Bang om te scheiden
Ik ben een moeder van 2 lieve meiden, 5 en 7 jaar. Mijn partner is vanaf het moment dat de kinderen geboren zijn veranderd, geeft vaak aan dat hij spijt heeft dat hij voor een gezin heeft gekozen, heeft ook eigenlijk niets in de opvoeding gedaan. Als hij thuis is, is hij thuis en heeft zijn rust nodig , ik moet hem altijd om hulp vragen, maar uit zichzelf komt vrij weinig, hij is altijd met zijn werk bezig.
De afgelopen jaren waren zwaar, mijn kinderen zijn veel ziek geweest, hebben operaties moeten ondergaan, ook is mijn oudste slecht geboren, waardoor ze nu leerproblemen ondervind, wrs door zuurstofgebrek, dit heeft de afgelopen jaren veel zorgen gegeven en heb ik veel gesprekken op school gehad, heeft onderzoeken gekregen en blijkt ADD te hebben, waarvoor sindskort medicijnen.
Maar alle keuzes heb ik in mijn eentje moeten maken, mijn man gaat alles uit de weg, is geen prater en ontzettend chagrijnig.
Ik voel in alles dat hij niet om mij en de kinderen geeft.
Ik ben eigenlijk alle ballen hoog aan het houden, probeer mijn meiden alle liefde te geven, want ik wil dat ze weten dat ze meer dan gewenst zijn en ik er alles aan doe om ze gelukkig te zien.
Maar mijn batterij is leeg, ik mis echt iemand om me heen, die me steunt, een arm om me heen geeft, en helpt als het een keertje zwaarder is.
Ik werk 2 dagen, doe het huishouden, boodschappen, alle zorg voor de kinderen, mijn man werkt alleen maar en zal nooit eens iets met de kinderen doen, tenzij ik het vraag, hij zal nooit eens vroeger opstaan en zeggen, blijf jij maar eens een keer liggen, ook niet als ik ziek bent, ipv daarvan, slaapt hij de weekenden uit, want hij werkt 5 dagen.
Hij zal nooit de nachten eruit gaan of dit halveren als de kinderen ziek zijn.
Als ik hem om hulp vraag wordt hij 9 van de 10 keer boos.
Omdat ik zijn boosheid wil minderen, laat ik het vaak om dingen te vragen.
Net als vannacht, mijn dochtertje is 5 dagen geleden geopereerd, ik zelf 2,5 week geleden, ik moest nog herstellen, maar dat lukt niet, want iemand moet voor de kinderen zorgen. Vannacht was ik ziek, oververmoeid, kinderen vroeg wakker, lukte niet om te lezen, ik vroeg mijn partner om voor deze keer met de meiden naar beneden te gaan.
Ik krijg een uitbrander, het is niet normaal zo vroeg uit bed, hij is gewoon niet geschikt als vader, dat soort dingen roept hij.
Vervolgens ben ik mijn meiden aan het troosten, kan ik niet meer slapen, zoveelste keer.
Mijn oudste dochter zei vanochtend, mama, papa en jij horen niet bij elkaar, jij bent altijd lief voor ons, maar papa is altijd boos tegen jou en ons, je kan beter een lievere papa zoeken.
Mijn hart brak, en ergens weet ik dat ze gelijk heeft.
Maar ik weet niet hoe, ik werk maar 2 dagen, we hebben net een nieuw huis gebouwd in een kindvriendelijke wijk, mijn kinderen vinden het hier fijn. Ze hebben een hekel aan de BSO, als ik ga scheiden, moet ik meer werken en zij dus vaker naar de BSO.
Voor mijn oudste dochter zou dat ook te vermoeiend zijn , de dagen zijn pittig voor haar en na school heeft ze echt haar rust nodig.
Ik heb vaker met mijn man een scheiding besproken, maar dan zegt ie dat hij alles van me afpakt, ik niet moet denken dat hij ons nog onderhoudt en hij de kinderen van me afpakt.
