Partneralimentatie bij drastische inkomensvermindering
Hallo allemaal, (orginele post stond in verkeerde rubriek)
Mijn vrouw en ik zitten recent in een relatiecrisis..
We zijn al 19 jaar samen en hebben 2 jonge kinderen (9 en 11)
Zij is verliefd geworden op een collega en zegt niet meer van me te houden..
We hebben eigenlijk vrijwel nooit ruzie (ook nooit gehad) en een relatief rustig standaard gezinsleven.
Onze kinderen weten nog van niets en zullen waarschijnlijk ook niets door hebben.
Aangezien mijn vrouw nu gezegd heeft dat ze zo snel mogelijk uit elkaar wil en we dat het liefst zonder al te veel gedoe willen zit ik met het volgende.. (mijn ultieme wens is dat we het voor de kinderen zo stabiel mogelijk houden en dus als vrienden uit elkaar gaan).
Mijn vrouw is van de 19 jaar die we samen zijn 17 jaar apotheker geweest en verdiende meer dan ik. We zijn allebij 4 dagen gaan werken toen we kinderen kregen.
De apothekersbaan beviel haar al jaren niet meer en twee jaar geleden is er na een conflict een eind gekomen aan haar arbeidscontract. Er waren diverse aanbiedingen als apotheker elders te gaan werken maar dat wilde ze niet meer.
Ze heeft toen een nieuwe baan gevonden als verkoper van hulpmiddelen waar ze maar de helft van het salaris ging verdienen, en is nog een tijdje vanuit het UWV aangevuld geweest tot ongeveer 70-80% van oude salaris. Ze ging ook van 4 dagen werek naar drie dagen toe om een dag extra te hebben om uit te zoeken wat ze nou echt voor carriere nog wilde en of er eventueel nog een studie gedaan kon worden
na een jaar ofzo heeft ze ontdekt dat ze een nieuwe HBO opleiding wilde gaan doen in het groen..
Ze is ruim een jaar geleden begonnen met de (deeltijd)studie en is wederom een dag minder gaan werken om tijd te maken voor de huiswerk. ze gaat dus nu 1 dag per week naar school, en werkt twee dagen per week als verkoper.
inmiddels is de UWV aanvulling voorbij en ben ik een dag extra gaan werken om het inkomen te compenseren.
De zorg voor het huishouden en de kinderen is al zolang we samen zijn enigzins scheef verdeeld en ligt het zwaarte punt aan mijn kant. Niet dat ik daar een probleem mee heb, ik breng graag tijd door met mijn kinderen, maar het is dus niet zo dat zij op de vrije dagen thuis iets aan het huishouden doet, de kinderen naar school of sport brengt. Ook eten koken doet ze maar 1 of 2 x per week. (nogmaals, op zich heb ik daar geen probleem mee, zo waren de rollen gewoon verdeeld in ons huis)
Aangezien de studie goed bevalt en ze in dat vak door wil, is ze op zoek naar een andere baan geweest, en heeft die ook gevonden waar ze tijdenshaar studie 2 dagen per week kan gaan werken. Omdat ze de studie nog niet afgerond heeft (duurt nog drie jaar) zal het salaris van die baan weer een stuk lager liggen dan ze nu als verkoper verdient.
Maar nu de vraag:
Inmiddels met mijn fulltime baan en haar twee daagse werkweek, liggen onze salarissen behoorlijk ver uit elkaar.
Wordt er van mij geeist dat ik maximale partneralimentatie moet gaan betalen om haar de komende drie jaar door de studie te loodsen (bijv.nog bijna 12000 euro aan lesgeld moet gaan betalen) en nog vele jaren daarna het verlies van haar inkomen vanuit mijn kant te moeten compenseren?
En dus ook tegen mijn zin fulltime moet gaan blijven werken, terwijl ik er eigenlijk nu al ruim anderhalf jaar van baal dat ik te weinig met de kinderen kan doen. (ik was 1 dag per week heel actief op de basisischool van mijn kinderen)?
Of kan er ook gekeken worden naar wat ze eigenlijk zou kunnen verdienen..als ze zou willen kon ze morgen weer aan de slag als apotheker..
We hebben geen zin in een duur rechtbank traject, maar waar lopen we tegenaan als we er samen uit proberen te komen?
iemand advies voor me?
