Nu zelf vader
Ik heb geen vraag, zoek ook niet naar een oplossing, wil alleen iets van mij afschrijven.
Toen ik 2 of 3 was gingen mijn ouders in scheiding. Voor mijn oudere broer was dit zwaarder dan voor mij. Ik hielp mijn moeder met het opmaken van het bed en vroeg haar of de andere helft voor de nieuwe papa was.
Naar de buitenwereld, zoals de kerk, rechtbank, vrienden en familie, wilde mijn vader altijd een omgangsregeling. Maar uiteindelijk kwam dit neer op zondag van 13.00 tot 16.00.
De eerste keer naar de treintjes in het zuiderpark, de tweede keer werden bij zijn ouders gedropt en daarna kwam hij niet meer. Na drie keer voor niets te hebben gewacht, heeft mijn moeder tegen de uitspraak van de rechter de omvangsregeling stopgezet.
Dat was toen ook het laatste wat we van hem hebben vernomen, behalve als hij wilde hertrouwen, dan kwam er ineens een brief.
Op mijn 12de wilde ik er op ingaan, nieuwsgierig naar wie mijn vader zou zijn denk ik.
Mij leek een etentje het meest veilig. Maar dat vond hij te duur, dus werd het een pannekoekenrestaurant (toen nog zonder n), maar dan moest mijn moeder beloven dat ik daarna om de week op zondag bij hem zou langskomen. Uiteraard kon mijn moeder dat niet beloven, dus werd het etentje door hem afgeblazen.
Toen ik 16 werd en ik mijn vervolgopleiding wilde gaan volgen.
Je kon toen als je ouder een uitkering had, naast je studiefinanciering een toeslag krijgen, daarvoor moest de andere ouder aangeven dat hij/zij niet kon/wilde betalen.
Na verschillende pogingen heb ik het opgegeven om hem het formulier te laten tekenen. Een rechtzaak zou de enige oplossing zijn. Maar daar had ik weinig zin in. Dit kon lang duren en zou veel geld kosten. Ik heb toen de weg van de minste weerstand gekozen en ben in de ochtend uren gaan werken bij de Konmar, in overleg met mijn school mocht ik dan 10 minuten laten beginnen.
De grootste klap kwam toen ik mijn vervolgopleiding wilde gaan volgen, ik moest toen schoolgeld van 1900 gulden betalen. Dat moest je voor aanvang van de opleiding betalen. Maar ik kreeg het niet op tijd voor elkaar om dit bij elkaar te krijgen. Dus heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb ik hem gebeld.
En ik heb in mijn leven best wel een hoop teleurstellingen moeten verwerken, maar hij had slechts 1 antwoord, op mijn vraag of ik het geld 3 maanden kon lenen. "Ik kan mijn geld wel beter besteden dan aan jou." Ik kon hier geen antwoord op geven en heb toen maar opgehangen.
Een oom heeft mij het geld toen geleend, welke ik gewoon netjes heb kunnen terug betalen.
Dit was eigenlijk de laatste keer dat ik hem gesproken of gezien heb. Mijn half zusje heeft wel geprobeerd een band met mij te krijgen, maar zij kent hem op een andere manier dan ik. Wat uiteindelijk voor te veel wrijving zorgde. Nu laten we af en toe een berichtje achter op elkaars Facebook berichten.
Verdere familie heb ik nooit echt gehad, zij vonden altijd dat mijn moeder het verkeerd had aangepakt en dat uiten ze door geen contact te hebben met ons.
Fast forward naar de huidige tijd. Ik ben nu de eigenaar van een goedlopend bedrijf, ben getrouwd en ben sinds 3 jaar vader.
Nu pas kom ik er achter dat ik eigenlijk niet weet wat een vader doet, ik ben er inmiddels wel achter dat mijn moeder met drie kinderen het bijna onmogelijke, mogelijk heeft gemaakt.
Nu slaat regelmatig de twijfel bij mij toe. Doe ik het wel goed, wat is je rol als vader, wat kan wel en wat kan niet.
Ik heb geen vaders waar ik kan afkijken of waar ik mee kan optrekken.Ik heb in mijn omgeving wel wat kennissen die vader zijn, maar geen enkel rolmodel, ze geven allemaal maar weinig om hun eigen kinderen als ze hun kinderen al zien.
