Agressieve stiefzoon. Zowel vader als ik weten ons geen raad meer
Ik weet het niet meer.
Mijn vriend is anderhalf jaar geleden gescheiden. De gezinssituatie was nogal complex. Zijn ex-vrouw had een kind van een aantal weken toen ze mijn vriend tegen kwam. Met een maand of 10 heeft mijn vriend dat kindje erkend. Een jaar later kregen ze samen een kindje. Na een huwelijk van 10 jaar met veel agressie en vreemdgaan vanuit de ex-vrouw heeft mijn vriend besloten te willen scheiden. De scheiding verliep alles behalve vlekkeloos. Veel verwijten na elkaar vanuit beiden kanten. Uiteindelijk wel een convenant opgesteld. Kids zijn door de week grotendeels bij moeder ( bij haar ouders want zij woont bij haar ouders) en om het weekend en 1 dag in de week bij vader. Het oudste erkende kindje dus heeft autisme en forse gedragsproblemen. Op het moment is het zo dat hij al meerderen zijn moeder in elkaar heeft geslagen en afgelopen week mij. Ik ben er klaar mee. Elke keer als hij zijn zin niet krijgt wordt hij agressief en slaat hij alles of iedereen in elkaar.
Maar dan de vraag wat doen we er aan.
Er waren al gespreken bij de gemeente omtrent het kids en de gezinssituatie (hoe veiligheid broertje te kunnen waarborgen)
Stichting as is er al opgezet maar zegt gewoon niks te kunnen doen.
Huisarts heeft gezorgd voor een crisis opname maat moeder weigert dus kan je als vader niks beginnen.
Wat kunnen we nog doen?
Het 2e zoontje is nu bij ons op vakantie maar moet over een paar dagen weer naar moeder en agressieve broer. We krijgen er pijn van in onze buik.
Waarom doen instanties niks?? Moeten er dan eerst grote ongelukken gebeuren?
niet terug laten gaan
Als jullie de situatie echt onveilig vinden bij moeder dan kun je jongste niet terug brengen en een rechtszaak starten over de verdeling van zorg- en opvoedingstaken.
Voor het weigeren van de crisisopvang voor oudste zou vriend een rechtszaak kunnen starten voor vervangende toestemming.
Verder vind ik het wel snel om anderhalf jaar na de scheiding al een nieuw gezin te willen starten. Ik denk ook niet dat dat in het belang is van beide kinderen.
Hoe oud zijn beide kinderen nu?
Ik snap een paar dingen niet
Je hebt het over kindjes, en over in elkaar geslagen worden. Dat kan niet. Of het is een puber, die fysiek in staat is anderen flink pijn te doen, of het is een jong kind dat zijn frustraties niet anders kan uiten dan fysiek, maar dan kun je het niet hebben over agressief en in elkaar slaan. Dus het verhaal zou duidelijker worden als we weten waar we het over hebben. Hoe oud zijn de kinderen? Wanneer is de diagnose autisme gesteld, krijgen de ouders en de zoon daar begeleiding in?
En waarom ben jij bij die zoon in beeld? Autisten hebben over het algemeen moeite met veranderingen. Als je dat weet, en je weet dat er een nare scheiding is geweest, en agressie in het huwelijk (wat een voorbeeld voor zo'n kind, dat zelf waarschijnlijk al niet goed is in communiceren), dan snap ik niet dat je als vader binnen 1,5 jaar dat kind al opscheept met een nieuwe vriendin. Hij heeft ze maar zo weinig, dat moet te regelen zijn.
Ik snap dat dat niet is wat jij wilt horen, maar dat is wel hoe ik het zie. Eerst moet er rust komen voor de kinderen, ze moeten wennen aan het nieuwe leven. En de geringe tijd die ze hebben met vader is te waardevol om die ook nog met jou te delen.
Instanties doen niks, omdat het in verreweg de meeste gevallen het beste is om zaken binnen het gezin op te lossen. Met begeleiding. Het is maar heel zelden het beste voor het kind om het gedwongen op te nemen. En zeker na zo'n heftige periode denk ik dat je bij dit kind al snel meer schade toebrengt dan dat je dingen oplost. Verdiep je (liefst de vader ook) in autisme. Er zal een wereld voor je open gaan.