Alvast bedankt..
Kiezen
Het blijft moeilijk zo'n proces van het ontwarren van een gezin. Je zou je aanstaande exvrouw kunnen voorstellen om die onderwijsplannen voorlopig in de koelkast te zetten want je wilt nu ook niet verder bijdragen aan haar toekomst. Jullie toekomst wordt nu gescheiden. Ze zoekt een baan waarmee ze zichzelf en de kinderen kan onderhouden.
Een duur rechtbank traject is niet noodzakelijk maar ook niet nodig. Een gang naar de rechter wel.
Maak een convenant zoals jij het voor je ziet. Met daarin voor jou ook een dag minder werken en leg dat aan haar voor.
Tenzij er idioot hoge verschillen in mogelijk inkomen zijn wordt er alleen uitgegaan van kinderalimentatie.
Ik heb geen ervaring met een kinderrekening en geef zelf de voorkeur aan alimentatie betalen aan degene die de kinderen het meeste heeft.
Misschien moet je inzetten op een weekend om de week en de halve vakanties voor je aanstaande exvrouw. Dan heeft ze nog wat meer tijd om naast het werk haar opleiding te doen. Dat betekent geen kinderalimentatie want jij zorgt voor de benodigde aanschaf voor de kinderen.
5 jaar
Volgens de gewijzigde wet (per 1 januari 2020) hoeft er nog maar max. 5 jaar partneralimentatie betaald te worden. Dus ik zou sowieso dat 'zo snel mogelijk' even naast me neerleggen. Laat haar alles lekker regelen en in gang zetten, jij hoeft daar niets mee/voor te doen. Het is haar idee tenslotte. Let wel op, zij is natuurlijk wel bij gebaat zo snel mogelijk actie te ondernemen. Als er voor 1/1/2020 al afspraken gemaakt zijn, blijven die staan!
Ik denk wel dat je partneralimentatie moet betalen. Maar ik kan me niet voorstellen dat jij gedwongen kan worden haar opleiding te blijven betalen. Dat mag ze zelf doen vanuit die pa en wat ze zelf verdient. Heb je al nagedacht over hoe jullie de kinderen willen gaan verdelen? Wil zij überhaupt de kinderen wel? Of je co-ouderschap afspreekt of een omgangsregeling heeft ook consequenties voor de kinderalimentatie. Dus denk daar ook goed zelf over na, wat zou jij willen?
Ze heeft het wel handig aangepakt zeg. Steeds een stapje terug qua werk en inkomen, en dan niet meer doen in huis of met de kinderen. Die collega, is dat van haar oude werk, of van haar nieuwe? Hoe lang is dat al gaande? Is er een kans op een doorstart voor jullie? Wat zijn haar plannen, stapt ze zo over in een nieuwe relatie of gaat ze eerst op zichzelf wonen?
Ik vind het onbegrijpelijk zo'n actie, maar goed, jij staat er ook bij en kijkt ernaar. Doe je zo je best al die jaren en wat krijg je daarvoor? Dat ze verliefd wordt op een ander en al haar verantwoordelijkheden zo overboord gooit.... Ik wens je hoe dan ook heel veel sterkte.
Dubbel
Dit draadje is dubbel aangemaakt. Het is handiger om de reacties naar het andere draadje te verplaatsen.
Gezamenlijke advocaat
Een convenant kan je laten opstellen door een mediator of een gezamenlijke advocaat. De eerste variant is goedkoper maar in dit geval zou ik voor de tweede variant gaan. De advocaat weet heel goed hoe dit berekend kan worden. Er wordt naar de huwelijkse situatie gekeken. En dat is volgens mij niet per definitie het laatste jaar maar zou best de gehele periode kunnen zijn zo te lezen.
Hoe denkt je vrouw erover?
Er zijn twee kanten aan deze vraag: de juridische en de 'relationele'. Van de juridische heb ik geen verstand. Als ik er een slag naar sla, zou ik zeggen dat de wet niks kan met veranderende emotionele betrekkingen en dat een inkomensachteruitgang die als partner is geaccepteerd niet met een beroep op verslechterende relaties alsnog kan worden afgewezen. Maar, wellicht ligt dit genuanceerder en hangt een en ander ook nog af van het moment van de scheidingsmelding ten opzichte van specifieke beslissingen. Om hier achter te komen moet je een jurist raadplegen. Sommige advocatenkantoren hebben een gratis spreekuur. Als je daar naartoe gaat en je vraag stelt, krijg je misschien een eerste indruk van hoe kansrijk het is er een 'zaak' van te maken.
