Mooie momenten moeten missen
Lieve ouders, sinds enkele maanden zijn mijn vriend en ik uit elkaar. Hij heeft me eerst bedrogen (kort na mijn bevalling, net op zo'n uiterst kwetsbaar moment) om dan te beslissen een punt achter de relatie te zetten. We waren 8 jaar zeer gelukkig samen (dat erkent hij ook), dus de breuk doet nog enorm veel pijn. Wel staan we op goede voet en hebben een regeling uitgewerkt voor ons kindje van 9 maanden oud. Het besef dat ons kindje zijn ouders nooit gelukkig samen heeft geweten (terwijl we dat wel waren en ook heel bewust voor de zwangerschap hebben gekozen) doet heel veel pijn. Ik vind het erg laf van mijn ex-partner om zo snel op te geven in een relatie... Ik worstel vooral ook met de gedachte dat er zo veel mooie momenten aankomen, die ons kindje maar bij 1 van beide ouders zal meemaken. Zo gaat mijn ex-partner (die een heel goede papa is trouwens) morgen met ons kindje naar Sealife, en ga ik dit mooie uitstapje missen. Tips van mama's/papa's om hiermee om te gaan? Ik voel mijn hart echt breken in 1000 stukjes...
Zoals je het beschrijft vind ik het ook erg laf. En pijnlijk. Die pijn zit heel erg diep en gaat niet zomaar weg, hooguit wen je eraan en leer je ook om afleiding te zoeken. Fijn dat de relatie verder nog goed is, maar heel erg jammer dat jullie dan toch uit elkaar zijn gegaan.
Door realistisch te zijn,ook als je samen bent met je partner maak je niet alles mee, mijn kind maakt zonder mij ook uitstapjes met opa en oma enz. Als ouders ben je niet overal bij.
Maak het niet "groter" dan het is.
Ik ben bijv niet bij de eerste keer op de kinderboerderij geweest dat was met opa en oma en dat geeft helemaal niets.
Anoniemvoornu schreef op 03-08-2025 om 08:22:
Door realistisch te zijn,ook als je samen bent met je partner maak je niet alles mee, mijn kind maakt zonder mij ook uitstapjes met opa en oma enz. Als ouders ben je niet overal bij.
Maak het niet "groter" dan het is.
Ik ben bijv niet bij de eerste keer op de kinderboerderij geweest dat was met opa en oma en dat geeft helemaal niets.
Groter dan het is?! Is je empathie op ofzo? Hoe krijg je dit in godsnaam je toetsenbord uit? Snap je nou echt niet dat jouw voorbeeld en vergelijking, in deze context, totaal misplaatst is? Lees jij überhaupt wel? 
Wat een ellende TO, heel veel sterkte 
Dweedledee schreef op 03-08-2025 om 09:46:
[..]
Groter dan het is?! Is je empathie op ofzo? Hoe krijg je dit in godsnaam je toetsenbord uit? Snap je nou echt niet dat jouw voorbeeld en vergelijking, in deze context, totaal misplaatst is? Lees jij überhaupt wel?
Wat een ellende TO, heel veel sterkte
Nou kom op: een beetje relativering kan echt geen kwaad! Je reageert erg heftig vind ik, Dwee! Iedereen reageert op haar eigen manier; dat hoef je niet meteen te veroordelen.
Het is inderdaad een klote situatie maar het helpt niet om alleen maar heel hard mee te gaan zitten huilen.
Het klopt inderdaad dat als een kindje groter wordt, dit steeds meer normaal wordt. Je kindje maakt bij familie of oppas dingen mee; later op school en Nee; daar ben jij allemaal niet bij. Dat doet in het begin veel pijn en later steeds minder.
Yana, het is inderdaad heel pijnlijk zoals dat allemaal gaat. Ik wens je veel sterkte. Probeer jij als moeder zijnde standvastig en rustig en gericht op het belang van je kind te blijven: dan heb jij alles gedaan wat jij kan!!
Pippeltje schreef op 03-08-2025 om 11:50:
[..]
Nou kom op: een beetje relativering kan echt geen kwaad! Je reageert erg heftig vind ik, Dwee! Iedereen reageert op haar eigen manier; dat hoef je niet meteen te veroordelen.
