(gezellig) co-ouderschap na overspel
Goede avond,
Al een tijdje speel ik met de gedachte om hier een paar vragen te stellen mensen aan die mij voorgingen in het co-ouderschap.
Sinds een jaar zijn wij stappen aan het zetten om uit elkaar te gaan. Hoewel we in relatietherapie zaten, bedonderde zij me met een vader van de basisschool van onze 3 kinderen en omdat dit de tweede keer was dat ze zoiets uithaalde in 7 jaar tijd trok ik hier de grens. Inmiddels is er een tweede huis op loopafstand, zijn de hypotheken bijna rond en gaat het 'nieuwe leven' bijna beginnen.
We zitten echter nog niet zo op een lijn in het aanpakken van het co-ouderschap. Zij wil graag dat er naast het apart wonen zo min mogelijk verandert aan de gezinssituatie; samen blijven eten 2x per week, 1x per maand een gezinsactiviteit, op zaterdag met de oudste naar voetbal door de een ook als het zijn/haar weekend niet is.
Hoewel het samen leven in een huis nog best aardig gaat. Nu merk ik ook dat dit werkt omdat ik mijn boosheid over het gebeurde wegstop. Als ik dit -hoe rustig ook- bespreek breekt de pleuris uit. Zie ook hier een reden van het niet slagen van onze relatie; het lukte mij niet om grenzen te stellen. Ik ben dat nu met behulp van een psycholoog aan het proberen beter te doen; het lijkt echter met iedereen te lukken behalve met haar. Ik zou graag van deze nood een deugd maken en beter voor mezelf zorgen, afvallen, sterk worden, cursus orkestdirectie dat soort werk. Daarnaast ben ik gewoon ook nog best heel boos en heb ik niet zo'n behoefte meer aan vader en moedertje spelen; die kans heeft ze -vind ik- wel een beetje verspeeld. Uiteraard wil ik er zeker voor de kinderen zijn maar niet meer zoals dat in de relatie ging.
Concreet:
Hoe doen jullie dit? Het voelt als een mijnenveld omdat bij elke grens een potentieel gigantisch conflict op de loer ligt en ik ook de relatie graag goed wil houden.
Andere vraag:
We wonen in een heel gezellige straat met allemaal andere jonge gezinnen. We borrelden vaak met anderen terwijl de kinderen speelden, ouders van school kwamen vaak langs en in stelvorm was er veel gezelligheid.
Daarnaast heb ik alleen maar getrouwde vrienden waarvan de belangrijkste vriendengroep in de zomer altijd samen op vakantie ging met de gezinnen. Het idee was dan; een paar mensen letten op de kinderen; de anderen gaan racefietsen. 's avonds gezellig met elkaar als de kinderen op bed lagen.
Ik merk het volgende:
Zowel de ouders in de straat en op school als mijn vrienden vragen niet meer om af te spreken. Niet meer als stel sowieso maar ook niet individueel. Als ik de straat in fiets op zaterdag zie ik stellen met elkaar borrelen maar ik hoor al ongeveer een jaar niks en word niet uitgenodigd. Ik snap dat dit lastig is en dat mensen zich geen houding weten te geven maar ik ben wat bang voor de toekomst. Word je als alleenstaande vader met drie kinderen nog wel uitgenodigd voor borrels? Dat mijn fietsvrienden geen zin hebben om op drie extra kinderen te passen als ik met ze op vakantie zou gaan snap ik opzich wel maar hoe gaat dit zijn? Ik mis het behoorlijk.
Uiteraard bellen ze vaak individueel en willen ze wel stukken wandelen om me aan te horen maar dat voelt ook als medelijden, niet per se als gelijkwaardig vriendcontact.
Concreet: Is dit een fase of blijft dit altijd een pijnlijk punt en moet ik weer helemaal opnieuw beginnen met het opbouwen van een sociale omgeving?
En een man die zich daar wat van aantrekt is sowieso niet interessant dus er was niet eens een risico...
