wat moet ik
Ik heb een vraag want weet het even niet meer. Even wat korte informatie. Ik ben eind 2012 gescheiden. Niet mijn keus maar dat terzijde. Mijn ex man is ook meteen hier uit huis gegaan. We hebben een zoon van toen 12 nu bijna 14. Het contact tussen vader en zoon is vanaf het begin moeizaam verlopen. Mijn zoon heeft het heel erg moeilijk gehad. Het verdriet van de scheiding maar ook het gevoel zo in de steek te zijn gelaten. Loopt ook al ruim een jaar bij kinderpsycholoog waar hij veel aan heeft. Er is een ouderschapsplan maar dat loopt niet. Zoon zou om het weekend en tussendoor naar behoefte naar vader gaan. Verder alle vakanties de helft. Ik heb mijn zoon dus al vanaf eind 2012 tot op heden 24/7 om me heen. Er zijn 2 lange periodes afstand geweest (op verzoek van mijn zoon en in overleg met psych) Nu is er voorzichtig weer wat contact. Heel fijn voor beide maar volgens mijn zoon blijft het voorlopig bij rustig/voorzichtig (bios, wat drinken) Een hele dag of zelfs nacht durft hij niet aan omdat het niet goed voelt. Zegt dat hij zich niet veilig voelt. Na 1,5 jaar vervreemding snap ik dat op zich wel maar nu mijn vraag; Moet ik mijn zoon pushen (ander woord weet ik even niet) om (eindelijk) wat rust, lucht en ruimte voor mezelf te creeren. Ik weet ook dat vader dit geen makkelijk stuk vindt (zal ik hem nooit op aanvallen) Maar het is tevens een valkuil voor mij. Hoe graag wil je je kind bij en om je heen hebben? Ik zie en merk geen empathie, moeite, ervoor gaan. Ik ben er zo voor mijn zoon geweest maar merk dat de rek er aardig uit is bij mij en vind het ook niet kloppen zoals het nu gaat. Moeilijk.....
acceptatie
Ik wil toch nog wel even melden dat door dit verhaal op een forum te delen en er met mensen over praten er toch veel is gebeurt. Wat ik al schreef is het erg lastig om je verhaal/probleem op papier te zetten. Het leest zwart/wit terwijl er altijd nuances/emoties en gevoel bij komen kijken. Ik zat echt vast vorige week. Heb nav een voorzichtig contact tussen zoon en vader een verdere opening hier in willen krijgen. (mijn rust en ruimte) Heb de afgelopen dagen hier ook contact over gehad met mijn ex man maar hij ziet het echt niet zo en zal daarin ook echt niet (nooit) veranderen. Bij mijn zoon was de knop al om (zijn regie, zijn tempo en acceptatie dat dit het is) Bij mij is het ook gaan stromen. Ik vecht bewust/onbewust al heel lang tegen/voor iets wat er niet is en waar ws ook geen verbetering in zit. Acceptatie dus ook voor mij en wat geeft dat een lucht en rust! Ineens doen zich ook allemaal situaties voor waardoor ik mijn rust en ruimte redelijk kan nemen......Het is goed zo. Alsnog bedankt voor de reacties!
Mening van een single moeder met vader die helemaal uit beeld is
Toen ik je verhaal las, kreeg ik aan de ene kant het idee dat je je ex als gratis oppas nodig hebt (even cru gezegd) en aan de andere kant dat je het te goed wilt doen en streeft na een correcte nakoming van de bezoekregeling. Leg je erbij neer dat dit nooit gaat lukken en trek je eigen plan. Mijn dochter heeft een vader die totaal niet meer aan haar denkt. Ik krijg ook geen alimentatie, daar is niets over geregeld. Hij bestaat als het ware niet meer, al vermijd ik hem niet als gespreksonderwerp, bijvoorbeeld dat ze een bepaalde (positieve) eigenschap van hem heeft. Als ik mijn dochter op allerlei manieren aan zijn wangedrag zou herinneren (bijvoorbeeld door te zeggen hoe erg het is dat hij nooit...) zou ze kunnen denken dat ze als persoon de moeite niet waard is omdat haar eigen vader haar negeert. Mijn insteek is juist dat ik medelijden met hem heb, dat hij niet weet wat hij mist, ze is zo'n leuk kind. Niet dat ik dat bewust zeg als stimulans voor haar eigenwaarde, ik voel het gewoon echt zo.
Jij en je zoon hebben het over het algemeen vast best gezellig met zijn tweeën al is het soms wat benauwend om 24/7 verantwoordelijk te zijn. Nou, dat ben ik ook! Er zijn zoveel kinderen zonder deeltijdvader, al die moeders moeten het maar zien te redden. Soms is dat vervelend maar overal is een mouw aan te passen. Ik regel iets met vriendinnen die kinderen van haar leeftijd hebben en ze blijft ook weleens alleen thuis. En dat terwijl ze elf is, geen veertien, zoals jouw zoon. De omstandigheden zijn nou eenmaal zoals ze zijn. Met een zoon van veertien kun je toch best eens een middagje gaan winkelen of bij een vriendin langs? En hij zit toch ook niet de hele tijd op je lip?
Misschien word je wat relaxter als je in plaats van dat je ex eigenlijk dit of dat zou moeten doen voor je zoon verandert in dat alles wat er van hem komt mooi is meegenomen maar je niets van hem verwacht. Al dat innerlijke gemopper kost een hele hoop energie.
niet de enige
Inderdaad wel cru om te denken, zeggen of schrijven dat ik voor mijn zoon een gratis oppas zoek. Hij is bijna 14 en red zich al prima alleen. Er zijn ook genoeg momenten dat weg kan en ga maar dat bedoelde ik niet. Het heeft alles te maken met het feit dat ik vind dat vader zijn verantwoordelijkheid niet neemt of hier niet beter zijn best voor doet, en dat ik het voor mijn zoon (te) goed wil doen. Zoals je kon lezen heb ik mij er inmiddels ook bij neergelegd. Niet makkelijk maar het is zo. Ik weet ook dat ik zeker niet de enige ben.....
Gelukkig maar.
Er komt hopelijk een dag dat je je zelfs gelukkig prijst. Als ik de verhalen van al die touwtrekkende ouders op het forum lees, ben ik blij dat ik dat gedoe niet heb. Geen ex met een nieuwe vriendin die ik met argusogen bekijk, geen gedoe over ophaalafspraken die niet worden nagekomen (heb dat in het verleden wel meegemaakt), enz. Ik vind het heerlijk om in mijn eentje de beslissingen te nemen, geen gediscuzeur.