Na zoveelste ruzie nu toch scheiden
Hallo mensen, al bijna 25 jaar getrouwd en 3 kinderen in de leeftijd van 12-14 en bijna 17 jaar oud en al jaren gebukt onder veelvuldig ruziën ben ik het nu echt beu.
We hebben al eens vaker ruzie gehad welke echt heftig was dat ik er een punt achter wilde zetten, maar iedere keer liet ik het er bij zitten omdat ik me wel degelijk bewust ben van het feit dat dit heel veel ellende, verdriet en kosten met zich meebrengt.
We hebben onlangs nog een mediator ingeschakeld om zodoende te proberen ons huwelijk te redden, lief en attent voor elkaar te zijn en weer eens samen dingen te ondernemen zoals een theater voorstelling of lekker gezellig zonder de kids uit eten, gewoon om de relatie te verstevigen.
Dit ging enige tijd goed, totdat vandaag opnieuw een bom ontplofte waar de kinderen bij waren.
Al jaren loopt het niet lekker, zo gaat het een poosje goed, en zo hebben we weer ruzie dat de borden en schotels in het rond vliegen, ik kan er echt niet meer tegen, en ik heb dit al vaak tegen mijn vrouw verteld dat het zo voor mij niet hoeft.
Ik heb er geen zin meer in, ben zo ver heen dat ik een strop heb gemaakt en al om mijn nek heb gepast en mezelf ga ophangen als het zo verder moet.
Weet niet wat te doen aangezien we net de rekeningen kunnen betalen en een scheiding het alleen maar erger maakt, maar zo gaat het ook niet verder.
Een scheiding daar wil mijn vrouw niets van weten, maar toch zal het gebeuren, of ik doe mezelf iets aan
Hellup!!!
bedankt!
wil jullie allen alvast hartelijk bedanken voor het begrip waarin ik op dit moment verkeer. bij het schrijven van dit valt het me zwaar dit te delen.
Beste remedie is afleiding, maar dat is moeilijk!
Het
Het IS ook zwaar, zelfs zonder een vechtscheiding is het zwaar.
Je doet het goed, de punten die je opnoemt zijn waar je in het begin allemaal aan moet denken, inclusief ziektekostenverzekering, toekomstig internet/tv enz.
Ik maakte mijn hoofd leger met lijstjes, zodat er in mijn hoofd ook eens ruimte voor emotie was.
Dus wat je net opnoemt: opschrijven en een rode streep erdoor. Dát is vast achter de rug. Verder alles wat je te binnen schiet of wat je van de advocaat bij elkaar moet zoeken, gewoon op het lijstje schrijven en elke dag zorgen dat je er iets van hebt gedaan.
een stokje ervoor gestoken
En ja hoor ze heeft het weer voor elkaar, dacht ik eindelijk mijn grote kleine vriend te ontmoeten bij de training, aangezien ik het thuisfront wil mijden, kreeg ik ineens een berichtje dat hij op school zijn knieën had gestoten, en dat terwijl hij na schooltijd apte dat hij ging trainen en toen mankeerde hij niks.
thuiszitter
Ik schat dat je nog minstens 10 jaar je op kunt vreten over dit soort acties waar je vermoedt, niet zeker weet, maar kan best, dat je aanstaande exvrouw dwarsligt. Dat is niet handig en gaat je niet helpen.
Het is wat het is. Kun je er iets aan doen, dan doe je dat. Hier kun je op dit moment niets aan doen en dan laat je het zitten. Hoe oneerlijk het ook allemaal is, het is niet goed voor je bloeddruk en voor de relatie met je aanstaande exvrouw en op deze manier ben je zelf bezig er een onnodig gedoe van te maken. Laat het gaan. Jammer maar helaas. Er komt hopelijk wel een andere gelegenheid.
Regel vooral je zaken goed en blijf contact zoeken met je kinderen zonder je de hele tijd op te winden over zogenaamd wangedrag van je aanstaande exvrouw. laat het gaan.
We geloven direct dat ze fout bezig is, maar je hebt er niets aan.
bloeddruk
Mijn bloeddruk is prima, en dat is te danken dat ik het van me af kan schrijven.
Praten over dit soort dingen is lastig, aangezien ik tegen niemand iets vertrouwelijks kan zeggen, maar ik moet het wel kwijt.
Ik probeer alles zakelijk gezien ook te regelen, maar heb dan weer met mijn vader de dealen, aangezien mijn ex-vrouw alles doorbrieft aan hem.
Heb hem al verteld dat hij zich afzijdig moet houden, en dat dit iets is tussen mijn ex en mij.
Reactie
En, hoe reageerde je vader daarop?