Stichting De As is ook niet een club die 'iets kan doen', zij zijn er om vragen te beantwoorden. Als je de goede vraag stelt, wat kan ik/wat kan de vader doen om het kind te helpen, dan denk ik dat je wel resultaat krijgt. Als je vraagt plaats het kind uit huis, ben je bij hen verkeerd.
Nog een vraag: kan de moeder de zorg voor deze 2 kinderen wel aan? Een kind met (zwaar) autisme kan teveel zijn om in je eentje te handelen. Waarom heeft de vader zijn kind niet vaker. Ja, ik weet dat hij niet de biologische vader is, maar hij heeft het kind wel erkend. Erkennen kun je niet met terugwerkende kracht terugdraaien als het kind een etiketje en een ingewikkelde handleiding blijkt te hebben.
Ik denk dat de sleutel bij de vader ligt. Meer zorg op zich nemen, zodat de moeder ontlast wordt. En zorgen voor rust, reinheid, regelmaat. Stabiliteit geven aan de kinderen, zorgen dat ze weten dat zij op 1 komen, dat er onvoorwaardelijk van ze gehouden wordt. En jij buiten beeld. Er blijft genoeg tijd over voor de vader en jou om samen te zijn zonder de kinderen erbij.
De omgeving
https://www.jmouders.nl/autistisch-en-agressief/
Het klinkt alsof deze jongen omringd wordt door mensen die hem niet begrijpen en dingen van hem verwachten die hij (nog) niet kan. Dat veroorzaakt stress en kortsluiting.
Helaas is de algemene opvoeding vaak dat kinderen zich maar moeten aanpassen. Echter voor kinderen met autisme zul je eerst jouzelf en de omgeving moeten aanpassen om de stress te verminderen voor dit kind en het de gelegenheid te kunnen geven om te kunnen leren hoe het met zichzelf, anderen en emoties kan omgaan.
Daar heeft het veel meer begrip en uitleg bij nodig en aanpassing van de omgeving.
Dus het vraagt ook van jouzelf een beter begrip van autisme.
Instanties kunnen er ook vaak weinig mee en ik heb ook begrepen dat het niet altijd lukt om ouders mee te krijgen vanwege hun eigen beperkingen.
Verder is het zaak om hem niet elk soort 'hulp' aan te bieden. Als daar mensen zijn die niet weten hoe met autisme om te gaan kan de situatie snel verslechteren.
Een crisisplaats kan een groot probleem worden.
Bij crisis kun je beter informatie opvragen bij een instelling als het CIBA.
https://www.leokannerhuis.nl/locaties/ciba
Ook al is er een wachtlijst je wil goed gerichte hulp met mensen die er echt wat mee kunnen anders kun je juist de angst en de frustratie en daarmee de agressie bevorderen.
Het eerste wat je zelf kunt doen is geen voor dit kind onmogelijkeisen gaan stellen. Maar meer mee te geven en te observeren wat wel goed gaat.
En hem meer rust en voorspelbaarheid te geven. Meer alleentijd.
Heeft hij wel een eigen kamer bij jullie? Kan hij daar ongestoord zijn als het hem teveel wordt? Of wordt hij dan nagelopen door boze volwassenen?
Lees er eens wat over, bijvoorbeeld Geef me de Vijf.
Het vraagt nogal wat van de omgeving en daar is niet iedereen toe bereid om in staat om dat te gaan doen. Zoek dan een goede behandel- en verblijfplaats, absoluut met ervaring op het gebied van autisme. Niet de eerste de beste GGZ instelling, daar kun je je ook sterk in vergissen, maar ga direct naar de experts. Zoals de Leo Kannerstichting.
Nieuw gezin
Het kan een voordeel zijn om als partners betrokken te zijn bij een kind met autism. Zeker omdat er 2 kinderen zijn. Als er iets opgelost moet worden, er is onbegrip, chaos, onduidelijkheid, een ontevreden kind met autisme, dan kan 1 van de partners zich daarmee bezig houden terwijl de ander het huishouden door kan laten gaan, met name voor het andere kind.
Dat kan ook juist voor veel rust zorgen. Zolang iemand met autisme maar controle heeft over de eigen rust en zich kan afzonderen.