Het is inderdaad een klote situatie maar het helpt niet om alleen maar heel hard mee te gaan zitten huilen.
Het klopt inderdaad dat als een kindje groter wordt, dit steeds meer normaal wordt. Je kindje maakt bij familie of oppas dingen mee; later op school en Nee; daar ben jij allemaal niet bij. Dat doet in het begin veel pijn en later steeds minder.
Yana, het is inderdaad heel pijnlijk zoals dat allemaal gaat. Ik wens je veel sterkte. Probeer jij als moeder zijnde standvastig en rustig en gericht op het belang van je kind te blijven: dan heb jij alles gedaan wat jij kan!!
Overdrijf niet zo. Er zit nog een heel arsenaal aan grijstinten tussen “meehuilen” en een reactie zoals hierboven. In zo’n geval kun je gewoon beter je mond houden. En daar mag ik best iets van zeggen.
Dweedledee schreef op 03-08-2025 om 12:06:
[..]
Overdrijf niet zo. Er zit nog een heel arsenaal aan grijstinten tussen “meehuilen” en een reactie zoals hierboven. In zo’n geval kun je gewoon beter je mond houden. En daar mag ik best iets van zeggen.
Oh toe maar. Nu overdrijf ik weer. Jij bent de enige die gelijk heeft he?
Dit is een forum. Ik reageer op jouw reactie op mijn reactie. Dat dat jou blijkbaar niet aanstaat, is niet mijn verantwoordelijkheid. Sla in dat geval gerust mijn berichten over 
TO, je maakt het zeker niet groter dan dat het is.
Je bent nog niet zo lang geleden verlaten door je ex. Terwijl hij vreemdging, net na je bevalling. Alles voelt dan zwaar en kut. En het ís ook zwaar en kut.
Je ziet de toekomst die je voor je zag als gezinnetje samen, zo in duigen vallen, terwijl die laffe ex van je zijn plezier elders zoekt. De roze wolken na de bevalling, zijn onverwachts ingeruild voor een wolkenbreuk. Dat voelt oneerlijk en ís ook oneerlijk.
Geef jezelf tijd. Tijd haalt op termijn de scherpste randjes eraf. Echt waar
Dweedledee schreef op 03-08-2025 om 12:16:
Dit is een forum. Ik reageer op jouw reactie op mijn reactie. Dat dat jou blijkbaar niet aanstaat, is niet mijn verantwoordelijkheid. Sla in dat geval gerust mijn berichten over
Dat doe ik ook zeker 😉
Anoniemvoornu schreef op 03-08-2025 om 12:45:
[..]
Dat doe ik ook zeker 😉
Ik had het niet tegen jou. Maar fijn, doe maar. Graag zelfs 
Ja, wat laf van je ex. Ben je 8 jaar samen, kies je samen bewust voor een kindje en dan vreemdgaan en de relatie stoppen.
Knap hoe je je er doorheen slaat en in de toekomst zal het verdriet vast slijten. Maar dat alles nu nog pijnlijk is lijkt me logisch. Heb je een lief familielid of vriendin waarbij je je hart kunt luchten?
Dit alles heeft niets te maken met niet realistisch zijn, uitstapjes met opa en oma of groter maken dan het is.
Het is het delen van zoiets moois met diegene die ook het dichtsbij het kind staat. De andere ouder dus. Het delen als gezin samen. Herinneringen maken als gezin zijnde.
Dit is rouw om het verlies van het gezin wat je voor ogen had.
Mijn dochter was 3 toen wij uit elkaar gingen en zij heeft geen enkele herinnering aan het leven met haar vader en moeder samen.
Zij weet niet beter maar ik kan er zo nu en dan best nog wel weemoedig over zijn dat zij die herinnering niet heeft.
Ik herken het gevoel van gemis, de scherpe kantjes gaan er wel vanaf maar nog steeds 17 jaar na de scheiding blijven er wel eens zaken die ik alleen met de vader van de kinderen wil/kan delen over de kinderen.
Mijn ex heeft dat gevoel veel minder.
We hebben ieder onze eigen herinnering met de kinderen gemaakt en dat blijft voor mijn gevoel toch iets van "half af".