Thuiszitter, het is op alle mogelijke manieren duidelijk dat jij op dit moment niet goed in je vel zit. Daarom zie je alles op zijn donkerste. En dan heb je ook nog eens een moeilijke klus te klaren. Houd het even bij je eigen eerste analyse: je lijdt onder de stress en daardoor kun je dingen niet helemaal goed inschatten en strijk je mogelijk ook nog eens mensen tegen de haren, mensen die je eigenlijk wel goedgezind zouden willen zijn. Vrienden etc. kun je straks weer opnieuw opbouwen, dat komt allemaal wel weer.
Dat ene punt zit je heel erg dwars en ik snap het. Heeft je vrouw de politie gebeld Is de politie ook gekomen? hebben zij jou de woning uit moeten zetten? Of bleef het allemaal bij dreigementen? Je advocaat heeft wel gelijk: wanneer jullie elkaar eenmaal duidelijk hebben gemaakt dat er een scheiding komt, de een is vertrokken en de ander gebleven. Ergens las ik dat, zolang er geen uitspraken zijn gedaan over de woning, de partner in principe vrije toegang heeft tot de woning. Alleen: als daar heibel van komt, dan wordt de politie erbij gehaald en dan staat degene die is vertrokken op achterstand.
We vullen ondertussen gewoon een paar punten aan voor je lijstje:
- makelaar inschakelen, de woning zal hoe dan ook getaxeerd moeten worden.
- dan zou ik dit artikel van de verenging eigen woning eens doornemen: daarin staat dat de fiscus de hypotheek eventueel 2 jaar lang nog aftrekbaar maakt, ook al woon je er niet zelf. http://www.vragenoverechtscheiding.nl/trouwen-en-scheiden/voorzieningen
- neem eens kontakt op met de bank en met de belastingdienst, begin met informatie te vragen: wat zijn de gevolgen als....
- Maak voor jezelf een ontwerp: wat zou je willen, hoe zou het er na de scheiding uit moeten zien;
- zoek op internet eens een voorbeeld van een ouderschapsplan, want dat moet je ook gaan maken. Hier vind je een zeer uitgebreid voorbeeld, ik zou daarin zoveel mogelijk schrappen wat gaat over 'in overleg' en details zoals: de kinderen hebben dan wel/niet gegeten. Alles waar ruzie over kan komen zou ik schrappen en alleen de belangrijkste zaken overnemen.
- overleg met je advocaat of het verstandig is voorlopige voorzieningen aan te vragen
- inschrijven bij de woningbouwvereniging
- 1 januari een eigen woonplek, mag ook een caravan, vakantiehuisje, anti-kraakwoning etc. zijn.
Daarna krijg je onderhandelingen, waarbij je er vanuit mag gaan dat de andere partij onwillig is en met modder zal gooien. Laat dat rustig over je heen komen, uiteindelijk bepaalt niet de modder , maar het recht hoe alles eruit zal gaan zien.
AnneJ heeft gelijk: je moet je nu niet druk maken om bepaalde ontwikkelingen, waarachter je een actie van je vrouw vermoedt. Misschien heb je gelijk, misschien ook niet. In elk geval is er een levensgrote kans dat de rechter co-ouderschap zal toekennen, waarbij de kinderen een deel van de week bij jou zullen zijn. Daarom is een woning echt belangrijk. Kunnen de kinderen wel bij je vader in huis komen of ligt dat moeilijk? Als dat moeilijk ligt zou ik een email sturen naar je vrouw, waarin je aangeeft dat je de kinderen op regelmatige dagen wil zien, bij voorkeur in hun eigen woning. Welke dagen werkt je vrouw? Als dat niet mogelijk is, dat je ze dan graag elke zaterdag wil zien, je haalt ze op om.... en brengt ze terug om.... ondertussen zorg je dat ze naar voetballen etc. etc. gaan. Buiten is het op dit moment koud, maar er zijn plekken zoals een dierentuin waar je bijvoorbeeld met een jaarkaart binnen kunt zitten. Voordat je de email verstuurt, overleg dat even met je advocaat.
Niemand is op zijn best tijdens een scheiding, dus je moet elkaar niet gaan beoordelen op het gedrag in die periode. Het is een tijdelijk verschijnsel en je moet er vooral voor zorgen dat het niet langer duurt dan die tijdelijkheid.
Tsjor
Nog wat zonnige punten
Gezien de leeftijd van je kinderen zal het nooit lang zijn dat je alimentatie moet betalen. Bereid je er wel op voor dat de oudste zoon (die heel lelijk tegen je doet) over een jaar 18 is en dat je dan rechtstreeks aan hem kunt/moet bijdragen voor zijn studie. Wellicht dat je dan ook weer kontakt met hem kunt krijgen. Kinderalimentatie is voor jou veel gunstiger dan partneralimentatie, want dat betaal je 12 jaar.