Ik heb die ervaring op vakantie inderdaad wel. Maar dat heeft wellicht ook te maken met het feit dat mensen dat als familietijd zien. En dan niet zitten te wachten om een onbekende op sleeptouw te moeten nemen. Of op kinderen te moeten passen. Zelf heb ik ook weinig behoefte aan contact met onbekenden op vakantie. Estivant is een goede organisatie voor alleenstaande ouders op vakantie!
In mijn eigen kring van echte vrienden heb ik gewoon voldoende leuke contacten. Het verschil is wel dat gezinnen meer op elkaar gericht zijn. En hun vrije tijd samen doorbrengen. En natuurlijk vallen er vrienden af omdat die partij kiezen voor de ander. Dat is dan maar zo. Dat waren ook geen echte vrienden.
RoodVruchtje schreef op 04-02-2025 om 18:35:
[..]
Ik ook, onafhankelijk van wel/geen kinderen, je wordt als (opnieuw) single vrouw zijnde soms zelfs als een soort van concurrentie gezien en dus niet meer uitgenodigd. Denk dat mannen onderling hier overigens heel anders in staan.
Pijnlijk genoeg gebeurt dit ook bij weduwen, die je toch meestal moeilijk kan verwijten dat ze eraan bij hebben gedragen om alleen te komen te staan (een enkele crimineel daargelaten). Niet uit eigen ervaring overigens, maar mijn moeder vertelde hier wel over.
AnnaPollewop schreef op 05-02-2025 om 16:23:
[..]
Pijnlijk genoeg gebeurt dit ook bij weduwen, die je toch meestal moeilijk kan verwijten dat ze eraan bij hebben gedragen om alleen te komen te staan (een enkele crimineel daargelaten). Niet uit eigen ervaring overigens, maar mijn moeder vertelde hier wel over.
Klopt, ik bedoelde uiteraard alle situaties van een vrouw alleen, heel apart inderdaad!
há dat herken ik ook, 12 personen kwijt, geen familie meer gehoord. Ik was als single niet meer passend of gepast denk ik. Maar ik ben redelijk goed in afscheid nemen en weer verder gaan; als dat vrienden zijn dan wil ik ze niet.😉
Naja dat 'gezinnsklitten' is natuurlijk ook maar een fase. Als die kinderen ouder worden richt je je vanzelf meer naar buiten denk ik.
En ik merk ook dat aan hoe mensen met je omgaan dat ze lijken te ruiken dat je weer in de markt bent ofzo? Sommigen nemen afstand omdat je niet meer de 'veilige bezette vader' bent en anderen komen juist ongemakkelijk dichtbij.
Ik merk vooral dat ik me steeds minder thuis voel in deze individualistische maatschappij waarbij je niet met elkaar praat als iemand niet in jouw sociale kring verkeert. Geen fijne ontwikkeling.
Ik denk, zoals anderen al aangegeven hebben, dat je best valide punten hebt.
Je hoeft echt niet meer gezellig "gezinnetje" te spelen inderdaad. Dat gezin bestaat niet meer. En het voordeel van het feit dat je nu uit elkaar bent is juist dat je je niets meer hoeft aan te trekken van de nukken van je ex in die zin. Ze kan van alles willen, het staat je gewoon vrij om dat soort zaken niet meer te willen.
Ik weet nog dat ik er in het begin ook nog wel in mee ging, stond ik ineens 4 week na de scheidingsmelding te midgetgolfen met haar en mijn kinderen. Toen wist ik wel: Dit ga ik absoluut niet weer doen.
Goed co-ouderschap ben je 2 partijen voor nodig. En dat gaat ook niet werken als je zelf constant je grenzen alsnog aan het verleggen bent, omdat je een soort van " De relatie goed probeert te houden". Ook dat is namelijk niet enkel jou verantwoordelijkheid.
Voor je zelf kiezen en zorgen dat je kinderen er zo min mogelijk last van hebben. Dat houd mijn inziens in dat je de dagen waar je niet onderuit komt, sporten/schoolgesprekken/verjaardagen/noem het maar op, een blij gezicht op zet voor je kids en doet wat je moet doen. En voor de overige tijd kan ze de, om het even heel erg simpel te stellen, de pestpleuris krijgen.
