Kinderen en nieuwe partner

Kind

Geef je zoon de tjjd. Hij heeft hier niet om gevraagd. Je hebt zelf de scheiding goed doorstaan, een nieuwe partner is veel gevraagd voor hem. Maak er een meerjarenplan van en stop met forceren. De relatie met je vriend blijft voorlopig op een lager pitje dan je misschien zou willen. Heb je dagen dat de kinderen niet bij jou zijn? Pak die dagen de momenten met je vriend en geniet daarvan. Het is niet anders, met kinderen ben je geen onbeschreven blad meer.
Mijn dochter heeft er ruim 3 jaar over gedaan om aan mijn vriend te wennen. Nu gaat het beter maar van samenwonen is echt nog geen sprake.

wat Emma zegt

trek er genoeg tijd voor uit, denk niet aan weken, of (misschien) zelfs maanden, maar wellicht jaren. in het ernstigste geval zal je zoon nooit wennen aan je nieuwe vriend.

je zoon wordt nu geconfronteerd met iets wat hij schijnbaar niet wilt en tegelijk tijd ook zelf niet om heeft gevraagd.
besef je goed dat jij dit wilt en hij (in ieder geval nu) niet, dus dat hij tegendraads reageert lijkt mij logisch, zou jij zelf ook doen.

als het om volwassen kinderen zou gaan, zou ik zeggen dat je zoon het op ten duur zou moeten accepteren wilt hij een goede relatie met zijn moeder behouden.

echter gaat het nu om een kind van 10 waarbij deze op nr 1 moet staan voor beide gescheiden ouders. een eventuele nieuwe relatie komt op nr 2.

Heel langzaam

Nodig je wel eens een vriendin uit om te komen eten? Vast wel. Op dezelfde manier zou je ook je vriend af en toe te eten kunnen vragen. Daar hoef je dan niet meer van te maken dan wat je met een vriendin doet. Eten, koffie en weer naar huis. Ik zou zeker ook niet plakkerig gaan doen waar je zoon bij is, als het zo gevoelig ligt. Als je zoon je vriend af en toe kan tegenkomen en kan ervaren dat er dan niets schokkends gebeurt, kan hij hopelijk heel langzaam aan het idee wennen. Pas als je zoon zijn gewone ik kan blijven tijdens zo'n etentje, kun je een een klein stapje verder gaan. Het gaat tijd kosten. Misschien veel tijd. Maar zoals je zoon een vriendin van jou zal moeten "ondergaan" als jij haar uitnodigt, kan hij ook zo'n etentje met hem best af en toe ondergaan. Ik zou je vriend wel instrueren dat hij je zoon niet moet negeren, maar dat hij zich ook niet té veel op je zoon moet richten. Oprechte aandacht voor de interesses van je zoon is leuk, ondervragen/claimen is niet leuk meer (waarmee ik niet zeg dat hij dat doet, hoor). Zeg ook vooraf al met je vriend dat jij je zoon opvoedt en dat dat niet zijn taak is. Kwestie van onmiddellijk duidelijk te zijn.

Blijven praten is sowieso een goed idee. Volgens mij kun je er rustig van uitgaan dat je zoon ergens bang voor is. Bang voor een strenge nieuwe vader (jouw vriend zal nooit zijn vader worden! Die heeft hij namelijk al.), bang dat jij weer gekwetst wordt, bang dat hij jouw aandacht moet delen, etc. Misschien kan hij het nog niet onder woorden brengen. Geef het tijd.

Waarom moet

je per se die twee facetten van je leven met elkaar combineren? De dagen dat je kinderen niet bij jou zijn kun je lekker daten met je vriend. En op de dagen dat je kinderen er wel zijn ben je er volledig voor hen.

