Geen aanspraak maken op partneralimentatie en pensioen?

Kinderen

Wil je man van jou scheiden of wil hij ook van de kinderen scheiden? Je schrijft namelijk dat je er alleen voor komt te staan met de kinderen.

Als je zo begaan bent met de kinderen, dan is het beter dat je kinderen met je man in het grote huis blijven wonen en jij ergens anders kleiner en betaalbaar gaat wonen. Dan verandert voor hen het minst en kunnen ze gewoon naar hun huidige school en sport blijven gaan.

Afzien van waar je wettelijk recht op hebt lijkt me trouwens niet aan de orde. Al ben ik het wel met hem eens dat partneralimentatie uit de vorige eeuw is. Maar goed, het is nog steeds een wettelijk recht, dus dat gelt ook voor hem. Hij krijgt trouwens ook de helft van jouw pensioen, opgebouwd in de afgelopen 14 jaar, en jij krijgt de helft van hem. Volgens mij denkt hij dat hij alleen aan jou geld moet afstaan maar het werkt natuurlijk twee kanten op.

Sterkte met de situatie.

charlotte

Ik begrijp in dit verhaal niet goed waarom de PA zou zakken van 450€ naar 100€ omdat hij in een groot en duur huis wil blijven wonen; dat huis kan toch evengoed verkocht worden en hij kan dan ook naar iets kleiners en goedkopers.

PA is nu trouwens maar voor 5 jaar; pensioen daarentegen kan je nog zelf opbouwen. Ik zou in jouw plaats niet afgeven op die PA, maar wel op dat pensioen, als compromis. En let vooral op op de berekening van de KA; vergeet de situatie niet wanneer de kinderen 18j worden (studiekosten, e.d.); nu nog de ver van jouw bed show, maar een hoop problemen als je deze situatie niet mee opgenomen hebt in het convenant.

Adelaide hierboven vindt dat de kinderen dan maar bij hem en zijn groot huis moeten gaan wonen, dan vind ik wat vreemd. Het is toch niet omdat jouw man wil scheiden, dat je dan ook maar grotendeels afstand moet doen van de kinderen, integendeel zou ik zo zeggen.

Ik denk dat je best aan een mediator of zelfs advocaat denkt, want ik heb het gevoel dat hij jou gaat liggen hebben anders.

Hij hij hij

Ik lees je verhaal.

Hij vindt... hij vindt .... hij vindt...
Agressief.
Hij blijft in het huis wonen.

Het draait wel erg om hem, he?

Wat ik vind? Dat de wet (!) bepaalt dat jij recht hebt op €450 partneralimentatie

Weet je zeker dat jij wilt accepteren dat hij in jullie huis blijft wonen (lekker opgeruimd dat jij weg bent, komt er misschien binnenkort een vriendin bij? Hij zegt vast van niet, maar het zou me niet verbazen, hou er echt rekening mee dat hij iemand achter de hand heeft)?

En dat jij daardoor €350 (!) minder PA per maand krijgt dan waar jij recht op hebt?
Waarom?
Je kunt nu al nauwelijks iets kopen?
Wat is de reden dat hij financieel zoveel beter af moet zijn dan jij?

En wat jij niet krijgt, gaat ten koste van de kinderen (jouw woongenot en hun woongenot?).

Als het huis te duur is voor hem, waarom verkopen jullie het niet en kopen jullie allebei iets betaalbaarders? Misschien wel allebei in een andere buurt, zodat jullie bij elkaar in de buurt wonen. Dat is pas in belang van de kinderen. Dan kunnen ze nl. makkelijk van de ene naar de andere ouder lopen fietsen. Nog wel wat jaren voor de boeg.

Zodat niet -alleen- jij heel veel moet inleveren?

Dus ik vind dat jij recht hebt op de uitgerekende PA en zeker niet moet inleveren op pensioen (gewoon niet doen).

Pfff, voel je je nog wel prettig bij mediation als hij agressief werd?

