Peuter en papa

Relatie met vader

Hoewel ik snap dat het voor jou heel zuur en moeilijk is gaat het hier om je dochter, die heel erg gebaat zou zijn bij een goede band met haar vader. Misschien is het geen droomman, misschien heeft hij zijn verantwoordelijkheid niet genomen in het begin (en nu nog niet, financieel) maar het is wel haar papa en als ze daar een goede relatie mee kan opbouwen is dat echt een groot voordeel.

Dat jij alles voor haar opzij hebt gezet is niet haar keuze en niet haar schuld. Irritatie omdat ze naar haar vader wil is ook niet goed. Realiseer je je dat je zo’n hummeltje nu al met het gevoel opzadelt dat ze mama teleurstelt als ze naar papa wil?

Probeer zo snel mogelijk een goede, zakelijke regeling op te stellen. Als hij het kind erkend heeft zal dat makkelijker gaan dan als je ook nog moet regelen dat hij officieel de vader is, maar dat weet de advocaat veel beter. En probeer het zo te zien: naast alle andere dingen die je doet om goed voor je meisje te zorgen is dit er ook een: je zorgt dat ze een vader in haar leven heeft. Als je het ziet als iets wat echt in haar belang is wordt het misschien iets makkelijker.

niet boos worden

Ik zou in iedergeval niet boos worden het is een peuter die door heeft dat de wereld groter is dan alleen bij mama zijn en daar blijkbaar behoefte aan heeft.

Sluit me bij Alison aan, zie het als één van jouw taken om je kind ook een goede relatie met papa te laten hebben.

En ter geruststelling, misschien is het ook wel een stukje 'afzetten' van je kind. Hoe cool is het als je 2 bent en je zelf kan aangeven dat iemand anders iets gaat doen of dat je ergens heen gaat. Die van mij riepen dat ze naar oma wilden of dat oma iets moest doen.

Waarom volledig thuis?

Ik krijg het gevoel dat je je dochter nu wel heel erg verantwoordelijk maakt voor jouw geluk. Het kind is pas 2,5! Die snapt toch totaal niet wat jouw gevoel bij haar vader is, of dat jij verdrietig wordt als ze naar papa wil? Bovendien, wees blij dat ze graag naar haar vader gaat, blijkbaar zorgt hij dus erg goed voor haar als ze bij hem is.

Verder lijkt het erop dat jij wil dat je dochter dankbaar is voor wat jij je allemaal voor haar ontzegt. Zoals dat je nu volledig thuis bent. Laat me je vertellen dat kinderen sowieso nooit dankbaar hoeven te zijn voor hun ouders, of voor wat hun ouders doen of laten. En dat kan natuurlijk al helemaal niet als ze pas 2,5 zijn. Hooguit komt dat als ze zelf ooit kinderen krijgen en terugkijken op wat jij voor ze hebt gedaan.
De kinderen vragen nergens om, hebben er ook niet om gevraagd om geboren te worden. Jij bent degene die verantwoordelijk is voor hun welbevinden. En dat kun je invullen door 'er volledig voor ze te zijn', oftewel niet werken, maar als jij daar uiteindelijk niet gelukkig door wordt moet je niet naar je kinderen kijken om dankbaarheid te krijgen. Jij moet gewoon ook zorgen voor je eigen geluk. Dus als jij liever werkt, dan moet je dat gewoon doen. Lijkt me (tenzij je arbeidsongeschikt bent) sowieso als alleenstaande moeder het beste dat je kunt doen. Om je dochter voor te leven dat je onafhankelijk moet zijn en voor jezelf moet zorgen. En ik denk dat je je dochter een groter cadeau geeft door de relatie met haar vader zo goed mogelijk te houden/krijgen dan door thuisblijfmoeder te zijn en haar te verwijten dat ze niet dankbaar genoeg is.

Dit alles staat natuurlijk los van de verplichting van de vader om ook zijn financiële verantwoordelijkheid voor zijn dochter te nemen. Dus goed dat je een advocaat hebt ingeschakeld daarvoor.