verwerking/ je ex loslaten
Zoals eerder geschreven is het nu ongeveer 2 maanden geleden dat ik plotseling te horen kreeg dat we gaan scheiden en dat zij verliefd is op een ander (en daar inmiddels regelmatig mee afspreekt) we zijn nu om de beurt in het ouderlijk huis totdat zij een andere plek heeft waar ze met de kinderen kan zijn (wat nu eenmaal erg moeilijk te vinden is) en de gesprekken met de mediator lopen opzich wel nu er zit in ieder geval voortgang in. Toch voelt het alsof ik stilsta totdat alles geregeld en besproken is kan ik namelijk niks ben ik niet 100% zeker dat ik het huis kan houden (alles staat wel op groen) op de momenten dat ik niet de kinderen heb zit zij in het huis en zit ik bij mijn ouders en andersom, terwijl k dan juist graag het huishouden zou doen of lekker klussen in mn schuur. Heb gelukkig een hoop mensen om me heen die me bijstaan hoewel je ook hier merkt dat na 2 maanden de steunberichten wel afnemen.
Baal er namelijk van dat de hele situatie nog zo hoog zit bij me, ik sta er mee op en ga ermee naar bed en er gaat geen dag voorbij dat ik niet volschiet/huil. De dagen dat ik bij mijn kinderen ben geniet ik van ze met volle teugen en probeer ik de emoties zover mogelijk weg te laten en ook op het werk probeer ik me zoveel mogelijk te concentreren en soms even een momentje voor mezelf te pakken (staan ze volledig open voor). Is het normaal dat dit na 2 maanden nog zo hoog zit?
Daarnaast vindt ik het erg lastig mijn ex los te laten (niet in daadwerkelijke zin want comm is minimaal), je krijgt overal de tips denk aan jezelf accepteer dat er geen samen meer is maar vindt dit zo lastig. Het feit dat ze bij een ander ligt doet me gewoon nog zoveel pijn dat vindt ik zo moeilijk om dat van me af te zetten, en daarnaast mis ik gewoon mijn maatje waar ik 17 jaar alles mee gedeeld heb. Hebben meerdere mensen dit ervaren en heeft iemand misschien tips/handvaten hiervoor?
Ach wat moeilijk voor je. Nee joh, na twee maanden is het heel normaal dat je nog in een rouwfase zit en je af en toe volschiet en er de hele dag aan moet denken. Het stomme is dat hoe eerder je accepteert dat je je rot voelt, hoe sneller het rouwproces kan gaan verlopen. Maar neem er de tijd voor dit kan echt nog wel een tijd gaan duren. Het zou juist niet normaal zijn als je er nu al helemaal overheen was. Ja dat lijkt zo te zijn voor mensen die meteen een andere relatie induiken maar dat is gewoon de boel parkeren. Ik zou niet te veel je vrienden en familie als uithuilplek nemen, mensen geven graag steun maar als ze een verhaal al vaak hebben gehoord en ze kunnen er niets aan doen omdat het nu eenmaal de tijd is die zijn werk moet doen, belast je vaak je relatie met hen. Beter is een goede therapeut of rouwwerkingscoach zoeken om daar je verhaal kwijt te kunnen. Zo iemand begrijpt ook beter dan het best een tijdje kan duren. Sterkte hoor.
Deze periode is het zwaarst. Althans, dat vond ik zelf. Wij hadden echt precies dezelfde situatie en ik merkte dat de echte rust in die zin, voor een klein geval, pas kwam toen ex een eigen plek had en ik mijn huis niet meer uit hoefde.
Nu had ik, binnen de muren van mijn eigen plekje, inderdaad alle ruimte om gewoon in de week zonder kids te doen waar ik zin in had, vrienden uit te nodigen, leuke dingen ondernemen. Want zelfs als je bij je ouders zit ( Zat ik dus ook) zit je toch nog in een andere modus en doe je alsnog niet wat je nou precies zelf wil.
Dus het is echt even uitzitten deze periode. Ik heb, onbewust, toch veel steun gehad aan zoveel mogelijk met mezelf bezig te zijn. Veel sporten, af en toe naar vrienden gaan. Niet eens om uit te huilen, maar wel om dom te ouwehoeren. En dat wordt na verloop van tijd echt beter. Eerst gaat het nog de hele avond door je hoofd, ondanks dat je met vrienden bent. Uiteindelijk wordt dat minder.
En wat ik ook al in een ander topic van je vertelde: Loslaten is niet hetzelfde als opgeven.
Heftig joh. Ik had ook pas het gevoel dat ik verder kon toen ex het huis had verlaten. Tot die tijd is het inderdaad tanden op elkaar en doorgaan.
Verwerken en je ex loslaten kan nu nog niet want jullie zijn nog niet los van elkaar door het huis.
Het lijkt mij heel logisch dat het je hoog zit.
Mijn mantra in die tijd is geweest 'just keep swimming, just keep swimming, just keep swimming swimming swimming' (van Dory uit Finding Nemo) dat is het enige wat je kunt doen, blijven ademhalen en je ene voet voor de andere blijven zetten.
En jezelf toestaan dat je je zo rot mag voelen want dit is echt een super rotte periode voor je.
scheiden is 1 van de zwaarste dingen het leven. Gemiddeld doen mensen er 3 JAAR! over om dat helemaal te verwerken. Dat gaat met ups en downs en natuurlijk is het in het begin veel heftiger dan na 2 jaar. Maar zelfs jaren daarna kan je nog geraakt worden. Zelfs als je eventueel al weer een nieuwe relatie hebt.
Je wil te snel door het hele proces heen.
Dankjulliewel voor jullie reacties, het sterkt me in dat het dus gewoon 'normaal' is dat ik me zo voel... probeer inderdaad ook te sporten en afleiding te zoeken op de momenten dat ik de kids niet heb.
anoniemn schreef op 14-01-2025 om 08:56:
Dankjulliewel voor jullie reacties, het sterkt me in dat het dus gewoon 'normaal' is dat ik me zo voel... probeer inderdaad ook te sporten en afleiding te zoeken op de momenten dat ik de kids niet heb.
Tuurlijk is dat normaal. Als je binnen een paar weken over je hele leven de afgelopen jaren heen kan stappen, dan is er ook iets niet helemaal in orde. Dan ben je ofwel bezig met al je gevoelens weg te drukken en komt het er later uit, of het was voor jezelf al langer klaar.