En slim dat hij pas in 2020 over een scheiding is begonnen. Daardoor is de PA van 12 naar 5 jaar verlaagd. Ik neem aan dat je dat weet? Het komt allemaal erg berekenend en gunstig voor hem over. Ik zou me niet laten overrompelen maar zeggen dat jij gewoon wilt waar je recht op hebt en het huis verkopen. Er zijn je zoveel vrouwen voorgegaan die met allerlei mooie verhalen van ex afstand hebben gedaan van PA etc en daar spijt van hebben.

Zorg financieel goed voor jezelf. Het wordt al moeilijk genoeg.

En als hij de kinderen in de strijd gooit, gooi ze dan maar terug in de strijd. Had hij maar niet moeten willen scheiden. En als jij te weinig geld hebt lijden zij daar ook onder etc.

Nog een tip: als het 50-50 wordt zonder of met weinig KA, neem dan ook expliciet op, wat jij meer aan KA krijgt als de kinderen feitelijk meer bij jou verblijven. Ook dat komt regelmatig voor. Als je het niet opneemt wat de KA bij een andere feitelijke verdeling is, kan je het niet innen en ook dan trek jij financieel weer aan het kortste eindje. Echt doen. Noem maar verschillende percentages tijdverdeling en KA, en hou het precies bij zodra het anders wordt dan afgesproken. Als het te lang minder bij hem is, kan je hem om verhoging van de KA vragen.

Voornamelijk bij jou

Ik lees nu dat de kinderen vnl bij jou zullen zijn.
Hoezo?

Dan is het al helemaal onzin als hij in zijn eentje (nou ja, met nieuwe vriendin, vermoed ik nu helemaal) in jullie oude huis blijft wonen.

Waarom zou je hem dat gunnen ten koste van €350 PA per maand?
Klinkt als gekke henkie als je dat doet.

Advocaat

Ik vraag met net als William af of jij gebaat bent met een mediator met een man die zo doet.

Alles draait om hem. Wil hij de kinderen niet 50%? Wat vindt je van zo’n vader?

Hoewel niet fijn, kan je terugkomen op het punt dat hij in het huis zou blijven. En je kunt ook alsnog overstappen op een eigen advocaat. Het feit dat hij het zo allemaal naar zich toerekent en van al zijn verplichtingen af wil en agressief werd, zijn voldoende redenen.

Wil hij wel de normaal berekende KA betalen? Kan dat wel met het huis? Of moet dat ook minder ivm zijn nieuwe liefdesnestje?

Inderdaad

het klinkt alsof hij alleen maar met zichzelf bezig is. En dat klinkt weer als een man die snel wil overstappen naar de volgende relatie. Dat hoef jij niet te faciliteren voor hem, en de kinderen al helemaal niet. Dus ik zou ook voorstellen om het huis te verkopen, zeker als er overwaarde opzit en jullie dus niet met een restschuld blijven zitten. Hij wil van alles, maar is niet bereid de consequenties te accepteren. Die legt hij vrolijk bij jou en jullie kinderen neer. Zo werkt het niet in het leven.

Een mediator werkt alleen als jullie er samen in goed overleg uit willen en kunnen komen. Niet als de een ten koste van de ander zijn zaakjes op orde wil krijgen.

Waarom zullen de kinderen voornamelijk bij jou zijn? Wat willen zij? Vooral de oudste zal toch wel een mening hebben waar je rekening mee zult willen/moeten houden.