Het is totaal niet nodig om je vriend te introduceren in het leven van je kinderen. Hoogstens kan hij eens blijven eten met kerst en op jouw verjaardag komen. Maar verder? Ze hebben in feite niks met elkaar te maken, dus dat zou ik ook niet forceren.

hier

Ik zie mijn vriend ook vooral op dagen dat de kinderen er niet zijn. Hier werkt dat prima. Inmiddels zien ze hem wel af en toe, maar een beleefdheidspraatje volstaat dan. Een of twee keer per jaar gaan we gezamenlijk uit eten. Dat gaat prima.
Mijn kinderen waren ook niet enthousiast toen ik 3 jaar na de scheiding een vriend kreeg. Zij vonden het leven met mij alleen prima en hadden geen behoefte aan verandering.

10 jaar

Die zijn nog wel te manipuleren, om de tuin te leiden.
Dat zou ik niet schuwen, want nog iets ouder en je krijgt dat niet meer voor elkaar.

De basis moet zijn (lijkt me) dat je zoon regie heeft en zelf kan kiezen.
Een ander punt is dat jij zelf moet kunnen kiezen. (zonder je kinderen tekort te doen)

Je plant dan bijv een uitstapje dat voor je zoon onweerstaanbaar is, en geeft hem de keuze om mee te gaan of thuis te blijven. (al dan niet met oppas)

Zorg hierin wel voor veiligheid, zorg dat je je precies houdt aan afspraken die je maakt.
Zeg bijv niet dat je belooft dat je geliefde niet in huis komt zolang hij dat niet wil, als je dat niet kunt waarmaken. Zeg iets dat je wél kunt waarmaken, bijv dat hij *voorlopig* niet in huis komt, en dat jullie tzt verder kijken.

Probeer ook te achterhalen waar hij bang voor is. Misschien spelen er irreële gedachten mee, denkt hij dat je geliefde een vaderrol op zich wil nemen of hem terecht zal gaan wijzen oid. Het kan echt vanalles zijn.
Belangrijkste lijkt me echt dat je zoon er zeker van is/wordt/blijft dat hij de baas is over zijn eigen stukje, en leert/blijft beseffen dat jij de baas bent over jouw stukje.

Ik denk

dat je twee dingen uit elkaar moet houden: dat wat belangrijk is voor jou en dat wat belangrijk is voor je kinderen. Voor hen doet hij er niet zoveel toe, hij is alleen maar jouw vriend. Net als dat een klasgenoot verkering heeft, leuk voor die klasgenoot, maar ze hebben zelf verder niks te maken met die relatie. Laat staan dat ze ook zin hebben om leuk te doen tegen die verkering. Dat staat los van de vriendschap met de klasgenoot.

Ik denk dat je een tweede relatie na een scheiding ook zo moet zien. Leuk voor jou en geniet er vooral van, maar met betrekking tot je kinderen zul je moeten gaan inzien dat hij voor hen niet belangrijk is. Of althans, wel op een niveau dat ze hopen dat jij er gelukkig mee bent, maar daarmee stopt het wel.

Huh?

Een tweede relatie is leuk? Dat klinkt echt heel matig. De relatie ná die met de vader van de kinderen is toch ook gewoon waardevol. Het zou toch enorm gek zijn als je als moeder er een parallel leven op na moet houden als er een nieuwe partner in beeld komt en de kinderen dat geen goed idee vinden? Dat is voor mij echt geen inspraakmoment en iets dat maar weggehouden moet worden. Hoezo moet moeder zich wegcijferen?

Natuurlijk is het een ingewikkeld proces. Het heeft tijd nodig. Dat heeft vermoedelijk niet alleen de zoon nodig maar moeder en de partner ook. Rustig aan. Niet te formeel enzo. Volgens mij heeft topicstarter ook helemaal geen groots een meeslepende plannen.

Ik zou het gesprek met aangaan en vragen op welke manier hij contact wel prettig zou kunnen vinden. Iets leuks doen? Op een feestje als er meerdere mensen zijn? Af en toe meeeten? Zo kan zoon gevoel van regie ervaren op het hoé maar zeker niet over het wát.

Voor de moeder

kan het ontzettend waardevol zijn, dat klopt. Voor de kinderen is het echter niets meer of minder dan de vriend van hun moeder. Ze hoeven daar verder niks mee als ze daar geen zin in hebben. Net als dat jij niks hoeft met hun vriend of vriendinnetje, op de gebruikelijke, beleefde omgangsvormen na.