Door zelf kalm te blijven als er zich spanningen voordoen, kun je een kind met autisme een goed voorbeeld geven hoe je wel goed met spanningen om kunt gaan. Zelfbeheersing en geduld en wat lichtvoetigheid in schijnbaar drama kan je helpen.
Wat ik niet begrijp
Je schrijft: het 2e zoontje is nu bij ons op vakantie, maar moet straks weer terug naar moeder en agressieve broer.
Waarom die is 'agressieve broer' niet samen met zijn jongere broertje bij zijn vader op vakantie? Je wilt toch niet zeggen dat vader zijn eigen kind (want erkend, inderdaad ga je niet ineens zeggen dat je een kind niet meer wilt, omdat de situatie wat tegenvalt) niet meer wil? Ik kan me wel voorstellen dat zo'n kind in dat geval volkomen flipt.
Ik raad vader aan zich eens in autisme te verdiepen. Hij moet zorgen voor een betere verdeling van de kinderen, zodat ze vaker (met z'n 2én) bij hem zijn. Een duidelijk ritme met duidelijke dagindeling is heel belangrijk. Kinderen met autisme kunnen flippen en volkomen doordraaien als er onmogelijke eisen aan ze worden gesteld, of als ze door bv. een scheiding van hun ouders en het afwijzen door de vader enorm gefrustreerd en verdrietig zijn.
Ik ben eerlijk gezegd ook erg benieuwd naar de thuissituatie van vader. Woont hij misschien al samen met jou? Dat is jammer, want zeer verwarrend en onduidelijk voor kinderen, vooral als er autisme in het spel is. Anderhalf jaar gescheiden? Dat is niks, kinderen hebben veel langer nodig om te wennen.
Je schrijft, je bent er klaar mee. Prima, dan zorg jij dat jij niet bij vader bent, als vader zijn kinderen heeft. Dat lijkt me ook duidelijker voor de jongens. Je zult zien dat als er een duiderlijker ritme komt, het met de oudste ook beter gaat.
Er hoeven helemaal geen ongelukken te gebeuren, de ouders moeten eens de autibril opzetten en op een duidelijke en liefdevolle manier met de kinderen omgaan. En vader moet al helemaal zijn oudste zoon niet het gevoel geven dat hij hem niet meer wil.
Verder zou ik jou willen aanraden, stel je als nieuwe partner van vader eens bescheiden op. Je bent niet de moeder. Maak het niet moeilijke voor de kinderen en zorg dat jij er niet bent als ze bij vader zijn. Ik zou vader aanraden om 50/50 opvoeding te doen. Goede ondersteuning door een autisme-expert, hij kan bv. een cursus doen, goede boeken erover lezen, enz.
Crisisopvang voor een autistisch kind omdat het meltdowns krijgt, mijn hart bloedt ervan...
Overigens
ik zie dat ik telkens het woord 'moet' gebruik. Dat is eigenlijk helemaal niet hoe ik het wil zeggen. Ik zou het willen aanraden. Het komt ook een beetje uit frustratie, omdat je aan jouw bericht eigenlijk als kunt aflezen hoe het misgaat.
Probeer niet zo te somberen. Nogmaals, verdiep je in autisme, in wat je wel en vooral beter niet kunt doen. Schiet bv. zelf niet uit je slof, ga niet schreeuwen. En laat ook de oudste gewoon naar vader komen. Ik hoop echt dat ik het verkeerd heb, maar het lijkt een beetje uit jouw bericht alsof vader hem al niet meer laat komen. Dat zou behoorlijk rampzalig zijn, hij is de vader namelijk, en dit is zijn zoon. Door dit gedrag laat zoon zien dat hij het zwaar heeft, laat de vader hem niet afwijzen!
Met deze informatie kan ik niks.
Laten we even duidelijk zijn.
Ik ben een professional als het om autisme gaat aangezien ik persoonlijk begeleider ben op een woongroep met autisme.
Wat echter los staat van het feit dat de agressie niet vanuit het autisme komt bij het kindje dit is zelfs vastgesteld door psycholoog ect.
Kindje wilde niet mee op vakantie en wilt niet bij broertje in de buurt zijn Dus daar komt geen mogen aan te pas.
