Papa of ‘mijn vader’

Wat ergert je dan?

Het klinkt alsof je dochter gebruik maakt van een intimiteit vanuit het niet meer bestaande gezin dat voor haar vertrouwd voelt, ook tegenover jou, zo was het en dat blijft voor haar zo.
Jij wil liever dat ze, in het contact met jou, de huidige realiteit erkent. Jij en je exman hebben 'niets' meer met elkaar te maken.
Als ze 'mijn vader' zou zeggen zou je meer afstand ervaren.
Nu wordt jij herinnerd aan een tijd en vertrouwelijkheid die er niet meer is.

Ik zou het mijn dochter gunnen. Dit klinkt naar oud zeer bij jou.

Het gebruiken van de term papa of mama

is toch niet afhankelijk van of ouders met elkaar getrouwd zijn, zou ik denken.

Zo praat je dochter blijkbaar al haar hele leven over jullie en tegen jullie. Ik zou het persoonlijk erg raar vinden als je van haar zou vragen om dat anders te gaan doen omdat jullie (of 1 van jullie) de keuze heb(ben) gemaakt om niet meer bij elkaar te zijn en jij het blijkbaar moeilijk vindt om iets van de gezinsintimiteit van weleer terug te zien. Maar dat moet je in mijn ogen niet haar probleem maken.

Ik snap wel dat ze als volwassene met wat meer afstand over jullie praat met vriendinnen. Maar ze moet bij ieder van jullie toch op die voor haar vertrouwde manier over de andere ouder kunnen spreken als zij dat prettig vindt.

Maar

Maar pappa zegt niets over de relatie tussen jou en ex. Mijn kinderen zeggen ook pappa en mamma. Mijn vader zegt je meer tegen buitenstaanders.
En alhoewel je hem niet meer ziet, toch blijven jullie de enige echte pappa en mamma.

Maar dat je je aan zoiets al ergert zegt wel iets over hoe jij er instaat. Hij heeft je blijkbaar heel wat pijn bezorgd. Maar uitwissen gaat m niet worden, dus je moet er wel wat mee. Jij..niet je dochter.

Ohh

Mijn ouders scheiden toen ik16 was Mijn vader ging het toen hebben over 'jouw moeder' in plaats van 'mama'.

Ik vond dat heel erg. Het was het altijd 'mijn mama' gwesst en nu werd het, veel afstandelijker, een moeder..... dat ze zijn ex-vrouw werd, oke
Maar het bleef wel mijn mama!

Raar om nu 'de andere' kant' en de uitleg van AnneJ te lezen. Mogelijk heeft AnneJ gelijk met haar uitleg. En juist dat gedwongen afstand nemen door mijn vader naar mijn moeder toe vond ik heel erg. De scheiding niet zo, maar mij op deze manier 'mijn mama' afnemen wel.

Hier ook pappa

Mijn dochter zegt ook pap of pappa als ze het tegen mij over hem heeft. En wij zijn al meer dan 10 jaar gescheiden.

En wat jij wilt

gaat nóg verder!

Ik zou had als kind gewenst dat jij óók gewoon 'papa' was blijven zeggen.

40 jaar later raakt het me nog steeds.

Ben ik nog een keer

Het is denk ik de afwijzing van mijn moeder die mij pijn deed: zo van;:hou haar maar, jóuw moeder, ik hoef haar niet meer!

En zo kon hij wat mij betreft wél over mijn moeder denken als ex-echtgenote, maar niet als ex-mama-van-mij. Of zoiets. Nu hou ik er over op

jij wel, maar zij niet

jij bent wel gescheiden van haar vader, maar zij niet. Het blijft haar papa en jij blijft haar mama. Voor je dochter zijn de onderlinge relaties gelijk gebleven na de scheiding.