De andere kant vind ik die van de redelijkheid en wederkerigheid binnen een menselijke relatie. Jij hebt je vrouw als haar partner gesteund en de ruimte gegeven om een wending aan haar leven te geven. Daar heb je voor 'ingeleverd'. Nu heeft je vrouw besloten het huwelijk op te breken.Ik vind het wat beschamend en zelfs wereldvreemd om er dan vanuit te gaan dat jij als ex-partner dezelfde verantwoordelijkheid of coulance moet opbrengen om je ex-vrouw langdurig in haar carriereswitch te ondersteunen, tenzij iets dergelijks ooit andersom aan de orde is geweest. Natuurlijk heb je ook als ex-partner een bepaalde verantwoordelijkheid om de ander goed te laten landen maar jarenlang een hoge partneralimentatie betalen en extra werken voor een droombaan vind ik menselijkerwijs behoorlijk buitenproportioneel. Na de scheiding ben je in feite nauwelijks meer dan een, hopelijk goede, kennis. Ik zou me persoonlijk dan ook helemaal niet op mijn gemak voelen om voor een dergelijk doel zo zwaar terug te vallen op mijn ex. Ik vind dan ook dat als zij dat van jou vraagt, of dat nou juridisch valide is of niet, dat zij haar verantwoordelijkheid voor haar eigen keuzes niet neemt. Ik zou het er met haar over hebben: is er spaargeld in de boedel dat aan haar toevalt en waar ze haar studie mee kan overbruggen? Kan ze toch tijdelijk een baan aanhouden met een wat hoger salaris? Kan ze soberder gaan leven? Je moet het een beetje bij elkaar gaan puzzelen. Als jij haar wat gunt, doe je wel 'iets' maar niet 'alles' en als zij reëel is, is ze blij en dankbaar met dat 'iets' in het besef dat het in wezen haar eigen verantwoordelijkheid is.
Ik zou eerst juridische informatie inwinnen over waar ik zakelijk gezien sta. Dan zou ik het gesprek aangaan. En afhankelijk van de uitkomst van beide besluiten hoe hoog ik het ga opspelen.
Groet,
Jo Hanna
En heel praktisch
De belastingsituatie van jouw toekomstige ex verandert sterk door de echtscheiding. Afhankelijk van al dan niet inschrijven van de kinderen bij haar en hoogte van haar inkomen, kan het best dat er qua belasting wat meevallers voor haar inzitten. Ik zou haar voorstellen dat eerst eens goed door te rekenen voordat de conclusie wordt getrokken dat zij aan de bedelstaf raakt. Misschien is het probleem niet zo groot als het nu lijkt.
Groet,
Jo Hanna
Time out
We hebben nu min if meer afgesproken dat we een time out gaan inplannen waarbij we uit elkaar gaan maar wel offixieel getrouwd zijn.. Hoedat precies in te vullen hebben we nog niet duidelijk.. De verschilende opties gieren nu door mijn hoofd..
Met haar tweedaagse werkweek verdient ze nu zon 1300 euro per maand. Wat ze gaat verdienen bij haar nieuwe werkplek is nog onbekend en of ze 2 of 3 dagen werken ook. Ze wil er zo graag naar toe dat ze alles gaat accepteren...
Mijn fultime salaris is nu ongeveer 3 x zoveel, maar die werkplek en tijdsbelasting naast het gezinsleven kost me nu echt teveel energie en ik zou zo snel mogelijk eigenlijk terug naar 4 dagen willen. En dus netto zo'n 20% minder gaan verdienen.
Als we de boedel zouden verdelen en ik haar uit onze hypotheek moet kopen zal ze mits ze een andere plek kan huren waar ze niet te veel hoeft te investeren, (ofbij die collega zou intrekken), waarschijnlijk wel voldoende over houden om haar studie kosten te kunnen blijven voldoen.
De collega waar ze verliefd op geworden is is van haar huidige werk en ik denk dat de haast die ze nu heeft om uit elkaar te gaan mede daardoor gedreven wordt..
Want binnenkort is hij haar collega niet meer..