Ik weet zeker dat er wat mis is met mijn partner hij heeft een ontzettend lage draagkracht en staat makkelijk in het leven, is heel nonchalant en wordt snel boos, hij had vorig jaar beloofd hier hulp voor te zoeken, een verwijzing gevraagd, maar vervolgens niets mee gedaan, we zijn nu bijna een jaar verder nu ontkent hij alles.
Buiten boosheid, kan hij echt vernederen, dat vind ik nog het meest erge, hij is een paar keer van huis weggegaan omdat hij gek werd van ons als gezin, dan geeft hij vaak aan dat hij spijt heeft van ons en dat doet zo'n zeer, niet zozeer voor mezelf, maar ik vind het voor mijn meiden heel erg en geef mezelf vaak de schuld waarom ik nooit eerder wat opgemerkt heb aan hem...
Ik wil heel graag met mijn meiden een leven opbouwen, zonder hem, maar ik weet dat het financieel dan erg moeilijk wordt en ook weet ik dat ik meer moet werken, en dan denk ik, mijn batterij is nu al leeg , hoe moet dat dadelijk dan, hoe ga ik dat allemaal in mijn eentje doen.
Ik krijg er dan naast de financiele problemen ook een lastige ex bij, want als vader zal hij zijn kinderen moeten zien, maar het gevoel dat ik mijn kinderen moet achterlaten bij hem ...... hij heeft nooit voor ze gezorgd, is snel boos, neemt geen verantwoordelijkheid en zal er nooit de nachten uitgaan of ze troosten als er wat is. Hij knuffelt ze nu ook amper, dat zal straks niet anders zijn.
Ik ben bang, echt bang voor wat er komen gaat, aan de andere kant wil ik dat mijn kinderen gelukkig opgroeien....
Oké, veel tijd voor zichzelf dus
En jij vindt het normaal om dat gehobby te sponsoren? Ik niet. En zeker niet als zij, omdat ze zo'n lekker luizenleventje heeft, dat niet wil omdraaien.
Ik heb ook een heerlijk relaxte baan, waar ik gewaardeerd wordt en waar ik lol heb. Ik heb geen 16 hobby's, daar heb ik geen tijd voor, maar ik heb heus wel tijd voor mezelf. Man ook. Ik sport zeker wel, man ook, ik heb 1x per week een hulp voor 2 uurtjes, de rest doen we zelf. De kinderen zorgen ook grotendeels voor zichzelf, dat deden ze al vanaf 11 uur (middelbare school). En dragen (meestal wel na wat gesputter, dat dan weer wel) een steentje bij in het huishouden. De hond gaat als wij beiden werken en er geen kind thuis is naar een gezellige oppas bij ons in de buurt. Zo ook in de vakanties.
Kortom, ik zie geen enkele reden waarom zij juffertje luxeleventje zou blijven spelen terwijl jij fulltime werkt en eigenlijk ook wel graag thuis zou zijn! Waarom niet zoeken naar een ander evenwicht? Allebei parttime werken? Zo doen wij het. Man werkt 32 uur en ik 28, maar dat zou natuurlijk ook minder kunnen bij jullie. Als daarmee maar voldoende wordt verdiend. En daar zit 'm nou net het pijnpunt: jouw vrouw gaat nooit meer genoeg verdienen, vanwege een enorm gat in haar cv en achterstand op kennisgebied.
Natuurlijk moeten jullie helemaal zelf weten hoe je het allemaal regelt, als jullie er allebei gelukkig mee zijn moet je het vooral zo laten. Maar ik proef uit jouw reactie dat jij het er (toch, stiekem) eigenlijk helemaal niet zo mee eens bent. En zij wil niet tornen aan de situatie zoals die is. Maar heb dan alsjeblieft ook geen oordeel over het feit dat wij wel allebei werken.
Ik vind het trouwens verbazingwekkend dat jij in je eentje blijkbaar voldoende verdient voor deze levenswijze. Wij zouden het niet redden op mijn mans salaris alleen. Of nou ja, dat zou wel lukken, maar dan zonder de leuke extraatjes als vakantie en allemaal een iPhone. We zouden natuurlijk wat besparen op de hulp en oppas, maar dat is tientjeswerk dus zet niet echt zoden aan de dijk. We wonen niet riant, alleen zouden we naar 1 auto kunnen, dat scheelt wel. Maar dan nog. Bovendien is mijn man zelfstandig ondernemer, dat is dan toch een risico, als hij geen nieuwe opdracht binnenhaalt geen salaris...