Moeder mag haar gevoel de ruimte geven, zeker. Alleen de verwachting dat een ander ook een gevoel moet ontwikkelen voor jouw vriend, dat gaat een stap te ver. Dat kun je niet afdwingen en dat zou je ook niet moeten willen.

Lanza

Uit welke ervaring komt je mening?

Lanza

Dat zegt ze toch ook helemaal nergens? Dat er een gevoel moet worden ontwikkeld?

Nu spreek ik voor topic starter maar volgens mij zou beleefde omgangsvormen al pure winst zijn.

Ze zegt

dat ze erachter moet komen welk contact hij wel fijn zou vinden. Maar waarom zou hij überhaupt contact moeten hebben? Hij is toch verder niks van hem? Waarom moet hij er per se iets mee?

Omdat

Omdat het de partner van z’n moeder is. Daar hoef je als kind niet van te houden. Daar hoef je niet enorm gezellig tegen te doen. Maar je mag prima van je kind vragen dat hij daar op een gegeven moment (!) een beetje beleefd tegen doet. Zoals ook verwacht wordt dat ze zich gedragen vriendinnen van moeder langskomen bijvoorbeeld.

Hypothetisch. Mogen kinderen ook tegen hun vader of moeder zeggen dat ze niets willen met andere mensen die op een of andere manier aan leden van het gezin zijn verbonden? Vrienden? Buren? Opa of oma? Tantes? Moeten ze daar contact mee.

Mijn ervaring

Het is/was voor mij echt schipperen tussen wat ik wil en rekening houden met de gevoelens van mijn dochter. Zij is 24/7 bij mij. Alleen al om die reden is het hier geen optie om een soort dubbelleven te hebben als zij bij vader zou zijn, of ik dat nou wil of niet. Zeker in het begin vond ik dat vreselijk en keek ik wel eens jaloers naar gescheiden vriendinnen die helemaal los konden gaan op de dagen dat de kinderen er niet waren. Hier zat ik 1x per week met mijn vriend en een rol-ogende puber aan tafel. Ik heb mijn dochter uitgelegd dat ze het er op die momenten maar mee moet doen. Het is wat het is: 1x per week, mijn leven, wen er maar aan. Ze heeft in het begin vaak geroepen dat ze er nóóit aan zal wennen. Ik heb haar nooit gedwongen tot méér of tot beleefd doen tegen hem. Heel langzaamaan werd het gezelliger die avonden. Dat was echt een meerjarenplan. Zij heeft in de gaten dat mijn relatie niet betekent dat ik geen aandacht meer heb voor haar.
Ik was ook één vaste avond in de week bij hem als zijn dochter bij zijn ex was. Dat was echt onze tijd samen en dat moet ook echt wel natuurlijk anders heb je geen relatie. Verder zagen we elkaar buitenshuis: in de stad of ergens buiten wandelen.
Zijn dochter wilde in het begin ook niks van mij weten. Ik heb haar de eerste jaren een paar keer terloops ontmoet bij het wegbrengen ofzo en de hand gegeven. Even een kletspraatje van een minuut over vakantie of het weer en dan weer weg. Altijd "toevallig" en nooit van tevoren opgelegd. Nu is dat ook veel beter. We hebben leuke gesprekken met hem erbij en veel grappen (twee vrouwen, één man, haha, dat werk We tellen nu onze zegeningen maar het is niet vanzelf gegaan.

Het is niet realistisch je kind je hele leven buiten je relatie te houden of je relatie buiten je kind. Ik begrijp ts heel goed dat die dingen bij elkaar horen. Kinderen moeten uiteindelijk toch altijd mee in de keuzes van hun ouders. Bij scheiding, verhuizing, nieuwe relatie, wat dan ook. Maar het kost jaren, veel relativeringsvermogen, zelfinzicht, engelengeduld, want kinderen hebben er nooit om gevraagd.

kan het zijn dat

Nu ben ik van mening dat ouder(s) ook recht hebben op een privé leven en niet altijd 200% rekening moeten houden met hun kind(eren). Een relatie kan toch niet helemaal volledig groeien zonder wederzijdse kinderen erbij (en nee dat hoeft niet snel)
Wat terecht al eerder is opgemerkt, zou het ook geaccepteerd worden als er een gewone vriend/vriendin over de vloer zou komen waarbij het kind zo zou reageren? Of zou er dan gezegd worden, je mag hem/haar niet aardig vinden, maar je zegt netjes hallo etc.