Nog wat meer zonneschijn: oriënteer je eens op werk, waarbij je je knieën kunt ontzien. Alleen al daarover fantaseren, uitzoeken wat mogelijk zou zijn, wat je zou willen, wat zou kunnen, rekening houdend met tegenvallers, wie weet wat je nog ontdekt. Internet en de bibliotheek (ook zo'n plek waar je goed kunt vertoeven, ook met kinderen) zijn goede startplekken. Durf weer vooruit te kijken, want er is nog een hele toekomst na deze storm.
Tsjor
Kijk anders
wat de mogelijkheden zijn dat jij een week in jullie bent met de kinderen terwijl je (ex) vrouw ergens anders woont en andersom. Misschien kun je dat als tijdelijke omgang bij de rechter regelen. Voor jullie kinderen erg fijn en het is een mooie oplossing zolang er geen andere, zelfstandige woonruimte is voor jou of haar.
Lijstjes maken helpt echt. Je kunt dan je gedachten op een rijtje zetten en de zaak af en toe loslaten, doordat het op een lijstje staat.
Ga naar maatschappelijk werk. Daar kun je het van je af praten en ze hebben vaak hele goede praktische tips voor je. Dan hoef je ook niet bang te zijn dat het doorgebriefd wordt.
Heel veel sterkte!
contact
Wat kan je als persoon weer blij worden als je ( via een omweg ) verneemt dat je kinderen je missen en je dan toch opzoeken, vandaag is mijn zoon van 14 even langs geweest omdat hij me miste, en zelfs mijn oudste zoon die erg boos op me was/is heeft zelf contact gezocht en gevraagd wat met hem te ondernemen.
Dit geeft me weer hoop en enig houvast, ondanks dat avonden als dit ( sinterklaas ) je helemaal alleen zit, en tja ik weet dat het geen oplossing biedt, maar dan is de fles wijn mijn enige vriend.
Wat betreft werk, ik weet wel wat ik wil en kan, maar op dit moment is de kans op een aanstelling nihil.
In het gesprek naar mijn vader zich afzijdig te houden gaf hij als antwoord dat hij haar niet wilde laten vallen, waarop ik zei dat als hij zich er teveel mee ging bemoeien, ik opnieuw elders onderdak ging zoeken, het enige wat ik op dit moment voor mezelf belangrijk vind is de nodige rust, en dat vind ik niet als ik verblijf bij iemand die zich in deze kwestie mengt, en daar meteen al een oordeel over heeft zonder 2 kanten van het verhaal te horen.
Mijn vrouw had uiteindelijk de politie niet gebeld, ik heb daarna zelf geroepen ze te bellen, maar belde ip daar van mijn advocaat, deze zei dat ik maar beter kon gaan.
Ik wilde al gaan, maar de manier waarmee ze de toon zette dat ik Haar Huis uit moest, viel bij mij verkeerd.
Ik heb al een ouderschapsplan gekregen, en heb het er met mijn ex over gehad, en die vond dat een goed idee, maar had het in diezelfde zin over omgang eens in de 2 weken en dan het weekend, en dat is geen co- ouderschap.
Gelukkig volgende week gesprek met haar en haar advocaat en mij en mijn advocaat, en wellicht dat we dan een constructief gesprek kunnen voeren
in huis wonen afwisselen
Thuiszitter, reageer eens op het voorstel van Paddington "Kijk anders wat de mogelijkheden zijn dat jij een week in jullie huis bent met de kinderen terwijl je (ex) vrouw ergens anders woont en andersom."(had ik volgens mij ook al eerder voorgesteld)
Wil je dat niet?
Durf je het je vrouw niet voor te stellen?
Wil je wel co-ouderschap met nagenoeg 50-50 verdeling? (of kan dat ook 70-30? Ik heb daar geen verstand van)
Als je nl. co-ouderschap wilt, dan zou ik toch niet zo lang deze situatie laten bestaan dat jij niet voor de kinderen zorgt en ze zo weinig ziet.
En bovendien: dat jij nu wilt scheiden is je vrouw natuurlijk wel rauw op haar dak gevallen, maar toch hoef jij niet alleen het probleem op te lossen (van wie waar moet wonen als jullie niet samen willen wonen), toch?
Fles wijn als vriend?
Stop met je problemen te verdrinken in alcohol. Problemen kunnen namelijk goed zwemmen, en alcohol is, als je het gebruikt om je ellende te dempen, geen vriend maar een gevaarlijke loverboy. Of in jouw geval een lovergirl!