Of naja: Dat was in elk geval de manier waarop ik er mee om ging. Me nergens meer druk over maken wat er aan die kant gebeurde, nergens meer op reageren. Tenzij het iets van de kids betrof. Meer niet. En dat is je goed recht.
Elpisto schreef op 10-02-2025 om 15:13:
Ik denk, zoals anderen al aangegeven hebben, dat je best valide punten hebt.
Je hoeft echt niet meer gezellig "gezinnetje" te spelen inderdaad. Dat gezin bestaat niet meer. En het voordeel van het feit dat je nu uit elkaar bent is juist dat je je niets meer hoeft aan te trekken van de nukken van je ex in die zin. Ze kan van alles willen, het staat je gewoon vrij om dat soort zaken niet meer te willen.
Ik weet nog dat ik er in het begin ook nog wel in mee ging, stond ik ineens 4 week na de scheidingsmelding te midgetgolfen met haar en mijn kinderen. Toen wist ik wel: Dit ga ik absoluut niet weer doen.
Goed co-ouderschap ben je 2 partijen voor nodig. En dat gaat ook niet werken als je zelf constant je grenzen alsnog aan het verleggen bent, omdat je een soort van " De relatie goed probeert te houden". Ook dat is namelijk niet enkel jou verantwoordelijkheid.
Voor je zelf kiezen en zorgen dat je kinderen er zo min mogelijk last van hebben. Dat houd mijn inziens in dat je de dagen waar je niet onderuit komt, sporten/schoolgesprekken/verjaardagen/noem het maar op, een blij gezicht op zet voor je kids en doet wat je moet doen. En voor de overige tijd kan ze de, om het even heel erg simpel te stellen, de pestpleuris krijgen.
Of naja: Dat was in elk geval de manier waarop ik er mee om ging. Me nergens meer druk overmaken wat er aan die kant gebeurde, nergens meer op reageren. Tenzij het iets van de kids betrof. Meer niet. En dat is je goed recht.
Eigenlijk vind ik het heel vervelend om zo met de hakken in het zand te moeten om te voorkomen dat er van twee walletjes gegeten wordt. Aan de andere kant heb ik misschien een wat traditionele opvatting over dat kinderen een voortvloeisel zijn van een liefdesrelatie en dat als die relatie wegvalt, je met haar ook niet meer zoveel te schaften hebt als dat niet per se nodig is.
De pijn van het dingen alleen moeten doen en niet meer zo veel te besteden hebben zou voor groei moeten gaan zorgen voor ons alletwee... Ik ben benieuwd.
Homeguy schreef op 11-02-2025 om 10:54:
[..]
Eigenlijk vind ik het heel vervelend om zo met de hakken in het zand te moeten om te voorkomen dat er van twee walletjes gegeten wordt. Aan de andere kant heb ik misschien een wat traditionele opvatting over dat kinderen een voortvloeisel zijn van een liefdesrelatie en dat als die relatie wegvalt, je met haar ook niet meer zoveel te schaften hebt als dat niet per se nodig is.
De pijn van het dingen alleen moeten doen en niet meer zo veel te besteden hebben zou voor groei moeten gaan zorgen voor ons alletwee... Ik ben benieuwd.
Je moet leren om een nieuw evenwicht te vinden als alleenstaande ouder. En echt leg die basis eerst alleen. Leer jezelf redden en zelfstandig dingen ondernemen met je kinderen. Veel mensen (zeker mannen) vallen direct weer terug op nieuwe relaties. Omdat ze het niet alleen kunnen. Maak jezelf niet afhankelijk maar ga zelf dingen ondernemen met de kinderen. Tijd die jij gaat besteden aan nieuwe partners gaat niet naar je kinderen.
Om dezelfde reden ook contact met ex functioneel houden. Eigen vervoer. En niet meer samen uitstapjes doen of op vakantie. Jullie zijn niet voor niets uit elkaar toch? Bouw aan eigenwaarde en zelfstandigheid.