Leg inderdaad ook in het convenant vast wat de (financiële) consequenties zijn als er een verandering is in de verdeling van de kinderen t.o.v. de afspraken nu. Ik maak het hier nu van dichtbij mee, die afspraken over verblijf zijn niet af te dwingen (vader 'kan de kinderen niet hebben, want geen tijd', dus moeder heeft ze bijna fulltime, maar hij is niet van plan dan financieel meer bij te dragen. Dubbel zuur dus).
En maak afspraken over het betalen van de opleiding van de kinderen. Hoe lang blijven jullie bijdragen? Je kunt bijvoorbeeld vastleggen dat beide ouders naar vermogen blijven bijdragen tot de studie is afgerond. En je kunt er ook bijvoorbeeld een leeftijd aan koppelen, zodat je niet verplicht bent tot hun 35e bij te dragen. Bijvoorbeeld tot hun 25e of zo.
Pensioen kun je eventueel afkopen, ik kan me voorstellen dat dat prettiger is dan over 20 jaar weer met hem geconfronteerd moeten worden. Maar dat kun je laten uitrekenen. Ik zou het hem in ieder geval niet kwijtschelden.
Regel ook goed hoe je feestdagen en vakanties wil verdelen. Dat levert in de praktijk vaak veel onnodige gekissebis op.

Sterkte. Het wordt zo te lezen nog een hele kluif om alles te regelen. En ik vermoed dat hij haast heeft. Neem, zoals je nu al doet (héél goed!) rustig de tijd om dingen te overdenken en door te (laten) rekenen. Zorg voor ondersteuning door vrienden/bekenden, laat vooral mensen meekijken en meedenken want zelf ben je niet van alle markten thuis (neem ik aan) en bovendien zit je toch met een hoop emoties.

Even wat uitleg..

Mijn man werd verbaal agressief. Niet leuk, maar dat heb je soms in een scheiding. We zitten al bij een mediator.

De kinderen zijn straks voorlopig voornamelijk bij mij omdat hij wel iets kan en wil regelen met werktijden, maar niet alles is mogelijk. Ik heb veel flexibiliteit waardoor ik in staat ben om de zorg te bieden die de kinderen nu nodig hebben. Als ze zelfstandiger zijn, komt daar misschien verandering in. Ook willen we de kinderen niet continue laten pendelen alleen omdat dat voor de ouder zo leuk is. Hij is op dat gebied de kinderen tegemoet gekomen. Tijdens het huwelijk nam ik die zorg ook voor mijn rekening.

Het is zijn goed recht om in die woning te blijven; niet meer mijn zaak. Hij doet dat ook voor de kinderen die dan een plek hebben in de vertrouwde omgeving. Wij komen hier niet vandaan en alles wat zij kennen, is hier.

Mijn vraag is voornamelijk: Als ik voor mezelf kan zorgen (met flinke achteruitgang in welvaart), toont het dan van weinig zelfrespect/respect om partneralimentatie en pensioen te accepteren? Beetje ethiek zoek ik hieromtrent.

Mijn man betaalt de wettelijke kinderalimentatie en meer, dat is allemaal geen issue.

Ik vergeet het belangrijkste:

Er is geen ander in het spel. En nee, ik ben niet naïef.

Charlotte

Verkoop dat dure huis en koop twee kleinere woningen!

Charlotte

"De kinderen zijn straks voorlopig voornamelijk bij mij omdat hij wel iets kan en wil regelen met werktijden, maar niet alles is mogelijk. Ik heb veel flexibiliteit waardoor ik in staat ben om de zorg te bieden die de kinderen nu nodig hebben. Als ze zelfstandiger zijn, komt daar misschien verandering in. Ook willen we de kinderen niet continue laten pendelen alleen omdat dat voor de ouder zo leuk is. Hij is op dat gebied de kinderen tegemoet gekomen. Tijdens het huwelijk nam ik die zorg ook voor mijn rekening. ""

En zie hier de redenen waarom jij 32 uur werkt en hij meer, en hij 30.000 per jaar meer verdient dan jij (30.000! Dat is voor sommige gezinnen een jaarinkomen)

Dat was allemaal ook zijn keuze. Dus dat idee "er hoeft alleen betaald te worden voor een huisvrouw en niet voor een vrouw met een eigen inkomen" kan je ook omdraaien "er hoeft niet betaald te worden als tijdens het huwelijk zorg en verdienvermogen gelijk waren verdeeld".

Laat je geen schuldgevoel aanpraten.

