Moedermoe?

Snap het wel

en je hoeft je helemaal niet te schamen.
Mijn kinderen zijn een week bij mij, en een week bij hun vader. Ik ben elke keer blij als ze weer naar hem gaan, maar ook als ze weer bij mij komen.
De weken dat ze bij mij zijn, kom ik weinig aan andere dingen toe, gaat heel veel aandacht en energie naar hen. Je moet het dan ook alleen doen, hé, en niet meer met z'n tweeën!
Mijn kinderen zijn al wat ouder, 13 en 18, maar mijn ervaring is dat ze je dan nog meer nodig hebben, om te praten, om gedachten uit te wisselen, enz. Daar gaat behoorlijk wat tijd en energie in zitten.
Ik heb het voordeel dat ik daarna een week voor mezelf heb. Ik kan me voorstellen dat een weekend daarvoor erg kort is.
Het lijkt me goed dat je wil vragen dat de kinderen vaker bij hun vader zouden gaan.
Succes!

Ook moe

Ow ik herken dat zo goed! Ik ben al heel wat jaren gescheiden en ik voed mijn kinderen al die tijd alleen op. Mijn ex ziet ze af en toe eens om het weekend maar liever dat ook niet eens. Ik hou de regeling wel vol omdat ik behoefte heb aan even rust. Maar ik vrees dat die binnenkort ook afgelopen is.
Ik hou ook zielsveel van mijn kinderen maar ik heb ook nog wel eens dat ik denk nee nu even geen moeder zijn, kan iemand het niet even over nemen? Helaas is er voor mij niemand die het over kan nemen dus ik geef me er maar aan over. Oplossingen heb ik ook niet maar ik herken het maar al te goed!

Maar

Wat als de vader nauwelijks interesse heeft in zijn kinderen en alles aan jou overlaat? Familie heeft ook geen tijd? Ik denk dat het voor de meeste alleenstaande moeders gewoon kiezen bijten is

Het woord zegt het al

moe-der: je bent gewoon veel moeier dan de rest van de mensheid. En dat mag je zijn. Een full-time baan en kinderen in die leeftijd? Een ex die ze twee (of vier of drie) dagen in de veertien ziet: me dunkt dat je moe bent. Er zit een grens aan je energie hoor. Ik zou denken: herziening van het convenant. Laat de vader ze meer hebben. Dan ben je een leukere moeder en je bent leuker voor jezelf. Dit is gekkenwerk en belachelijk om dat van je zelf te eisen.

TT

Inderdaad, heel zwaar!

vind ik het. ex woont ver weg en kinderen (inmiddels tieners) gaan eens per jaar een aantal weken naar hem toe. maar omdat hij niet de meest stabiele persoon is, reis ik ze achterna/mee. hij is ook eens een paar weken bij ons wezen logeren. maar in het algemeen sta ik er dus helemaal alleen voor - werk full time om de boel draaiende te houden en ja - ik vind het heel heel zwaar. voel me vooral alleen in het opvoeden, moeilijke beslissingen moet ik alleen nemen. en praktisch - ja, na een dag werk thuiskomen, eten organiseren - kinderen koken allebei best wel eens, maar hebben wel begeleiding nodig - clubjes hier en daar chauferen dus, en dan het eeuwige huiswerk!!! ik haat het! nu nog meer dan destijds toen ik het zelf moest doen haha! en dan de meningsverschillen...
pfff wat een klaagzang he... maar het moest me even van het hart. dank voor het lezen..

