Ouders van jonge kinderen scheiden te snel

Dymo

dat is dan behoorlijk selectief reageren. En dat helpt niet in de discussie vind ik. In de post ervoor gaf ik al aan dat ik persoonlijk ook andere ervaringen heb. En ook al waren mijn opa en oma tot hun dooie dood gek op elkaar, er zijn in die 55 jaar ook diepe dalen geweest. Maar daar zijn ze toch samen weer uit gekomen. Dát is volgens mij waar deze discussie over gaat. Komt dat doordat vroeger scheiden 'not done' was, dat je nog maar weer eens een tandje bijzette? Dat je wat dingen door de vingers zag? Dat je water bij de wijn deed? Zou zomaar kunnen. Dat was dan niet 100% slecht, in mijn optiek. Ja, we leggen de lat nu hoger, voor onszelf, voor onze relatie. En dat is op zich prima. Maar ik hoor net wat te vaak om me heen (eigen observatie van gevallen in mijn omgeving, geen wetmatigheid of bewezen in onderzoek) dat mensen 'nu voor zichzelf kiezen'. Meestal gaat dat ten koste van kinderen en partner.

Wankele basis

Lanza, je schrijft: wij zijn nuchtere types. Dat helpt denk ik enorm! Maar dat kun je niet zomaar worden als je totaal anders bedraad bent. Mentale stabiliteit is, zoals ik eerder al aanstipte, in mijn beleving ook een kwestie van karakter en temperament.

Als je goed kun voelen wat een stabiele basis is, in jezelf, kun je ook goed voelen wanneer de basis van een relatie niet stabiel genoeg is. Als je die nulstand in jezelf niet ervaart, is dat veel moeilijker te beoordelen. Je denkt gewoon dat je nog beter je best moet doen, of dat er iets mist wat nog kan komen, of dat het een kwestie van tijd is, of ... Nou ja, vul maar in. Bij twijfel niet inhalen is niet reëel in het leven: dan blijf je stilstaan en doe en durf je niks en heb je helemaal geen leven. En iedereen wil graag een leuk leven, en voor veel mensen horen daar ook een partner of een gezin bij. Dus op een gegeven moment drijft je levenslust je ertoe de sprong te wagen. En dat gaat dan soms/geregeld ook mis. Ik deel jouw overtuiging dat dit voor kinderen echt geen fijne uitkomst is. Daar zal ik je zeker niet in tegenspreken.

Die stabiele psychologische basis staat volgens mij voor veel mensen onder druk. Ik zie bijvoorbeeld ook het ‘geemmer’ rond identiteit en identiteitspolitiek in dit licht. Je kunt alleen niet zeggen: wij die nog wel goed functioneren vanuit ‘oude’ concepten binnen de ‘nieuwe’ dynamiek hebben gelijk. Het is gewoon een nieuwe wereld. We kunnen niet meer terug als we het belangrijk vinden om ons verbonden te blijven voelen met andere mensen. Daar moet je in deze tijd behoorlijk veel ruimtelijker voor kunnen denken dan pakweg 50 jaar geleden. Toen was nog vrij duidelijk hoe het ‘eigenlijk’ hoort. Nu is dat helemaal niet meer zo duidelijk. (Terwijl wij tegelijkertijd, paradoxaal genoeg, in een vrij strakke maatschappelijke dwangbuis moeten functioneren, maar dat is een geheel ander stokpaardje van mij .

Lanza, prijs je gelukkig dat jij en je partner zoveel innerlijke rust en stevigheid ervaren dat jullie met vertrouwen en volharding in jullie relatie staan. Het lijkt mij heel erg fijn!

Groet,
Jo Hanna

Ja, Ad #19

Als je het zo ziet en daar kan ik inkomen en achteraf ook mijn conclusies uit trekken dan was het inderdaad een foute keuze. Maar toen we een gezin wilden stichtten was ik er van overtuigd dat ik deze man als partner en vader voor onze kinderen wilde en ging er vanuit dat hij er ook zo in stond, wat hij ook deed. Hoe je situatie is, je achtergrond, dat zijn toch behoorlijk interne factoren. Ik zie ook mijn eigen tekortkomingen zeker wel maar als je toch samen een goede basis hebt lijkt mij dat er een kans in zit om het te redden maar goed dan moet je partner dat ook kunnen opbrengen.