Het rare is dat ik als scouting leider en vrijwilliger veel gesprekken heb gehad met radeloze ouders. Waarbij ik ze altijd kon vertellen dat er geen perfecte opvoeding, ouders of kinderen bestaan en dat er slechts perfecte bedoelingen en momenten zijn. En dat de sleutel van een goede opvoeding zit in onvoorwaardelijke liefde.
Alleen zorgen deze woorden er bij mij niet voor dat ik me rustiger of zelfverzekerde voel.
Zelfs als mijn vrouw of mijn moeder zegt dat ik het echt goed heel doe, veranderd er niets aan het gevoel.
Ik heb 1 of 2 papadagen per week, waarbij we echt samen zijn. Maar mijn bedrijf zorgt er toch regelmatig voor dat ik nog aan de telefoon zit of dat ik snel een offerte moet maken of mijn medewerkers instrueren, mijn dochtertje vind het niet erg en speelt dan naast me even alleen of kijkt een filmpje.
Alleen blijft het gevoel knagen en ik ben bang dat ik door dit negatieve/ sombere gevoel deze mooie tijden mis.
Ik ben wel eens met de huisarts gaan praten en daarna met 2 verschillende psychologen. Maar de ene gaf aan dat mijn jeugdverhaal hem nogal ongeloofwaardig klonk en dat veel van dit verhaal misschien meer een belevenis was dan dat dit werkelijk gebeurd is. Na 3 gesprekken heb ik het opgegeven. Een ander zij dat ik het gevoel "gewoon" aan de kant moest schuiven en de oplossing wellicht zat in een wekelijkse gespreksgroep, een kleine 80km rijden. Maar ik breng die tijd liever met mijn dochtertje om. Misschien ben ik te eigenwijs voor psychologen, ik had niet het idee dat ze mij konden helpen.
Ik put nu vooral energie uit de momenten dat mijn dochtertje naar mij toe komt en zegt: "Papa, ik hou van jou", ze weet wellicht nog niet wat het precies betekend, maar ze weet wel dat ik het leuk vindt om te horen. Of de momenten als ze met plezier door een speeltuin rent of we samen een hoge toren van blokken of duplo bouwen of als we samen vis gaan kopen en ze van elke vis wil weten hoe hij heet.
Ik hoop dat ik op deze manier haar de vader geef ik, die ik niet heb gehad.
Daarnaast hoop ik dit bericht over een paar jaar opnieuw te lezen en te zien dat ik het toch goed heb gedaan en wellicht ook andere vaders een steuntje in de rug heb kunnen geven.
Wat ben je
Wat ben je ondanks wat je meemaakte en ondanks dat je moeder het zwaar had goed terecht gekomen.
De dingen die je met je dochter doet zijn prima ouder-zaken. Moeders zitten ook niet enkel aan het kroost geplakt.
Je komt er niet, je bent er al. Lekker blijven knuffelen met je dochter!
Je doet het goed
Ik denk dat je het goed doet. Probeer het verleden en je gemis meer los te laten en meer in het heden te leven, meer te vertrouwen op jezelf en meer te genieten. Ik vind het commando "genieten" altijd zo dwingend maar denk echt dat je dat moet doen, je hebt het zo te lezen allemaal goed op orde en bent veel bezig met jullie kindje, ook in gedachten zoals blijkt uit deze post. Veel mensen leven met een gemis, een bepaald probleem of een groot verdriet, de kunst is dan om daarmee toch een goed leven te leiden. Het hoeft allemaal niet perfect. En af en toe werken in nabijheid kind is echt niet erg!
Je raakt me
Omdat mijn zoontje zijn vader heel weinig ziet en ik zie dat hij zo verlangt naar een "echte" vader.
In elk geval
Weet je hoe het niet moet. En weet je ook dat een kind, zelfs na jaren, erg kan verlangen naar een positieve reactie.