Herkenbaar

Mum alleen, wat je zegt is zooo herkenbaar. Ik voel me ook altijd compleet alleen staan in beslissingen, opvoeding, huiswerk etc. Zelfs als ze een weekend naar hem gaan en ze hebben huiswerk moet ik hem er opwijzen dat hij moet helpen met huiswerk, wetende dat ik mijn kinderen daar eerder in kan vertrouwen dan hem dat het gebeurt.
Het is met recht hier: "wie het kindje krijgt mag het houden"
Maar ik denk dan maar aan de toekomst....later als ik oud ben....en de kinderen de kleinkinderen weer komen brengen bwhahaha

Reactie

Wat fijn, zoveel reacties!
Ik heb een gesprek gehad met ex en partner, om te kijken of ze openstaan voor het idee de kinderen vaker te hebben. Partner zou het wel zien zitten maar ex denkt dat hij het momenteel niet aankan om op vaste basis de kinderen vaker te hebben. Ze willen wel bijspringen als het kan dus dat is al prettig, en de opa's en oma's helpen ook een handje mee. Maar ik hoop dat in de nabije toekomst mijn ex zijn mening veranderd, hij zegt wel begrip te hebben voor mijn gevoel en situatie maar hij kan er niets mee.

Heeeel herkenbaar!

Heeeel herkenbaar. Op het gevaar af dat ik alleen nog maar medelijden met mezelf zit te hebben: ik vind het alleen opvoeden dik tegenvallen. En het lijkt nu in het vierde jaar alleen wel steeds zwaarder te worden. De oudste pubert en de jongste heeft gedragsproblemen.
Ook het alleen zijn valt me tegen. De afgelopen week begaf mijn enige wc het en moest mijn hele riool open. Ex die heel technisch is, lachte me net gewoon uit toen hij de kinderen kwam ophalen. Op het idee om even een lampje op te hangen in dat donkere gat, komt hij niet eens. Ik weet dat we gescheiden zijn en dat ik niks meer mag verwachten maar dit soort dingen vind ik zo teleurstellend. En dan moet je ook nog vrolijk die baan volhouden en je kinderen op de rails houden.

Nou inderdaad marjoraan, die klusjes

die maar blijven liggen (of moeten gebeuren zodat je iets anders weer niet kan doen). Daar hoor ik mezelf en heel veel andere alleenstaande moeders veel over. En wat dat betreft vind ik de verdeling vaak ook niet eerlijk: vrouw blijft wel in de oude moederrol en doet 80-90% van de opvoeding. Maar ze mag ook dit soort, traditioneel mannelijke, klusjes opknappen. Nou ben ik zelf redelijk technisch, maar er gaat zoveel tijd inzitten! Tijd die je hard nodig hebt voor kinderen, huishouden. Anderen hebben nog broers, zwagers of buurmannen die het leuk vinden er even naar te kijken. Ex doet het per se niet (weet ook niet zo of ik dat zou willen). maar ja, het is wel ook het huis waar zijn kinderen de meeste tijd in verblijven.
Zonder zielig te willen doen vind ik dat alleenstaande moeders te zwaar belast zijn door zorg voor huishouden/kids, werk, dit soort klusjes e.c.

TT

Klussendienst?

Bestaat er een soort klussendienst voor ons soort moeders?
Een collega schiet me nu te hulp. Dat lucht weer op.

Ondergeschoven kindje

Ik vind dat je gelijk hebt Tante Truus, de alleenstaande moeder is vaak het ondergeschoven kindje van de maatschappij. Zonder al te veel geklaag zorgen we voor de kinderen, werken we doorgaans fulltime, doen het huishouden en onderhouden ook nog de familie en sociale contacten.
Vooral bij de opvoeding en het financiele plaatje mis ik in het hele verhaal de plicht van de vader. Natuurlijk niet alle vaders zijn zo maar de meesten komen er toch wel erg makkelijk van af.
Al met al is het zwaar maar mogen we onszelf best wat vaker op de borst kloppen hoe fantastisch we eigenlijk zijn

Niet mee eens

'al met al is het zwaar'
Sorry, voor sommigen ja, maar zeker niet voor allemaal en ik vind het dan ook helemaal niet zwaar. Als we steeds gaan zeggen dat het zo zwaar is tjee, wat een negativiteit.