Doordrammen

"Erg naïef om te denken dat dit soort dingen alleen de mensen overkomen die uiteindelijk scheiden. De vraag is nu alleen nog; waarom lukt het het ene stel wel om dit soort tegenslagen te overwinnen en er samen uit te komen en het andere stel niet?"

Misschien omdat beide er nog wel aan willen werken?

Lanza, wat denk je van karakter en opvoeding?
Man heeft een totaal verknipte opvoeding gehad, toch was daar vroeger de pats boem chemie.
Heb Ik jaren geleefd als een vrouw die goed ter trouw was. Dat hij steeds uitcheckte merkte ik niet eens. Wat Dacht je van iemand met meerderlijke persoonlijkheden en bordeline. Daar weet vaak de buiten wereld ook niets vanaf en ga je echt niet op het schoolplein bij het koffie kransje vertellen.
Je zult er versteld van staan waar je nog in kunt belanden. Maar goed Ik spreek nu voor mezelf.

Lanza

Echt. En weer doe je het "Dat die nooit eens een kriebel in hun buik krijgen bij die ene leuke vent/ vrouw? Dat die nooit ruzie hebben, of een periode chagrijnig zijn, omdat ze geen nacht doorslapen. Of....of...of...""
Denk je nou werkelijk dat mensen daarom scheiden? Nee dus. Ik lees een openhartig bericht van Jo Hanna waarin ze op mooie wijze beschrijft hoe een relatie kan ontsporen en jij komt weer met die knappe buurman en slecht geslapen aanzetten.
Ik geef toe dat als ik jouw denkwereld had en het onvermogen verhalen van anderen te begrijpen dan zou ik mij ook samen met mijn man hoofdschuddend verbazen over de rest van de wereld

Tout savoir

C'est tout pardonner. Er zijn mensen die vinden dat we het strafrecht daarom maar moeten afschaffen. Maar dat doen we mooi niet. Net zomin als we doen alsof een succes van je relatie maken een kwestie van puur geluk is.

Pennestreek

Het is voor iedereen wel anders hoeveel water je bij de wijn zou willen doen. Als het redden van je huwelijk er toe leidt dat je altijd op je hoede blijft of dat je nooit meer echt zeker voelt of toch op eieren blijft lopen, dan is dat voor de een te doen en voor de ander net een brug te ver. Dat heeft alles met karakter en instelling te maken.
En als je dat als stel niet langer meer vol kan houden, dan zul je wel alle moeite en energie er in moeten stoppen om de scheiding zo soepel mogelijk te laten verlopen, allebei inzien dat de kinderen met beide ouders een goede band moeten kunnen houden, dat je geen ruzie meer zoekt met je ex, dat je je kind niet als bezit opeist etc.

en...

En Pennestreek, bij die huwelijken die vroeger in stand bleven omdat scheiden nou eenmaal niet hoorde, was er vaak één van de twee die meer toegaf dan de ander. Ik vind dat wel kwalijk. Mensen die doodongelukkig hun huwelijk uitzitten omdat de ander precies doet waar hij zin in heeft en dan maar wachten tot hij hopelijk eerder doodgaat dan zij (of andersom, maar meestal was het de financieel afhankelijke vrouw die voortdurend oogjes dichtkneep). Dat vind ik echt heel droevig.
Lanza, jij blijft er maar vanuit gaan dat als iedereen maar redelijk is, alles wel weer goed komt. De grap is dat meestal één van de twee niet meer redelijk is. En dan komt het dus niet meer goed.

Dymo

"de financieel afhankelijke vrouw die voortdurend oogjes dichtkneep"

Framing. Je kunt het ook interpreteren als een vrouw die van het geld van een man geniet terwijl ze hem eigenlijk haat.

Hou er ook rekening mee dat het werk vroeger niet zo makkelijk was als vandaag de dag. Niet de hele dag warm achter de computer, maar lichamelijk zwaar werken in de kou en de regen.

De vrouw als slachtoffer of de vrouw als exploitant. Het is maar hoe je het wilt bekijken.

Oogjes dichtknijpen.