Homeguy schreef op 11-02-2025 om 10:54:
[..]
Eigenlijk vind ik het heel vervelend om zo met de hakken in het zand te moeten om te voorkomen dat er van twee walletjes gegeten wordt. Aan de andere kant heb ik misschien een wat traditionele opvatting over dat kinderen een voortvloeisel zijn van een liefdesrelatie en dat als die relatie wegvalt, je met haar ook niet meer zoveel te schaften hebt als dat niet per se nodig is.
De pijn van het dingen alleen moeten doen en niet meer zo veel te besteden hebben zou voor groei moeten gaan zorgen voor ons alletwee... Ik ben benieuwd.
Nou ja je moet je haat of vervelende gevoelens die je over je ex hebt wel zoveel mogelijk een plek zien te geven. Je mag haar best haten of een vervelend persoon vinden, maar het zou verder je kids niet in de weg moeten staan.
Maar inderdaad: Zorgen dat je alles zo veel mogelijk zelf doet in de week dat je de kinderen hebt. Ex-vrouw begon hier ook steeds meer weer op die manier invloed uit te oefenen of te zorgen dat ze dan ergens bij aanwezig kon zijn. Nee hoor, weg wezen. Mijn week is ik die doe wat ik moet doen, op de manier waarop ik dat wil doen. En als ze ergens van op de hoogte gesteld moet worden, dan wordt ze dat. Maar verder niks.
Izza schreef op 11-02-2025 om 11:56:
[..]
Je moet leren om een nieuw evenwicht te vinden als alleenstaande ouder. En echt leg die basis eerst alleen. Leer jezelf redden en zelfstandig dingen ondernemen met je kinderen. Veel mensen (zeker mannen) vallen direct weer terug op nieuwe relaties. Omdat ze het niet alleen kunnen. Maak jezelf niet afhankelijk maar ga zelf dingen ondernemen met de kinderen. Tijd die jij gaat besteden aan nieuwe partners gaat niet naar je kinderen.
Om dezelfde reden ook contact met ex functioneel houden. Eigen vervoer. En niet meer samen uitstapjes doen of op vakantie. Jullie zijn niet voor niets uit elkaar toch? Bouw aan eigenwaarde en zelfstandigheid.
Tja..
"Veel mensen (zeker mannen) vallen direct weer terug op nieuwe relaties. Omdat ze het niet alleen kunnen. Maak jezelf niet afhankelijk maar ga zelf dingen ondernemen met de kinderen. Tijd die jij gaat besteden aan nieuwe partners gaat niet naar je kinderen"
Het is ook wel fijn om je na jaren in de kou weer geliefd te voelen. Ik snap dat wel. En wat tijd aan nieuwe partners betreft: Ik ben dan toch niet met de kinderen dus die tijd krijgen ze dan toch al niet van me. Nieuwe vlam en ik hebben ook geen behoefte aan samenwonen of per se kinderen aan elkaar voorstellen. We hebben ons lesje wel geleerd: Samenwonen kan de pest zijn voor je relatie.
En wat dingen met de kinderen ondernemen betreft: Ik deed altijd al het meeste met ze, verwacht niet dat dat nu problemen gaat opleveren. Wellicht op financieel vlak omdat ik (veel) minder te besteden heb maar daar vinden we vast een oplossing voor. Aandacht kost niks.
Ik wil graag reageren op je vraag m.b.t. sociale contacten. Ik heb op dit moment twee vriendinnen die net gescheiden zijn. Eentje woont in de buurt en heeft twee kinderen in de leeftijd van die van mij, de ander woont wat verder weg en heeft 1 kind in de leeftijd van mijn oudste.
Mijn kinderen kunnen het met de kinderen van de vriendin uit de buurt uitstekend vinden. Haar ken ik ook door het contact tussen onze kinderen. Dat is anders dan met het kind van de andere vriendin. Ik heb nu vrij veel contact met de vriendin uit de buurt, ook met de kinderen samen en ook met mijn man erbij (dus met zijn 7-en). Dat is gezellig en dat gaat prima.