Ik heb wel een ex die zijn deel ook doet (zoek maar even in het archief, heb een paar weken geleden een positief verhaal gepost)
Maar het georganiseer is vele malen makkelijker dan wanneer je steeds met iemand moet overleggen.

Amk

Maar doet je ex zijn deel in de zin dat hij co-ouder is? Zo ja, dan is het idd niet oneerlijk verdeeld. Zo nee, dan vind ik het niet eerlijk verdeeld, ook al vind jij het nog zo makkelijk.
Uit die posting had ik ook wel het gevoel dat jij de dubbele moraal aanhangt waar Marfje het over had: zodra een vader maar iets doet (vaak dingen die gescheiden moeders vanzelf doen), wordt hij bewierookt, op zijn schouder geklopt en ingezeept met complimentjes. Maar die dingen die jij noemde zijn toch eigenlijk normaal?
Aan de andere kant is het ws een slimme manier om de verstandhouding goed te houden: vader doet veel minder maar krijgt toch veren in zijn * gestoken. Ja dan zal hij ook makkelijker een prettige ex zijn. Dat pleit voor moeders die deze flexibiliteit en positivisme (of moet het zijn: opportunisme en vermogen deurmat te spelen)op kunnen brengen. Maar dat zegt nog niet dat het fair verdeeld is.
Dat jij het niet zwaar vindt, zegt ook nog niets over het feit of het voor anderen niet zwaar is. Je hoeft maar zelf een ziekte/handicap te hebben en/of kinderen met ziekte/handicap en een ex die ronduit onwillig is, en het plaatje ziet er heel anders uit. Dat kun je zeggen: die vrouwen moeten wat positiever zijn, maar dat kunnen misschien al niet meer omdat ze te veel in de steek gelaten zijn.
Het zou fijn zijn als ook moeders die het makkelijk redden enige solidariteit op zouden kunnen brengen met moeders voor wie het alleenstaand ouderschap om wat voor reden dan ook wel zwaar valt.
Anders is het makkelijk: zie je wel AMK kan het ook, dus jij kan ook wel al het opvoedwerk doen, de helft van het geld opbrengen en ook alle klusjes doen. Wat zeur je nou?

TT

Positief

Poehee als er eentje altijd met een glimlach heel positief roept dat alles goed komt ben ik het wel terwijl alle muren om mij heen in elkaar donderen. Toch blijf ik de sterretjes aan de hemel zien juist als het zo donker is.
Maar soms is een virtuele groepsknuffel tussen alle drukte door wel fijn. Gewoon van een afstandje kijken naar wat je allemaal in je eentje voor elkaar hebt gekregen en te zien hoe godvergeten sterk wij zijn en hoe knap het is dat we alles draaiende houden in ons uppie
En nee ik heb geen mee-werkende ex, eerder een tegenwerkende ex waar de kids niet eens meer heen willen die 4 dagen in de maand. Ik krijg geen alimentatie en ik heb geen ouders waar ik op terug kan vallen. Dus ja er zijn momenten dat het loodzwaar is alleen maar ik red het wel iedere keer

Tante truus, moemoe

als er iemand is die juist zegt dat we niet over een kam geschoren moeten worden ben ik het. Vraag maar aan Fladder en Liora. (ik noem even 2 uitersten van het forum)Dat zeg ik namelijk ook helemaal niet in mijn bericht. Maar ik weiger in een hoek te worden gedrukt dat ik moet gaan zeggen dat ik het wel zwaar heb, want dat voel ik niet zo. Wel heb ik steeds het gevoel dat ik mij moet verdedigen omdat ik dat niet zo voel. Want dat kan niet is de publieke opinie. Dat wil nog niet zeggen dat ik jullie situatie niet als zwaar erken. Maar het is wel een individuele evaluatie. Er zijn ook gezinnen waar het heel zwaar is. Ik weet wat het is om een gehandicapt kind te hebben. Mijn zus is ernstig gehandicapt, met daarbij een stoornis in het autistisch spectrum. Ik heb diepe bewondering voor mijn ouders op dat gebied. Als broer of zus wordt je alleen heel snel heel erg zelfstandig. Misschien iets te snel. Dat is misschien wel een voordeel als alleenstaande ouder.