De man evengoed. Alleenstaande mannen met kinderen trouwden vroeger al snel met de huishoudster als de vrouw eerder overleed of wegging. Samenwonen was niet netjes maar als man alleen voor de kinderen zorgen ook geen fijne combi met veel werken. Mannen werkten 6 dagen in de week. Er was altijd nog wel een verstokte vrijgezel in de buurt die de zorg voor de kinderen op zich nam.
Man en vrouw waren meer van elkaar afhankelijk dan nu.

tuurlijk Ad

Mijn opa had een kantoorbaan, hij gaf leiding aan heel veel jonge vrouwen (die nog nooit van #metoo hadden gehoord en die na hun huwelijk ophielden met werken, zodat er weer een frisse lading jonge vrouwen aantrad). Mijn oma deed de was van 8 personen met de hand en sneed dagelijks 3 broden in boterhammen voor haar kroost. Doe mij de baan van opa maar. Oma had het zwaarder.

Dyno

Mijn opa was bezig met wasmachines uitvinden en mijn andere opa werkte bij Organon aan een pil die gezinsplanning mogelijk maakte.

Dymo

Ik heb een ander voorbeeld bij mijn ouders. Er is nu eenmaal niet één malletje dat op alle huwelijken past. Intussen krijg ik het gevoel dat jij dat niet ziet, terwijl je Lanza en mij daarvan beschuldigt.

Pennestreek

Ik geloof niet dat jij een mal gebruikt. Lanza doet dat wel, ondanks de persoonlijke verhalen hier blijft zij gesterkt dat mensen scheiden om niks. Nou ja vooruit niet helemaal niks, de aantrekkelijke buurman of de slapeloze nacht vanwege een huilend kind. Als dat geen algemeenheid van de bovenste plank is dan weet ik het niet meer.

tuurlijk wel

Ik zie dat heus wel. Ik ken mensen genoeg met een goed huwelijk en een liefdevolle relatie. Waar ik niet tegen kan is dat idee dat alles maakbaar is, ook een goede relatie. Uit de posts van Lanza blijkt een soort superioriteitsgevoel waarvan ik wild om me heen ga slaan. Als je maar goed genoeg je best doet (zoals Lanza), dan is een scheiding te vermijden en als je toch gaat scheiden heb je simpelweg niet genoeg je best gedaan. Of je had gewoon niet met die vent/vrouw een kind moeten krijgen. Hoe dan ook, eigen schuld.
Ik woon in een gemeente waar het gezin nog steeds de hoeksteen van de samenleving is en de kerk nog veel te vertellen heeft. Ik heb zoveel van die Lanza-achtige vooroordelen over me heen gekregen, dat ik er echt allergisch voor ben geworden. En de nieuwsgierigheid over het hoe en waarom van mijn scheiding, de verontwaardiging als ik niet alle intieme details wilde delen ("nou, dan moet je het zelf maar weten"), de keren dat mijn dochter ergens niet welkom was omdat ik als gescheiden vrouw het vast op de papa van het vriendinnetje zou hebben gemunt...
En ik intussen fulltime werken (foei, slecht voor je kind) omdat ex alweer een volgend huwelijk had en het verdomde voor zijn 'mislukte' (want met een handicapje) kind te betalen.
In plaats van je te verbazen over 'al die mensen die maar gaan scheiden' en je op de borst kloppen dat je zelf gelukkig niet bij 'dat soort mensen' hoort, kun je (je is in dit geval men, niet Pennestreek of Lanza) beter iets goeds doen in de wereld.

die vrouwen hadden veelal niets te kiezen, ze werden bij het huwelijk gewoon ontslagen, als ambtenaar zelfs wettelijk geregeld.

overigens

Overigens is dat handicapje door een goede (wel erg langdurige) behandeling en een levensgroot doorzettingsvermogen van dochter voor 99% overwonnen. Dochter studeert inmiddels aan de universiteit en heeft een gezonde, liefdevolle relatie. Wil ik er toch even bij gezegd hebben. Want met kinderen van gescheiden ouders loopt het vaak heel slecht af: afgebroken opleidingen, tienerzwangerschappen, foute vrienden... je zou je kind om minder verbieden om met zo'n kind uit een gebroken gezin te spelen.

En mijn andere opa heeft de broodsnijmachine uitgevonden

Flavia

Denk je dat de gemiddelde man zoveel te kiezen had in die tijd? Die moesten zich de pokken werken om hun gezin te voeden. (sommigen nog steeds)

Dymo

Zie, we hebben heel wat te danken aan onze opa's en oma's.

(Ik was toen ik klein was te dom om te begrijpen dat mijn opa de hele dag mijn oma aan het onderdrukken was. Gelukkig weet ik nu beter!)