Nu las ik dat zijn vader ook een nieuwe relatie heeft en dat daar ook nog een zusje woont. Ook gaf je aan dat gaat niet altijd zonder slag of stoot, maar de grote vraag is heeft je zoon dat wel geaccepteerd? En vind hij zijn zusje wel leuk/lief?
Hoe staat je andere kind hierin? Vind hij/zij het bij papa en vriendin en zusje erg leuk? Voelt je zoon zich hierdoor misschien alleen? De redenen dat ik dit vraag is omdat ik me afvroeg of het niet zo kan zijn dat je zoon bang is dat op termijn (ook al zou dat nog jaren duren) jij ook weer gaat samen wonen en er dan nog een broertje of zusje zou komen, waarbij hij dan misschien wel het gevoel heeft dat de enige die nog hun eigen gezin hebben zijn stief zusje en eventueel ander zusje/broertje zijn en dat hij nergens meer helemaal alleen is met zijn eigen familie ? het is psychologie van de koude grond hoor!

Kan je nog goed met je ex communiceren en aan hem vragen eens met jullie zoon te praten. Wellicht kan zijn vader er achter komen (zonder kruisverhoor)waar de angst van jullie zoon zit?

Als je

co- ouderschap hebt dan kun je prima een relatie hebben zonder je kinderen daarmee voortdurend lastig te vallen. Zelfs als de verdeling 2 om 5 is kun je prima alles apart houden. Kwestie van prioriteiten.

Af en toe

Nogmaals Lanza, het gaat TS niet om "voortdurend lastigvallen". Het gaat TS om heel af en toe elkaar eens zien en dat haar zoon dan gewoon netjes (niet bot) reageert. Dat is echt niet te veel gevraagd.
En trouwens, hoe lang heb jij al co-ouderschap en hoeveel relaties heb jij in die periode al achter de rug? Hoe liepen die?

lanza

Wat niet kan, maar als je een serieuze relatie wilt een persoon met wie je een toekomst wilt opbouwen, dan is dat natuurlijk niet jaren houdbaar. De nieuwe partner heeft wellicht ook een eigen agenda/hobby of kinderen met bij behorende afspraken. En vrienden/vriendinnen, familie die niet aardig gevonden worden, hou je dan ook buiten de deur als je kinderen thuis zijn? Of de leraar op school is niet aardig, nou dan zoeken we toch gewoon een andere school/klas? Want kwestie van prioriteiten stellen? Maar goed ik zie je af en toe vaker voorbij komen je weet geloof ik alles beter.

Lanza

Je snapt het niet. Ts wil juist niet altijd maar alles apart houden. In een serieuze relatie is dat onrealistisch. Het is minder simpel dan jij het voorstelt. Je probeert erg opgeruimd en makkelijk over te komen, maar meer dan de helft ontgaat je.
Omgaan met een nieuwe partner is overigens ook echt een ander verhaal dan zomaar een vriend of vriendin. Kinderen weten en voelen dat natuurlijk ook.

@emma

@emma, uiteraard heb je gelijk daar zit een wezenlijk verschil tussen vrienden en relaties, het was ook meer om lanza iets duidelijk te maken (waarschijnlijk verloren energie) dan ts hier iet mee te laten doen. Het zou fijn voor haar zijn als zoon in ieder geval het zou kunnen gedogen op termijn en netjes hallo zou zeggen. Hopelijk durft het mannetje, ook al zou dat in een boze bui zijn, mama of papa te vertellen waar hij “bang” voor is.

Schuldgevoel?