Nou prima toch
Het is toch juist fijn dat je zelf kunt kiezen, samen, hoe je het werk verdeelt? Ideaal bestaat niet en als je partner een goed inkomen kan verdienen kan er ook iemand thuis zijn voor de kinderen en het huishouden. Het kan zeker een hoop stress schelen. En kinderen, jezelf en je partner, ook een hoop rust bieden in een jachtige tijd.
Als je het inderdaad bij scheiding, ziekte, calamiteiten, maar zo goed mogelijk regelt.
En waarom moet iedereen altijd maar alles alleen kunnen? Is dat ook niet een vaak onhaalbaar ideaal? Je draagt bij wat je beiden goed kunt en wenst. Dat wil toch niet zeggen dat iedereen het zo moet doen als jij en je partner.
Nou had ik wel wat extra's op mijn bordje maar ik had echt wel graag een periode thuis voor man en kinderen gebleven. Dat is ook een goede tijd die niemand je meer afneemt. Je doet wat jullie samen het beste uitkomt. Mijn ideaal was beiden parttime werken en parttime zorgen. Jammer maar het werd anders.
Ik zie om me heen ook vrouwen, een enkele man, die tijdelijk of langer er voor het thuisfront zijn, dat kan ook heel goed werken.
Allebei een werkkring of zelfs carrière kan ook nogal botsen. Er zijn altijd opties als je er samen maar uitkomt.
Pennestreek
Dat luizenleventje is aan de ene kant waar, maar aan de andere kant is het keihard werken, dat weet jij ook. Tevens profiteer ik er ook behoorlijk van. In principe is alles in kannen en kruiken als ik thuiskom. Avondeten wordt geregeld etc.
En dat gehobby zijn veel zaken die we beide leuk vinden en allemaal langzaam zijn gegroeid.
Omdat we erg jong samen een koophuis hebben gekocht (zij werkte toen nog) en dit ook nog eens in het Gulden-tijdperk was, hebben we met een paar keer overstappen en verhuizen van de randstad naar een goedkoper deel van het land een behoorlijke stap kunnen maken en hierdoor ook nog eens belachelijke lage maandlasten hebben.
Pennenstreek ik begrijp je niet
"Verder, zoals ik al aangaf, als de kinderen de deur uit zijn en je toch weer invulling aan je dag wil geven kom je na 20 jaar niet meer aan het werk in een baan die een beetje leuk betaalt. Dan blijf je veroordeeld tot laaggeschoold werk of vrijwilligerswerk"
Hoe kom je daarbij? Ik kon van thuisblijfmoeder zo aan de slag daar waar ik voor opgeleid was. 46 Jaar was ik toen.
Verder: luizenleventje, juffertje luxe...gaat het wel goed met je zo te praten over een vrouw die je niet kent? Kijk je daar op neer?
Dan nog: mijn ex had voor geen goud willen ruilen met mij. Letterlijk zijn woorden dat mijn leven hem vreselijk leek.
En tot slot kan niet iedereen 10 ballen in de lucht houden. Fijn voor je wat je allemaal kunt, maar dat kan of wil gewoon niet iedereen en dat is ook prima.
Een vriendin
Een vriendin van mij had vrij bewerkelijke kinderen, later bleek er autisme in het spel. Zij is toen thuis gebleven om een zo goed mogelijke basis te leggen. Toen de jongste naar groep acht ging kon zij weer als basisschool juf aan de slag. Eerst als invaller maar al vrij snel met een eigen klas. Het scheelde wel dat ze al gewerkt had voor ze kinderen kregen.
Haar man heeft het in de jaren dat zij thuis was makkelijker gehad, hij heeft toen carrière kunnen maken, maar ze zijn beide blij dat ze nu allebei inkomsten hebben, dat maakt het leven wel makkelijker.