Mijn vraag was wat we kunnen doen aan het feit dat we de jongste niet kunnen beschermen voor zijn agressieve broer. Kids zijn 10 en 11.
Maar bedankt voor alles
de tijdlijn klopt niet
De oudste is elf, was al geboren voor het eerste huwelijk van de vader dat meer dan10 jaar heeft geduurd èn hij is al anderhalf jaar gescheiden. Wanneer kom jij precies in beeld?
Niets?
Dat is toch wat bijzonder. Neem me niet kwalijk maar autismebegeleider op een groep wil klaarblijkelijk niet zeggen dat je ook verstand hebt van autisme bij een jong kind.
Je zoekt blijkbaar bevestiging van je observatie dat de agressiviteit los staat van het autisme? Je hebt zelfs een psycholoog bereid gevonden om het met je eens te zijn?
Helaas is dat geen aanbeveling. 'Onze' hulpverlener die mij thuis zou begeleiden bij het opvoeden had als aanbeveling dat ze ervaring had op een groep met kinderen met autisme. Mijn vragen vond ze maar 'hogeschool' en er volgde al snel een zorgmelding.
En ook de leerkrachten van de reguliere basisschool van mijn zoon wisten er zogenaamd alles van omdat ze ook een workshopje hadden gevolgd. Het had alleen niet geleid tot een verandering in hun begrip en hun houding.
Hard misschien, maar noodzakelijk. Een opvoeding tot autisme specialist op een groep in de GGZ kan te veel te maken hebben met straf en beloning, aanpassing aan neurotypische routines en te weinig met begrip voor de beperkingen en de benodigdheden van een individueel kind met autisme.
Als professional kun je beter een aantal trainingen doen bij Autisme Centraal en dat raad ik je ook beslist aan.
Beschermen
De beste bescherming die je kunt bieden is je verdiepen in de beperkingen van het oudste kind. Zorgen dat daar meer rust is en minder stress.
Bovendien is het belangrijk dat je beide kinderen goed uit elkaar houdt en niet zonder toezicht laat. Denk goed na waar ze elkaar tegenkomen en voorkom dat.
Dat is een individueel plan dat je moet maken op je eigen huishouding.
Hier was het belangrijk dat de kinderen apart in de badkamer waren. Niet samen tandenpoetsen. Ook was het belangrijk dat ze uit school een moment rust hadden op hun eigen kamer en daarbij beslist niet door de ander, of door wie dan ook, gestoord mochten worden.
Een kamer binnenstormen is een absolute no-go. Zelfs als ouder. Je moet toestemming hebben om naar binnen te gaan. Zodat een kind zich veilig kan voelen en tot rust kan komen.
Ik verplaatste ook de speelhoek van dochter in de kamer zodat zoon er niet per ongeluk binnen kon stappen.
In de zithoek hadden ze beiden een eigen plek, waar ik tussen kon gaan zitten. En ook aan tafel zaten ze uit elkaar.
Vooral belangrijk omdat mijn zoon ook een tijdje een tic had waarin hij zijn zus pijn deed. Veiligheid was een belangrijk onderwerp hier thuis en is gebaat bij goede adviezen niet bij paniek en kinderen uitplaatsen.
Tijdlijn klopt wel
Oudste was al geboren voordat mijn vriend zijn ex-vrouw leerde kennen. En kindje is nu bijna 12. Dus klopt wel. Ik ben nu sinds een half jaar in beeld en wil absoluut geen nieuw gezin op dit moment maar wil voor beiden kinderen een veilige thuissituatie. En daar mag ik mij al vriendin van vader wel druk om maken.
onmiddelijk getrouwd dan blijkbaar?
en nu opnieuw dezelfde fout maken, veel te snel van stapel lopen in een relatie.
Vakantie
Ik heb ook weleens een zeer gestresst kind met autisme in huis gehad dat zeker niet mee wilde op vakantie. Echter dat zou mijn eigen kinderen tekort doen, dus daar hebben we kalm en beslist aan gewerkt.
Er kwam iemand die hij heel erg vertrouwde in huis om samen met hem zijn spullen te pakken. En in plaats van met de trein gingen we met een voor hem vertrouwd iemand met de auto.