Vader
Ik zou me even niet te boos maken op je vader. Hij heeft aangegeven dat hij haar niet wil laten vallen. Goed, wat zijn redenen ook mogen zijn. Je kunt er alleen wel een vraag aan toevoegen, namlijk dat hij jou ook niet wil laten vallen. Verder zou ik me daarna niet teveel storen aan zijn aanwezigheid, niet teveel doordenken of een bepaalde opmerking eigenlijk van je vrouw afkomt etc., want daarmee maak je jezelf gek. Gewoon authentiek blijven reageren (dus zonder alcohol): jij wet wat je gedaan hebt in 25 jaar, jij weet waarom het niet meer kan, jij weet dat je het beste hebt gewild voor je gezin en dat je het erg vindt, maar dat het niet anders kan dan dat jullie nu uit elkaar gaan. Dat is jouw houvast, maakt niet uit wat je vader zet of doet.
Fijn dat de kinderen en zelfs de oudste de weg naar jou gevonden hebben. Het zou mooi zijn als je daar nu wat regelmaat in krijgt, zodat je de kinderen in deze periode regelmatig ziet.
Verder ben ik het eens met Suze en Paddington: kijk eens serieus naar de mogelijkheid van 'birdnesting'. Dat betekent dat de kinderen op een vaste plek blijven wonen en de ouders wisselen. Elke ouder heeft dan een plek nodig waar hij/zij tijdelijk kan wonen. Dat kan van alles zijn. Je hoeft daar niet zo'n hoge eisen aan te stellen als aan een woning waar je met de kinderen kunt verblijven.
De weekendregeling is geen co-ouderschap.
Zeg nooit nooit als het gaat om de mogelijkheid om werk te vinden.
Ik hoop dat jullie langzamerhand in wat rustiger vaarwater komen, maar er zullen nog een paar stormen aankomen: je vrouw zal nu leven met de idee, dat er voor haar niet zoveel verandert: zij blijft in het huis, met de kinderen en jij moet zorgen dat er genoeg geld binnenkomt voor alles (alimentatie). Het enige verschil is, dat jij er niet meer bent en de kinderen een keer in de twee weken er niet meer zijn. Dat beeld zal je vrouw hebben en ze zal roepen dat het 'in het belang van de kinderen' is.
Op een gegeven moment zal duidelijk worden dat de realiteit anders wordt: de kinderen blijven niet altijd bij haar, zij kan niet in het huis blijven wonen en als het een beetje tegenzit moet zij jou alimentatie betalen in plaats van andersom. Op het moment dat die realiteit inbreekt op haar droombeeld zal ze weer alles uit de kast halen om te vechten. En dan is ze er ook echt van overtuigd, dat ze vecht 'in het belang van de kinderen'. Dat maakt haar gevecht nog veel verbetener. Ze is daar niet uniek in overigens.
Het belang van de kinderen is, dat ouders niet constant ruzie maken, dat er een leefbare woonsituatie is voor iedereen. Dat is in jullie relatie niet gelukt en daar zijn beide volwassenen verantwoordelijk voor, niet alleen degene die op een gegeven moment besluit, dat dit niet goed is voor de kinderen.
Met andere woorden: in gedachte moet je bedenken, dat 'onze relatie' niet goed was voor de kinderen en dat het in het belang van de kinderen is en was om die relatie te beëindigen; bovendien is het in het belang van de kinderen dat die beëindiging zo goed mogelijk verloopt, zonder al teveel ruzies. Zij is medeverantwoordelijk voor de relatie en voor de manier waarop die relatie wordt beëindigd. Ze is een volwassen vrouw. Ze is medeverantwoordelijk voor de woning, de financiële situatie etc. en dus zal ze daar ook serieus over moeten nadenken hoe problemen opgelost worden.
Nog korter: het belang van de kinderen is nu, dat de scheiding zonder ruzie wordt afgewikkeld, dat beide ouders kontakt met de kinderen houden en hun ouderschap kunnen uitoefenen. En dat er financieel gezien ene gezonde situatie ontstaat. Dat is nu 'het belang van de kinderen'. En dat gaat niet als zij denkt dat jij alles moet inleveren en zij alles krijgt. Je bent sinterklaas niet en zij is geen afhankelijk, naïef, onwetend, kinderlijk persoon, maar een volwassene met eigen verantwoordelijkheden.
Tsjor
Tijd
Ik heb steeds aangegeven dat het belangrijk is om tijd te nemen, tijd om elkaar eraan te laten wennen dat de relatie echt voorbij is. Jij hebt die stap al gezet, zij blijkbaar ook. Maar ze heeft ook tijd nodig om eraan te wennen dat ze vanaf nu zelf overal alleen verantwoordelijk voor is. Een gesprek over het ouderschapsplan moet dus niet beginnen met details en punten waarop je het oneens bent, maar met punten waarover jullie het eerst eens zouden moeten zijn en dat is de vraag of het in het belang van de kinderen is, dat beide ouders het ouderschap kunnen uitoefenen of niet. Als jullie dat allebei wel willen, dan zul je daarna kunnen praten over de regelingen: hoe dan.