Maar de jaren dat ze thuis gebleven is, heeft ze bepaald geen luizenleventje gehad, het was hard werken en flink regelen en organiseren om iedereen de rust te bieden die nodig was en taxibedrijf mama te zijn voor alle buitenschoolse activiteiten, doktersbezoek, etc
Werken
Wat ik nou echt niet begrijp is dat er zo moeilijk en krampachtig wordt gedaan over niet werken.
Om eerlijk te zijn, als mijn inkomen niet nodig zou zijn, dan zou ik toch echt direct stoppen.
Iedere dag weer naar dat kantoor, het kost zoveel tijd, liever niet hoor.
Zoveel leuke dingen te doen in het leven. Tenzij je niet graag thuis bent natuurlijk, dan begrijp ik dat je met piepende bandjes richting werk scheurt.
Wij vinden het heerlijk thuis, rust, ruimte, privacy. Echt de plek om jezelf te zijn.
En voor de kenners, binnenkort krijgen we een nieuw "kind" een Falabella 
Met andere woorden, we hebben helemaal geen tijd om te werken!
Mijn man
hoeft niet te werken, aangezien mijn inkomen voldoende is, maar ik heb hem er nooit over gehoord, dat hij denkt aan stoppen. Geen enkele man trouwens.
Zou het voor jullie mannen een optie zijn, denk je?
Quote:
Ik ben een man van 41 en heb in mijn directe omgeving meerdere stellen met kinderen waarbij de man fulltime werkt en de vrouw niet "werkt" maar voor de kinderen en het huishouden zorgt.
De vrouwen hebben genoeg tijd voor het gezin, de mannen hebben genoeg tijd om zich te focussen op werk en kunnen 's-avonds en in het weekend tijd doorbrengen met de kids en hoeven zich niet druk te maken om de boodschappen of de badkamer te soppen. Ideaal voor iedereen.
In mijn optiek zijn het vaak juist de vrouwen die zonodig nog een baantje moeten hebben omdat vriendinnen of zussen dit ook hebben en vinden dat dit "gewoon zo hoort". Een gedachtengang die allang weer achterhaald is.
Wauw... deze had ik even gemist. Wat dieptriest dit. Die gedachtengang is achterhaald? Wie bepaalt dat? Wie denk je dan dat er voor mij zorgt na een scheiding en voor al die andere vrouwen (40% van de stellen gaat vroeg of laat uit elkaar!)
Ik zou wel gek zijn om mijn baan op te geven. En nee, ik heb geen baanTJE. Ik verdien met mijn baan meer dan wat 90% van de mannen verdient. Het zou nogal zonde zijn om niks te doen met mijn universitaire diploma en mijn carrière aan de wilgen te hangen.
Voor wie? Voor jou, omdat jij vindt dat vrouwen zonodig een baantje moeten hebben en ze beter kunnen stoppen? Alleen maar omdat ze een vagina hebben? Wat een bizar idee.
Het is bijna 2020 word alsjeblieft wakker.
wel ...
Ik had vroeger een ambtenarenstatuut waar ik wat beneden mijn niveau werkte maar niet echt een stressvolle job had. Mijn echtgenote (nu ex) wilde graag groot bouwen - want "haar zus had ook een groot huis" - en vroeg me of ik niet in de privé wilde gaan werken om meer te verdienen. Zij werkte part-time in het onderwijs en had een zee van tijd om zich met de kinderen bezig te houden.
Dat heb ik dan gedaan; ik werkte hard voor ons gezin en betaalde de beide leningen af, voor de bouwgrond en het huis.
Na 20 jaar was alles netjes afbetaald; op dat ogenblik wilde mijn ex scheiden, kocht mij uit uit het huis met een deel van haar geërfde geld en eiste de kinderen op onder het mom dat ik me te weinig met de opvoeding van de kinderen had bezig gehouden...
Twintig jaar gewerkt voor niets en mijn kinderen die hun moeder gelijk gaven omdat ze van niet beter wisten; in mijn vrije tijd hield ik me nochtans met de kinderen bezig, maar dat was uiteraard veel minder dan de tijd die hun moeder in hen stak.