Groeten,

Temet

zeker wel jouw zaak

"Het is zijn goed recht om in die woning te blijven; niet meer mijn zaak. Hij doet dat ook voor de kinderen die dan een plek hebben in de vertrouwde omgeving. Wij komen hier niet vandaan en alles wat zij kennen, is hier.

Hoezo is dat niet jouw zaak? Zijn keuze om in de woning te blijven zorgt er voor dat jij 350 eur minder alimentatie kan krijgen, het financieel minder hebt en dus een minder goede woonruimte kan regelen. Het lijkt me dus heel erg jouw zaak!

(andersom gok ik nl dat de vlieger niet op zou gaan. Als jij in de dure woning zou blijven en hij een flatje zoekt. Komen jullie er dan op uit dat er meer alimentatie betaald moet worden omdat hij meer financiele ruimte heeft)

Hij vindt?

'Hij vindt dit alleen van toepassing op huisvrouwen, niet op vrouwen die gewoon werken.'

Dat mag hij vinden, maar daar trekt de wet zich niets van aan. Er staat in de wet niet dat je recht op PA tenzij je ex dat onzin vindt.

Hmmm vreemd verhaal

De kinderen moeten toch juist veel meer gaan pendelen?

Verder naar school, verder naar hun vader, want jij kunt geen huis in de regio betalen.

Dus ja, ik vind het juist prima om vast te houden aan PA. Daarmee help je je kinderen doordat hun levensstandaard zo min mogelijk achteruit gaat.

Je kinderen zijn om het weekend bij hun vader. Wat hebben zij nog aan dat grote dure huis?

Part zoveel

Ik ben geen mak lam. Ik weet wat de wet zegt en waar een ieder recht op heeft.

Als ik kijk naar partnerpensioen: we kennen inderdaad niemand die NIET van het recht op partnerpensioen na scheiding heeft afgezien, over en weer.

Zowel ik als mijn vriendinnen hebben allemaal gestudeerd, werken ergens rond de 32 uur en hebben nooit niet gewerkt. Is het dan nog van deze tijd om over 20 jaar tegen een ex-partner te zeggen: kom maar hier met de helft. Vanuit welk oogpunt kan ik dat valideren (ik snap dat het wettelijk toegestaan is) als ik ook mijn eigen pensioen heb opgebouwd? Iemand ooit dezelfde afweging moeten maken?

Ik zou er nog eens goed over nadenken

en het vooral eens objectief proberen te bekijken. Je stelt je heel meegaand op en dat is tijdens een scheiding vaak ook heel prettig, omdat je dan uit de strijd kunt blijven. Maar op het moment dat er dan dingen niet eerlijk verdeeld worden (geld, huis, zorg) ga je voorbij aan het doel.

Nogmaals, als je het voor de kinderen goed wil regelen zijn zij er het meeste bij gebaat om beide ouders ter beschikking te hebben, en dat die ouders dicht bij elkaar en dicht bij school wonen. In ieder geval op fietsafstand. Zo behouden zij zelf de meeste regie en blijven beide ouders betrokken.
Het is nu misschien het meest prettig voor jou en de kinderen als de situatie zoveel mogelijk blijft zoals die nu is wat betreft verdeling van de zorg, maar (zeker als je overweegt om PA en pensioen op te geven) dan doe je jezelf echt heel veel tekort op de langere termijn. Dit is het moment dat je alles opnieuw overweegt en inricht. Wat werkte tijdens het huwelijk is niet automatisch wat het beste werkt na een scheiding. Daar gaan veel mensen wel vanuit, maar dat is een valkuil waar vooral vrouwen in trappen.

