Co-vader gaat weekje weg

Maak je niet druk!

Als hij zegt dat jij nergens rekening mee hoeft te houden, waarom wil je dat dan toch doen? Hij zegt toch tegen je dat hij het zelf regelt? Nou dan! Vertrouw hem daar dan ook op!
Dat gevoel van ergernis ligt volkomen bij jou en is niet nodig.

Gr. Poezie.

Precies!

je hoeft niks vrij te houden want ALS JIJ NIET KUNT ga ik wel andere opvang regelen."
Met andere woorden: hou er geen rekening mee, als het kan is het fijn, als het niet kan is het jammer maar gaat hij wat anders regelen. Tja, moet hij dat maar niet zeggen
En vwb. vertrouwen: dat zal hem zijn r**t roesten, hij zal zich daar niet druk om maken. Sterker nog: dat komt hem zelfs beter uit omdat jij dan eerder geneigd bent om jouw schema om te buigen naar het zijne. En dan zit je dus fout, dan kan niet jouw bedoeling zijn.

Gr. Poezie.

Haha!

Dat doet mij denken aan mijn draadje van enkele weken geleden, toen mijn ex mij op zondagmiddag opbelde dat hij ziek was (nou ja, eigenlijk een verkoudheid) en of ik de kinderen de komende week kon opvangen (we wisselen op zondagavond).
Ik was zo stom om ja te zeggen en me nadien slecht te voelen (omdat ik in die komende week een hoop afspraken had 's avonds) en boos te zijn op hem.
Dus, neen, ik zou niets vrij houden als ik jou was: als hij belt of je ze toch kunt opvangen, dan kan je dat niet en dan regelt hij het zelf maar. Lukt dat niet meer, dan is het heel jammer, maar dat heeft hij dan alleen aan zichzelf te danken.
Ik weet het, ik heb makkelijk praten, want ik zou zelf natuurlijk ook met de kinderen inzitten die dan misschien ik weet niet waar naartoe moeten, of zichzelf een week moeten behelpen, maar eigenlijk zijn die exen oud en groot genoeg om zelf die dingen te regelen. Zolang ze weten dat wij er als het erop aankomt toch wel zijn om de boel te regelen, zullen ze blijven op ons steunen. En dat willen we niet, of wel?

Voor alle duidelijkheid, zonnetje

Het was zeker niet mijn bedoeling om met je te lachen, maar ik denk dat je dat wel al doorhad. Meer zoiets als een schampere lach van herkenning.
Ook ik had het belang van mijn kinderen voor ogen toen ik ja zei tegen ex voor de wisseling omwille van zijn "ziekte", maar oh wat was ik nadien pisnijdig en boos op mezelf, omdat hij er weer maar eens in geslaagd was om mijn leven in de war te schoppen. En natuurlijk speelt het 30-jarige verleden met alle ups en vooral downs daarin een grote rol.

Let wel, moest hij idd naar het buitenland moeten voor het werk, en hij zou dat op een redelijke termijn aankondigen, en ik zou niet hemel en aarde moeten bewegen om mijn plannen, afspraken of wat dan ook te moeten aanpassen, dan zou ik wellicht wel bereid zijn om ja te zeggen, maar nogmaals: het zit allemaal in een bepaalde context. Ik zou vb niet een gepland weekendje uit met vrienden gaan annuleren.

Duidelijk

ik vind het een vrij duidelijke mededeling: ik ga weg, en jij hoeft er geen rekening mee te houden want ik regel dan wel wat. Mijn ervaring is dat mannen dan ook letterlijk zo bedoelen. (Doe ik ook namelijk.)

Nou prima, ik plan mijn agenda vol zoals ik altijd doe, en komt er dan een vraag zeg ik nee, en zoekt hij het maar uit hoe hij het oplost. Kan ik wel, heeft hij geluk.

Wij hebben wel de afspraak dat de ander de eerst gewenste oppas is, maar dat de ouder waar dochterlief is VERANTWOORDELIJK is. Dus het blijft zijn probleem als hij mij niet als oppas heeft. Gaat het echt niet anders dan wil ik nog wel eens binnen mijn opvanglijstje kijken. Maar dan moet ie wel met verdraaid goeie argumenten aan komen.