Nochtans hebben we geen vechtscheiding gehad omdat ik dat onze kinderen niet wilde aandoen, betaal voor hen veel alimentatie en zie mijn kinderen regelmatig, maar op het ogenblik dat alle kinderen het huis uit zijn, mag ze wat mij betreft ter plekke doodvallen.
Liefde is blind, wat ben ik naïef geweest!
Dat het mag
niet dat het moet Lanza. Jij interpreteerd het ineens zo dat gezegd is dat dat moet.
Ik herinner mij dat ik een jaar of 10 geleden een omslag meende te zien. Misschien was het ook al wel eerder. Vrouwen voelden zich weer vrij om te zeggen dat ze kozen voor niet werken. En wat nieuw was, was dat er gezegd werd, als je er zelf maar achter staat, achter het wel of niet werken, dan is het helemaal prima. Ik vond dat wel mooi.
Een baantje
"In mijn optiek zijn het vaak juist de vrouwen die zonodig nog een baantje moeten hebben omdat vriendinnen of zussen dit ook hebben en vinden dat dit "gewoon zo hoort". "
In mijn optiek zijn mannen die het werk van vrouwen afdoen als "baantjes", ofwel ruim boven de 60, ofwel relatief laag opgeleid.
Gruwel
"Vrouwen voelden zich weer vrij om te zeggen dat ze kozen voor niet werken. En wat nieuw was, was dat er gezegd werd, als je er zelf maar achter staat, achter het wel of niet werken, dan is het helemaal prima. Ik vond dat wel mooi."
Dat vind ik altijd zo'n gruwel, vrouwen die zeggen dat het feminisme of de emancipatie geslaagd is want nu kunnen vrouwen immers KIEZEN.
Dat is alleen maar semantiek. De uitkomst is immers hetzelfde: nog steeds zijn het hoofdzakelijk vrouwen die minder gaan werken als er kinderen geboren worden, bijvoorbeeld. Als 1 van beiden thuis blijft "voor de kinderen" is dat vrijwel altijd de vrouw; niet de man. Dat partijen er nu voor kunnen KIEZEN, is dezelfde uitkomst gewoon op een andere manier verwoorden of framen.
Echte gelijkwaardigheid zit er niet in dat vrouwen kunnen KIEZEN thuis te blijven voor de kinderen, maar in het feit dat zowel man als vrouw gelijkelijk verantwoordelijk zijn voor de zaken die bij het runnen van een gezin horen.
Maar nee, tegenwoordig gaat het om de "keuzevrijheid". En met die keuzevrijheid is het aantal vrouwen dat na een scheiding aan elkaar hangt van toeslagen en partneralimentatie, nog steeds hoog.
Quote:
niet dat het moet Lanza. Jij interpreteerd het ineens zo dat gezegd is dat dat moet.
Ik herinner mij dat ik een jaar of 10 geleden een omslag meende te zien. Misschien was het ook al wel eerder. Vrouwen voelden zich weer vrij om te zeggen dat ze kozen voor niet werken. En wat nieuw was, was dat er gezegd werd, als je er zelf maar achter staat, achter het wel of niet werken, dan is het helemaal prima. Ik vond dat wel mooi.
Maar geldt die keuzevrijheid dan ook voor mannen/vaders? En wat als ze allebei van deze vrijheid gebruik maken en allebei besluiten liever te stoppen met werken? Wie betaalt dan het huis, het eten, de kleding, de verzekering, zorgkosten?
Lanza
Ik geef puur en alleen mijn eigen mening, lees ook het stukje waar ik naar refereer.
Woorden als "in mijn optiek" en "vaak" zijn hier van wezenlijk belang.
Ik zeg niet "het is altijd zo", óf "het is absoluut een feit dat"
Maar waarom hebben 'veel' mannen dan een baan?
Je kunt dezelfde redenering toepassen. Veel mannen werken, omdat ze zijn opgegroeid met het idee dat dit zo hoort. En ze willen niet onder doen voor hun vrienden die ook allemaal een baan hebben.
