bewijzen post niet gekregen

Fransien en Angela

volgens mij zijn jullie het wel eens hoor .
Doenja, ik snap dat de kinderen niet nu, ineens, op kunnen staan tegen hun moeder. Maar mijn boodschap is vooral, zolang jullie mee blijven bewegen gaan ze dat ook niet leren. En leert moeder niet dat er een andere weg is. Dus vandaar mijn advies om de kinderen te helpen bij dat proces. Dit is gewoon de volgende stap. En die vakantie, die duidelijk was vastgelegd, is denk ik een heel mooi startpunt.

Bespreek met de kinderen wat je wil bereiken. Vertel ze dat moeder de vorige dreigementen ook niet uit heeft gevoerd, en dat jullie het daarom met de kinderen aan durven om iets meer ruimte in te nemen, iets tegengas te geven.
En het blijft eng, natuurlijk, want wat als ze wél iets doet (zie de moeder van Fransien). Maar dat houd je denk ik, uiteindelijk, toch niet tegen. Want ik zie een patroon van steeds heftiger wordende uitspraken van moeder. Uiteindelijk zal ze, ben ik bang, zelf ook zover gedreven worden dat ze het gevoel heeft niets anders meer te kunnen. Ze zet zichzelf klem met haar dreigementen. Dit pad, waarop jullie nu met zijn allen wandelen, kan niet vanzelf de goede kant op gaan, dat moeten jullie forceren. En daarmee bedoel ik niet hard erin gaan, maar gewoon over deze vakantieafspraak zeggen, "dit was afgesproken, op jouw aandringen, en we gaan ons er dus gewoon allemaal aan houden". Niet meer, niet minder. En blijven herhalen, als een langspeelplaat (vind dat zo'n mooie beeldspraak van dit forum!). Oefen het met de kinderen. Of, als ze dat toch moeilijk vinden, laat ze dan maar zeggen, van papa moeten we mee. Laat ze zich (voorlopig) maar achter jullie verschuilen.

Maar echt, de enigen die een verandering in gang kunnen zetten zijn de kinderen, met steun van jullie. En nogmaals, ik denk dat die verandering hard nodig is, nu. Dat het anders op een bepaald moment écht ontspoort. Het is in mijn beleving echt zo dat moeder zelf ook gebaat is bij een afbuiging van dit desastreuze pad. Zoals de moeder van Fransien.

Ik weet uit ervaring, en ik lees dat ook in de draadjes hier over soortgelijk gedrag, dat het niet vanzelf ophoudt of beter wordt. En dat altijd meegaan, meebuigen en jezelf voegen toch uiteindelijk niet genoeg is. En dus is het voor jezelf (en in dit geval de kinderen) heel belangrijk dat er een grens wordt getrokken. Degene waar het over gaat is grenzeloos namelijk. Het is nooit goed of goed genoeg. Jullie weten zelf ook intussen dat ze altijd wel weer iets nieuws weet te verzinnen. Dus stop. Hier. Nu. In ieders belang.

Fransien

Wat een heftig verhaal, wat zal dit jou tekenen voor het leven. Het is nogal wat om overheen te komen, maar blijkbaar heb je je leven goed weten op te pakken op je eigen manier. Wel triest dat daarmee ook de rest van de familie op afstand blijft.

Jouw verhaal is in zekere zin ook een eye-opener voor mij, en wellicht voor anderen ook. Ik ben juist heel vrij opgevoed, in de zin van dat ik mijn eigen keuzes mag maken, mijn eigen leven mag leven, maar zeker ook altijd welkom ben thuis en op hen kan terug vallen.
Daarom is het soms lastig om te begrijpen hoe het bij anderen thuis er aan toe gaat, als verplichte bezoekjes erg belangrijk zijn.
Hoe het bij jou thuis ging is wel wat extremer dan bij de meesten (gelukkig), maar doet mij ook nadenken over verschillen in de jeugd/familiezin en hoe dat je kijk op familie geeft.

Dank daarvoor.

