Wat kan ik voor mijn kinderen doen?
Beste forumlezers,
ik leef sinds ongeveer een jaar apart van mijn exman en ben sinds een half jaar officieel gescheiden.
We hebben twee kindjes, meisjes van 6 en 3 ( bijna 4).
Exman en ik gaan over het algemeen goed met elkaar om, hij ziet de kinderen twee keer per week, een keer als hij hier komt eten ( bij mij en kinderen) en een keer per week neemt hij ze mee naar huis en slapen ze daar een nacht. Dit op vaste dagen.
Tijdens het uit daadwerkelijk uit elkaar gaan had mijn oudste dochter verdriet, daarna een hele tijd leek dat minder, en eigenlijk lijkt het meestal heel goed met haar te gaan. Ze is zichzelf, speelt, slaapt, eet lekker, gaat goed op school en als haar iets dwarszit vertelt ze het. ( voor zover ik weet, natuurlijk) De jongste leek er huppelend doorheen gaan, en er geen last van te hebben tot exman een eigen huis had en ze daar begon te ontvangen. ( daarvoor kwam hij in het voorheen gezamelijk huis en sliep hier ook een nacht, om bij ze te zijn)
Nu, dus ongeveer een jaar nadat hij hier het huis uitging, heeft eerst jongste wat meer last, vraagt naar hem, bij haar lijkt het deugd te doen om hem op te bellen en om een extra afspraak te regelen waarbij ze samen wat leuks doen of dat ze daar een extra nachtje gaat slapen. Verder doet jongste alle dingen die je van iemand van bijna vier mag verwachten, thuis lekker spelen, met kindjes spelen op de opvang ( twee dagen) verhaaltjes vertellen en af en toe een opstandige (drift-)bui.
Oudste dochter wordt af en toe overvallen door verdriet en vraagt dan wanneer haar papa weer thuis komt. Soms zegt ze erbij 'omdat ik dan niet elk weekend in een auto naar hem toe moet, zo onhandig' soms omdat ze hem mist en ze wil dat wij weer bij elkaar zijn.
Ik praat met haar en probeer haar te troosten, maar wat ze echt wil kan ik haar niet geven, namelijk dat haar papa hier weer komt wonen. Ze vraagt het ook aan mijn ex, hij wordt er ook verdrietig van. ( zegt hij)
veranderingen van de laatste tijd zijn dat beide dochters twee dagen per week naar de opvang gaan ( sinds twee maanden) en dat ik een vriendje heb. Die komt hier niet thuis, wel heeft ex ze het verteld. ( waarop oudste vroeg, waarom moet je een vriendje? je hebt toch al vriendinnen?)
Maar goed, mijn vraag is dus, wat zou ik kunnen doen voor mijn lieve dochters om ze te helpen met hun verdriet om te gaan, behalve troosten en met ze praten, en een lieve moeder zijn?
vast bedankt, valeska
Wat ik doe
is tijd met ieder kind individueel doorbrengen. gewoon iets doen wat ze graag wil. de oudste wil graag met haar moeder nachtje hotel in. middelste naar ajax en jongste weet nog niet. denkt aan ballorig.
ik doe dit rond hun verjaardagen. tenminste dat is de planning.
misschien heeft ze er baat bij om in therapie te gaan. voor mijn kinderen had ik een kies coach (kinderen in echtscheidings situaties). door middel van tekenen, kleien e.d. konden ze via hun expressie zich proberen te uiten.
succes!
Positief aanpakken
probeer er een positieve draai aan te geven,ga niet zeggen dat het zielig voor hen is dat ze met de auto naar papa moet,maar wijs haar op de voordelen.bijvoorbeeld,; ik begrijp dat je er aan moet wennen ,maar nu heb je lekker twee slaapkamers,en nu ga je eerst met mama naar de speeltuin,en dan ook nog met papa:jij boft!.
als je steeds gaat benadrukken dat het zo sneu is voor haar ,dan blijft het moeilijk,en blijft zij misschien hopen dat jullie ( door haar gedrag)weer bij elkaar gaan wonen.
maak dat ook heel duidelijk,dat dát niet gaat gebeuren.
het klinkt hard,maar zo help je haar het beste door deze moeilijke periode heen.
Sus-anne
Ik snap best je punt om het zo positief mogelijk voor te stellen.
