Het is beter zo, maar toch
Sinds een week ben ik (weer) alleenstaande ouder. Ik ben twee jaar geleden gaan samenwonen met een man die net als ik gescheiden was en kinderen had. In de anderhalf jaar voordat we samenwoonden ging het heel erg goed tussen ons en we waren er helemaal zeker van het het zou gaan werken. Helaas besloot mijn man al na een paar maanden dat hij zich niet prettig voelde in ons gezin, met mijn kinderen, en hij wilde er ook niets aan doen om het beter te laten gaan omdat hij er van overtuigd was dat dat niet zou lukken. Doordat ons huis niet verkocht werd hebben we nog ruim een jaar 'noodgedwongen' samengewoond. Dat leverde de nodige spanningen op, en ik heb vaak uitgezien naar een nieuwe plek voor mij en mijn kinderen. Aan de andere kant ging het tussen mij en mijn man wel heel goed en was het heel gezellig als we met z'n tweeën waren. En dat maakt het zo moeilijk. Ik weet dat ik het juiste heb gedaan (hoewel ik weinig heb gedaan, het was niet mijn beslissing), de kinderen zijn nu na een week al helemaal opgebloeid en hebben het prima naar hun zin. Maar ik mis hem zo vreselijk, zijn aanwezigheid, gezelligheid 's avonds, naast me in bed. Het is echt een lieve man, alleen niet voor kinderen, en hij heeft me heel veel gesteund de afgelopen maanden. Omdat het hele avontuur ons nogal wat heeft gekost, hebben we alle financiële ruimte gestoken in een huis voor mij en de kinderen, terwijl hij op een kleine kamer zit. Op slechte momenten denk ik dat hij er wel heel veel voor over heeft om van me af te zijn. En ik weet wel dat hij me mist, dat heeft hij me ook gezegd, en toch kan hij het niet opbrengen om in een huis te wonen. Ik wist dat het ging komen en toch komt het nu zo vreselijk hard aan. Het zal vast wel gaan wennen en ik hoop niet dat het heel lang gaat duren. Komt het wel eens voor dat mensen weer gaan latten en dan veel later (een jaar of 15) weer gaan samenwonen?
Latten ja
Wij hebben al verschillende vormen doorgemaakt. eerst latten (hij op kamers). Toen hebben we een paar maanden samen gewoond. Daarna hij af en toe in eigen huis met zijn kinderen en nu is het een week samen en een week appart. En dat gaat al een jaar of 6 zo. En ik verwacht dat het nog wel 8 jaar duurt voor we in 1 huis wonen. Soms vind ik het ronduit vreselijk. Hij heeftnu een moeilijke periode en vorige week kon ik niet naar hem toe voor steun. Andere keren is het heerlijk om elkaar dan na een week weer helemaal in de armen te vallen en te intens te genieten van een simpel avondje bankhangen. Betrokken bij zijn kinderen en hij bij de mijne zonder ons te teveel ergeren aan de andere manier van opvoeden.
Jouw verhaal mijn verhaal
Lieve begonia
Eng hoe jouw verhaal op mijn verhaal lijkt! Wij zijn ook gaan samenwonen, in een nieuw huis. Met mijn kinderen wat vaker hier, zijn kinderen kwamen 1x in de 2 weken en de schoolvakanties.
Hij voelde zich ook al een tijdje niet fijn in ons huis, en besloot ook ermee te stoppen. Het rare is, dat ik het niet echt heb zien aankomen. Tuurlijk hadden wij onze problemen, maar ik dacht dat we daaraan werkten. Ondertussen hadden wij ook een gezellig relatie, een goede sexuele relatie ook. Met de kinderen ging hij heel goed, maar ik merkte wel heel veel stress. Dit was vnl werk gerelateerd.
Hij is nu sinds 3 weken weg, ik blijf voorlopig in ons huis wonen. Hij heeft iets gehuurd voorlopig. Maar gisteravond was hij hier. En is blijven slapen. Ook omdat ik erg verdrietig was vanwege iets anders, hij heeft mij getroost. Het rare vind ik dan dat je dan zo weer vertrouwd bent met elkaar. Heerlijk bij elkaar gelegen, geslapen en ..... Kreeg ook nog een sms dat hij het heel fijn vond dat hij er voor mij kon zijn.
Mijn lijf schreeuwt ik wil je terug, maar verstandelijk weet ik dat het samenwonen niet gaat.
Ik heb ook al over latten nagedacht. Misschien is het te proberen, voordat iets definitiefs verbroken wordt? En zolang je toch nog met elkaar verbonden bent door het huis......
Hoe hebben jouw kinderen dit opgevat? Die van mij zijn ook al weer aardig opgebloeid, maar ik zie toch dat ze er veel moeite mee hebben. Ieder verwerkt het weer op zijn eigen manier. Het doet me veel pijn die kinderen voor de 2e keer mee te geven dat een relatie zo eenvoudig kan mislukken.
Veel sterkte, ik denk dat ik precies weet hoe jij je voelt!
Balkje en evenanno
Bedankt voor jullie reacties. Balkje, jullie hebben zo te lezen al een heleboel achter de rug? Kun je er zelf goed mee omgaan dat het allemaal zo gelopen is, of heb je hier zelf voor gekozen?
Evenanno, ik had jouw berichtjes her en der al gelezen, en het lijkt inderdaad wel hetzelfde verhaal. Met het verschil dat mijn man en mijn kinderen juist helemaal niet met elkaar overweg kunnen. Dat ligt meer aan de man dan aan de kinderen. Mijn kinderen zijn erg opgelucht dat we nu weer met z'n drieën wonen, en vooral mijn puber vind het maar niets dat mijn man en ik nog met elkaar optrekken. Het zijn voor mij nu echt twee gescheiden werelden. Op de dagen dat de kinderen er niet zijn heb ik een man, en als ze er wel zijn een lat-vriendje dat regelmatig belt, mailt en sms't. Het is niet hoe ik het me voorgesteld had. Soms twijfel ik eraan of ik überhaupt geschikt ben voor het huisje, boompje, beestje gebeuren.
Begonia
Ik denk dat ik ook niet zo geschikt ben voor het huisje boompje beestje verhaal. Hoe zijn jullie tot de oplossing latten gekomen, en denk je dat het je nog lang gaat bevallen?
Ik merk dat het moeilijk is voor ex en mij elkaar niet te zien, dat gaat ook niet vanwege enorm veel gedoe momenteel met allerlei zaken. Als wij elkaar zien is het moeilijk weer afstand te nemen. Op dat soort momenten vraag ik me echt af of we goed bezig zijn, en of uit elkaar gaan echt de beste optie was.
Het is wel goed dat we nu beiden rust hebben. Samenwonen is geen optie meer. Maar ik denk nu ook over latten...... Hoe ga ik dat in godsnaam bespreekbaar maken!