Mijn vader overleed heel jong, mijn jongste broer heeft hem nooit gekend. Maar wij hadden een betrokken oom en tante die in het begin vaak bij ons logeerden en meegingen op vakantie. Mijn jongste broer is vader en ik zie aan zijn manier van vader zijn dat mijn oom voor hem als een rolmodel heeft gefunctioneerd. Ik kan me nauwelijks voorstellen, maar je verhaal maakt duidelijk, hoe belangrijk zo'n figuur in je leven is in de zin van 'geef me een tip, laat me een beetje zien van wat het zou kunnen zijn'. Want daarna doe je het natuurlijk op je eigen manier.
Is jouw oom wellicht iemand aan wie je je kunt spiegelen?
Heb jij het nodig om iets van een rolmodel in je leven te hebben? Ik zie wel aan je, dat je de lat voor jezelf heel erg hoog legt. Op een dag dat je met je dochtertje thuis bent vind je het een probleem dat je af en toe moet werken tussendoor. Maar moeders (heel oud beeld) hadden helemaal geen tijd om alleen maar met het kind bezig te zijn: zij deden de was, schilden de aardappelen, haalden de bedden af en gingen krulspelden zetten bij de buurvrouw.
Vaders schoppen hun kinderen de wereld in, las ik ooit ergens. En dat begint dan al met het telefoontje van het werk, waardoor dochter even geen aandacht kan krijgen (wel opletten wat ze op dat moment aan het doen is).
Je bent er. En dat is meer dan je vader kan zeggen.En daarna geldt de wijze les die je ouders hebt voorgehouden bij de scouting. Wees vooral jezelf. en dan is het ook goed om af en toe even aandacht aan je eigen vragen en onzekerheden te besteden.
Misschien is het goed om jezelf eens te trakteren op een dagje Gent: https://www.daddycation.be/agenda. Er zijn blijkbaar meer vaders met dezelfde vragen.
Tsjor
Rolmodel
Allereerst: je klinkt als een hele liefdevolle en betrokken vader, wat fijn voor je dochter.
Verder: je bent ouder, en je hebt het voorbeeld van je moeder, je eigen ouder. Volg dat, volg je hart, volg je liefde voor kind en dan kan je volgens mij niet veel fout doen.
Mijn man en ik gaan allebei anders met onze kinderen om. Maar ik geloof niet dat ik daar m’n moeder kopieer en hij z’n vader. We doen wat we goed vinden, leuk vinden en wat we denken dat de kinderen nodig hebben.
Jasper
Volgens mij ben je goed bezig! Laat je dochter merken dat je van haar houdt. Breng haar naar bed, lees een verhaaltje voor. Eet samen. Speel een spelletje, bouw mee met Lego. Gewone dagelijkse dingen. Dat je soms thuis werkt is toch geen probleem? Dat ze soms even moet wachten toch ook niet?
Je bent er voor haar, dat is belangrijk!
Tijgeroog
Ik weet dat mijn moeder van me houdt. Maar de manier waarop ze dat laat zien is toch echt heel schadelijk geweest voor ons als kinderen. Volg je hart, volg je liefde is in mijn optiek niet (altijd) genoeg. Zelfinzicht, zelfreflectie en zelf willen veranderen horen daar ook bij.
Wat dat betreft maak ik me dus over Jasper totaal geen zorgen. Heel goed dat je ook je omgeving om feedback vraagt. Ik vraag dat nu regelmatig aan mijn kinderen. Maar die zijn 16 en 19, dus dat is wel anders. Levert wel leuke gesprekken op met mooie inzichten. En soms ook pijnlijke.
Jasper,
Ik raak ontroerd van jouw verhaal. Het feit dat je je afvraagt of je het goed doet, zegt alles. Ik denk dat je daardoor een goede vader bent. De vader van mijn man overleed toen mijn man pas 8 was. Hij kan zich nauwelijks vadermomenten herinneren. Desondanks is hij een liefdevolle, sterke vader voor onze kinderen. Als je het hebt over verschillen tussen moeders en vaders, dan denk ik dat vaders hun kinderen niet al teveel pamperen. Maar een beetje stoerder met ze omgaan: stoeien, ze meer uitdagen om dingen te durven, en als ze vallen weer op hun benen zetten.
een goede vader is een goede partner
Een goede vader is een goede partner.
