Ik trek mijn stiefdochter niet meer
Terwijl ik dit typ schaam ik me heel erg.
In het kort: Mijn man en ik hebben nu bijna 6 jaar een samengesteld gezin, (totaal 4 kinderen) in de puberleeftijd.
Stiefdochter (19) woont sinds kort fulltime bij ons, ivm een hele slechte relatie met haar narcistische moeder. Ik snap dat ze bij ons de veiligheid en gezelligheid zoekt.
Wat zij niet geleerd heeft, is communiceren. Er is geen communicatie tussen mijn man en zijn ex (ondanks zijn herhaalde pogingen) en tussen ex en haar kinderen (mijn stiefkinderen) ook niet veel, waardoor ze vaak alleen thuis zijn terwijl zij gaat sporten/uit eten enz. Ze weten vaak niet waar ze aan toe zijn.
Tot zover de situatie van mijn stiefdochter in een notendop.
Mijn dochter (18) is een wervelwind, kort lontje, open boek, kan goed voor zichzelf opkomen, veel vrienden, rijke vader (mijn ex)
Een tijd geleden konden beide meiden nog redelijk met elkaar opschieten, maar na een intiem gesprek met mijn dochter heeft stiefdochter deze diepste zieleroerselen besproken met haar collega's, die onderdeel zijn van de vriendengroep van mijn dochter. Mijn dochter was compleet van de kaart en was (en is!) woest.
Wat de laatste jaren vooral opvalt is dat stiefdochter zich in het uitgaansleven (helaas hetzelfde uitgaansleven als mijn dochter, we wonen in een dorp) zeer negatief uitlaat over mijn kind. Zo heeft ze een jongen die interesse had in mijn dochter leugens over mijn dochter verteld (dat ze elk weekend een ander had etc) en als klap op de vuurpijl hebben alle vriendinnen van stiefdochter mijn dochter op ONZE bruiloft (2 jaar geleden) genegeerd en niet eens gefeliciteerd. Waarom?
Ze heeft een vriendin met wie ze op vakantie is geweest waarvan ik weet dat ze achter diens vriend aan zit. Gisteren vertelde ze dat deze jongen het heeft uitgemaakt met die vriendin. Die vriendin weet van niets en stort haar hart uit bij stiefdochter ("ik heb haar geadviseerd het contact met hem te verbreken")
Het klinkt allemaal heel banaal maar mijn dochter stikt in deze "roze olifant" zoals ze het zelf noemt. Met roze olifant bedoelt ze het "gelukkige gezinnetje" dat wij van de buitenkant lijken, maar niet zijn. En dat hoeft ook niet. Het is niet het doel van mij en mijn man om een hecht gezin te vormen voor de buitenwereld, als iedereen maar door 1 deur kan is het prima. Ze hoeven later ook niet de deur bij elkaar plat te lopen.
Het kost mij energie omdat mijn dochter radeloos is door de schijnheiligheid van haar stiefzus (die op iedereen overkomt als een heel rustig, lief meisje) en omdat ik er niets aan kan doen. Mijn man spreekt zijn dochter weleens aan op haar gedrag (negatief doen over het eten, met een lang gezicht aan tafel zitten), maar dit wordt steevast weggewuifd, ontkend, ze gaat huilen of zielig doen. En meestal zijn we er niet bij: Als ze met haar vriend in huis is negeren ze mijn dochter, moedert ze over mijn jongste (ruim je zooi eens op), doen ze niet open als 1 van mijn kinderen aanbelt (bv. sleutel vergeten) dus hoe kan ik er dan iets van zeggen?
Ondanks dat dochter en stiefdochter al 18 en 19 zijn schiet het weleens door mijn hoofd dat uit elkaar gaan de enige optie nog is. Maar man en ik hebben een hele fijne, liefdevolle relatie. En onze kinderen gaan uiteindelijk de deur uit. Stiefdochter zou ivm haar studie graag op kamers gaan maar ze maakt nog geen haast.
Mijn man en ik kunnen goed praten, zelfs over dit precaire onderwerp, maar het lijkt alsof hij niet goed durft. Hij loopt op eieren als het zijn dochter betreft.
