Moeite met houding pubers

wees blij

bij jou hebben ze niet het gevoel dat ze je aandacht moeten trekken, ze weten dat je er altijd voor hun zult zijn.

Verder zijn het pubers, hun wereld gaat niet verder dan zich zelf, ze zijn nog niet in staat verder te kijken en het grote geheel te overzien, dat komt pas als hun hersenen uitgerijpt zijn als ze een jaar of 25 zijn.

Je hebt het dus heel goed gedaan.

Logisch

Ach zo zijn pubers naar hun ouders.
En nee, niet die van jou naar hun vader, maar hij is dan ook niet echt een 'vader' geweest.
Als ze zo om zouden gaan met een gewone vriendin van jou bijv, zou je het dan ook oneerlijk vinden?

Gewoon hierover praten

als het je pijn doet of dwars zit.

Niet verwijtend, en niet zeurend (jeetje dat facebook zeg, schaf het toch af), maar eens een rustig gesprek voeren. Dat zou op deze leeftijd toch wel moeten kunnen.

Probeer je ook eens in je kinderen te verplaatsen. Die likes geven ze niet om jou te kwetsen, maar omdat ze zelf wanhopig proberen de aandacht van hun vader te trekken.

Hoe moet dat voor ze zijn, te weten dat ze een vader hebben die hen niet wil, die zijn tweede leg op één zet. Terwijl het ook gewoon hun vader is. Hoe triest moet dat zijn voor een kind, om te weten dat je ongewild bent...

Tuurlijk is dan alles geweldig, als je kind terugkomt van zijn vader. Probeer ze wat te steunen, in plaats van te klagen en te mokken hierover.

En even voor de duidelijkheid: dat heeft niets te maken met de situatie bij jou. Hoe goed het bij de ene ouder ook gaat, een kind heeft een innerlijke drang naar beide ouders, zeker als ze in de puberteit komen en op zoek gaan naar hun eigen identiteit. en dan zien ze daar een prachtig leven waar ze eigenlijk alleen maar aan kunnen ruiken...

Je kunt het niet compenseren. Sterker, je hoeft het niet te compenseren. Als jij gewoon als hun rots in de branding blijft, als ze bij jou terecht kunnen zonder verwijten, zonder dat je aan hun loyaliteit gaat trekken, zonder te klagen over dat het oneerlijk is na alles wat jij (jullie?) voor ze gedaan hebt, dan hebben ze wat aan je.

heel herkenbaar

Mijn vriendin heeft 2 puberkinderen waar de vader zich weinig van aantrekt - alle aandacht gaat naar zijn inwonende vriendin - maar in die zeldzame gevallen dat hij ze wel ziet staan en eens meeneemt naar de film of op een trip, dan zijn ze dolenthousiast en wordt hij de hemel ingeprezen. Hun moeder daarentegen, die quasi alles voor hen doet, dag en nacht en elke dag opnieuw, ten koste van zichzelf en soms ook van onze relatie, krijgt nooit een complimentje en tegen haar wordt alleen maar gekankerd.
Mijn vriendin is daar soms heel droevig van.
Natuurlijk voelt dit oneerlijk aan, onbegripvolle reacties komen van mensen die hier geen enkel besef van hebben.

Natje

Zo werkt het helaas bij bijna alle pubers. Onze puberella wil ook regelmatig ergens anders gaan wonen, want wij zijn echt de stomste/strengste ... (vul maar in) ouders van de hele wereld. Ál haar vrienden en vriendinnen mogen wel ... (vul maar in), alleen zij niet. Iedereen krijgt veel meer zakgeld, mag wel een scooter, hoeft niet te werken ... (vul maar in). Je snapt wel dat ze het bij ons echt lang niet slecht heeft, integendeel, ook niet in vergelijking met vrienden en vriendinnen, maar zij ziet dat echt héél anders .

Dat afzetten tegen je ouders hoort er gewoon bij in de puberteit. Nu zijn jullie gescheiden, en hun bio vader neemt niet echt een vaderpositie in, dus zetten ze zich af tegen jou en niet tegen hun vader. Dat contact is veel te zeldzaam en te kostbaar voor ze. Tel daarbij op dat pubers over het algemeen meer naar hun vader trekken, en dat ze die weinige momenten dat ze aandacht van hem krijgen dat natuurlijk heerlijk vinden. En dan heb je jouw situatie.

Ik begrijp dat je ze erg ondankbaar vindt, en dat de taken en verantwoordelijkheden tussen jou en je ex niet goed verdeeld zijn, maar eigenlijk voldoen je pubers gewoon perfect aan hun functieomschrijving. De kunst is dus om het je niet persoonlijk aan te trekken. Tijd misschien om een stapje terug te doen in de verzorging, ze meer zelf te laten doen zodat ze meer zien hoeveel jij altijd voor ze doet (en gedaan hebt)? Maar de doorsnee puber is echt niet dankbaar, voor niks. Dat inzicht komt pas als ze zelf kinderen hebben. Tenminste, bij mij wel .
En bovendien, kinderen heb je niet zodat ze je dankbaar kunnen zijn voor wat je voor ze doet. Wat jij voor ze doet staat namelijk in jóuw functieomschrijving als ouder. Jij koos voor die kinderen, jij bent verantwoordelijk voor ze.
Maar ik herken echt je gevoel hoor, potverdorie, alles doen we voor ze, maar als ik ze eens vraag de vaatwasser in te ruimen of de hond uit te laten krijg ik óf geen reactie, óf een diepe zucht, óf een grote mond. Dan krijgen ze ook echt wel eens de wind van voren. En een preek over wat wij allemaal wel niet voor ze doen. Niks menselijks is ons vreemd . Alleen helpt zo'n preek niet. Ene oor in... En rollende ogen, grrrr!