Maar als zo'n kindje wil dat papa en mama weer bij elkaar komen/zijn, wat is er dan zo positief aan dat ze twee keer naar de speeltuin kan, apart van elkaar?
Een scheiding van mama en papa is sneu, is naar. Dat mag een kind toch gerust voelen en beleven? Je wereld gaat ondersteboven!!!
Ik ben zelf ook gescheiden, op een nare manier, het is nog steeds niet klaar. Weinig positiefs voor de kindertjes hoor, ook al weet ik zelf dat het voor hun uiteindelijk beter is. Anders had ik het gerust "uitgezeten".
Het weinige wat ik hun dan kan geven is dat het voor hun duidelijk is dat het bij mama zo gaat en bij papa anders, en dat ze zelf moeten voelen wat het beste bij hun past. Dat het niet meer in één huis plaatsvindt en de kindertjes zich dagelijks moeten splijten, als het ware.
Wat ik wel merk is dat de kinderen het super vinden als ik hen individueel aandacht kan geven. Dat regel ik dan ook regelmatig. En verder: alle ruimte voor hun verdriet...maar ook weer verder!
Groeten, Nema
Nema
mooi omschreven. ik ben het met je eens. inidividuele aandacht geef ik ook, zoals je in eerdere posting kunt lezen.
voor de rest ook mooi omschreven.
mijn oudste dochter vroeg laatst nog aan mij. mam, hoelang zijn jullie uit elkaar? meer dan een jaar. o, waarom doet het dan nog zoveel pijn.
Ik geef ook eerlijk aan de kinderen aan dat ik niet weet hoe het voelt, omdat mijn eigen ouders niet gescheiden zijn, maar dat ik mij kan voorstellen dat je graag wil dat je ouders bij elkaar blijven. maar het is nu eenmaal niet zo. en we gaan er samen het beste van maken. en dat gaat lukken!!
Nemo
Natuurlijk is een scheiding heel moeilijk voor kinderen,en natuurlijk mogen zij daar hun verdriet van hebben en dat uiten.
Maar wat ik bedoel te zeggen:als je constant gaat lopen bevestigen hoe zielig je het vindt voor je kinderen,en constant mee gaat in hun verdriet is dat wel begrijpelijk,maar je hebt er niets aan,je helpt je kind er namelijk niet mee,je houdt het verdriet alleen maar langer in stand.
Daarom moet je ook proberen om er positieve dingen tegenover te zetten,want ook voor kinderen gaat het leven door,en blijven hangen in verdriet ,daar komt je geen stap verder mee.
Valeska
Even een waarschuwing. De beschrijving van de relatie met je ex, jullie kinderen en jullie omgangsregeling komen me heel bekend voor. Ik ben er vrij zeker van dat ik je ex ken. Ik ken jou niet, maar ik wil je waarschuwen omdat je herkenbaar bent. Misschien vind je dat niet erg. Maar als je het wel vervelend vindt kan je in de toekomst misschien beter een andere nick gebruiken.
Nikon
..maar hoe helpt een andere nick tegen de herkenbaarheid van het verhaal?
Haha valeska!
Nee, dat helpt natuurlijk niet 
Het is een tip of een waarschuwing. Als je in de toekomst nieuwe draadjes start of ergens je mening over geeft, en je wilt anoniem zijn, dan zou ik een andere nick kiezen. Of een gelegenheidsnick.
Tja hum nikon
tja, dit was mijn extra nick
En ach, ik zeg niks naars over mn ex toch...eigenlijk vind ik het hier niet zo erg. Als ik echt erge dingen wil zeggen gebruik ik mijn supergeheime nick, of bel ik een vriendin! Die toch al bijna alles weet....
Toch aardig dat je het even opmerkte, en ik ben wel een beetje nieuwsgierig wie jij nou bent eigenlijk, persoon die ex kent maar mij niet.
Trouwens, heb er wat aan gehad, ik ga Kies inschakelen voor kindjes, heb er wat over opgezocht en het lijkt me wel wat.
groetjes, valeska
Wie ik ben
Je ex en ik hebben een gezamelijke vriendin. Zijn vriendin van voor jouw tijd, I. uit A. Kan dat kloppen?
Fijn dat je iets aan dit draadje hebt gehad, en sterkte met de situatie!