Nee, wij hebben geen co-ouderschap. Maar ook als we wel bij elkaar geweest zouden zijn zou ik net zo veel moeten doen, want hij heeft veel onregelmatige en onverwachte dienstreizen. Gecombineerd met regelmatig onverwachte ziekenhuisopnames door een aantal chronische ziekten. De reden ook waarom we geen co-ouderschap hebben.

Ja, de dingen die hij doet zijn ook normaal. Maar juist omdat het normaal is, maar blijkbaar wel een uitzondering, mag dat ook wel eens gezegd worden. Waarom mogen alleen negatieve verhalen verteld worden? Waarom niet de verhalen waar het gewoon normaal gaat?

Ik ben zeker geen deurmat, dat heb ik juist vaak met de moeders die de vaders hun gang maar laten gaan. Dat gebeurt hier zeker niet. Een faire verdeling is niet perse een 50/50 gelijke verdeling. Een faire verdeling is een verdeling waar alle partijen achter staan.

Een virtuele groepsknuffel is altijd fijn, juist omdat schouderklopjes zo veel meer doen dan iemand de grond in boren.

Waar ik op reageerde was de algemene stelling dat alleenstaande ouders het per defenitie zwaar hebben. En daar ben ik het dus niet mee eens. Er zit in alleenstaande ouder gezinnen net zo veel variatie als in gewone gezinnen. Je kunt niet blindelings oordelen over wat er achter andermans voordeur gebeurt.

Ik heb liever mijn stabiele rustige gezin, dan het gezin van mijn beneden buren die als ouders wel bij elkaar zijn, maar hun zoon nu uit huis hebben moeten plaatsen omdat zijn autisme hem thuis niet meer te handhaven maakt. Ze mochten hem de eerste 10 weken niet zien en nu mag hij 1 dag deel per weekend naar huis.
Laat mij dan maar fijn op zondagochtend OO-en terwijl dochterlief haar verlanglijst aanvult in mijn bed en dat ik weet dat ze vanavond weer in haar eigen bed ligt. Dan hebben zij het toch veel zwaarder als ik.

Stabiliteit

Hoi AMK,

Leuk te lezen hoe je schrijft over de stabiliteit in jouw gezin. Recent is een onderzoek verschenen gedaan aan de Universiteit van Ohio onder duizenden gezinnen. Daaruit kan worden geconcludeerd dat het niet de gezinssamenstelling is die een voorspellende waarde heeft ten aanzien van het geluk en succes van kinderen, maar de stabiliteit van het gezin.

Veel 1-oudergezinnen zijn misschien ook onstabiel vanwege echtscheidingsstress en de smallere basis (ouder hernia: gezin ontwricht), maar als je als alleenstaande ouder erin slaagt een stabiele gezinssituatie te creeren, is je kind net zo goed af als in een 2-ouder stabiel gezin.

Liora

En nog iets

Ik vind dat alle moeders (of toch wel de meeste) heel sterk zijn en een medaille verdienen. Als ik op school de moeders (en vaders) zie binnenkomen, met al hun kinderen gekleed, verzorgd, gewassen. De een met gymtas, de ander met tractaties, dan denk ik: we verdienen allemaal een medaille.

Liora

Je leven aanpassen

Ano mama, lukt het je om op andere punten hulp te krijgen? Wat vind je het moeilijkst? Zou je bijvoorbeeld iets minder kunnen werken? En dan de kinderen wel op de buitenschoolse opvang te laten natuurlijk. Of kan je op andere manieren je leven wat 'lichter' maken? Slaap je wel genoeg? Als ik moe ben, trek ik het ook een stuk minder allemaal. Alleenstaand ouderschap is net als nachtvoedingen met een baby, je weet dat je er 's nachts uit moet, dus moet je de rest van je leven daarop aanpassen.