Simkaart

Vanwege haar vraagstelling, is je eerste reactie op de mail over de simkaart een ja of nee. En precies dat lijkt me dat je moet zien te vermijden, want daarmee heeft zij waar ze jullie wil. Er zit heel veel grijs tussen het zwart en wit ook als iemand je alleen het uitsterste aan keuze geeft. Een antwoord waar moeder veel moeilijker iets mee kan is bijvoorbeeld iets in de zin van, sorry niet gezien, zo ja geef ik het met de kinderen mee. Stop je daarmee iemand die het conflict zoekt? Nee, dat kan niemand. Je kan het alleen voor jezelf en anderen iets makkelijker maken in de manier hoe je er mee omgaat.

het kan dus niet

Heb contact gehad met de telefoonmaatschappij en ons adres komt op geen enkele manier voor in hun systeem. Een simkaart moet voor getekend worden, en gelegitimeerd, en als dat niet gebeurt, dan gaat het terug. Kortom er is niks gestuurd, kan niet eens, en nooit ontvangen want andere naam en ze sturen per omgaande een nieuwe op, zonder kosten. Een kind vroeg afgelopen weekend nog voor het terugging naar moeder : ' mam vroeg of ik aan jou die simkaart wilde vragen, of je die wilde geven'. Toch zo maar er vanuit gaan dat wij die simkaart hebben. Het is gewoon zo eng, begin er een heel creepy gevoel bij te krijgen.
Het hele verhaal van Fransien erbij....het gaat niet goed met die vrouw is mijn gedachte dan. De kinderen stimuleren om tegen moeders wil in te gaan, zien wij echt niet zitten. De kinderen zijn echt bang dat een van de vele dreigementen uitgevoerd gaan worden. Wij proberen heel rustig te blijven en laten onze ergernis juist helemaal niet zien aan de kinderen. Mijn vriend is er zo rustig onder, kan me soms niet voorstellen dat het hem niks doet. Maar hij is het al zo lang gewend, is jaren getrouwd geweest met haar en toen had ze al dit soort trekjes.
Niks doen, dan is het eerder rustig. Dat is zijn devies.
Ik spring af en toe gewoon uit mijn vel over de onwaarheden die we over ons uitgestort krijgen en de dwingelarij van haar kant dat het allemaal moet zoals zij t wil. En als ze dan hoort dat wij het prima vinden, dan moet t weer anders. Tot ze in de gaten heeft dat wij het zo niet willen, dan lijkt ze lol te hebben. Misschien telkens maar zeggen dat we t allemaal best vinden? Dan is voor haar de lol eraf?
En even reageren op het feit dat we telkens hetzelfde zouden doen en dus hetzelfde krijgen. Nou, we doen nu juist niks, geen rechtzaak, geen vakantie, andere keren hebben we ons gelijk proberen te halen en gekregen. Nu niks. We laten het bij wat het is, dus we doen wel degelijks iets anders.
Fransien, ik begrijp de context van je antwoorden her en der hier nu veel beter. En ik heb het gevoel dat jij als geen ander weet hoe het is te moeten omgaan en leven met mensen die psychisch een uitdaging hebben. (om het maar netjes te zeggen). Ik wil je danken voor alle steunende woorden die je me altijd hebt gegeven. Dat je nooit getwijfeld hebt aan mijn verhaal, maar me juist gesterkt hebt in mijn bevindingen. Dat je gelooft dat sommige mensen leven in een terreur die de meeste mensen zich niet voor kunnen stellen.
Ik weet even niet meer wat ik moet zeggen.

Doenja

Het enige wat ik zeker weet is dat kinderen een ongelooflijke loyaliteit hebben aan hun ouders, vooral als ze niet beter weten dan dat het er bij hen thuis anders aan toe gaat en dat ze door niemand geloofd worden. Dat laatste is mij als kind zo vaak overkomen.
Het is voor de gemiddelde puber niet voor te stellen dat sommige ouders wezenlijk anders zijn dan de gemiddelde ouders. Natuurlijk is de ene wat ouderwets er dan de andere, en de ouders die populair proberen te doen zijn ook berucht, maar alle ouders zijn in hun beleving ongeveer hetzelfde. Dus vallen alle huisregels ook ongeveer in dezelfde categorie, en zijn er normaal stomme straffen en heel stomme straffen. Maar ouders die vanwege volstrekt normale dingen uit hun plaat gaan, dat kan niet, dan moet er iets anders spelen wat verzwegen wordt. Ze worden daarin vaak gesterkt door hun ouders en zeggen tegen de kinderen dat ze niet zo moeten liegen/overdrijven.
Kinderen die in zo'n gezin opgroeien weten vaak niet beter. Ze vinden hun situatie normaal en kunnen zich omgekeerd ook niet altijd voorstellen dat er geen toneel gespeeld wordt.
Mijn moeder verdraaide altijd alles waardoor het leek alsof ik zo'n vreselijk kind was. Zij werd geloofd, ik werd erop aangekeken. En nog probeerde ik het haar aldoor naar de zin te maken, wilde ik dat ze trots op mij was. Wrong ik mij in bochten om maar geen ruzie te krijgen en mij weer het vreselijkste kind van de wereld te voelen.