Amk

Heel mooi geformuleerd! Ik denk dat ik jouw tekst afdruk en elke avond voor mezelf lees, zodat ik het helemaal goed weet voor een volgende gelegenheid.
Vooral dat "verantwoordelijk" vind ik goed; daar heeft mijn ex al altijd problemen mee gehad...

Nog sterker:

Je ex hoeft niet eens te weten óf en wát je doet in jouw tijd zonder kind(eren). Natuurlijk is het aardig van je om als eerste gebeld te willen worden als er oppas nodig is, maar kijk daarmee uit: ex kan dan ook té gemakkelijk gaan denken "dat doet ze wel even".

Gr. Poezie.

Precies, poezie

"Je ex hoeft niet eens te weten óf en wát je doet in jouw tijd zonder kind(eren). Natuurlijk is het aardig van je om als eerste gebeld te willen worden als er oppas nodig is, maar kijk daarmee uit: ex kan dan ook té gemakkelijk gaan denken "dat doet ze wel even"."
Je hebt helemaal gelijk, maar omdat ik (we?) zo graag aardig wil gevonden worden - ook door de kinderen - ben ik vaak wel geneigd om er idd op in te gaan.

Tja

Mijn ex zorgt gewoon dat hij er niet is als ik het kind kom brengen, of hij zet het weer bij mij voor de deur als hij weg moet, zelfs al ben ik niet thuis. Dan bellen de buren me wel...
Verantwoordelijkheid is ver te zoeken bij hem. Moet ik het kind dan maar op straat laten staan? Ik heb inmiddels zelf een overontwikkeld verantwoordelijkheidsgevoel

Ander issue

Stoepkrijt, dat is natuurlijk een heel ander issue. Eerlijk gezegd zou ik zelf in die situatie mijn kind(eren) niet eens meegeven. Als hij het kind wil zien, dan doet hij daar dan eerst maar eens wat moeite voor. Grote kans trouwens, dat als je kind wat ouder wordt hij het in één keer wel interessant vindt. Maar dan is het nog maar afwachten of je kind daar wel op zit te wachten. Hoe oud is je zoon/dochter eigenlijk?

Gr. Poezie.

Poezie

Dochter is bijna 12. En die weet natuurlijk inmiddels ook wel hoe haar vader in elkaar zit. Met haar lenige lijfje van het dansen, haar lange blonde haren en haar gymnasiumadvies is ze inderdaad ineens een leuk pronkobject geworden voor hem. Grappig hoe dat werkt. Dochter gaat er niet in mee, dat is ook wel grappig.

Stoepkrijt (ot)

wat een heerlijk kind heb je toch.

(ook o.t)

Nou en of!

Ingewikkeld?

'Het is inderdaad niet mijn verantwoordelijkheid ervoor te zorgen dan mijn ex op zakenreis kan, het is zijn verantwoordelijkheid ervoor te zorgen dat er iemand voor onze kinderen zorgt als hij dat niet kan omdat hij op zakenreis gaat.' dit vind ik niet ingewikkeld.
Je begin vond ik wel ingewikkeld: 'Mijn ex moet voor zijn werk deze maand een week naar het buitenland, maar hij weet nog niet welke week (van twee mogelijke weken). Hij heeft dat twee weken geleden bij mij gemeld en erbij gezegd dat ik niks vrij hoef te houden, want dat hij wel andere opvang regelt voor de kinderen (pubers) als ik niet kan. Nu begint mijn agenda vol te lopen en loop ik tegen mezelf aan: ga ik nu twee weken vrij zitten houden (en de week ertussen ook, want dan heb ik sowieso de kinderen) of laat ik het helemaal bij hem liggen...'

Ik snap nu dat het zit op de woordjes 'als ik niet kan'. Het is knap dat je daar dan zo van in de war raakt.

Ik zou alleen wel even aangeven dat ik op tijd twee dagen van te voren, wil weten waar ik de kinderen dan naartoe moet brengen. Genoeg tijd om heftige ruzie te maken als dat niet lukt of zelfs acuut nog een andere oplossing te zoeken, kosten declareren bij ex. Zoiets. Twee weken niet werken is een half maandsalaris.

Tsjor