Het is ook ontzettend lastig als je als stiefouder iets negatiefs moet zeggen over het kind van een ander, de eerste reactie is dan je eigen kind verdedigen.
Ik vraag mij af of ik tekort schiet, wat ik zou kunnen doen, waar hebben mijn kinderen recht op? De jongsten gaan overigens hun eigen gang en staan hier zo goed als buiten.
Dit is zo zwaar..
Informeer je
Slecht gedrag van een kind of ander familielid in het gezin kan iedereen slopen. En hier is het ook nog eens heel subtiel manipulerend.
Het kan een leerpunt zijn om je er eens in te verdiepen wat er achter dit gedrag zit. Narcisme kan ook erfelijk zijn. Begrijpen kan al wat oplossen.
Verder heb je veel zelfvertrouwen nodig met name als je elders door het slijk gehaald wordt. Leer korte explicaties aan over het slechte gedrag.
Ga zonodig met je dochter naar een coach die ervaring heeft met moeilijke mensen in het gezin.
En inderdaad kan het nodig zijn om afstand te nemen.
Ik zou het eerst als leerpunt nemen. Je kunt haar niet vertrouwen dus beperk wat je met haar deelt.
Ze helpt je niet uit de brand zoals je zou verwachten van welke omstander dan ook. Dus zorg voor absolute zelfstandigheid daarin of vraag hulp aan een ander.
Leer praktische maatregelen. Daar heb je echt wat aan, ook voor de rest van je contacten, bijvoorbeeld op het werk. Moeilijke mensen, lastig in de omgang, komen vaker voor dan je denkt. Daarmee leren omgaan kan een waardevolle vaardigheid blijken te zijn.
De moeder van het meisje is narcistisch zeg je. Heeft ze een diagnose, is ze officieel iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Als dat zo is, kan dat inderdaad overgedragen worden op een kind -er zijn nog geen bewijzen voor erfelijkheid, het wordt door nurture overgedragen, niet door nature, dus niet via de genen- . Dat kan ook al bij zeer narcistisch gedrag. Maar in beide gevallen is het heel schadelijk voor het kind en moet het kind hulp en steun krijgen van de andere ouder. Zoekt de vader hulp voor zijn kind of kijken jullie alleen naar het gedrag.
Laat onverlet dat aan grensoverschrijdend en onbetrouwbaar gedrag grenzen moeten worden gesteld zoals AnneJ beschrijft. Maar ik zou in mijn achterhoofd houden dat het gedrag kan zijn van iemand die het zelf heel moeilijk heeft.
Check of je beeld objectief is
Ik zeg niet dat je beeld niet klopt, maar in deze situatie zou ik wel even checken of het beeld dat ik heb, wel objectief is.
Hier hebben dochters ook wel eens issues met vriendinnen en dan sta ik gevoelsmatig vrij snel achter het verhaal van dochters. Natuurlijk nuanceer ik richting dochters, maar op hoofdlijnen geloof ik hun verhaal eigenlijk altijd, al weet je natuurlijk dat er ook een andere kant van het verhaal is.
Nu zijn het geen issues tussen vriendinnen, maar tussen stiefzussen. Ik kan me voorstellen dat ik in zo’n situatie ook eerder gevoelsmatig achter mijn eigen dochters zou staan. Ik denk echter dat je juist in een dergelijke situatie zo objectief mogelijk moet zijn en zeker ook open moet staan voor de versie van stiefdochter. Ook dat is immers een lid van je gezin en de dochter van je partner.
Ik zeg niet dat je dar niet doet, maar ik lees hier toch vooral het verhaal vanuit jouw dochter gezien.
Hmm
“Mijn dochter (18) is een wervelwind, kort lontje, open boek, kan goed voor zichzelf opkomen, veel vrienden, rijke vader (mijn ex)" Als ik dit lees zou het me niets verbazen als stiefdochter misschien wel last heeft van dit korte lontje. Bazig en verwend komen als synoniemen in me op. Zou dat kunnen meespelen?
Tja
Wervelwind, kort lontje, goed voor zichzelf opkomen?