Referentiekader

Ik ken niemand die “om kriebeltjes voor de buurman” gescheiden is. Die kriebeltjes zijn hoogstens een symptoom. Wat ik heb gezien, bij alle partijen wel te verstaan (dus ook bij de partij die besluit uit te checken) is pijn. Pijn omdat het leven niet zo gelopen is als de verwachting was. Pijn omdat het verlies van een kind een stel uit elkaar dreef in plaats van dat de ouders elkaar konden vinden in hun verdriet. Pijn bij mensen die in de loop van hun leven, ondanks liefde en inspanning, toch niet meer goed bij elkaar bleken te passen. Pijn omdat mensen de immense zorgen over een ziek/gehandicapt kind niet goed met elkaar konden delen. Pijn de kinderen deels te moeten missen. Pijn omdat de kinderen moeten opgroeien in een gebroken gezin. Nou ja, hopen pijn dus. En onzekerheid. Onzekerheid bijvoorbeeld over de kinderen, of ze het nog wel fijn vinden bij je. Onzekerheid of de keuze wel goed was. En dan heb je de omgeving nog: het verlies van familie en vrienden. Omstanders die vooral willen oordelen en jouw situatie nodig hebben voor het opblazen van hun eigen ego. Echt een feestje dat scheiden!

Zelf ben ik al meer dan de helft van mijn leven getrouwd met de man waar ik al sinds mijn 21ste mee samen ben. Ik heb geluk gehad: verlies en ellende waren samen te dragen, de belastbaarheid was (wat een geluk!) telkens tenminste bij een van ons groot genoeg. We hebben allebei ouders die ons goed genoeg hebben voorgeleefd. We hebben (even afkloppen) nooit met werkloosheid te maken gehad. We zijn allebei zekerheidszoekers, enz., enz. Samenvattend, een hoop om dankbaar voor te zijn. Maar zelfgenoegzaamheid vind ik volkomen misplaatst en eerlijk gezegd verschrikkelijk verwend overkomen. En als je werkelijk alleen maar egoïstische mensen om je heen verzameld hebt die bij het eerste beetje tegenslag de handdoek in de ring gooien, is dat een gevolg van de keuze voor dit soort vrienden. Kortom, als de mensen die hun kinderen zomaar een scheiding voor de leuk aan is je referentiekader vormen, zegt dat vooral heel veel over jezelf. Normaal en representatief is het in ieder geval niet.

Natuurlijk moet je het strafrecht niet afschaffen

Het is onderdeel van het systeem waardoor we begrijpen hoe het maatschappelijk leven werkt en wat er van ons verwacht wordt. Maar ik ziet het wel als functioneel, niet als dogmatisch. Het beweegt dus met de maatschappelijke dynamiek mee. Homoseksualiteit is bijvoorbeeld niet meer strafbaar en seksueel misbruik door gezagsdragers wordt juist niet meer door de vingers gezien.

Begrenzen is natuurlijk belangrijk. Duidelijk ‘nee’ of ‘stop’ zeggen tegen ongewenst gedrag. En daar consequenties aan verbinden. Maar als je dat doet zonder inzicht en ingrijpen in de onderliggende dynamiek (pedoseksuelen kunnen geen therapeut vinden die ze wil/kan/durft te behandelen) dan is het effect beperkt en/of paradoxaal.

Groet,
Jo Hanna

Correctie

Kortom, als de mensen die hun kinderen zomaar een scheiding voor de leuk aandoen je referentiekader vormen, zegt dat vooral heel veel over jezelf. Normaal en representatief is het in ieder geval niet.

Een kriebeltje

Een vriendin van mij is gescheiden omdat ze niets meer voor haar man voelde. Als je hen zou kennen zou je dat ook wel begrijpen. Hij is een aardige zorgzame man, maar doodsaai en er zit weinig bij. Toen zij een relatie kregen had zij behoefte aan een rustige betrouwbare man, dus toen paste het wel. Voorafgaand aan de scheiding hebben ze echt alles uit de kast getrokken om het weer op de rit te krijgen, maar bij hem ging wringen dat hij geen vrouw meer had voor alle aspecten van de relatie, waar zij totaal geen fysieke aantrekkingskracht meer voelde. Om het dan uit te zitten tot de kinderen (jonge tieners) het huis uit zijn is wel een heel lange tijd.
Ze is tegen enorm veel onbegrip aangelopen. Gelukkig ook wel wat mensen die begrijpen dat je zo’n beslissing niet licht neemt, en een 40-jarig huwelijk niet per se als ideaal zien.