Net als al mijn voorgangers vind ik dat je niet van haar mag vragen om haar vader anders te noemen in jullie gesprekken. Ik heb het een tijd geprobeerd bij mijn moeder, net zo als jij nu van je dochter vraagt, het is niet te doen en ik weiger het nu.

ook papa

Hier 10 jaar gescheiden en kinderen hebben het over papa en ik noem hem naar hen ook zo als ik het over hem heb met de kinderen.
Om dezelfde redenen al genoemd zijn. Het is namelijk nog steeds hun papa of wij nu gescheiden zijn of niet.

Ik vind dat vervelend, we waren mama en papa toen we getrouwd waren (tot een jaar of drie geleden), maar dat zijn we niet meer.

Papa en mama blijven jullie immer van jullie kind(eren). Ik zou me hier niet zo aan kunnen storen. Hij is daarvoor nimmer een vreemde van je geweest, dus zou raar zijn wanneer je dochter nu het in ene over haar vader zou moeten hebben naar je. Ze is niet anders gewend naar jou toe om zo over haar vader te praten. Je staat dicht bij haar en benoemt het daarom zo.

Ik vraag ook aan mijn kinderen of ze een gezellige tijd bij papa hebben gehad. Ik weet niet, het klinkt in ene zo afstandelijk voor de kinderen, lijkt me.

Probeer je er niet aan te storen... dat zit er nu eenmaal ingebakken.

In de ideale wereld..

..Zou mijn verleden met mijn ex uitgevlakt zijn en zouden mijn kinderen 'papa' zeggen tegen mijn huidige man. Dus ik snap je. Maar het verleden kun je niet uitwissen en hoewel mijn huidige man meer de vaderrol heeft dan ex voor mijn -inmiddels volwassen- kinderen, is hij niet hun vader. Ze zeggen 'papa' tegen mijn ex, wat logisch is. We hebben het hen immers zo aangeleerd vanaf hun geboorte.

Ik zie mijn ex ook nooit meer. Maar refereer wel naar hem als 'papa' wanneer ik het met de kinderen over hem heb. Mijn oude pijn is niet de hunne.

Mijn jongste, die het langst met mijn huidige man heeft gewoond, vergist zich wel eens of zegt tegen mijn man 'he pap', als grapje. Moet zeggen dat mijn hart daar stiekem wel een beetje van opspringt. Al mag ik dat nooit laten merken, ik ben ook maar een mens..

Afstand

Je wil afstand tot hem maar je schept (ook) afstand tot haar als je hier een punt van maakt. Papa is een intiem woord. Je zegt impliciet zoiets als: ik wil niet weten dat jij zo dichtbij hem staat. Daarmee duw je in mijn beleving niet alleen je ex maar ook je kind van je af. Ik zou focussen op wat ik voor haar wil betekenen en welke ruimte ik voor haar wil maken en van daaruit ruimte maken voor haar papa, niet voor mijn ex-man.

Groet,
Jo Hanna

Irritatie

Ik weet niet hoe het bij anderen is, maar bij mij persoonlijk zit er vaak wat irritatie achter als ik ‘je vader’ gebruik. Dat was al zo toen mijn ex en ik nog samen waren en alles koek en ei was. Als een van de kinderen bijvoorbeeld een keer bleef drammen, dat ik iets zei als ‘zoek dat maar uit met je vader’. Normaal gesproken zei ik altijd papa, maar als ik er even een beetje klaar mee was, werd het opeens je vader.

Als ik dan opeens nadat hij bij mij weg was gegaan mijn ex ‘je vader’ zou gaan noemen, zou dat voor de kinderen nog kunnen voelen als irritatie. Soms is die irritatie er, maar dat is iets waar ik mijn kinderen zo min mogelijk mee op wil zadelen. Voor mijn kinderen blijft het dus gewoon papa. Uit mijn mond en zeker uit die van hen. Zij hoeven die irritatie niet te hebben.

Eens met Jo Hanna

Ik ben ook al lang gescheiden, maar ik blijf mijn ex tegenover mijn (grote) kinderen "papa" noemen (dat moet je met papa overleggen, wat vindt papa daarvan?). Dat zegt iets over hun relatie met hem, niets over mijn relatie met hem.