Zou het kunnen zijn dat jij bij voorbaat al een 'schuldgevoel' hebt naar je zoon toe? Als daar ook maar een beetje sprake van is, voelt hij dat onbewust onmiddellijk en sta jij al een punt achter. Ik denk dat zijn vader veel minder bezig is met wat goed is voor zijn zoon en veel meer doet wat ie zelf wil. Misschien wordt de situatie voor jou makkelijker als je met liefde voor je zoon, zonder schuldgevoel of wat dan ook, 'gewoon' deze relatie hebt als feit. Overigens respect voor hoe je ermee omgaat hoor. Lijkt me niet makkelijk inderdaad.

Respect

Geen tips. Wilde alleen even zeggen, dat ik respect hebt voor hoe je dit doet! Ook kijken naar belang van je kind.

Ik zou willen dat mijn ex dat zo had gedaan, ipv na 2 maanden na scheiding direct de kinderen in zijn nwe relatie betrekken.

Het probleem

is dat er veel meer verwacht wordt van kinderen na een scheiding dan beleefdheid die je verwacht wanneer er zomaar een vriendin langskomt eens in de zoveel tijd.

Gescheiden ouders die nieuwe relaties krijgen hebben vaak de droom om opnieuw een hecht gezinnetje te vormen. De kinderen moeten daar dan maar in mee bewegen en meedoen aan het spelletje van the happy family. De vriend/ vriendin komt niet zelden bij hen inwonen , of de kinderen moeten verhuizen naar een huis waar al een gezin woont en daar dan ook mee overweg kunnen. Want ten bate van de verliefdheid van de ouders moeten ze zich wel aanpassen en leuk omgaan met de kinderen van en ze krijgen ineens een nieuwe opa en oma, die ze ook als zodanig moeten behandelen.

Dat zij die familieband niet zo voelen en het idee hebben bij wildvreemde mensen in huis te wonen , doet niet ter zake. Vaak komt er nog een tweede leg, terwijl zij overal heen en weer pendelen, terwijl de gescheiden ouders ieder hun eigen liefdesnestje bouwen waar ze relaxt 24/7 kunnen wonen.

Als dit nog niet vervelend genoeg is, gaat driekwart van de tweede relaties na een scheiding weer uit, binnen 5 jaar. Dus als je net gewend bent aan de nieuwe situatie kom je weer op straat te staan en die nieuwe familie waar je je net een beetje aan begon te hechten, die zie je nooit meer want 'te pijnlijk voor papa/mama'.

En na een paar jaar herhaalt dit riedeltje zich weer en wordt je weer verwacht om lief en aardig te doen. Ik snap die kinderen heel goed, die er geen zin meer in hebben na de zoveelste verliefdheid van hun vader/moeder. Laat hem toch lekker. Ga zelf fijn daten en romantisch in bed liggen, maar laat verdere verwachtingen over een nieuw gezinnetje opbouwen achterwege.

Je gezin is stuk, dat wordt nooit meer heel. Beter dat je dat accepteert.

Whahaha

Het ging vooralsnog over een manier vinden om uberhaubt wat contact tussen zoon en vriend te laten plaatsvinden maar jij bent inmiddels al bij de scheiding van topicstarter en haar vriend nadát ze aan de tweede leg zijn begonnen lanza. That went quickly.

Zoals de meeste gescheiden ouders wel weten, en ook in de praktijk brengen, is dat het introduceren van een nieuwe partner zeer delicaat is en met voorzichtigheid dient te gebeuren.

Dat iets fout kán gaan wil natuurlijk niet zeggen dat je er niet aan moet beginnen.

Lanza....

Jeetje Lanza stop hier toch mee. Een beetje mildheid zou jou en alle mensen die je aanvalt, be- en veroordeeld en ook kwetst meer helpen dan de reacties je tot op heden laat zien.

Gelukkig heb ik zelf een samengesteld gezin waarin de kids heel blij zijn met elkaar. Samenstellen kost tijd maar is niet onmogelijk. Er ontstaan hele mooie nieuwe gezinnen en kinderen zijn over het algemeen flexibel als de angst verdwenen is.