Het gaat niet vanzelf

Natuurlijk gaat het nooit vanzelf. Maar als je een goed werkend kompas hebt en weet waar je op koerst, geeft dat veel duidelijkheid. Desoriëntatie kost bakken met energie.

Ik denk dat je toch eens het denkexperiment zou moeten aangaan dat de mensen die uit elkaar gaan wel degelijk hun best hebben gedaan maar dat ze, voor jou onzichtbaar, misschien hun energie niet (gezamenlijk) hebben kunnen kanaliseren naar het ook door hen gewenste resultaat, namelijk hun kinderen een fijn gezin bieden. Onderschat niet het verdriet dat mensen hebben over een scheiding. Tegelijkertijd moet je je als gescheiden ouder ook richten het positieve in het leven. Je kunt niet blijven jeremiëren dat het zo afschuwelijk is voor je kinderen. Je maakt er natuurlijk gewoon het beste van en dat is heel goed mogelijk. Het is niet zo opbouwend en inspirerend om jezelf het etiket op te (laten) plakken dat je onverantwoordelijk bent geweest en det je het totaal verkloot hebt voor je kinderen. Je incasseert en gaat oplossingsgericht door met je leven. Dat is gezonder, ook voor de kinderen, dan in het vermeende falen te blijven hangen. Jij kan wel iets vinden maar het is voor degenen die er doorheen gaan geen helpende gedachte. En dus zeggen we dingen tegen je die jou sterken in de overtuiging dat we er niet goed genoeg over hebben nagedacht of niet hard genoeg aan gewerkt hen.

En natuurlijk zijn er ook ras-egoïsten (m/v) die gewoon alleen maar bezig zijn met hun eigen plezier. Maar ik zie deze mensen toch niet als de maat der dingen, eerder als uitzonderingen. De rest van ons zijn gewoon goedbedoelende stumpers in meer of mindere mate. Misschien zit jij aan de andere kant van het spectrum, ben jij degene die het volgens het boekje doet? Dat is fijn voor jou, dat dat lukt!

Groet,
Jo Hanna

Jo Hanna

Amen

Phryne

Natuurlijk is een 40 jaar huwelijk ideaal, maar het kan helaas ook een hel zijn. Dat je jezelf in zo'n situatie hebt gebracht wil niet zeggen dat je er niet uit moet/mag stappen.

Maar een nederlaag blijft het. Iemand zou het inzicht moeten hebben dat hij/zij het op langere termijn niet met die saaie man uit kan houden. Je doet je kinderen wel een scheiding aan.

Ja, dat zou misschien moeten. Ik had ook moeten bedenken dat ik met mijn licht ontvlambare ex de boel niet in het gareel kon houden als hij door ‘het leven’ uit balans en overprikkeld zou raken. Dat zijn dan nog mannen die zich niet anders hebben voorgedaan dan ze daadwerkelijk waren, of de eerste indicaties waren althans aanwezig.
Sommige mensen nemen echter wel eens beslissingen waarbij ze een knagend stemmetje hebben, een vaag onderbuikgevoel of de hoop dat hun partner verandert als hij ouder wordt. En dan heb je nog de mensen die zich echt anders hebben voorgedaan.
Met mijn huidige partner zou ik het wel 40 jaar volhouden, zoals ik het nu bezie. Daar moet je wel wat voor doen, want er komen natuurlijk wel eens leuke buurmannen voorbij, en de prille tijd van een relatie (al lang geleden inmiddels), is wel een bijzondere en leuke tijd. Die dus nooit meer terugkomt.

Pennenstreek

Uiteindelijk zijn de kinderen voor mij geen reden om samen te blijven. Dat klinkt hard en het is egoïstisch maar als ik de balans op zou maken en tot de conclusie zou komen dat dit de enige reden is om samen te blijven dan zou ik niet blijven. Ik denk niet dat ik mezelf zo op zou kunnen offeren. Natuurlijk zou ik niet bij de 1e tegenslag weglopen maar als ik de liefde niet meer zou hebben dan zou ik niet blijven hoe egoïstisch dat ook is.