Klinkt allemaal heel erg positief, maar dat hoeft voor een ander dus niet zo te zijn. Het kan goed zijn dat je stiefdochter minstens even veel moeite heeft met je dochter.
Bovendien: hoezo roze olifant? Niemand beweert toch dat het allemaal perfect is.
Je zegt dat jij je stiefdochter niet meer trekt, maar waar zit nu precies het probleem?
Febe
Hoe lang hadden jullie eigenlijk al een relatie voordat jullie beslisten om samen te wonen ? Kende je de dochter van jouw vriend al voldoende om dit te kunnen beslissen ?
Eigenlijk had je jouw dochter en jezelf deze situatie moeten besparen, maar dat is nu gemakkelijk gezegd natuurlijk.
Wij hebben geopteerd om niet in dit soort situaties verzeild te geraken, een beetje ten koste van onszelf. Mijn vriendin en ik hebben beiden enkele kinderen uit ons voorbije huwelijk, waaronder allebei een puberdochter, die heel, heel sterk van elkaar verschillen, waardoor we nog steeds latten na meer dan drie jaar en dat waarschijnlijk ook gaan blijven doen tot ze het huis uit zijn en dat kan nog lang duren.
Liefde overwint niet alle situaties en soms moet je je wensen wat bijstellen, in ieders belang.
Nou
'Ik vraag mij af of ik tekort schiet, wat ik zou kunnen doen, waar hebben mijn kinderen recht op? '
Je zet je eigen dochter erg op een voetstuk en je stiefdochter kan niets goed doen. Daar kun je, om te beginnen, mee stoppen. Je stiefdochter heeft net zo veel rechten als je eigen dochter, ook al is ze niet zo gebekt als zij.
Bedankt
Voor jullie reacties en visie.
De visie van AnneJ vind ik interessant en verhelderend.
Ik zal even op de bovenstaande vragen/opmerkingen reageren.
Mijn man en ik hebben elkaar leren kennen omdat dochter en stiefdochter vroeger samen op paardrijden zaten. Ze gingen toen wel met elkaar om. In de puberteit zijn ze beiden erg veranderd, toen waren mijn man en ik dus al samen. Deze veranderingen in gedrag zijn heel geleidelijk gegaan.
Ik snap ook de reactie dat ik in eerste instantie voor mijn eigen kind op kom. Dat is het instinct van een ouder. Maar dat doet mijn man ook bij stiefdochter, beide dochters krijgen evenveel aandacht en ouderliefde. Ik voed mijn kinderen op, mijn man de zijne.
En ja, ik denk dat er jaloezie speelt bij stiefdochter naar mijn dochter toe. Mijn dochter is overigens niet bazig, zoals wordt gesuggereerd en ik plaats haar al helemaal niet op een voetstuk: we hebben regelmatig een akkefietje en ik zeg haar wanneer nodig duidelijk de waarheid. Dat doet mijn man minder bij stiefdochter.
Ook spreek ik mijn dochter aan op gedrag naar stiefdochter toe waar ik minder achter sta.
Stiefdochter loopt bij nu een psycholoog, mijn dochter heeft dit vorig jaar gedaan.
Wanneer mijn dochter aangeeft misschien liever bij haar vader te wonen, ipv bij mij, dan doet mij dat heel veel pijn. Want de reden is stiefdochter..
Beschadig ik mijn kind(eren) door ze verder op te laten groeien in dit samengestelde gezin? Of kunnen we dit, met handvatten, “uitzingen” totdat ze op eigen benen staan?
Daar lig ik wakker van.
is het echt zo erg
Wie er binnen jullie gezin het gelijk heeft is niet makkelijk te bepalen voor een buitenstaander. Ieder mens heeft zijn/haar eigen waarheid. En in een samengesteld gezin zit er ook nog vaak toch onbewust en ongewild ruis op de lijn. Feit is dat er spanningen zijn die voor iedereen voelbaar is. Het is m.i. ook niet meer dan (bio)logisch dat je meer naar je eigen kinderen trekt. Zowel jij, als jouw man. Nu heb ik zelf geen kinderen, maar wel 2 stiefdochters. Hoewel het leuke meiden zijn, kan ik toch echt soms niet alles van ze hebben.