Pensioen

Datje recht hebt op de helft valideer je omdat je als partners SAMEN gedurende een aantal jaren werk/inkomen en zorg gecombineerd en verdeeld hebt. Dat heeft bij jullie zo uitgewerkt dat je man 30.000 per jaar meer verdient dan jij. Maar dat is niet erg, want het was jullie gezinsinkomen, en jullie profiteerden daar beide van. Hij ook doordat hij minder hoefde te zorgen en dus meer kon werken en verdienen. Maar nu gaan jullie uit elkaar. Voor jou houdt het voordeel van die 30.000 per jaar nu op. Dat jullie nu niet meer samen opbouwen wil toch niet zeggen dat jij nu geen recht meer hebt op wat jullie tot nu toe samen hebben opgebouwd?

Nog een poging

Stel dat je dat pensioen niet had afgedragen aan een pensioenverzekeraar, maar op een gezamenlijke spaarrekening had gezet. Had je die dan nu 50-50 willen splitsen, of naar rato van jullie inkomen?
In het verlengde daarvan: wordt de waarde van het huis 50-50 verdeeld, of naar rato van jullie inkomen?

Daarbij komt

Als jullie het aangeven bij de pensioenaanbieder binnen 2 jaar na de scheiding, hoef je zelf niets te regelen. Alles wordt door de pensioenaanbieders uitgerekend en gedaan. Het is dus niet zo dat je dan bij elkaar op de stoep hoeft te staan.

Ik snap dat jij nu aangeeft dat je geen mak lam bent en dat er geen ander is. Ik dacht dat ook uiteindelijk bleek heel snel nadat mijn ex was vertrokken dat er wel degelijk een ander was.

Het lijkt mij dat je moet kijken naar wat het beste is voor de kinderen. Als jij het huis uitgaat en de kinderen zijn voornamelijk bij jou, dan is een enorme grote impact voor hun. Als jij in het huis zou blijven is die impact veel kleiner. Dus voor mij is het onduidelijk op welke manier hun vader aan het belang van de kinderen denkt.

Je hoeft daarnaast je niet te verantwoorden voor jouw keuzes. Je hebt recht op die regeling omtrent pensioenen omdat het in Nederland zo geregeld is. Als je man degene was met het lagere inkomen denk jij dat hij zou afzien van jouw pensioen? Het is namelijk zo dat jullie dat samen hebben opgebouwd, samen in jullie huwlijk. Eigenlijk is er helemaal geen jouw en mijn pensioen. Het is jullie gezamenlijke pensioen. Dat wordt eerlijk verdeeld.

Wel afgezien van PA en pensioen

Hai, ik kom uit een vergelijkbare situatie. Heb altijd zelf gewerkt (ben 52), deel parttime weliswaar. Ik heb inderdaad afgezien van partneralimentatie en pensioendeling. Dat scheelt mij straks met pensioen een paar honderd euro in de maand inderdaad. Maar ik hoef ook mijn partnerpensioen niet te delen.
Ex had hetzelfde als die van jou. De gedachte aan delen pensioen en betalen PA maakte bij hem agressie los. Mijn doel was snel en pijnloos scheiden, als dit mijn offer moet zijn, het is dan zo. Ik heb de overwaarde van het huis en de boedel die mij een goede start op de woningmarkt gaf. En een goede regeling over de kinderalimentatie. Uiteindelijk gaat het daarom. Ex hoeft mij niet te onderhouden. Of het belastingtechnisch slim was is een tweede, partneralimentatie had hij kunnen aftrekken van zijn inkomstenbelasting. Het forse deel kinderalimentatie is netto geld. Ik heb hiervoor gekozen omdat ik mijn eigen broek kan ophouden, en omdat ik de relatie gewoon goed wil houden ten behoeve van de kinderen. Wat ik wil lastig vind is dat een eventuele nieuwe levenspartner straks het partnerpensioen opstrijkt dat in "mijn" jaren is opgebouwd. Aan de andere kant is er ook meer pensioen beschikbaar voor een eventuele nieuwe levenspartner van mij.