Hij kijkt naar wat er moet gebeuren in het gezin en doet het, zonder dat de andere ouder hoeft te zeuren. Hij doet wat hij doet niet alleen voor de kinderen, maar hij doet het ook voor de andere ouder: hij wil dat de andere ouder net als hijzelf een 'eigen' leven kan hebben, met vrienden, hobby's en (indien gewenst) carriere. Zodat beide ouders een goed voorbeeld kunnen zijn voor de kinderen van hoe een volwassen leven en een volwassen relatie er uit ziet.
Een goede vader is niet alleen zelf een rolmodel, maar geeft ook de andere ouder de ruimte/energie/vrijheid om een rolmodel te zijn.
En een rolmodel van wat dan precies, ach, dat maakt echt niet echt. Kinderen met twee moeders of twee vaders zijn net zo goed af als kinderen met een vader en een moeder.
Wel erg slaafs
'Hij kijkt naar wat er moet gebeuren in het gezin en doet het, zonder dat de andere ouder hoeft te zeuren.' Als de andere ouder vindt dat er iets moet gebeuren kan ze het ook zelf doen in plaats van zeuren.
Tsjor
geen tips wel herkenning
Ik herken erg veel in jouw verhaal qua gevoel. Ik heb weliswaar een andere jeugd gehad ( vroeg bij echte ouders uit huis geplaatste en daarna als puber bij pleegouders weggehaald en daarna is diverse tehuizen gezeten) maar ik herken mij ontzettend in hoe jij je voelt. Ik twijfel altijd over alles of ik het wel goed doe. Niet alleen over het moederschap maar over alles. In theorie weet ik wel hoe dingen werken en hoe je omgaat met anderen maar in de praktijk voel ik mij af en toe alsof ik opgevoed bent door wolven. Ik kan bijvoorbeeld niet goed voor mezelf opkomen, ook als dit terecht is, ik zeg bijna nooit direct wat ik vind en ik voel mij verlamd als mensen dat wel tegen mij doen. Als een situatie geweest is twijfel ik altijd over de reactie van een ander wel oprecht is geweest of dat ze eigenlijk wat anders denken/ vinden/ voelen of bedoelen etc Het is erg vermoeiend, ik heb nu de stap genomen om hier hulp voor te zoeken. Ik neem aan dat dit komt omdat ik geen stabiele thuissituatie heb gekend waarin ik zeker wist dat mensen echt van mij hielden zoals ik was. Dus nu twijfel ik altijd aan alles. Ook voel ik mij schuldig dat ik mij zo voel want ik heb eigenlijk alles om gelukkig te zijn en niks om mij ongelukkig of neerslachtig voor te voelen, en toch voel ik mij vaak alsof ik het leven niet "goed" doe.
ik denk dat dit bij jou ongeveer hetzelfde is. Je hebt geen voorbeeld gehad van het gevoel van een vader en het gevoel wat een vader aan een kind geeft. Dit maakt je onzeker, maar ik denk dat dat echt niet nodig is. Het feit dat je bijvoorbeeld al 1 of 2 papa dagen hebt, is al meer dan menig kind in deze tijd kent. Het feit dat je het goed wil doen zegt ook al heel veel. Ik denk dat een ouder het nooit 100% goed kan doen, ook niet de ouders die wel een "goed" voorbeeld hebben gehad. Zoals je zelf ook goed weet te vertellen is het gevoel van onvoorwaardelijke liefde denk ik het belangrijkst. Maar ik denk dat jij pas het gevoel hebt dat je het goed doet als je dat van je eigen kind zal horen, en als ik het zo leest komt dat echt wel goed. En ik denk dat jouw dochtertje die "ik hou van jou" echt wel meent, want dat is ook wat zij van jou krijgt, liefde, dus die voelt zij en kan zij ook uiten, dat is toch hartstikke mooi.
Ik heb dus geen tips, maar ik wil je wel een hart onder de riem steken en laten weten dat je gevoel ergens vandaan komt en dat het eigenlijk best logisch is dat jij het zo voelt. ik hoop dat je er een weg in vind en dat het ooit helemaal weg zal gaan en dat je het zelfvertrouwen of de bevestiging krijgt die je zoekt.
Bedankt voor jullie reacties, ik heb bewust even gewacht met een reactie.
Ik was niet zozeer op zoek naar tips, maar ze zijn zeker bruikbaar.
Het is fijn om te lezen dat anderen vinden dat ik het toch wel goed doe.