Over mijn grens
Allereerst alvast excuus voor de spelfouten maar ik hoop dat jullie hier doorheen lezen.
Ik heb echt een super lieve partner maar ik weet niet meer hoe verder.
We zijn allebei gescheiden, hij 7 jaar, ik 3 jaar.
Hij heeft 2 zoons van 15 en 13 en ik een zoon van 8. Samen hebben we een dochter van een halfjaar.
Tussen mijn stiefzoons en mij gaat het niet, de jongens (echte pubers) proberen hun vader uit. Logisch, alléén geeft vader geen grenzen aan en zo spelen de jongens ons tegen elkaar uit. Zo worden er beledigende en kwetsende uitspraken gedaan richting mij en de kinderen. Voor mij was de maat vol mijn kinderen wonen fulltime bij ons en de oudste en ik voelde zich niet meer thuis in eigen.
huis. Daarom heb ik voorgesteld dat ik een eigenhuis koop en we onze relatie op een lat manier voortzetten, we elkaar zien als het ons allebei uitkomt en ik met mijn kinderen een veilige eigen plek en leven heb. Hierover viel niet te praten en we bleven samen wonen kosten wat het kost.
Dat betekend voor mij dat zijn kinderen niet meer bij ons komen op vaste basis en alleen op bezoek komen als het voor iedereen goed voelt.
Hij is het hier mee eens en zo gaat het nu.
Alleen levert dit van de andere kant (ex en kinderen)op een hoop weerstand. ( niet onbegrijpelijk)
Binnen " ons" gezin gaat het na een heftige periode door baan verlies van vriend en mijn depressie eigenlijk heel goed als het niet over zijn kinderen of ex-vrouw(hangt gemiddeld 2 x p/w schreeuwend aan de telefoon) gaat.
Ik worstel hier ontzettend mee. Ik gun die jongens hun vader maar ik kan persoonlijk niet de situatie met hun meer aan. ( geld voor uitjes tussen vader en zoons) is er op het moment niet.
Moet/kan de omgangs regeling zo blijven?
Moet ik bij mijn vriend weg voor eigen rust?
In therapie kom ik er niet uit.
moet vader leren om de grenzen aan te geven; dan wel dat jij dat gaat doen (ook al is dit geen wenselijke situatie). Iemand moet de volwassene zijn.
Tsjor
Helaas
Dank Tsjor,
Helaas, zit het er niet in dat vader grenzen aan geeft bij de kinderen, hij laat zich lijden door schuldgevoelens.
De kinderen luisteren niet naar mij omdat ik door beide ouders niet wordt gesteund.
LAT of niks
Dit deed ik dus echt niet. Dit is voor alle partijen slecht, en nog het meest voor zijn zoons, die nu van de gratie van de nieuwe partner van hun vader afhankelijk zijn om hun vader te kunnen zien. Dat kan echt niet! Ik snap jou ook heel goed dat jij jezelf en je kinderen niet meer zo wil laten behandelen.
De enige die hier iets aan kan doen is je partner, en die doet dat niet maar beslist wel dat jullie “koste wat kost” samen moeten blijven wonen.
Was de situatie ook al zo voor jullie samen een kindje kregen? Of reageren zijn zoons daar zo sterk op? Dat kindje van jullie samen maakt het moeilijk om gewoon te vertrekken en aan hem over te laten of hij door wil LAT-ten of het helemaal af wil breken. Maar als je partner geen grenzen stelt aan het gedrag van zijn zoons bij jullie thuis denk ik dat je op een breuk afstevent eerlijk gezegd. De bal ligt bij hem - zeg hem dat er iets moet veranderen.
Waarom?
Hierover viel niet te praten en we bleven samen wonen kosten wat het kost.
Het klinkt alsof de beslissing om te blijven samenwonen genomen is door je vriend op straffe van het verbreken van de relatie. Maar wat wil jij? Niet deze situatie blijkbaar anders schreef je hier niet.
Misschien moet je loslaten wat je vriend wil of wat goed is voor zijn kinderen en alleen eens kijken naar wat JIJ wil. Wat is goed voor jou en daarmee voor jouw kinderen? Daar ligt namelijk jouw verantwoordelijkheid. Bij jezelf en bij jouw kinderen.
Jouw vriend wil blijven samenwonen maar neemt niet zijn verantwoordelijkheid om dat op een goede manier te regelen. Hij laat jou bungelen tussen zijn kinderen, ex en hem, hij is er niet voor zijn kinderen in de zin van op een goede manier opvoeden en hij zorgt niet voor veiligheid en rust voor jouw kinderen.