Echt wel heel spannend. Voor een professional moet dat toch eerder kunnen dan voor een ervaren moeder zullen we maar zeggen?
Maar ik heb helaas geleerd, door schade en schande, dat het in de hulpverlening echt niet de dagelijkse gang van zaken is om te begrijipen hoe je in een gezin met kinderen met autisme omgaat. Laat staan op een groep met kinderen die allemaal zo hun individuele beperkingen hebben en waar de groep een extra belasting voor is omdat ze primair hand in hand begeleiding nodig hebben, zeker als het fout loopt.
Ondanks diverse mopperpartijen, ja, beetje koelbloedig moet je wel zijn, was het verder een prima vakantie, er waren meer pubers mee en het liep verder vanzelf.
Training
http://www.autismecentraal.com/public/workshops.asp?div=B&lang=NL&pid=117&id=233
"GEDRAGSPROBLEMEN EN AGRESSIE: BEGRIJPEN EN AANPAKKEN
Agressie, uitdagend gedrag, probleemgedrag: moeilijk voor de omgeving, maar vooral voor de mensen met autisme in kwestie. Deze cursus biedt je een theoretisch kader rond agressie, maar leert je ook waar mogelijke oorzaken van agressief en problematisch gedrag gezocht moeten worden. Je krijgt een overzicht van mogelijke observatie- en vragenlijsten, en leert verschillende technieken om om te gaan met probleemgedrag.
Er is een maximum aantal van 16 deelnemers voor deze cursus om interactieve begeleiding en oefening mogelijk te maken.
Begeleiding 23 en 24 oktober: Steven Degrieck
Begeleiding 8 en 9 juni 2020: Delphine Callewaert"
Echt, ook voor je werk op de groep lijkt me dit een noodzakelijke aanrader.
Bovendien vond ik zelf dat het veel makkelijker werd voor mij om met mijn beide kinderen om te gaan nadat ik het beter snapte en meer vaardigheden en kalmte en neutraliteit ontwikkelde om met beiden op een goede en voor hen begrijpelijke manier om te gaan. Het werd een sport. Maar het vraagt echt wel een hele verandering in je houding.
Kindje
Ik begrijp niet dat je hebt over kindjes als het gaat over 2 jongens van 10 en bijna 12. Dat een knul van bijna 12 in razernij behoorlijk sterk kan zijn en een volwassene kan toetakelen snap ik wel.
Ik snap dan weer niet dat voor jou zo vaststaat dat de agressie (wat ik sowieso al een heel naar woord vind om te gebruiken als het over een kind gaat) los staat van het autisme. Dan was het noemen van het autisme om te beginnen al overbodig. Dus, ik trek daaruit de conclusie dat jij toch ook denkt dat het er in ieder geval mee te maken heeft. En als het los staat van het autisme, wat is het dan? Is de satan in dat kind gevaren of zo?
Dat je professional bent zegt mij niet zoveel, veel artsen/verpleegkundigen zeggen tegen hun kinderen dat ze zich niet moeten aanstellen bij ziekte en bij de schilder bladdert ook de verf van de deurpost. Je snapt toch wel dat de (stabiele) situatie in een woongroep met (maar dat is een aanname) volwassenen anders is dan een kind dat uit een agressieve gezinssituatie komt en net een nare echtscheiding heeft meegemaakt? Je zou als professional moeten weten dat de introductie van een wederom invloedrijke factor (jij, in dit geval) leidt tot stress en angst bij een kind met autisme. En dat dit zich heel goed kan uiten in wat jij noemt agressie. En als professional zou je ook ongeveer moeten weten wat je wel en niet van ‘instanties’ kunt verwachten en welke wegen je moet bewandelen, maar blijkbaar weet je dat niet.
Wat is de procedure als op de woongroep een cliënt ‘flipt’? En hoe voorkom je dat soort situaties? Heb je dat al toegepast in de situatie bij je vriend? Werkte dat? Zo ja, waarom? Zo nee, waarom niet?
Ik raad je aan naar AnneJ en mirreke te luisteren, zij hebben enorm veel ervaring op dit gebied en ook met hulpverlening. Maar het allerbelangrijkste is je leren verplaatsen in dit kind. Uitvinden waar het behoefte aan heeft. En dat is een langdurig proces.