Als je je ergert, als je teleurgesteld bent, haal een paar keer diep adem, tel tot 100, bedenk dat ze zich prima volgens het boekje ontwikkelen en geef ze een knuffel. Werkt bij ons .

Niet alleen bij pubers

Dit verhaal doet me denken aan verhalen van mantelzorgers die dag en nacht klaar staan voor hun vader en/of moeder. En hoe vanzelfsprekend dat soms voor de ouder in kwestie is. En hoe irritant het dan is om te horen hoe broer of zus die een paar keer per jaar of zo langskomen de hemel in geprezen worden.

Kortom: volgens mij is dit toch iets menselijks. Dat je als vanzelfsprekend aanneemt dat degene die dagelijks voor je zorgt er altijd zal zijn. En misschien is dat wel het grootste compliment. Hoewel ik me kan voorstellen dat dit absoluut niet altijd zo zal voelen!

William

William - misschien helpt mijn verhaal jouw vriendin. Bij mij is het exact zo gegaan (maar dan met 4 kinderen). Nu mijn kinderen ouder zijn (3 zijn al volwassen), komt de waardering. Toen ze pubers waren, zat ik met de vervelende buien en bijkomend pubergedrag en was mijn ex-man De Held als hij er eens in de anderhalf jaar eens blijk van gaf ergens in zijn achterhoofd
nog te weten dat hij kinderen had. Vond ik ook niet altijd leuk en regelmatig zeer pijnlijk.

Met andere woorden: die waardering, die komt wel.

"Dit verhaal doet me denken aan verhalen van mantelzorgers die dag en nacht klaar staan voor hun vader en/of moeder. En hoe vanzelfsprekend dat soms voor de ouder in kwestie is. En hoe irritant het dan is om te horen hoe broer of zus die een paar keer per jaar of zo langskomen de hemel in geprezen worden."

Ja, overeenkomst: dit gebeurt het meest bij traditioneel vrouwelijke 'taken'. Moeders die veel voor hun kinderen over hebben: wordt gewoon gevonden, dochters die voor oudere (schoon)ouders zorgen: logisch toch? En natuurlijk doe je dat als moeder/ dochter. Maar in zo'n situatie als bij ts of als je broer helemaal de hoogte in wordt geprezen omdat hij een plankje ophangt terwijl jij als zus elke week drie keer langsgaat en boodschappen doet en kookt, is het wat wrang

William

ik moet een beetje om je reactie lachen:

' Natuurlijk voelt dit oneerlijk aan, onbegripvolle reacties komen van mensen die hier geen enkel besef van hebben.'

Ik denk dat iedereen hier juist veel ervaring heeft met dit soort problemen, en juist heel veel besef heeft van wat er allemaal tegen kan zitten als het gaat om stiefgezinnen en scheidingen...
We hebben gewoon geleerd dat het geen zin heeft om te klagen omdat het niets oplost en de zaak misschien zelfs erger maakt. maar dat het goed werkt om het eens anders te benaderen. Probeer het minder persoonlijk op te vatten. Het is niet tegen jou als persoon gericht, ook al lijkt het wel zo, omdat je eigen kinderen je zo feilloos kunnen raken.

Verder sluit ik me aan bij Koffiekop. Die zegt goede en ware dingen.

pubers vreten energie

Ik wil er ook wel eens de brui aan geven en ze naar hun vader brengen, en dan is hier de vader niet eens de held. Ze zijn gewoon egocentrisch, besteden geen aandacht aan je behalve als ze een probleem hebben wat je voor ze moet oplossen en zijn 70% van de tijd humeurig. Ik schrik er eerlijk gezegd soms van hoe weinig politiek correct ik me soms voel over mijn kinderen. Ik hou echt zielsveel van ze maar om nou te zeggen dat ik het moederschap in deze fase overwegend leuk en voedend vind ..... mwah. Daarvoor vraagt het teveel. Ik ben net als jij al bijna veertien jaar alleen met de kinderen. Ik ervaar het ook wel als een uitputtingsslag. De eerste jaren waren tropenjaren. De lagere schooltijd vond ik leuk en overwegend prima te doen. Maar nu ze allebei op de middelbare school zitten met bijbehorend geworstel, vind ik het weer enorm pittig. Ik realiseer me inmiddels wel dat ik zelf aan de bak moet om het wat lichter voor mezelf te maken maar ik weet nog niet zo goed hoe dan. Het is goed om in dit draadje bij anderen te lezen dat het later in ieder geval helemaal goed gaat komen!

Groet,
Jo Hanna