Het is zo ongelooflijk godsgruwelijk moeilijk om uit zo'n situatie te stappen. Het is zo moeilijk om tegengas te geven want dan gaan de meest vreselijke dingen gebeuren.
Dat de kinderen van Doenja's man ondanks het dreigement van uit huis zetten op vakantie gegaan zijn is zo dapper. En ze zijn terug gekomen en hebben de mededeling gekregen dat het aan omstandigheden lag dat hun spullen niet gedumpt zijn, niet aan spijt van moeder, alleen maar aan praktische zaken. Als die omstandigheden er niet waren geweest waren ze hier niet meer. Het gevoel dat ze ieder moment er echt uitgegooid kunnen worden, dat ze hun verblijfsrecht terug moeten verdienen en dat de liefde van hun moeder voorwaardelijk is en dat ze een laatste waarschuwing hebben gekregen. Dat is erger dan er definitief uitgezet worden, want dan was het duidelijk geweest.
Zo komt het op mij over, maar misschien redeneer ik teveel vanuit de situatie waar ik persoonlijk uit kom.

Doenja, ik hoop dat dit jullie helpt om grip te krijgen op wat er misschien in de hoofden van de kinderen omgaat.
Er is hier geen makkelijke manier om los te komen, maar als vader niet voor je kinderen opkomen is geen optie, dan hebben ze niemand meer.

laat los

Ik zou echt uitsluitend en alleen met die kinderen communiceren. Dus zeg je gewoon: ik hoor dat jullie die en die week niet komen? Dat is prima hoor. Waneer zijn jullie er wel? Goed, we maken er dan wel wat leuks van.

Ook over die opgestuurde simkaart: wederom alleen met de kinderen communiceren: wij hebben niets ontvangen. Hoe/wat/wanneer en waarom is dit naar dit adres verstuurd? Oh je moeder heeft dat geregeld? Nou dan moet je bij haar zijn.

Enzovoort enzovoort.

Geen strijd, geen communicatie met de moeder. Dat is sowieso niet meer nodig als kinderen zo oud zijn.

Fransien

Wat een nare ervaring heb jij gehad. Goed dat je er uiteindelijk uit ontsnapt bent.
Ik geloof je meteen. Ik heb zelf ook nogal "vreemde" ervaringen, niet met ouders maar met mijn partner. Waarbij mensen denken dat het niet waar kan zijn dat hij zo reageert of doet, of dan moet ik wel iets gedaan hebben of er moet meer spelen. Dat kan toch niet? Ja, dat kan wel. Helaas.

Maar goed, terug naar Doenja.
Ik zie wel wat in het voorstel van Pennestreek, omdat ook ik merk dat de ex van je vriend steeds verder gaat (dreigen met kinderen uit huis te zetten) en ik wel geloof in het stellen van grenzen. Ik vraag me af of meebewegen dus gaat helpen.

En belangrijker, ik denk dat de kinderen inmiddels de leeftijd hebben dat je ze echt moet helpen te erkennen en doorzien dat hun moeder vreemde dingen doet. En dat ze geholpen en gesterkt moeten worden om los te komen uit de greep van hun moeder. Die is zo ongezond.

Ik denk niet dat de vader de kinderen klem moet zetten, zeker niet. Dat zal hij ook nooit doen als ik het zo lees. Maar hij kan ze wel volwassener benaderen en vragen wat zij willen. En als ze wel met jullie op vakantie zouden willen gaan, hoe ze dat met him moeder kunnen bespreken/aanpakken. Of voorstellen dat ze hulp van iemand anders krijgen om mee te praten, via de huisarts, omdat het voor hen fijn is om met een ander dan beide ouders erover te praten. Zeker het volwassen kind kan dat gewoon doen zonder dat de moeder het weet. Maar misschien kan vader wel iemand zoeken (als kind het zou willen), die meer ervaring heeft met dit extreme gedrag.