Als je je dochter vraagt dat woord niet meer te gebruiken in jouw bijzijn, denk ik dat je je dochter haar eigen gevoelens misgunt. zijn heeft geen mislukt huwelijk met haar vader. Mijn advies: wees volwassen, begrijp dat hij altijd haar papa zal zijn, stap over je eigen gevoelens heen en laat het gaan. Als je het moeilijk hebt met je scheiding en je ex, zoek dat een therapeut of een coach om het te verwerken, maar laat je dochter er niet de dupe van worden.

Vanuit geen enkele scheidingservaring

was mijn directe reactie er een van ongeloof. Dit kun je niet maken.

Sorry voor al de typfouten

Ik typte op mijn telefoon, getrut op een veel te klein toetsenbord.

En dan ben ik er toch nog een keer:

Maggiemag, de reacties zijn unaniem:
- laat je dochter vooral 'papa' zeggen,
en nog veel beter
- benoem hem zelf ook als 'papa' en niet als 'je vader'.

Precies om de redenen iedereen hier boven aangeeft. Doe het voor je dochter, en voor jouw relatie met je dochter.

eens

Ik heb nooit bedacht dat de papa van mijn kind iets anders zou zijn dan haar papa, ook na onze scheiding. Hoe laat ga je naar papa? Je trui ligt nog bij papa, neem je die mee terug? Zeg even tegen papa dat je diploma-uitreiking om drie uur begint, want volgens mij heeft hij geen brief gehad.
Ik zou denk ik 'je vader' raar vinden om te zeggen in die voorbeelden. Nou kunnen haar papa en ik inmiddels ook samen lompe grappen maken over onze scheiding, tot vermaak van dochter. Misschien scheelt dat.

idd

Hier ook gewoon papa, en als ik bij mijn nieuwe partner ben en zijn kinderen zijn er, dan heb ik het mijn zijn dochter ook wel eens over mama, "ligt je trui nog in het huis van mama?" Of "misschien kan je de helft van die taart meenemen naar mama", ik vind het een stuk gezelliger klinken.

Beetje offtopic, maar ik moest bij de titel van dit draadje meteen denken aan de kinderen van Andre Hazes, die in bijna ieder interview nog praten over papa dit en papa dat... ik vind dat nog steeds heel raar klinken, in de context van een interview op tv, het klopt niet, dan vind ik 'mijn vader' kloppender, die Hazes is namelijk mijn papa niet.

Merel

Ik heb dat ook (pappa tegen buitenstaanders). Maar ik vind het meestal vooral lief. Ze voelen zich dan kennelijk eigen genoeg bij een ander om dat te doen. Bij BN'ers als Roxanne is er ook sprake van een soort openbaar bezit, dus iedereen weet dat het haar pappa is.

Wie ben jij

om te bepalen hoe je kind haar bloedeigen vader noemt? Ik vind het stuitend dat je denkt hierover te mogen beslissen.

Maar ze jou dan ook geen mama meer noemen nu jullie gescheiden zijn?

Naam

In feite staat 'papa' voor de naam waarmee ze haar vader aanduidt. Jij kent haar vader, dus noemt ze hem ook bij die naam. Haar vriendinnen kennen hem niet echt, dus ze geeft aan over welk 'soort persoon' ze het heeft.

Vertelt ze jou een verhaal over Piet en ken jij Piet ook, dan noemt ze hem ook Piet. Ken jij Piet niet, dan heeft ze het over 'mijn buurman (Piet)' of 'mijn klasgenoot Piet'.

Als ze het tegen jou opeens over 'mijn vader' zou hebben ipv over 'papa', dan lijkt het net als jij anders niet zou weten over wie ze het heeft en dat ze er bij moet vermelden dat het haar vader is.

buitenstaanders

Maar Maggiemag, ik vind het alleen raar klinken bij buitenstaanders, niet bij mijn eigen kinderen of de kinderen van mijn partner. En bij jongere neefjes en nichtjes heb ik het ook wel vaak over hun papa of mama, dat klinkt ook normaal. (bij tieners weer niet hoor) Maar als mijn vriendin het ineens heeft over papa, dan vind ik het weer vreemd klinken.

