hoe beschikbaar zijn jullie in het "vrije" weekend?
Anderhalf jaar geleden ben ik gescheiden en de afspraak is dat onze vier kinderen (pubers) om het weekend bij hun vader zijn en de rest van de tijd bij mij.
Dat verloopt goed en na de eerste periode van gewenning durf ik nu hardop te zeggen dat ik de weekenden zonder kinderen fijn vind omdat ik dan de zorg even los kan laten.
In het begin belde ex en de kinderen me in mijn vrije weekend om de haverklap om van alles en nog wat. Toen vond ik dat op zich nog wel prettig (gevoel van onmisbaar zijn...) maar op een gegeven moment begon me dat te irriteren. Meestal komt het er op neer dat ik in mijn "vrije" weekend op de een of andere manier beschikbaar ben: voor de sportclub (rijdienst), omdat de kinderen even iets moeten ophalen, omdat ze hun schoolspullen zijn vergeten, noem maar op. Effectief betekent dat dat ik vaak 1 dag alleen ben.
Mijn ex is tijdens zijn vrije weekenden volledig afwezig en dat is oke wat mij betreft.
Sinds een half jaar heb ik een nieuwe relatie en toen mijn ex daar lucht van kreeg belde hij me werkelijk te pas en te onpas. Als ex zelf een nieuwe liefde heeft is het rustig.
De momenten van samenzijn met mijn nieuwe vriend zijn vrij spaarzaam en dan heb ik er niet zo'n zin in dat ik vier, vijf keer word gebeld door mijn kinderen. Ik wil dan gewoon rust en mijn eigen dingen kunnen doen (of dan nou alleen is of met iemand anders).
Hoe doen anderen dat? Is het onredelijk dat ik er gewoon (fysiek en telefonisch) niet wil zijn als de kinderen in het weekend niet bij mij zijn? Bij hun vader zijn ze beslist in goede en veilige handen.
pieter
Wat is er sinds de jaren 90 dan veranderd dat het nu van zo'n belang is om altijd bereikbaar te zijn??
Mijn man is er zo een zonder mobiel. Hij heeft er wel 1 maar die ligt altijd thuis.
Ik bel hem gewoon op zijn werk of mail hem.
Je kan je kind vragen te appen of sms-en en alleen bij spoed te bellen.
Het is gewoonte geworden dat jij altijd bereikbaar bent, je moet ze even herprogrammeren 
Je kan ook het geluid uit zetten als het je stoort en gewoon elk uur even kijken of er een berichtje is.
Jippox
Wat is er sinds de jaren 60 veranderd dat het nu zo belangrijk is om een autogordel te gebruiken?
Ik vind het, sinds m'n kinderen regelmatig bij me vandaan zijn, erg fijn om bereikbaar te zijn. Ben al een paar keer door school gebeld om een ziek of hard gevallen kind op te halen. Ze waren niet doodgegaan als ze op school gebleven waren, maar ze vonden het toch wel heel prettig om met me mee naar huis te kunnen.
Erg relaxt ook, ik hoef niet bang te zijn dat ze in het ziekenhuis liggen zonder dat ik het weet. Als er iets gebeurd was, was ik namelijk gebeld. De technologie is er, dus waarom zou je er geen gebruik van maken?
maar Tijgeroog
hoe vind jouw werkgever het als je voor een schram en een bult op een scheenbeen wordt weggeroepen uit een belangrijke training?
Die van mij was not amused kan ik je zeggen en ik zelf ook niet.
In geval van echte nood ben je echt wel bereikbaar, maar toen dochter geboren werd is de navelstreng door geknipt en hoef ik haar steeds minder voortdurend in de gaten te houden.
Bereikbaar zijn heeft niets met het dragen van autogordels te maken, dat heeft betrekkng op directe veiligheid van de inzittende. Bereikbaarheid verhoogt de veiligheid niet, in tegendeel zelfs volgens mij.
Noet
Daarvoor ben ik nooit gebeld. Wel voor een kind dat de halve klas onder gespuugd heeft. Of eentje die plat op haar gezicht ging, met het vermoeden van een gebroken neus en hersenschudding. (In totaal drie keer, voor 2 kinderen, die nu bij elkaar 10 jaar naar school gaan. Valt best mee) Laatst is de vader van een vriendinnetje van z'n werk gekomen toen z'n dochter zeer ernstig op haar tanden gevallen was.
Voor dat. Soort dingen komen m'n man of ik zonder twijfel naar school toe. En dan kunnen we zelf wel even overleggen wie op dat moment het makkelijkste weg kan, of eventueel een "vervanger" regelen.
En ik hoef ze heus niet constant in de gaten te houden, maar als er iets is ben ik bereikbaar.