Het feit dat deze vriendin in de buurt woont, maakt het nog makkelijker om met haar en haar kinderen af te spreken. Ik vraag bijvoorbeeld last minute of ze zin hebben om te komen eten (als haar kinderen toch al bij ons gamen), of om met de honden een stuk te gaan wandelen.
Met die andere vriendin heeft mijn man niks en mijn kinderen hebben niks met haar kind. Dan is het veel lastiger om iets af te spreken met de gezinnen erbij, dat voelt dan ongemakkelijk, vind ik, omdat zowel de volwassenen als de kinderen geen gezamenlijke gespreksstof (of 'speel'stof) hebben.
Met die andere vriendin doe ik liever iets 1-op-1, zonder haar kind en zonder mijn gezin. Dan kies ik ook graag voor wandelen, of in elk geval iets actiefs. Persoonlijk vind ik dat leuker dan borrelen en bovendien is het ook een makkelijke manier om beladen onderwerpen te bespreken. Maar ik kan me voorstellen dat je daar ook niet altijd behoefte aan hebt.
Ik denk dat het na het vertrek van je ex in de buurt weer wat makkelijker wordt om af te spreken en te borrelen. Maar voor sommige mensen is het ook wel lastig, met name als voorheen de gesprekken niet met de 4 volwassenen werden gevoerd, maar meer 1-op-1, bijvoorbeeld tussen de mannen en de vrouwen. Hopelijk lukt het vanzelf om de juiste vriendschappen of kennissen in de buurt te behouden.
Cato45 schreef op 24-02-2025 om 23:12:
Ik wil graag reageren op je vraag m.b.t. sociale contacten. Ik heb op dit moment twee vriendinnen die net gescheiden zijn. Eentje woont in de buurt en heeft twee kinderen in de leeftijd van die van mij, de ander woont wat verder weg en heeft 1 kind in de leeftijd van mijn oudste.
Mijn kinderen kunnen het met de kinderen van de vriendin uit de buurt uitstekend vinden. Haar ken ik ook door het contact tussen onze kinderen. Dat is anders dan met het kind van de andere vriendin. Ik heb nu vrij veel contact met de vriendin uit de buurt, ook met de kinderen samen en ook met mijn man erbij (dus met zijn 7-en). Dat is gezellig en dat gaat prima.
Het feit dat deze vriendin in de buurt woont, maakt het nog makkelijker om met haar en haar kinderen af te spreken. Ik vraag bijvoorbeeld last minute of ze zin hebben om te komen eten (als haar kinderen toch al bij ons gamen), of om met de honden een stuk te gaan wandelen.
Met die andere vriendin heeft mijn man niks en mijn kinderen hebben niks met haar kind. Dan is het veel lastiger om iets af te spreken met de gezinnen erbij, dat voelt dan ongemakkelijk, vind ik, omdat zowel de volwassenen als de kinderen geen gezamenlijke gespreksstof (of 'speel'stof) hebben.
Met die andere vriendin doe ik liever iets 1-op-1, zonder haar kind en zonder mijn gezin. Dan kies ik ook graag voor wandelen, of in elk geval iets actiefs. Persoonlijk vind ik dat leuker dan borrelen en bovendien is het ook een makkelijke manier om beladen onderwerpen te bespreken. Maar ik kan me voorstellen dat je daar ook niet altijd behoefte aan hebt.
Ik denk dat het na het vertrek van je ex in de buurt weer wat makkelijker wordt om af te spreken en te borrelen. Maar voor sommige mensen is het ook wel lastig, met name als voorheen de gesprekken niet met de 4 volwassenen werden gevoerd, maar meer 1-op-1, bijvoorbeeld tussen de mannen en de vrouwen. Hopelijk lukt het vanzelf om de juiste vriendschappen of kennissen in de buurt te behouden.