Fransien, juist gezien jouw ervaring, wat denk jij dat goed zou zijn om te doen voor de vader en Doenja? Toch een duidelijke grens stellen zoals Pennestreek voorstelt of juist eindeloos meebewegen en je steeds weer aanpassen (waardoor de kinderen zich ook steeds moeten aanpassen en vakanties of andere dingen door de neus geboord zien, totale speelbal van hun moeder blijven)?

Doenja

Ik snap dat jullie de kinderen niet willen belasten. Hoewel mijn ervaringen stukken minder heftig zijn dan die van Fransien of van de kinderen van je partner herken ik wel degelijk het gedrag. Het manipulerende en voorwaardelijke. Ik kan je vertellen dat het leven met de gevolgen van deze opvoeding uiteindelijk een bom heeft gelegd onder mijn eigen huwelijk. Altijd het gevoel hebben, weten, dat de liefde van de ander voorwaardelijk is, is desastreus.
Toen wij, mijn brussen en ik, op de leeftijd kwamen dat we tegengas gingen geven, de puberteit dus, ging het vreselijk mis. Ik was de oudste en heb de zwaarste lading over me heen gekregen. Dat heeft de relatie met mijn brussen zwaar onder druk gezet. Pas toen ik het huis uit was (veel te jong, maar het ging niet meer) en degene die onder mij kwam ineens de volle laag kreeg werd duidelijk dat het niet om mij ging. Maar ik heb wel mijn hele puberteit lang te horen gekregen dat ik de oorzaak was van alle ruzie in huis. Van alles wat er mis ging. Ik kon niks goed doen, alles wat ik deed, bedacht en wilde was natuurlijk niet goed. Vriendjes waren niet goed. Mijn huidige man werd, echt om niets, geweigerd thuis. Dat weet ze nu allemaal niet meer, zegt ze. Maar het gebeurde wel. Net zoals de zelfmoorddreigementen, het dagenlang in bed zeggen, het doodzwijgen. En inderdaad, andere mensen geloofden haar. Ik heb nog eens een preek gekregen van een oom, om wat ik mijn moeder allemaal wel niet aandeed. En echt, ik was een modelleerling, modelkind, liep op mijn tenen, ging in alles mee. Maar ik was de enige reden dat mijn moeder zo ongelukkig was.
Dat doet wat met je.

En toch, en toch, er ging pas echt wat veranderen toen ze door kreeg dat ze geen greep meer op ons had. Toen we echt ons eigen leven gingen leiden. En we toch thuis bleven komen.

Ik weet nog steeds niet goed wat ik zelf wil. Voel mijn eigen grenzen niet. Voel me snel aangevallen en afgewezen. En reageerde van daaruit vaak bits en zuur (zeker in mijn eigen gezin). Het heeft me bijna mijn huwelijk gekost. Ik ben nu bijna 50 en probeer me nog steeds te ontworstelen aan de gevolgen van mijn jeugd. Daarom pleit ik ervoor de kinderen te steunen bij het zich losmaken van moeder. Ze moeten weten dat zij gek is, niet de kinderen. De kinderen moeten weten dat liefde onvoorwaardelijk is, hoort te zijn. Als je het zo laat gaan zoals nu leren ze dat niet. Daar ben ik tenminste bang voor.

En inderdaad, jullie reageren nu met de vakantie anders, want jullie vechten niet terug, maar je gaat wel mee in haar grillen. Maar goed, ook voor jullie geldt waarschijnlijk dat je kleine stappen moet zetten. Als je het zo bekijkt zijn jullie op de goede weg.

Het is vreselijk voor de kinderen, deze situatie. Ik had tenminste mijn vader nog thuis om op terug te vallen. Aan de andere kant, ik kon ook nergens anders heen. De kinderen van je partner hebben jullie nog, neutraal terrein.

Veiligheid

Mijn kinderen kunnen pas met hun vader omgaan nadat we gescheiden zijn maar ook nadat ze niet onder een omgangsregeling vielen. Zodat ze zich aan hem kunnen onttrekken. Eerder niet.

Zoon doet het goed en gebalanceerd. Dochter krijgt nog steeds de wind van voren en durft nog steeds niet goed genoeg weerwerk te leveren. Want dat helpt wel. Mits je veilig bent.