Verlaten
Sinds afgelopen vrijdag heeft mijn man me verlaten. Niet geheel onverwacht, als ik eerlijk ben heb ik al langer geleden gevoeld dat hij er niet echt 'is' als hij thuis is, niet met mij, maar ook niet echt met de kinderen (3 en 5 jaar). Hij heeft een eigen bedrijf, werkt vreselijk veel en doet er eigenlijk niets naast. Ik mis al lang liefde en initmiteit, heb vaak geprobeerd hierover te praten maar telkens lag het niet aan mij maar aan de drukte. Tot nu... hij geeft aan dat hij geen liefde meer heeft, voor niemand, alleen een beetje voor de kinderen. Hij wil nog wel relatietherapie doen, maar ik ben bang dat dat meer uit plichtsbesef is dan uit de wil er nog wat van te maken.
En ik... ik voel me alsof ik in een constante nachtmerrie zit. Ik voel me afschuwelijk, zeer emotioneel, kan niet meer eten en ben in diepe, diepe rouw om het verlies van mijn gezin. Dit is iets wat ik nooit heb gewild, en ik zie op dit moment echt geen uitweg dat ik ooit nog gelukkig zal worden of kan lachen.
Vanmorgen was een nieuw dieptepunt. Mijn man kwam de kinderen halen om een weekend naar zijn zus te gaan. Voor het eerst moest ik hun tassen inpakken en had ik het gevoel dat naast mijn man nu ook mijn kinderen me werden afgenomen. Dat moment zal ik nooit vergeten, complete wanhoop maakte zich van me meester. Nu zit ik bij mijn ouders en slaap hier vannacht. Verslagen en verlaten...
Ach nee
wat ontzettend erg!
Wat een nachtmerrie zeg! Ik hoop dat je een beetje afleiding kan vinden bij je familie...
heel veel sterkte!!
Ik voel ontzettend met je mee...die diepe zwartheid...die je voor je ziet...
Misschien heb je mijn draadje hierboven gelezen. Ander verhaal, maar je gevoel herkenik erg..
Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Knuffel!
Madlief
Xe, hoe is het met je?
Xe, hoe gaat het nu? Wil je het niet van je af schrijven? Helpt mij ENORM....
Liefs
Madlief
Zeer wisselend
Hoi Madlief,
Ik ben dezelfde Tanja als die gereageerd had op jouw draadje hierboven, maar was bij mijn ouders en mijn codes niet bij de hand, vandaar.
Hoe het gaat... aan de ene kant ben ik jaloers op jou omdat jouw man nog steeds thuis komt. Die van mij is direct vertrokken, heeft het weekend dus de kinderen meegehad en dat was mijn beschreven drama. Maar, als ik eerlijk ben gaat het heel slecht. Ik ben een mager type en kan door alle emoties vrijwel niks eten zodat ik op astronautenflesjes leef.
Mijn ouders zijn zo'n beetje bij me ingetrokken om mij te ondersteunen met de kinderen. Ik was vorige week echt zeeer depressief, waarschijnlijk ook als gevolg van de start van anti depressiva. Nu gaat het over het algemeen iets beter hoewel ik vanmiddag weer een hele erge dip had.
Maar, mijn situatie is iets anders. Mijn man belt wel iedere dag met de kinderen en ik spreek hem dan ook heel even. Hij is dan zelf ook vreselijk emotioneel, maar daar kan ik niets mee. Ook hebben we woensdag voor het eerst relatietherapie, maar als ik eerlijk ben denk ik dat hij het meer doet uit plichtsbesef dan uit wil om het tusen ons nog te laten werken.
Ik krijg bij hem het gevoel dat hij enigszins opgelucht is dat de druk eraf is en vooral rouwt om de kinderen...
Ik heb het zo moeilijk met het feit dat ik gewoon een gezellig gezin wil en zie vreselijk op tegen de weeekends (door de weeks was hij toch weinig thuis). Daarnaast heb ik in overleg met hem (dom, ik weet het) redelijk veel opzij gezet om hem carriere te laten maken en ons gezin te laten floreren. Ik moet nu echt weer op nul beginnen en daar zie ik zooooo tegenop....
groetjes Tanja