Dit gevoel zal ik blijven houden maar ik laat mijn leven er niet door leiden, dit is wat nu bij mij hoort. "This is me" zal ik maar zeggen met alle butsen,schrammen en deukjes die ik opgelopen heb in het leven.
Het verdriet om het verlies van je gezin mag er zijn, de scherpe randjes gaan er echt vanaf en je zal een modus gaan vinden hoe hiermee om te gaan.
Heel veel sterkte
Hij zegt dat hij zo gelukkig was maar was dat wel zo? Vreemdgaan terwijl je een (bewust) zwangere vrouw hebt. En haar verlaten met een pasgeboren kind is zo'n beetje het laagste wat je kunt doen. Zo'n leuke man was hij dus helemaal niet. En eerlijk ook niet. Dus wellicht was dat mooie gezinsplaatje helemaal niet zo realistisch. Probeer dat beeld dus los te laten en te gaan kijken naar je huidige situatie. Omring je met mensen die wel om jou geven. En werk aan herstel en het vormen van een nieuw leven. Geef dat rustig de tijd en maak je daarin los van hem. Als hij een goede vader is kan je kind daar veilig zijn. En zou ik het contact minimaal houden. Continu confronteren is alleen maar pijnlijk. Bouw een eigen leven op. Leer vertrouwen op jezelf als alleenstaande ouder en wordt zelfstandig en onafhankelijk van een partner. Stort je ook niet te snel in wat nieuws. En ga eigen activiteiten ondernemen. Ipv verdriet over wat je mist. Kan je ook denken wat leuk voor mijn kind. Heel verdrietig als ze er niet is. Maar ook even tijd om op te laden en voor je eigen leven.
Ik snap je hoor, je wilt gewoon alles van je kindje meemaken. Wat ik ook heel lastig vond na de scheiding van de vader van mijn kind was dat ik de liefde die ik had voor mijn kind met niemand kon delen zoals je met een partner doet. Je weet wel, dingen als 'oh moet je horen wat hij vandaag zei'. Ik hoop voor je dat jij wel mensen in je leven hebt waarmee je dat kan
Izza schreef op 05-08-2025 om 17:38:
Hij zegt dat hij zo gelukkig was maar was dat wel zo? Vreemdgaan terwijl je een (bewust) zwangere vrouw hebt. En haar verlaten met een pasgeboren kind is zo'n beetje het laagste wat je kunt doen. Zo'n leuke man was hij dus helemaal niet. En eerlijk ook niet. Dus wellicht was dat mooie gezinsplaatje helemaal niet zo realistisch. Probeer dat beeld dus los te laten en te gaan kijken naar je huidige situatie. Omring je met mensen die wel om jou geven. En werk aan herstel en het vormen van een nieuw leven. Geef dat rustig de tijd en maak je daarin los van hem. Als hij een goede vader is kan je kind daar veilig zijn. En zou ik het contact minimaal houden. Continu confronteren is alleen maar pijnlijk. Bouw een eigen leven op. Leer vertrouwen op jezelf als alleenstaande ouder en wordt zelfstandig en onafhankelijk van een partner. Stort je ook niet te snel in wat nieuws. En ga eigen activiteiten ondernemen. Ipv verdriet over wat je mist. Kan je ook denken wat leuk voor mijn kind. Heel verdrietig als ze er niet is. Maar ook even tijd om op te laden en voor je eigen leven.
Dit vind ik een mooie stelling maar ook wat kort door de bocht. Hoe komt het dat de man in kwestie niet heeft verteld dat hij iets miste en/of behoefte had aan een ander? Mocht dat er wel zijn in de relatie of moest hij zijn rol spelen en was daarmee de kous af?
Was de zwangerschap 100% gericht op de vrouw en was er nooit ruimte voor de emoties en gevoelens van de man?
Praat helemaal niks goed natuurlijk want het is een lage streek maargoed.
Dingen apart doen is natuurlijk heel naar in het begin maar ook daar ga je aan wennen. Ik vond het ook verschrikkelijk maar dingen missen hoort ook bij het leven. Is dit een ander patroon wat speelt?
Veel sterkte TO! Bedrog en scheiding zijn als een ziekte, het kan iedereen altijd overkomen. Kwestie van (veel) pech gehad.