Tsjor
Tijd
Ik heb steeds aangegeven dat het belangrijk is om tijd te nemen, tijd om elkaar eraan te laten wennen dat de relatie echt voorbij is. Jij hebt die stap al gezet, zij blijkbaar ook. Maar ze heeft ook tijd nodig om eraan te wennen dat ze vanaf nu zelf overal alleen verantwoordelijk voor is. Een gesprek over het ouderschapsplan moet dus niet beginnen met details en punten waarop je het oneens bent, maar met punten waarover jullie het eerst eens zouden moeten zijn en dat is de vraag of het in het belang van de kinderen is, dat beide ouders het ouderschap kunnen uitoefenen of niet. Als jullie dat allebei wel willen, dan zul je daarna kunnen praten over de regelingen: hoe dan.
Tsjor
Kinderen
Nog een tip: als de kinderen bij jou komen, praat dan vooral niet over de scheiding en over jouw relatie met moeder. Geef tegen de kinderen aan, dat dit zaken zijn voor de volwassenen. Ze mogen wel vragen stellen en daarop mag je wel antwoord geven, maar nooit details die ervoor zouden kunnen zorgen dat zij enige partij moeten zijn in het conflict. Alleen algemene opmerkingen: 'de relatie tussen moeder en mij was niet goed, wij hebben heel veel geprobeerd om het beter te krijgen, maar dat is niet gelukt. Wij gaan er nu voor zorgen dat we allebei zo goed mogelijk voor jullie kunnen zorgen.' Zorg dat de kinderen zich op geen enkele manier schuldig voelen onder het hele gebeuren.
Tsjor
En nog een tip
Als jullie het huis kunnen verkopen en er is sprake van overwaarde, houd er dan rekening mee dt je die overwaarde (na aftrek van de schulden die je hebt bij de bank) binnen drie jaar moet gebruiken voor een nieuwe woning. Anders krijg je te maken met de zogenaamde bijleenregeling van de belastingdienst en moet je hypotheekrenteaftrek over dat bedrag terugbetalen (of zoiets, precies weet ik het niet).
Tsjor
20 jaar ouder
Voel me na het gesprek vandaag tussen mijn ex en haar advocaat en mijzelf en advocaat vandaag 20 jaar ouder, en heb last van lichamelijke ongemakken naar aanleiding van haar starre houding.
De co-ouderschap waar we het over hadden is totaal van de tafel geveegd en heb nu slechts omgang met de kids eens in de 2 weken en dan slechts in het weekend, als ze dan zaterdags allen zijn voetballen blijft er slecht 1,5 dag over per 2 weken, en dan moet ik me nog gemotiveerd voelen om in de nabijheid van mijn kinderen te wonen!!??
Het voelt alsof 20 jaar van mijn leven door de wc is weg gespoeld, heb ik me hiervoor al die tijd voor kapot gewerkt, en is dit mijn dank?
ben er kapot van, en heb er totaal geen zin meer in. voor mijn part trekken ze de stekker eruit
begin
ok, je weet nu wat haar wensen zijn, daar zet je die van jou tegenover en dan beslist de rechter als jullie er niet uit komen.
Dit is slechts het begin, er zullen als het zo gaat nog wel wat van dit soort gesprekken volgen. Het is een zakelijke onderhandeling geworden met hetmes op tafel. Niets persoonlijks, ook al zij er kinderen bij betrokken, toch moet je dit zakelijk blijven bekijken. De kinderen zullen door de rechter gehoord worden over wat zij willen. Ze hebben geen beslisrecht.
En dan gaat er iets uitkomen.
beslisrecht
Wat heb je er aan als de kinderen gehoord gaan worden als er straks al een tijdelijke omgangsregeling geactiveerd wordt en ik eens in de 2 weken slechts 1,2-1,5 nuttig besteedbare tijd met je kinderen hebt. ze zijn straks de gehele zaterdag weg, hoezo kun je dan nog genieten van je opgroeiende kinderen?????
Kan net zo goed aan de andere kant van de wereld wonen als ik ze zo weinig zie
leven met je kinderen
Je kinderen zijn pubers. Deze tijd van hun leven maken ze zich los van hun ouders en krijgen hun eigen belangstelling, keuzes en leven.
Als jij je leven op orde hebt kun je ze vaker uitnodigen en jezelf bij hun leven betrekken door met ze mee te gaan. Nee, dat is geen recht op een vastgesteld gezinsleven maar hangt af van je eigen investering in je kinderen en het normaliseren van de relatie met je exvrouw.