Ik ken wel meer mensen die de aanspraak op pensioen hebben laten vallen. Ik zou vooral kijken waar jouw pensioen op uitkomt en welk deel partnerpensioen er in jouw fonds zit. Kun je ook nog meer gaan werken en dan meer opbouwen t.z.t.? En wellicht is een eenmalige afkoop een optie zodat je op de pensioendatum "vrij" bent van elkaar. Op de gezamenlijke zorg voor de kinderen na natuurlijk. Sterkte ermee!

Snij jezelf niet in de vingers

Met dat pensioen. Doordat je de kinderen tot nu toe veel opgevangen hebt en meer thuis bent heeft je man een carrière opgebouwd waardoor hij nu 30000 meer per jaar verdient. Bovendien: de helft van zijm pensioen geldt alleen voor de jaren waar jullie getrouwd zijn geweest. Hij is nu 44 en zal waarschijnlijk de komende jaren steeds meer gaan verdienden. Dat gedeelte is dan helemaal voor hem.
Ik zou het in ieder geval never nooit opgeven. Jij hebt dat geld helpen opboiwen
Sini

oh ja en die welvaart

Aanvullend, ons inkomensverschil was in de loop van de jaren echt fors geworden. Ex heeft een dure levensstijl en vindt zichzelf een hele peer, een van de redenen dat ik wilde scheiden. Ik had daar genoeg van, die hang naar materialisme. Ik heb nu genoeg. Houdt niet over. Maar kan wel mijn eigen keuzes maken. Kinderen komen niets te kort. Het gaat niet om geld. Het is een middel. Dit voelt voor mij gewoon beter. Los van waar ik allemaal recht op zou hebben gehad.
Is niet naïef, is een weloverwogen keuze geweest.

Maar Louise

Dan ligt het toch anders, als de scheiding jouw keuze was? Omdat de levensstijl van je ex jou niet meer lag? TS is niet degene die wil scheiden.
Bovendien, zoals al eerder gezegd, het gaat bij pensioen over iets dat je samen hebt opgebouwd. PA vind ik iets anders, maar aangezien dat tegenwoordig nog maar maximaal 5 jaar is zou ik dat meer zien als een toegroeien naar een andere situatie. De overgang wordt voor jouzelf iets gemakkelijker door wel PA te accepteren. Je kunt dat geld sparen om later een grotere uitgave te kunnen doen (huis?) of je kunt het sparen voor je kinderen.

Charlotte

'Als ik kijk naar partnerpensioen: we kennen inderdaad niemand die NIET van het recht op partnerpensioen na scheiding heeft afgezien, over en weer.'

Dus? Als iedereen van het dak springt, spring jij ook? Vast niet. Wat kan jou die anderen schelen?

Eigen broek ophouden

"Zowel ik als mijn vriendinnen hebben allemaal gestudeerd, werken ergens rond de 32 uur en hebben nooit niet gewerkt."

Nog maar eens: zeer waarschijnlijk is het zo dat, als je niet was getrouwd en geen kinderen had gekregen voor wie jij in hoofdzaak de zorg had, je nu meer zou hebben verdiend dan je nu doet. Ik weet het natuurlijk niet, maar op basis van jouw informatie en de algemene trend in Nederland durf ik de gok wel aan dat het huwelijk en de zorg voor de kinderen jouw verdienvermogen negatief hebben beïnvloed. En omgekeerd: doordat jij die zorg in hoofdzaak op je nam, hield je je toenmalige partner uit de wind, zodat die lekker kon volhouden dat zijn werk niet zo flexibel was als dat van jou en genoeglijk door kon stoten naar een baan waarin hij nu 30.000 meer verdient dan jij verdient met je 32 uur.

En over dat dikke salaris dat hij mede dankzij jouw onbetaalde inspanningen heeft kunnen verdienen heeft hij pensioen opgebouwd. Niet zo onredelijk dan dat jij over het deel dat in "jouw jaren" is opgebouwd de helft kunt claimen. Overigens kan hij ook de helft claimen van wat er door jou in "zijn jaren" is opgebouwd over jouw salaris. Alleen is dat minder. Want... zie boven.