Dit draadje verzand ondertussen enorm in het wel of niet zwaar vinden van het alleenstaand ouderschap. Zelf vind ik het alleenstaand ouderschap niet zwaar, het gescheiden zijn wel. Inderdaad weer omschakelen als de kinderen weg gaan/ terug komen. De zorgen of alles wel goed met ze gaat als ze bij hun vader zijn. De klusjes doe ik zelf, of ik vraag hulp van buren/vrienden. Uiteindelijk kan je veel meer dan je dacht. En dat die lamp dan niet helemaal recht hangt, lekker belangrijk, het is wel mijn scheve lamp . Niet overleggen vind ik een voordeel. Als ik reflectie wil, en dat is nogal eens , dan bel ik een vriendin en vraag hoe zij dat doet. Maar de uiteindelijke beslissing alleen te mogen nemen, vind ik pure vrijheid. Veel dingen die in eerste instantie zwaar lijken, kunnen juist een voordeel worden als je er anders tegenaan kijkt.

Wel of niet zwaar

Het hangt volgens mij ook enorm af van hoe je kinderen zijn. Toen ik nog alleenstaande moeder was (heb inmiddels een nieuwe relatie) vond ik het vrij heftig, met een baby die alleen maar bij mij wilde zijn en erg slecht sliep. Het was behoorlijk slopend om in mijn eentje voor hem te zorgen. Ik was altijd zo moe dat ik vrijwel gelijk met hem naar bed ging. En dat kwam goed uit, want hij sliep alleen bij mij in bed

Overigens vind ik het achteraf een stuk heftiger dan toen ik in die situatie zat, dan doe je gewoon wat je moet doen en maak je er het beste van. Ik vond het moeder zijn veel leuker dan dat het zwaar was en was ontzettend blij met mijn zoontje.

Inmiddels heb ik weer een baby en die is zo super makkelijk, een dag met hem is echt niet te vergelijken met een dag met mijn oudste destijds. Ik kan gewoon OO-en met hem ernaast

Eigenlijk is er dus geen zinnig woord over te zeggen of het wel of niet zwaar is. Iedere situatie is anders. Maar het is dan niet leuk om van andere alleenstaande moeders te horen dat het helemaal niet zwaar is. Dat is misschien in hun geval wel zo, maar niet in alle gevallen.

Liora

Ik vind het leuk om van jou zo'n positief berichtje te lezen over alle moeders die een medaille verdienen. Ik dacht dat je zou schrijven dat het alleenstaand moederschap helemaal niet zwaar zou zijn, dus was aangenaam verrast. Hoezo bevooroordeeld?!

Mijn ex

heeft nog nooit een lampje opgehangen, dat deed ik altijd al. Net als de verbouwingen: muurtjes slopen en plaatsen, plafonnetjes zetten, tegelen, keuken plaatsen inclusief het verleggen van de leidingen voor gas, licht en water. Kom je bij de gamma gaan ze tegen hem staan praten terwijl ik de vragen stel, dat is pas frustrerend.
In de loop der jaren is hij wel handiger geworden, hij kan nu schilderen, behangen en laminaat leggen.

Maar de voldoening om dingen zelf gedaan te hebben. Heerlijk. Ik geniet nu nog met volle teugen van de verbouwing van mijn huidige appartement. Het resultaat is precies zoals ik dat bedacht had. Mijn 'personeel' (mijn vader dus) zag mijn ideeen niet zitten maar heeft toe moeten geven dat het wel kon en klopte. Het is ons beste project tot nog toe.

Fladder

en daarom bewonder ik je zo. En kan ik mijn situatie niet als zwaar omschrijven. Maar dat is eigenlijk overal het geval. Want jij hebt misschien in je omgeving weer kennis over situaties die jij als zwaarder als je zelf beoordeelt.

