Verwarrende situatie
De beste vriend van mijn vriend komt de laatste tijd vaak bij ons thuis. Zijn relatie is onlangs gestrand en hij kan moeilijk alleen zijn. Ik kan het goed met hem vinden, dus vind het absoluut geen punt als hij aanschuift. Ik heb in eerste instantie ook tegen mijn vriend gezegd dat hij niet met me hoefde te overleggen of ik het ook okee vond dat hij zou komen. De vriend heeft onlangs tegen mij uitgesproken hoe hij het waardeert dat hij altijd bij ons terecht kan. Maar inmiddels heb ik er gemengde gevoelens over… Het wordt namelijk wat véél… Ik vind het ook heel moeilijk om in te schatten of ik redelijk ben, of juist egoïstisch. Of dat het juist de vriend van zijn vriend is, die het door zijn situatie niets kan schelen dat hij onze relatie onder druk zet. Door de week is hij druk aan het werk, maar in de weekends zien we hem in de regel op vrijdagavond, zaterdag en/of zondag, tenzij hij iets anders te doen heeft. (Zelf zie ik mijn vriend ook niet door de week). Ik voel me voor het blok gezet. Omdat zijn vriend belt en mijn vriend niet zegt: „Dat overleg ik even”, kan ik er pas wat over zeggen als het al is afgesproken. Maar als hij wél aan de telefoon had gezegd dat hij met me zou overleggen en had teruggebeld met een negatief antwoord, zou het duidelijk zijn dat het van mij af kwam en dat wil ik ook niet!
Gisteren belde zijn vriend om te vragen of hij mee ging sporten. Dan claimt hij feitelijk weer mijn vriend voor een halve dag, want als mijn vriend dan helemaal klaar is, is het te laat om nog iets te ondernemen. Hij hoeft er ook niet zo nodig meer op uit, want hij heeft z’n uitje al gehad, heb ik gemerkt. Ik ben ondertussen het huis aan het opruimen, iets wat ook moet gebeuren natuurlijk, maar ik voel me daar dan wel alleen in staan. Dat is ook ingewikkeld vind ik, want hij werkt meer en ik heb twee kinderen dus weet ik niet of mijn gevoel terecht is. Mijn vriend gaf me naderhand wel gelijk.
Maar goed, de dag erna wordt er weer door de vriend gebeld met de vraag om wat te gaan drinken in de stad. Ik hoor hoe mijn vriend een tijd afspreekt, ervan uit gaat dat ik meega. Vooraf heb ik aangegeven dat ik graag iets met z’n vieren wilde doen. Ik kreeg niet echt respons… de kinderen keken niet op van hun computer en mijn vriend heeft duidelijk meer zin in het drankje in de stad. De kinderen (12+14) kunnen best even alleen zijn, maar ik voel me een ontaarde moeder als ik ze een boterham laat smeren om dan zelf, na een snelle hap, half-aangeschoten thuis te komen. Dus dat zeg ik. Mijn vriend is teleurgesteld dat ik daarom dus niet meega, maar verpakt het als 'dat is je eigen keus’. Als hij hun vader was, had ik hem op zijn verantwoordelijkheid kunnen wijzen maar het lijkt nu bijna wel alsof hij het omdraait, dat nu de teleurstelling bij hém ligt omdat ik niet mee kan vanwege de kinderen. Maar ergens kwam het goed uit, want hij kon het drankje als vrije jongen zijnde, zo mooi uitsmeren tot ver na kinderbedtijd – wat hij ook heeft gedaan – omdat ik toch thuis ben gebleven. Als hij dan thuiskomt weet ik niet of ik boos mag worden. Ik vind het zo verwarrend. Moet ik hem dat gewoon kunnen gunnen en mijn eigen plannen trekken? Ik ben zo benieuwd hoe een buitenstaander hier naar kijkt!
Ga wat meer op je strepen staan.
Eén persoon stipt het slechts aan: eigenlijk zou topicstartster willen dat haar vriend uit zichzelf besluit dat hij liever gezellig thuis is dan telkens maar op de luimen van zijn gescheiden vriend in te gaan. Ik kan me voorstellen dat ze het idee heeft dat ze een sluitpost is. Vandaar het gulle aanbod dat er niet elke keer overlegd hoefde te worden, je ging er niet vanuit dat het uit de hand zou lopen. Nu is er een nieuwe situatie ontstaan die om nieuwe regels vraagt. Wat betreft je angst om onsympathiek over te komen: die vriend van hem vindt het natuurlijk vervelend dat zijn uitje niet door gaat. Nou, dat is dan maar zo. Maar wat vindt je vriend er eigenlijk van? Misschien vindt hij het diep in zijn hart wel prettig dat het loyaliteitsconflict voor hem wordt opgelost omdat je tijd voor jullie samen "eist".