Is dat idee dan ook niet allang achterhaald? Waarom werkt er eigenlijk nog iemand?
Bijzonder
De rode draad in veel reacties lijkt trouwens te zijn dat vrouwen bang zijn dat de relatie op de klippen loopt. Er wordt bijna al vanuit gegaan dat het gebeurt.
Dieptriest! Waar is het vertrouwen in elkaar gebleven? Zijn er überhaupt dan aanleidingen voor om dat te denken?
Zijn we allemaal losgeslagen en batsen we er massaal op los ofzo?
Een baan hebben omdat je denkt dat je weleens uit elkaar kan gaan. Goede basis. :S
Lanza
Exact dat dus. Helemaal mee eens.
Toevallig
Nee, het is nog helemaal niet gelijkwaardig, maar ik ken toevallig wel een aantal mannen die een aantal jaren, 1 zelfs permanent, met kleine kinderen thuis zijn gebleven. Of ze hadden zelf geld, of hun vrouw zorgde voor het inkomen.
Ja, ook een vrouw die met kleine kinderen thuis is gebleven en daarna weer snel een baan vond in het onderwijs. Eerst parttime, later fulltime.
Toevallig heb ik een paar close vriendinnen die het alleen gefinancierd hebben, zelf werken of een inkomen hebben en zelf voor de kinderen zorgen waar de expartner een onvoorspelbare bijdrage levert.
Je doet wat je opties zijn en gelukkig heb je dan een keuze. Er zijn ook mensen die geen keuze hebben. Je moet werken, of je kampt met ziekte in je gezin en je kunt niet werken. Van alles is mogelijk.
scotsdale
nee een baan hebben omdat je verantwoordelijk bent voor jezelf en je partner. Ook mannen zouden best minder willen en kunnen werken en alle taken kunnen evenwichtiger verdeeld worden als ook mannen niet meer gevraagd wordt of ze een papadag hebben maar gewoon thuis zijn met de kinderen.
Risico spreiding, wat doen met de opleiding die je gegund is niet alleen vanwege een mogelijke scheiding maar vanwege al het mogelijke dat het leven kan brengen waarbij snelle flexibiliteit in meer of minder werken van beide partners nodig is.
Ik zal er niet verbaasd van zijn dat AOW volledig persoonlijk gaat worden en ook alleen volledig gaat worden voor mensen die gewerkt hebben, je ziet het aan de belastingvoordelen, die zijn nu ook alleen voor werkenden, de 'aanrecht'korting wordt afgebouwd. Scheelt je toch al snel zo'n €2500 per jaar. Hoef je maar een paar dagen per jaar voor te werken om recht te hebben op het volledige bedrag.
Quote:
De rode draad in veel reacties lijkt trouwens te zijn dat vrouwen bang zijn dat de relatie op de klippen loopt. Er wordt bijna al vanuit gegaan dat het gebeurt.
Dieptriest! Waar is het vertrouwen in elkaar gebleven? Zijn er überhaupt dan aanleidingen voor om dat te denken?
Zijn we allemaal losgeslagen en batsen we er massaal op los ofzo?
Een baan hebben omdat je denkt dat je weleens uit elkaar kan gaan. Goede basis. :S
Dat is natuurlijk niet de reden dat ik een baan heb. Waarom zou ik überhaupt moeten uitleggen waarom ik een baan heb, moet jij dat ook weleens uitleggen? Nee toch?
Als je gaat kijken waarom mensen werken, is dat vaak wel omdat het prettig is dat je zelfstandig bent. Het leven kost nu eenmaal geld en het is wel zo fijn als je de kosten die erbij horen kunt dragen. Als je kinderen hebt is dat nog eens dubbel zo belangrijk, want je wil je kinderen wel een veilige en fijne thuisbasis kunnen bieden. Daarbij kan werk veel vervulling bieden, plus dat de meeste banen nuttig zijn en je draagt iets bij aan de maatschappij. Ook niet onbelangrijk voor veel mensen.