Groeten,

Temet

Niet doen

Ik krijg partneralimentatie en deel van het pensioen. Wilde ik eerst ook vanaf zien omdat ex het oneerlijk vond en hij moest zo hard werken en ik was toch altijd zuinig en blablabla. Maar het was (en is nog steeds) gewoon: kom aan het geld van de man en je komt aan hem.

Ja ik

Ik heb het wel genomen.
En gelukkig maar, ik raakte arbeidsongeschikt met een baan van toen 3 dagen. Dankzij die partneralimentatie kon ik het toen redden.

Ook

Ik heb het ook gehad, pensioenen zijn ook verevend.
Wel hebben wij voor de PA een afbouw regeling bedacht. Als je elk jaar de indexatie toepast ga je om hoog en dan houdt het ineens op. Dat vond ik niet handig liever langzaam afbouwen. Wij zijn relatief hoog gestart omdat mijn ex nog een lening bij mijn ouders had die we daarin meegenomen hebben. Mijn behoefte was lager dan zijn draagkracht.

Je weet het niet

Je de kt dat je het wel red zonder.
Maar waarom zou je afwijken van de wet in jouw nadeel?
Omdat je man dat zo hard van zijn toren roept? Werkelijk?

Ik ben ook hoogopgeleid, goed salaris, werk 32 uur. Ik zou gewoon de wet en PA en pensioenverevening aanhouden. Gewoon zoals de wet dat regelt.

Als ik het niet nodig heb, spaar ik het dan voor de kinderen, voor hun studie, zodat ik daar meer voor kan betekenen dan zonder. Als er een onvoorziene omstandigheid komt, arbeidsongeschiktheid of iets anders, dan zou ik er blij mee zijn.

Als je het geld uiteindelijk over houdt vlak voor of tijdens je pensioen, geef het dan alsnog aan hem.... als je dan nog wilt. Maar om datgene waar je nu gewoon recht op hebt prijs te geven? Bijzonder.

Raar hoor, doen mannen nooit, maar op de een of andere manier zijn er meer vrouwen die door hun ex to be in de hoek geluld worden, waardoor ze denken dat hij nog gelijk heeft ook!

Begin hoog! Je kunt altijd nog verlagen of inderdaad teruggeven.

En dat afbouwen van Flavia vind ik persoonlijk ook grote onzin. Je weet van tevoren dat het stopt, dus daar kan je je op voorbereiden. Om het dan al eerder af te bouwen is toch onzin. Oke, als het per saldo evenveel blijft (dus hoger beginnen), dan kan het, maar ik hoor ook wel eens dat dat op normale hoogte begin maar al eerder afbouwt. Ook weer in het voordeel van de man. Dan ben je als vrouw toch een dief van je eigen portemonnee? Zo weinig zakelijk zijn veel vrouwen, echt bizar.

TO, laat je nog even weten waarom de man nou in het huis moet blijven wonen? In zijn eentje? Waarom niet jij? Waarom niet huis verkopen? Waarom moet jij ervoor inleveren? Waarom zou jij dat accepteren? What’s in it for you? Oh nee, het gaat alleen om hem! Was ik even vergeten!

En laat je ons weten als het konijn uit de hoek komt en de reservedame gepresenteerd wordt? Het is wachten op de mededeling.

Chloe, beetje vriendelijker?

Chloe, waarom ben je zo onvriendelijk over de hoge hoed waar het konijn, alias het vriendinnetje van de man, tevoorschijn zal komen?
Charlotte wil niet scheiden, de man wil het en dat is al erg genoeg voor haar, zij denkt dat er geen ander is, enkelen van de lezers hier weten uit de vele scheidingsdraadjes dat dat waarschijnlijk wel zo is, maar dat hij gaat doen alsof hij haar pas na de scheiding heeft ontmoet, maar dat hoef je haar toch niet in te wrijven? Hetgaat er nu om dat we haar ervan overtuigen dat ze slimme financiële beslissingen moet nemen en zich niet moet laten overdonderen.