar evenement zoals een concert of zo ga schiet ik af en toe een stukje film met mijn mobiel om bijvoorbeeld later op social media te delen als ik weet dat er mede-fans van zo'n concert op mijn tijdlijn zitten. Ik sta dan echt niet naar een schermpje te staren maar kijk vooral naar het podium, en dan soms met een schuin oog naar het schermpje. Je wordt er handig in en ach, het gaat erom de sfeer te vangen en niet om een top-opname te maken
Verder verwerk ik kleine printjes van mijn foto's en screenshotjes van de filmpjes van die leuke daagse momentjes in een ouderwets papieren dagboek waar ik naar grijp als ik het even wat minder leuk heb, het geeft me altijd weer een glimlach. Net als het terugkijken van oude videootjes!
Ik heb het niet van een vreemde. Mijn vader deed het vroeger ook, had een eigen doka om foto's te ontwikkelen. Ik heb dan ook een dik kinderfoto-album, wat toch niet altijd vanzelfsprekend is voor mensen van mijn generatie (50+). Hij heeft zijn dia's een tijdje geleden uitgezocht en gescand en de kinderen daar een cd van gegeven, waar ik erg blij mee ben.
verbazing idd
Ik herken wat je schrijft, Tonny en ik kan me er ook over verbazen. Vooral idd als er een professional staat te fotograferen. Ik ben zelf fotograaf, met name gericht op uitvaarten. En ik zie regelmatig mensen vanuit de zaal, bij de kist of bij het graf even hun mobieltje pakken om een foto te maken. Ik fotografeer uiteraard in opdracht van de familie en de foto's die ik maak zijn dan ook uitsluitend voor de familie. Het gaat toch om een zeer persoonlijk, kwetsbaar moment. Ik zou het zelf ook nooit doen als ik bij een uitvaart aanwezig ben als belangstellende.
Op zich snap ik best dat anderen wellicht ook een 'aandenken' zouden willen hebben, maar ik zou denken; vraag dan aan de familie of je misschien een van de foto's zou mogen hebben. Weet je zeker dat het ook een 'goede' foto is.