Als jij en je man gelukkig met elkaar zijn dan zou ik zeer zeker niet besluiten uit elkaar te gaan. Dat zou toch zonde zijn van jullie liefde.
Nu begrijp ik dat je liever je dochter bij je hebt wonen, maar is het echt zo’n slecht idee dat je dochter (tijdelijk) bij haar vader gaat wonen. Dat zou de angel uit de situatie halen en wie weet wat er uit rust weer terug keert. Let wel het zijn “vrouwen” en die kunnen onderling ook best erg kattig en gemeen zijn, daarnaast ook al zijn het jongvolwassen, af en toe (zie ik bij de oudste stiefdochter ook) hebben ze ook nog best wat puberaal eindspurtjes. (jongens zullen zo ook hun eigen problematiek hebben)
Bij vader gaan wonen
Ik denk dat heel veel pubers best zoiets zouden willen bij gedoe thuis maar als ouders niet gescheiden zijn dan moeten ze het doen met het gezin dat ze hebben. Dus ook met die mega irritante broer of zus.
Ik zou wel wat zeggen van dat roze olifant verhaal. Er is geen roze olifant in jullie gezin. Dat zij niet goed met haar stiefzus kan opschieten is vast algemeen bekend. Verder is er weinig aan de hand. Andere sibs kunnen wel met elkaar opschieten en ouders ook. Er is geen sprake van een enorm drama in huis behalve dat de stiefzussen elkaar nu niet kunnen luchten of zien.
Als zij bij haar vader wil wonen dan zou dat eventueel kunnen. Het is aan jou om te bepalen of de situatie echt zo erg is dat jullie beter uit elkaar kunnen gaan en beter kunnen gaan latten.
Psycholoog
'Stiefdochter loopt bij nu een psycholoog, mijn dochter heeft dit vorig jaar gedaan.'
Als beide kinderen in het gezin een psycholoog nodig hebben, klinkt dat niet goed. Dan lijkt er dus al wat aan de hand te zijn. Daar zou ik me op richten: wat kunnen jij en je man doen om beide meiden te helpen. In hun belang, niet wat jij graag zou willen.
sydney
ach ja laten we weer eens uiten dat de gang naar een psycholoog gelijk staat aan 'er is iets mis met jou of je gezin'.
Off topic
Helemaal eens met Triva in #13 als reactie op #12. Wat een oordeel Sydney en door over ‘lijken’ te spreken lijk je het wat af te zwakken maar ondertussen geef je wel een forse sneer en een fel oordeel.
Eh je maar
Je gaat toch ook niet naar een psycholoog (en zeker niet als puber) als er niets aan de hand is? Of met jezelf, of met de omstandigheden?
Sneer, of open deur
Om te vergelijken:
"Als beide kinderen in het gezin een *arts* nodig hebben, klinkt dat niet goed. Dan lijkt er dus al wat aan de hand te zijn. Daar zou ik me op richten: wat kunnen jij en je man doen om beide meiden te helpen. In hun belang, niet wat jij graag zou willen."
Nee
Ik zeg nergens dat er iets mis is in het gezin (stiefdochter woonde daar tot voor kort niet eens) of met TS (paps woont daar ook, weten jullie nog?). Ik zeg dat beide meiden problemen lijken te hebben (duh) en dat TS zich dáár op zou moeten richten als ze iets wil doen. In plaats van stiefkind verwijten, kind naar haar vader laten gaan of zelf vertrekken.
Lezen, dames!
Sydney, lezen?
Je schrijft letterlijk: “ Als beide kinderen in het gezin een psycholoog nodig hebben, klinkt dat niet goed”
Niet goed. Als in fout. Bovendien weet je niet waarom ze naar de psycholoog gingen. Misschien wel voor een heel ander onderwerp. Kan gewoon.
Eh..
Als alles goed gaat met iemand hoef ie toch niet naar een psycholoog? Dat doe je als er iets niet goed gaat, dus ik snap jullie moeite met de opmerking van Sydney niet zo
Nee Jippox
je gaat idd doorgaans niet naar de psycholoog als er niets aan de hand is met je.