En die autogordels hebben niets met bereikbaar zijn te maken, maar met het feit dat tijden veranderen, dingen veranderen, en dat het argument dat iets 20 geleden niet gebruikelijk was nu dus ook niet hoeft een slecht argument is. Ik heb al zo vaak gehoord dat kinderen geen autogordels hoeven te dragen "want die had ik vroeger ook niet, en ik leef ook nog steeds"
Maar als je liever hebt dat ik zeg je geen wasmachine/fiets of auto/electriciteit licht hoeft te hebben, want dat hadden ze 50 of 150 jaar geleden ook niet...
mwah
Je voorkomt niets met bereikbaar zijn (zoals je wel iets kunt voorkomen met een autogordel) hooguit ben je wat eerder ter plaatste als er wat aan de hand is. Ik vertrouw er op dat een ieder die in de buurt van mijn kind is ook wel doet wat nodig is om het te helpen. En als er niemand in de buurt is, kan ook niemand je bellen, dus daar ga je al...
Ik vind het zo'n schijnveiligheid, dat hele altijd bereikbare 'moeten' zijn. Ik wil trouwens niet eens zo leven, met altijd het idee in je hoofd 'stel dat er wat ergs gebeurt'. Ik ga er gewoon vanuit dat dat niet gebeurt, en als toch dan zien we dan wel weer.
Maar Noet
Je hoeft je telefoon toch ook niet op te nemen?
Ik vind dat Pieter gelijk heeft. De oplossing zou eerder moeten liggen in het corrigeren van de contactmomenten dan in het strikt niet bereikbaar zijn.
En ja als mijn kind tijdens de training een bult en een schram heeft opgelopen en dat aan zijn moeder wil vertellen, dan mag dat hier. Maar als mijn dochter me voor de vijfde keer in een kwartier belt sms ik wel terug: Ja?
Kan ze haar verhaal per sms doen en dan bepaal ik wel wat nodig is.
ach
Als mijn kind een bult of een schram heeft mag het mij dat ook vertellen, op het moment dat we elkaar weer zien. Sinds ze kleuter-af zijn kunnen ze zoiets prima even uitstellen.
Als
Als je je telefoon uitzet zodat je niet gebeld kan worden in geval van een schram, kan je ook niet gebeld worden als er iets ernstigs aan de hand is.
Maar, zoals gezegd, ik ben nog nooit voor een schram gebeld. En op de vorige pagina heb ik al, naar mijn mening bezet zinnig, advies aan roosje gegeven.
lezen
Ik had het over je kind opvoeden in wanneer het moet bellen, niet over het thuis laten liggen van je telefoon omdat je zo graag rustig wat wil doen met je nieuwe liefde en niet over het niet mogen gebruiken van je telefoon op het werk.
Gewoon je kinderen leren wanneer ze wel of niet moeten bellen en dat hoeft helemaal niet door nu opeens je telefoon maar niet te gebruiken, aan te zetten of thuis te laten liggen zoals er geopperd werd. TS heeft een telefoon dus vergelijken met iemand die pas net een telefoon heeft is het punt niet. Toen mijn oudste naar de brugklas ging werd ik ook gek van al dat gebel tussendoor maar ik ben hem gaan opvoeden en het is fijn om elkaar soms even te spreken waar nodig.
maar
het kind is niet op school, waar geen ouders bij zijn, maar bij de ex, de vader. En ik neem aan dat die er goed voor zorgt en het alleen af kan. Dus met de bereikbaarheid kan best wat relaxter worden omgegaan.
Helemaal mee eens
Daar ben ik het mee eens maar niet in de zin van dat je dan dus de telefoon thuis moet laten liggen maar in de zin van dat je je kinderen leert dat ze niet voor onzinnige dingen moeten bellen. Dat leer je ze niet door dan maar de telefoon niet op te nemen maar door ze dat vooraf uit te leggen. Als ze dan nog bellen vraag je wat jij daar nu aan kan doen en of ze nog weten wat er is afgesproken.
Mijntje
De topicstartster heeft het niet alleen over de weekenden bij de vader, maar ook, in een latere posting, over de momenten dat de kinderen thuis zijn en zij bijvoorbeeld even boodschappen gaat doen.
Gaat het er niet vooral om...
... dat jouw situatie veranderd is? In eerste instantie is het fijn dat je kinderen in je kindervrije weekend contact met je opnemen. Dan krijg je een vriend en is het storend dat ze je bellen. Overigens herken ik het hoor, precies zo. En je voelt je schuldig ook nog, want het zijn je kínderen... en irritatie naar ex-man want hij heeft normaliter alle vrijheid, laat het hem nou ook maar eens oplossen...
Ik zou er helemaal eerlijk over zijn. Precies bovenstaande vertellen, dat je het in eerste instantie fijn vond als overgang, maar nu een vriend hebt, waar je ook graag tijd mee samen wilt.
Ik herken ook van de andere kant, als mijn ex-man geen vriendin heeft, wil hij de kinderen maar al te graag extra... en is er een nieuwe liefde, dan is-ie minder enthousiast. Dan zijn de vakantiedagen opeens ook wat aan de krappe kant om te verdelen tussen kinderen en nieuwe liefde... hooguit een weekje kan er dan vanaf. Maar misschien heb ik makkelijk praten omdat mijn relatie zo stabiel is dat vriend, kinderen en ik gezamenlijk op vakantie kunnen.