Dank Cato45 voor dit voorbeeld! Nu ik wat verder onderweg ben in het proces merk ik dat het vooral een angst was voor het verlies van directe sociale omgeving. Ik merk ook dat de sociale contacten op het schoolplein niet voor altijd zijn en dat ik beter met buren of eigen vrienden kan afspreken en dat 'samen afspreken terwijl de kinderen spelen' ook meer iets is voor in het prille begin en dat dat gewoon voorbij gaat en ik mijn herinneringen moet koesteren.
Ik geloof ook wel dat scheiden met 3 kinderen een afschrikwekkend effect heeft. Vele andere ouders hebben (naar ik hoor) ook weinig verbinding met elkaar in deze drukke levensfase en zijn bang voor uitspraken als: 'ik kan nu eindelijk mijn cursus xyz doen nu ik meer tijd voor mezelf heb' of 'eigenlijk spraken we elkaar alleen nog over de kinderen' omdat dat confronterend is.
Een buurman met wie ik dit onderwerp besprak zei dat onderdeel van de lol van samen afspreken met kleine kinderen ligt in het feit dat je samen in hetzelfde drukke schuitje zit en dat is als je gescheiden bent simpelweg anders geloof ik. Je mist dan de wederzijdse bevestiging.
Toen ik gescheiden was, merkte ik ook dat omgaan met gezinnen lastiger werd. En eerlijk gezegd begreep ik dat wel. Voorheen was de dynamiek simpel: ik kletste vooral met de vrouw, mijn man met haar partner, en tussendoor was er wat gezamenlijk geklets. Maar als je ineens alleen komt, valt dat patroon weg. In mijn geval haakte de man van het stel vaak snel af—het ging toch veel over vrouwenonderwerpen. Dus ja, dat snapte ik wel.
Andersom heb ik het ook meegemaakt. Als wij als stel bij een alleenstaande vriend op bezoek gingen, vond ik er soms weinig aan. De gesprekken gingen dan veel over voetbal en andere onderwerpen waar ik niets mee had. Toen hij later een vriendin kreeg, was dat meteen een heel andere sfeer—veel gezelliger.
Ik heb nooit het idee gehad dat mensen het ‘gevaarlijk’ vonden om een alleenstaande vrouw uit te nodigen. Maar nu je een nieuwe vriendin hebt, zou ik zeggen: neem haar lekker mee! Ik denk dat de andere vrouwen dat ook gezelliger vinden.
Homeguy schreef op 27-02-2025 om 12:01:
[..]
Dank Cato45 voor dit voorbeeld! Nu ik wat verder onderweg ben in het proces merk ik dat het vooral een angst was voor het verlies van directe sociale omgeving. Ik merk ook dat de sociale contacten op het schoolplein niet voor altijd zijn en dat ik beter met buren of eigen vrienden kan afspreken en dat 'samen afspreken terwijl de kinderen spelen' ook meer iets is voor in het prille begin en dat dat gewoon voorbij gaat en ik mijn herinneringen moet koesteren.
Ik geloof ook wel dat scheiden met 3 kinderen een afschrikwekkend effect heeft. Vele andere ouders hebben (naar ik hoor) ook weinig verbinding met elkaar in deze drukke levensfase en zijn bang voor uitspraken als: 'ik kan nu eindelijk mijn cursus xyz doen nu ik meer tijd voor mezelf heb' of 'eigenlijk spraken we elkaar alleen nog over de kinderen' omdat dat confronterend is.
Een buurman met wie ik dit onderwerp besprak zei dat onderdeel van de lol van samen afspreken met kleine kinderen ligt in het feit dat je samen in hetzelfde drukke schuitje zit en dat is als je gescheiden bent simpelweg anders geloof ik. Je mist dan de wederzijdse bevestiging.
Mij schrikt iemand in scheiding niet af hoor. Wel merk ik dat mijn ene vriendin nog veel verdriet heeft van de scheiding en hoe die is verlopen. Dat uit zich in veel boosheid naar haar ex toe. Hoewel ik dat helemaal begrijp, en ik ook vind dat haar ex een ontzettende hork is, vind ik het lastig om te merken dat ze haar gevoel en humeur nog heel erg van hem laat afhangen. Ze verdient het om meer van hem los te komen en haar 'oude ik' weer terug te vinden.