“Als beide kinderen in het gezin een psycholoog nodig hebben, klinkt dat niet goed. Dan lijkt er dus al wat aan de hand te zijn...”
Maar door het zo te formuleren , wordt gesuggereerd dat er in het systeem iets niet goed is.
“Daar zou ik me op richten: wat kunnen jij en je man doen om beide meiden te helpen. In hun belang, niet wat jij graag zou willen.” klinkt heel mooi en waar. Maar mn de laatste toevoeging suggereert dat er in het systeem niet in het belang van de kinderen gedacht wordt.
Maar over dat geheel weten we op basis van de post te weinig van af.
Sydney
"Ik zeg dat beide meiden problemen lijken te hebben (duh) en dat TS zich dáár op zou moeten richten als ze iets wil doen. In plaats van stiefkind verwijten, kind naar haar vader laten gaan of zelf vertrekken."
Ok. Als dat je punt is, is die psycholoog niet relevant, lijkt me. Waarom zou TS zich op de (persoonlijke) problemen van beide meiden moeten richten? Wat verwacht je daarvan?
En Febe74,
Ik zou vooral oog hebben voor de tijdelijkheid van deze situatie. De druk er dus een beetje afhalen. Vooral niet allerlei ingrijpende beslissingen nemen. Een beetje afstand nemen (je hoeft je helemaal niet te bemoeien met wat er zich afspeelt in die vriendengroep) en je dochter coachen om haar eigen oplossingen te bedenken. De-escaleren door de aandacht te richten op wat er in het hier en nu gebeurt. De dagelijkse routine draaiend houden en zelf het goede voorbeeld geven op het gebied van communicatie. Je hoeft het probleem niet op te lossen en al helemaal niet nu meteen.
Trix!
Jouw advies, dat is denk ik een hele goeie. Ik neem 't iig mee voor mijn eigen situatie. Hoop dat TS dat ook kan doen in haar situatie.
Dank
Wederom voor jullie inzichten en relativering.
Stiefdochter praat met een psycholoog (praktijkondersteuner vd huisarts, dus zelf geen arts) over de problemen met haar omgang met narcistische moeder. Mijn dochter is naar een (andere) praktijkondersteuner geweest voor zaken die niets met het samengestelde gezin te maken hebben en nu niet meer spelen.
Mijn kinderen wapenen tegen bepaalde opmerkingen en zelf zoveel mogelijk proberen de tijdelijkheid te zien, vind ik fijne handvatten.
Ik wilde het hierbij laten!
Liefs
my two cents
Ze praat met een praktijkondersteuner? Hm zelfs heel doorgewinterde psychologen zijn in Nederland nog nauwelijks ingevoerd/ op de hoogte van de dynamiek met narcisten. Als moeder echt npd-er is/heeft is het raadzaam veel meer gespecialiseerde hulp voor het meisje te zoeken. Ik zou dat met de vader bespreken. zie ook mijn posting #3
Wat ik ook nog dacht: als jouw dochter een energieke assertieve meid is, kan stiefdochter het gedrag van haar moeder op jouw dochter geprojecteerd hebben: dat kan bijvoorbeeld een op zichzelf gerichte arrogante vrouw zijn die zo overtuigd is van haar zelf dat ze iedereen wegblaast en op die manier manipuleert. Dat hoeft je dochter helemaal niet te doen, maar stiefdochter kan mogelijk getriggerd worden en assertief gedrag (waar imho niets mis mee is) koppelen aan manipulatief gedrag. Doordat ze dat altijd heeft mee gemaakt. En vandaar uit zichzelf denkt te moeten verdedigen door de dingen te doen die je noemt.
Slechts my two cents
Ik had erover heen gelezen dat praktijkondersteuner zelf psycholoog is. Dat verandert de zaak wel iets hoewel ik nog steeds aan zou raden naar een psycholoog te gaan die expliciet is gespecialiseerd in cluster b persoonlijkheden.
kijk ook eens hier,
https://www.youtube.com/watch?v=5Lmy9NbqQNQ&t=640s