Waarom werk jij eigenlijk? Dat zal daar ook mee te maken hebben, neem ik aan?
Flavia
Het gaat erom dat eenieder zijn of haar zaakjes regelt op geheel eigenwijze.
Ik ben gestruikeld over een persoon die hier noemde dat je iets doet "omdat het zo hoort" daar ben ik het dus niet mee eens en dat lijkt mij inmiddels wel helder.
Jij begon er zelf
over dat vrouwen werken, omdat ze denken dat dit zo hoort. Maar waar haal je deze informatie vandaan?
Waarom zou een vrouw moeten uitleggen waarom ze werkt? Waarom staat het werk van de man nooit ter discussie? Heb je jezelf wel eens afgevraagd waarom je werkt? Heb je ooit gedacht aan stoppen? Waarom heb je dat nooit gedaan?
Ik probeer
het onderwerp af te sluiten en er moet er altijd weer één het laatste woord hebben.
Zeker een vrouw! 
Scottsdale
Absoluut niet het laatste woord, dat gunnen we jou. Lanza's vragen staan namelijk gewoon nog open, en ik ben enorm benieuwd naar jouw antwoorden!
Je begint zelf
een enorme tirade tegen vrouwen die werken en als daarop wordt gereageerd dan is het ineens afgelopen. Zo werkt een discussie niet. Dit is een openbaar forum , dan kun je reacties verwachten. Wil je dat niet, dan is het beter je overwegingen in een dagboek te schrijven.
Scottsdale..
Een bezige bij je vrouw. Heel ondernemend; helemaal leuk! ook je laatste antwoord.
Ik werk wel, doe ook heerlijk mijn dingen. Stap woensdag met mijn partner in het vliegtuig voor een lang weekend weg me vrienden. Daar werken we dan ook weer voor 
Doe wat voor jezelf het beste voelt... leven en laten leven.
Ik werk iedere dag, maar stop meestal rond half drie, waardoor ik genoeg tijd over houd voor andere dingen. Ik vind het fijn om te werken maar vind het net zo fijn, wanneer er weer vrije dagen voor de deur staan.
Ik vind het prettig ook mjin bijdrage te hebben in het (samengesteld) gezinsleven.
Vind je omschrijving kids overigens leuker overkomen dan koters... hihi
suf...
ik reageer op iets van de tweede 'bladzijde'.
Here goes
"Je begint zelf
over dat vrouwen werken, omdat ze denken dat dit zo hoort. Maar waar haal je deze informatie vandaan?"
Letterlijk uit jouw stukje:
"Als ik kijk naar mijn man en mij dan is het altijd de normaalste zaak geweest dat je naast ft werkuren ook nog de zorg voor de kinderen hebt, een huishouden, administratie, mantelzorg en sociale dingen.
Dat is veel, zeker, maar het hoort er gewoon bij"
"Waarom zou een vrouw moeten uitleggen waarom ze werkt?"
Geen idee, stel ik die vraag aan je?
"Waarom staat het werk van de man nooit ter discussie?"
Geen idee, waar haal je dit vandaan?
"Heb je jezelf wel eens afgevraagd waarom je werkt?"
Jazeker.
"Heb je ooit gedacht aan stoppen? Waarom heb je dat nooit gedaan?"
Jazeker. Wat niet? Stoppen of denken aan stoppen?
Just-me
Wat een lieve reactie. Dankjewel!
(en eens, koters had kids moeten zijn)
Ik had het over mijn man en mij
Wij vinden het allebei normaal dat wanneer je volwassen bent en gezond dat je voor je eigen onderhoud zorgt, zelfstandig bent en je verantwoordelijkheid neemt. We hebben nooit gedacht dat het geslacht in die broek verschil maakt of we gaan werken, of niet. Dat maak jij ervan, dat het anders is voor vrouwen.
Je hebt nog steeds geen antwoord gegeven op mijn vraag: Waarom werk jij? Dat hoeft toch helemaal niet? Doe je het om erbij te horen, of omdat het zo hoort? Waarom stop je niet? Je hebt ook hobby's, neem ik aan?