Wat ik dan wel weer grappig vind klinken is mijn Brabantse collega die het over 'ons pap' heeft Dan denk ik er altijd bij "nee niet ons pap, jouw pap"

"jouw vader" en "mijn vader" zijn geen neutrale termen

Als je wilt dat je kind spreek van "mijn vader", spreek je dan zelf ook tegenover haar van "jouw vader"? Want dat vind ik echt geen neutrale term, dat roept bij mij allemaal vervelende associaties op (bijv. "jouw vader, jouw probleem" of "jouw vader, jouw genen", etc.).

"mijn vader" tegenover buitenstaanders heeft die associaties niet, maar "mijn vader" tegenover jou kan dus diezelfde nare associaties krijgen als "jouw vader". Zeker als jij degene bent die aanstuurt op het gebruik van die term.

Het is ongemakkelijk en raar om te praten over mensen die je allebei goed kent met bezittelijk voornaamwoorden. Want je zegt daarmee niet alleen iets over je eigen relatie met die persoon, maar ook over de relatie van je gesprekspartner met die persoon. Als jouw dochter "mijn vader" zegt, dan doet ze daarmee een uitspraak over de relatie tussen jou en haar vader. Jij kunt dat fijn vinden, maar voor je dochter kan het voelen als keer op keer oud zeer oprakelen.

"papa" is voor jou dochter een heel gewone term, maar voor jou voelt het ook niet neutraal.

Een term die wellicht voor jullie allebei neutraal voelt, is de voornaam van je ex.Ga zelf consequent zijn voornaam gebruiken als je over hem spreekt, zowel tegenover je dochter, als tegenover andere familie (dus ook niet "haar vader" of "mijn ex" zeggen tegen andere mensen als die mensen zijn naam kennen). Op een gegeven moment zal je dochter het overnemen. Want het is sowieso heel normaal om op een gegeven moment de voornamen van je ouders te gaan gebruiken. Misschien pas als ze uit huis is, of misschien dat jij die ontwikkeling wat kunt bespoedigen.

Of moet ik nu soms ook eigenlijk schrijven ‘papa en ik’.

Ik geloof niet dat je de reacties goed gelezen hebt. Of je snapt niet wat 'we' bedoelen, dat kan ook.

Syboor

Mijn moeder was eerst mama voor mij en nu is het oma, als ik over haar praat tegen de kinderen. Laatst zei mijn dochter ook, waarom noem je haar niet mama? Ik zei, ja tegen jou vind ik dat niet klinken, wat het is jouw mama niet, het is jouw oma, en met mijn broer samen heb ik het wel weer over mama als het over mijn moeder gaat.
En ach mijn moeder...het maakt haar niets uit, ze luistert naar alle namen die we haar toeroepen
Voornaam heb ik wel eens geprobeerd maar dat vind ik niet klinken. Wel in combi met oma, dus iets van Oma Ans en Opa Piet (en dan mijn schoon ouders; Opa Kees en Oma Janny) Dit omdat mijn collega het nog altijd over Oma Astra had (naam van een hond die oma jaren terug had en die allang dood was, maar oma bleef Oma Astra heten dat wilde ik voorkomen.

Syboor.

En moeder ook bij de voornaam gaan noemen?

Een vader bij de voornaam noemen ken ik alleen bij stiefvaders.
Mijn zoon mag mij wel bij de voornaam noemen maar hij zou het niet willen. Ik liever ook niet, er is maar één persoon op deze wereld die mij mama/moeder noemt, ik ben trots op deze titel

Voornaam

Mijn zoon doet zijn best om mij met mijn voornaam aan te spreken. Dat is voor hem om aan mij duidelijk te maken dat we nu een meer gelijkwaardige relatie hebben. En dat ik niet meer tegen hem mag zeuren, pardon hem opvoeden. Denkt hij.
Het is een fase.