Moeilijke periode
Hoi iedereen,
Ik ben nieuw hier. Normaal ben ik niet zo van een forum maar ik wilde dit delen, van me af schrijven.
Momenteel in scheiding en dat gaat in goede harmonie. We hebben drie pubers.
Af en toe is één van de drie verdrietig en dan breekt mijn hart. De stabiele thuissituatie is weg. Door onze beslissing worden de kinderen de dupe. Ook al gaat het erg goed qua scheiden, het is zeker geen vechtscheiding.
Het zal wel een periode zijn die we moeten doorlopen maar het doet me veel verdriet dat we dit de kinderen aandoen.
Bedankt voor het 'luisteren'.
wat was het alternatief? De kinderen laten opgroeien in een thuis situatie met ouders die de schijn ophouden?
Heb ik mogen doen is nog veel slechter. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik de deur uit ging en omdat dat te lang geduurd heeft kunnen ze niet meer door 1 deur. Hun argument: we deden het voor jullie. Leuk, maar mijn kindertijd duurde 18 jaar, mijn volwassen leven veel langer, 2x verjaardagen vieren lukt nog, 2x je bruiloft wordt al lastiger
Nu leer je ze dat relaties kunnen stranden maar dat je die ook netjes kunt af ronden waarna je nog steeds samen bij hun belangrijke momenten kunt zijn.
Want jullie blijven samen hun ouders.
Wat goed dat jij het verdriet van je kind erkent, en ook dat de scheiding daar een rol in speelt. Dat je dat niet wegwuift of er 'ja maars' tegenover zet, ook al zijn die valide. Ik vind het razend knap en ik hoop enorm dat als je dat volhoudt, je kind je ooit (impliciet) bedankt voor het luisteren. Veel sterkte.
Dank jullie wel voor deze twee reacties. Ontzettend lief en ik had het even nodig. Heb, in dit geval mijn zoon van 14, gisteravond ook geknuffeld en gezegd dat hij verdrietig en/of boos mag zijn. Dat wij ook verdrietig zijn maar het voor ons alle vijf het beste is uiteindelijk. Nogmaals dankjewel!
Hoi friesemoeder,
mijn dochter is (volgende maand) 10. haar vader en ik zijn nu een jaar gescheiden. tot en met december heeft ze zich groot gehouden en toen kon ze dat niet meer. ze is nu veelvuldig verdrietig en boos en het breekt mijn hart.
haar vader en ik zijn op goede voet uit elkaar gegaan en we zijn redelijk vriendschappelijk met elkaar. we praten met haar en geven haar de ruimte om wel of niet te uiten, maar ze mag alles delen wat ze wil.
ik ben er op momenten enorm onzeker over of we op de juiste manier met haar omgaan maar ik denk van wel.
ik wou maar zeggen: ik herken wat je schrijft.
het is aan de ene kant fijn om herkenning te hebben ook al is het een verdrietige periode. Dikke knuffel voor jou xx
Tuurlijk breekt het je hart. Je hebt dit allemaal niet bedacht toen je kinderen kreeg en je gunt je kinderen van alles en daar hoort ook een gelukkig gezin bij.
Probeer het verdriet niet weg te nemen, maar erken het verdriet en probeer ze daar zo veel mogelijk in bij te staan. 1 van mijn 3 kinderen begint een soort van verlatingsangst te ontwikkelen richting mij. Elk afscheid is zwaar. En dat breekt inderdaad je hart. Maar meer dan hun verdriet valideren, er over te praten als ze willen en ze te knuffelen, kun je imo niet doen.