Wat het natuurlijk zwaarder als noodzakelijk maakt is dat die taxi dan weer niet op tijd komt etc. Kunnen ze ook niet altijd wat aan doen, en ik ga er vanuit dat iedereen zijn best doet. Maar het is wel heel vervelend.
Van scholen snap ik het ook niet, want zij moeten toch ook plannen. Heb er nog niet veel ervaring mee (dochterlief zit net 1,5maand op school) Maar ja, net als kinderen luisteren ze dan even, maar dan gaat het vaak weer mis.

Ik bied je even een virtueel ontbijtje op bed als je weer eens lekker kunt uitslapen. Kopje thee, en alle dingen die je lekker vind, met een klein boeketje bloemen en een lekker zonnetje. Geniet er van. (al is het maar virtueel)

Fladderbeestje

Zou je mij willen mailen? Ik heb een vraag voor jou die ik liever niet online zet.
Mijn mailadres is [email protected]

Anderen vinden vrij weekend luxe

Ik moet zeggen dat het alleenstaand ouderschap mij niet echt heel erg zwaar valt. Ik deed ook altijd al het meeste in huis en geen hulp van mijn (toen) man. Ik vind het prettig zelf beslissingen te kunnen nemen, maar ja bent wel aan huis gebonden. Kan niet sporten en moet ook 32 uur werken omdat ex nauwelijks alimentatie betaald. Ik zou graag 3 uur minder werken. Weekend dat ze naar hun vader zijn heb ik ook echt nodig om bij te komen en klusje te doen en ook sociaal leven te hebben.

Merk wel dat andere ouders op school dat erg luxe vinden een weekend helemaal voor jezelf, maar ze realiseren zich niet dat je dat ook echt nodig hebt om bij te tanken. Want als jij ziek bent, moet je toch de kinderen naar school brengen, boodschappen doen en eten koken. Ook als zij ziek zijn kan je het zorgen niet delen. Dat stoort mij wel, al geniet ik ook best (zonder schuldgevoel) van die weekenden.

Nu kost mij de rechtszaken en dus gezeik met ex dat al jaren duurt en steeds minder betaald, mij het meeste energie. Vooral omdat ik veel werk en hij op zijn luie reet zit en niet voor zijn kids wil betalen, tewijl zijn uitkering net zo veel is als mijn loon.

Wij alleenstaande moeders mogen trots zijn op onszelf inderdaad!!!

Uh...groentje

Die kinderloze weekenden zijn echt wel luxe! Lang niet alle alleenstaande ouders hebben die mogelijkheid, door overlijden partner of door verdwijnen partner, of wonen in buitenland partner, of er is geen partner.
Sommigen zijn meer alleenstaand dan andere alleenstaanden !

Geeltje

Hoi Geeltje,

Tuurlijk ten opzichte van die alleenstaande ouders is dat ook zeker zo ja!

Maar ik doelde op gelukkige volledige gezinnen, waarbij de man wel veel in huis en met de kinderen doet. Als daar dan zo'n vrouw een opmerking maakt alsof ik het beter heb dan zij. Dat is toch echt niet zo, maar ik heb het inderdaad weer beter dan alleenstaande ouders die fulltime de zorg voor hun kinderen hebben.

Groentje

Hoi Groentje,

Ik zou toch niet durven stellen dat jij het beter hebt dan ik, terwijl ik toch full time de zorg voor mijn kinderen heb. Voor jou staat de hoeveelheid zorg dus gelijk aan het slecht hebben?

Ik denk bijvoorbeeld dat mijn kinderen veel meer stabiliteit kennen, doordat ze 1 huis hebben, 1 ouder, zo is het altijd geweest, geen grote veranderingen, geen weekends weg en twee maal wennen, etc. Geen nieuwe relaties van ouders... Nee, ik denk dat ik het beter heb dan jij! (al heb ik inderdaad nooit een kinderloos weekend, maar dat is voor mij ook niet meteen 'beter')

Liora