Over een tijdje kun je je kinderen ook door de week een keer uitnodigen om bij jou te komen eten, of samen voetbal te kijken, of wat ook maar gezamenlijke interesses zijn.
Je hebt 3 kinderen. Vraag er elke dag een en dan heb je weer 3 dagen een kind. Dat is natuurlijk bij wijze van spreken, maar bij pubers heb je meer plichten dan rechten en ook als ze niet bij jou wonen kun je goed contact onderhouden.
Als ze een tussenuur hebben kunnen ze bij je koffiedrinken, als ze de eerste uren vrij zijn bij jou ontbijten.
Maar dat hangt er vanaf hoe de verhoudingen worden.
omdat
Ze nu nog niet gehoord zijn!!!
En ook kinderen die je weinig ziet kun je heel belangrijk voor zijn. Jezelf terugtrekken is jezelf nu buitenspel zetten, dan heb je zeker geen kans meer.
Wat noem jij nuttig besteede tijd?
Mijn dochter is 60% van de tijd bij mij, toch heb ik minder vrij besteedbare tijd dan haar vader met haar. Ze zal naar school moeten, huiswerk, sport en op tijd naar bed.
Je kinderen hebben al een eigen leven en dat jij elke zaterdag langs de lijn staat (ook in weekenden dat ze niet bij jou zijn) hoort daar bij. Ook dat soort activiteiten is nuttig besteede tijd.
Nogmaals dit is het begin, het openingsbod, of accepteer je bij de verkoop van je huis ook het eerste het beste bod. Kijk waar je het mee eens kunt zijn en leg verder een tegen bod neer.
co ouderschap
Nu nog starten met co ouderschap, kinderen zijn pubers en niet gewend om hun spullen heen en weer te slepen, lijkt mij eerlijk gezegd geen haalbare kaart. Bovendien heb je nu geen eigen woonruimte waar je kinderen kunnen wonen. Dat is niet zo realistisch.
Mijn exman betaalt geen alimentatie maar steekt de kinderen in de kleren en gaat met ze winkelen voor dingen die ze nodig hebben, regelt een telefoon of een kerstjurk. Net wat ze nodig hebben. Wat hem niet lukt regel ik zelf, maar daardoor hebben ze een vanzelfsprekend belang bij hun vader.
Maar ik snap dat dat zuur is als je al zo lang met je kinderen thuis bent geweest.
Dat is ook de reden
dat ik met het 'Birdnesting' idee kwam. Jullie kinderen hoeven dan niet te wisselen, maar komen gewoon thuis en daar is één van de ouders.
Dan het bod van jouw ex-vrouw. Ze probeert het en jij schiet in de stress. Jij kunt hetzelfde proberen. Als jij degen bent die de meeste tijd thuis was met de kinderen dan heb je kans dat het voorstel van jouw ex-vrouw sowieso niet doorgaat. Voor jou is het belangrijk om juist nu te investeren in het contact met je kinderen. Jouw vrouw kan wel zoveel willen, maar de stem van jullie kinderen weegt mee, zeker als jij hetzelfde verzoekt.
Probeer niet meteen in de stress te schieten. Ze kan zoveel vragen, maar dat betekent nog niet dat zij het krijgt. Zelfs al heeft ze er 'recht' op.
Probeer dus rustig te blijven en kijk naar de feiten, dus de zaken die je met bewijs kunt onderbouwen. Een rechter kijkt daar namelijk naar, anders wordt het haar woord tegen die van jou.
kijk
Je nam een beslissing, dan krijg je gevolgen die je moet accepteren, leuk of niet leuk, eerlijk of oneerlijk.
Zo ook voor je vrouw. Jij nam een beslissing, zij moet daar ook de gevolgen van dragen en dat wil ze helemaal niet, want JIJ ging weg, dus wordt ze dwars, want ze kan niet anders dan meegaan in JOUW beslissing.
Ik ben thuis ook weggegaan; in overleg en omdat ik het huis niet kon betalen en hij wel. Heb mijn kinderen ook niet meer bij me wonen, geen co-ouderschap niks, omdat ze 18+ waren.
Dus van het ene op het andere moment was ik mijn gezin kwijt, mijn kinderen op een bepaalde manier kwijt, mijn geliefde huis kwijt, ging er financieel behoorlijk op achteruit en raakte mijn baan kwijt en hield geen vriend of familie meer over. Soort Remi-gevoel. En nee, mijn gezondheid is verre van geweldig.
Maar weet je, de band met mijn kinderen is sterker dan ooit. Ze komen uit zichzelf naar me toe (jouw jongste kan zich ook zelfstandig met fiets/openbaar vervoer bewegen toch?). Soms samen, soms apart en die tijd apart daarmee is de band snel intensiever geworden.