Je vriend wil vanalles maar doet niets er voor. Jij mag de kar trekken en blijkbaar ben je dat zat. Dan zul jij toch degene moeten zijn die haar grenzen stelt en dan moet je je vriend duidelijk maken dat dit niet werkt en ook niet gaat werken als hij niets gaat ondernemen.
je zegt het zelf al:
Hij gaat over je grens. En jij neemt dat. Ik zou toch (zeker als je dat financieel trekt) op eigen houtje een eigen plek zoeken en hem achterlaten in het huis. Neem het heft in eigen hand en geef je kinderen een plek waar iedereen zichzelf mag zijn, maar waar wordt opgevoed en waar iedereen elkaar met respect behandelt.
Wat er dan later nog van jullie relatie komt is dan toch echt plan 2. Je kinderen moeten voorgaan. Zeker als dit lang duurt kunnen kinderen hier lang last van hebben en trauma's oplopen.
Grotere jongens met dit soort problemen kunnen nare geintjes uithalen met kleine kinderen als ze de kans krijgen.
Haar kinderen
Hier wordt vind ik wel een beetje makkelijk gestapt over het feit dat een van TO’s kinderen ook van hem is en bij een breuk dus ook bij vader komt, maar dan zonder moeder. Ik vind ook dat ze beter op zichzelf kan gaan wonen maar dan ben je er dus nog niet!
Kiskis, in therapie kom je er niet uit zeg je. Is die therapie van jou alleen of is dat voor jullie samen? Want als de therapie voor jou alleen is lijkt de eerstvolgende logische stap relatietherapie.
Begin
'Helaas, zit het er niet in dat vader grenzen aan geeft bij de kinderen, hij laat zich lijden door schuldgevoelens.'
Ik denk dat je daar dan een begin hebt om met vader over in gesprek te gaan. Dus over zijn schuldgevoel. k heb dat een keer ook volledig uit de hand zien gaan: vader voelt zich schuldig, kind voelt dat feilloos aan en krijgt daarmee een macht over de situatie die absoluut niet gezond is voor het kind en de rest van het gezin.
Het uitgangspunt kan zijn: jij zit met je schuldgevoel, maar wij moeten wel de opvoeders zijn als de kinderen hier zijn.
Ik ben geen voorstander van vermijdingsgedrag, noch van de kinderen weghouden, noch van gaan latten. Dit is een moeilijke situatie, maar moeilijke situaties moet je niet uit de weg gaan.
Beledigende en kwetsbare uitdrukkingen kunnen gewoon niet, dus dat moet je echt aanpakken. Ook voor je andere kinderen. En dan is weglopen niet de beste aanpak. Dat je daarmee in de verhalen van kinderen en ex een bitch wordt, dat kun je vooraf al voorspellen. Prima. Daarmee kun je leven, want er zijn belangrijkere dingen aan de orde. Als je door iedereen lief gevonden wil worden en wil hebben dat iedereen zich zodanig gedraagt dat jij alleen maar lief hoeft te zijn, dan heb je een onmogelijke wens. Dat gaat niet. Laat je partner weten hoe jij het in de toekomst gaat aanpakken (inclusief de gevolgen als het gaat om jouw 'goede' naam), zorg dat de kinderen weer gewoon kunnen komen en praat met je partner over zijn schuldgevoelens in relatie tot zijn verantwoordelijkheid als ouder.
Als vader in het verleden fouten heeft gemaakt (weggegaan bij de moeder van de kinderen, bijvoorbeeld), dan is dat een gegeven war de kinderen mee te maken hebben. Dat is dan hun vader en zij zijn niet degenen die hem daarop hoeven af te rekenen.
Tsjor
Uitjes
Ten eerste ben ik het eens met de vorige schrijvers.
Maar ik wil nog wel even ingaan over het geen geld hebben voor uitjes. Dat klinkt een beetje alsof hij de liefde moet kopen van zijn kinderen. Vader zijn is toch meer zijn dan dat?
Hij kan toch ook met ze meegaan naar sport/muziekles of wat ze ook maar aan vrijetijdsbesteding hebben? Dat is gratis. Het gaat er toch om dat hij tijd met ze doorbrengt? En dat maakt toch niet uit waar dat is? Dat is heel belangrijk, vooral in deze leeftijd.