Je "moet" zo snel mogelijk eigen woonruimte zien te vinden, investeren in een stapelbed voor je kinderen, dan heb je niet eens een grote slaapkamer nodig.
Stop je energie nu het nodig is in voorzieningen treffen om onderdak voor je kinderen te hebben, om een eigen plek te hebben. Het rouwen, boos zijn, kont tegen de krib gooien, komt daarna wel. Eerst productief en effectief zijn en alles op orde krijgen. Daarna de gevolgen van de actie leren accepteren en er mee om leren gaan. Dat komt wel goed, wie weet met een beetje hulp her en der, maar je moet nu even wel je kop omhoog en je kop erbij houden.
of anders gewoon
Scheiden van tafel en bed, dit is me ook al door iemand in mijn oor gefluisterd, we blijven dan voor de wet getrouwd, maar leven niet meer samen.
Wat de voordelen of nadelen zijn weet ik zo niet.
Feit blijft dat we een groot huis hebben/hadden met flink wat overwaarde, zij kan daar niet blijven wonen, ( daar was ze inmiddels dan toch achter gekomen )en zal verkocht moeten worden,
Heb begrepen dat dit enkele financiële voordelen heeft?!
Onderdak is er op dit moment voor de kinderen, niet in mijn eigen woonruimte.
heb al verschillende makelaars gebeld en afspraken mee gemaakt voor bezichtigingen, en van daar uit kijk ik verder.
Tijdens het gesprek was haar motief vooral dat zij de meeste energie in de kinderen had gestoken, maar dat is toch logisch, vrouw baart kinderen, gaat minder of niet meer werken, man moet de kost verdienen, soms wel tot 60 uur werken, en dan kan je niet als vrouw meteen met de vinger wijzen van Jij deed nooit iets met de kinderen.
Dat kan toch ook niet als je 30 jaar lang je kapot hebt gewerkt om iedereen het luxe leventje ( wat ze allemaal incl. mezelf wilden hebben ) te laten leiden.
Ze komen bij ons niet uit de lucht vallen, en we hebben ook geen geldboompje staan.
Tafel en bed
Google even op de volgende trefwoorden en je vindt de hits die je de antwoorden geven.
scheiden tafel en bed fiscaal
scheiden tafel en bed kosten
scheiden van tafel en bed hypotheek
scheiden van tafel en bed belasting
scheiden van tafel en bed en aow
scheiden van tafel en bed aanvragen
scheiden van tafel en bed pensioen
scheiden van tafel en bed en uitkering
Ook hier moet er gewoon een convenant komen, ouderschapsplan enz is wat ik zo in de gauwigheid even lees.
Jojo
Dit vind ik iets te simpel: 'Jij nam een beslissing, zij moet daar ook de gevolgen van dragen en dat wil ze helemaal niet, want JIJ ging weg, dus wordt ze dwars, want ze kan niet anders dan meegaan in JOUW beslissing.' Wat ik begreep was, dat er al jarenlang ruzies en lijmpogingen waren. Dan is het geen kwaliteit als iemand dat niet durft te erkennen en dus maar zwijgt. Dat is geen kwaliteit, omdat er andere dingen achter kunnen zitten, bijvoorbeeld de angst om er alleen voor te staan, om inkomen te verliezen en plotseling financieel zelfstandig te moeten zijn. Het kan zijn dat de ander de moed had om het aan te kaarten. soms zitten twee mensen op elkaar te wachten: wie zegt het het eerste, want die krijgt dan de zwarte piet (jij wilde toch scheiden). En daarna kan er op schuldgevoel gewerkt worden, wat omgezet moet worden in harde pecunia.
Tsjor
Iets teveel gejammer
Thuiszitter, je bent niet helemaal realistisch.
'De co-ouderschap waar we het over hadden is totaal van de tafel geveegd en heb nu slechts omgang met de kids eens in de 2 weken'
Reëel: op dit moment heb je geen woongelegenheid waar je de kinderen een deel van de week kunt opvangen. Co-ouderschap nu is niet reëel.Zorgen dat je woonruimte hebt en met de scheiding co-ouderschap vragen is reëler.
'als ze dan zaterdags allen zijn voetballen blijft er slecht 1,5 dag over per 2 weken, en dan moet ik me nog gemotiveerd voelen om in de nabijheid van mijn kinderen te wonen!!??' Nou ja, of om naar het voetbalveld te gaan. Hoe wil je dat je kinderen van het voetbalveld terugkomen? Kun je geen actieve rol bij de voetvalvereniging op je nemen, zodat jullie allemaal druk zijn met voetballen in het weekend. Het gaat er niet om dat je minuten gaat tellen waarop je in elkaars ogen kunt staren. Het gaat om je leven delen.
'Het voelt alsof 20 jaar van mijn leven door de wc is weg gespoeld, heb ik me hiervoor al die tijd voor kapot gewerkt, en is dit mijn dank?' Een scheiding is niet het moment waarop de rekeningen worden verevend. Noch in het kwade (jij hebt me zoveel aangedaan dat je nu moet betalen) en zeker niet in dankbaarheid (wat goed dat je altijd voor ons gezorgd hebt. Jij ziet nu haar bijdrage aan jullie gezin niet (de zorg voor de kinderen) en zij jouw bijdrage (het geld) niet. Maar jullie zullen allebei een andere rol krijgen: jij meer zorg voor de kinderen en zij zal meer moeite moeten doen voor het geld.
'voor mijn part trekken ze de stekker eruit' Lig je aan een stekker dan?
Die stekker gaat eruit, dat is wel duidelijk. Ondertussen is ook duidelijk dat het huis verkocht wordt, daar kun je actie op ondernemen. Wees daarin niet te afwachtend, want de tijd dat je een makelaar een prijs kon laten noemen en vervolgens rustig af kon wachten tot de koper zich meldde is echt voorbij. Er zijn actievere vormen om je huis te verkopen. Je gaat al kijken naar woonruimte. En verder zijn het allemaal gewoon onderhandelingen, waarbij je niet weet hoe dingen kunnen uitpakken, omdat je kinderen al wat groter zijn. Stel: jij hebt woonruimte, je maakt het gezellig, bent actief in de voelbalclub en begint weer wat tot rust te komen. Terwijl je vrouw thuis alleen maar loopt te jammeren. Misschien zijn je kinderen dan wel vaker bij jou. Ik zou zeggen: maak minimale afspraken, maar zorg dat je ook ruimte houdt voor de kinderen om dingen zelf te bepalen, ze zijn te oud om gedwongen met vader of moeder op de bank te zitten. 'Co-ouderschap' is een term waaronder veel verschillende regelingen vallen. Je vrouw is echt niet de enige die meer tijd met de kinderen doorgebracht heeft, zonder dat het haar bij een scheiding enig 'recht' op de kinderen opleverde. Die tijd zijn we al lang voorbij. In elk geval zijn de rechters die tijd al lang voorbij. Dus blijf daar rustig onder en herhaal: wat vinden wij belangrijk voor de kinderen. Daar zou het gesprek over moeten gaan, en daarna pas over de minuutjesverdeling.
Tsjor
Tsjor offtopic
Wat ik bedoel is dit. Mijn ex zei letterlijk tegen mij dat hij nog wel jaren zo door had kunnen gaan en niet per se nodig vond om (op dat moment) te scheiden. Ik heb dat doorgezet.
Als ik vanuit de vrouw van Thuiszitter zou denken, dan heeft hij de boel in gang gezet. Een hoop mensen reageren dan door hun vechtmentaliteit aan te spreken. Dat is eigenlijk enkel wat ik "uitleg". Dat hij van haar waarschijnlijk niet zoveel hoeft te verwachten aan medewerking, zelfs al was het huwelijk niet goed.
Een stapje verder
Jojo, jouw situatie kan waar zijn voor thuiszitter, evenals de situatie, waarbij de een de mond houdt om het de ander op te laten knappen. In het begin schreef thuiszitter over ruzies, jarenlang, mediators etc. als pogingen om het te lijmen (dan is er bij beiden inzicht dat er iets niet goed gaat).
Maar mensen kunnen ook een stap verder zetten: je kunt niet een relatie onderhouden met iemand die dat niet wil. Daar kun je verdrietig over zijn of boos of wat dan ook. Maar uiteindelijk zul je dat toch moeten respecteren en accepteren. Je kunt niet iemand tegen zijn wil in een relatie houden. En dat kan en mag je dus ook niet afdwingen door van alles te gaan eisen. Ik snap dat zoiets neit je eerste emotie is. Tijd nemen om het besef door te latend ringen dat een scheiding onvermijdelijk is is daarom belangrijk.
Maar eerlijk is eerlijk: de vrouw van thuiszitter heeft er in alle opzichten veel meer voordeel van als ze zich kan presenteren als slachtoffer, in de steek gelaten door..., en dus moeten de kinderen bij mij blijven... in het belang van de kinderen doe ik alles.... en dus moet de alimentatie naar mij toe komen. De macht van het 'slachtoffer' is erg groot. Maar ze is een volwassen vrouw, die medeverantwoordelijk is voor de relatie en die ook een normaal ontwikkelde perceptie kan hebben van wat een goede relatie is.
Tsjor