Wat zeg je tegen oudere pubers als je gaat scheiden?

Niemand

Echt niemand die even wil helpen om aan te geven wat je in beide situaties beter wel en beter niet kunt zeggen?

Met zoveel wijze mensen met ervaring op OO?

Ik hoop dat jullie nog reageren.

Dat ligt er helemaal aan

Hier kwam voor mij de melding uit de lucht vallen. Man wilde het de kinderen zo snel mogelijk vertellen, we hebben een poging gedaan dat als gezamenlijk besluit te brengen, maar het was aan mij, na een nacht niet slapen en alleen maar huilen duidelijk te zien dat het niet mijn wens of idee was. Dus dat was geen optie, het werd een verhaal over wat het was, man houdt niet meer van mij, we gaan een poging wagen er nog wat aan te doen, maar we weten of dat gaat werken en we weten niet hoe de toekomst eruit ziet.
De kinderen hebben het eigenlijk, tot onze verbazing, gewoon als feit geaccepteerd. Er zijn zoveel kinderen waarvan de ouders gescheiden zijn, dat vonden ze blijkbaar niet heel spannend. Ze waren toen overigens 14 en 16, dus wat jonger dan jouw kinderen.

Ik denk dat je zo’n gesprek niet echt kunt voorbereiden. Hou het wat algemeen, val ze niet lastig met details en hou je zoveel mogelijk aan de waarheid. Voor kinderen, jong en oud, is belangrijk wat er voor ze zal veranderen. Probeer dat zo concreet als nu mogelijk is te vertellen, en hou ze daarbij voor dat er niets in beton gegoten is en dat veel nog kan en zal veranderen. Ze zullen zelf vast een idee hebben van wat zij willen. Dat zal afhangen van wie waar gaat wonen. Geef ze inspraak, en laat ze vrij in hun keuze van vaste woonplek. Je kunt dat niet meer voor ze bepalen denk ik.

Ze zullen je verbazen met hun wijsheid. Sterkt met het gesprek en in de komende zware tijd.

Kan natuurlijk best

Maar lijkt me idd overbodig. En het is denk ik een illusie om te denken dat hoe je het brengt of wat je precies zegt heel veel uit zal maken. Zeker op deze leeftijd niet. Wees zo open en eerlijk als je kunt. En kort. En kijk gewoon hoe het loopt. Als het teveel privé dreigt te worden, als ze boos of persoonlijk worden, of als het gesprek een kant op gaat die je niet wil dan kap je het af met dat je er nu niet verder op in wil gaan. En vertel gewoon dat alles nog onduidelijk is. Dat zullen ze vast begrijpen.

Moeder

Wij hebben het wel gezamenlijk verteld en geen details gegeven. Het was overigens voor onze kinderen wel duidelijk dat onze relatie slecht ging, omdat er in jaar ervoor veel spanning en ruzies waren.
Wij hebben de kinderen die jonger waren (10 en 12) geen keuze gegeven in waar ze wilden wonen. Mijn ervaring is dat kinderen die keuzes liever niet maken. Voor hun gevoel is iedere keuze een loyaliteitsconflict.
Mijn advies zou zijn bespreek als ouders zoveel mogelijk zelf en leg het daarna gezamenlijk aan de kinderen uit. Dat gezamenlijk vind ik heel belangrijk omdat het anders wordt gezien als besluit van een ouder en die ouder wordt dan ook vaak in eerste instantie als schuldige gezien. Dat beeld is vervolgens lastig te corrigeren zonder dat je allerlei details moet vertellen hoe het zo is gekomen. En juist die details zou ik mijn kinderen besparen.
En inderdaad heel belangrijk, leg je kinderen uit dat een scheiding niks verandert in hoeveel jullie van hen houden. Maak duidelijk dat jij en je partner uit elkaar gaan en dat het niet zo is, dat een van de partners de ander en de kinderen verlaat of in de steek laat.

Moeder

Ik begrijp dat jij initiatiefneemster bent. Ik hoop echt dat je man niet verhaal inzet met "mama gaat weg bij ons". Jij verbreekt de relatie met je man en niet met je kinderen.
Het zoveel mogelijk open en eerlijk zijn waar Pennestreek voor pleit, ben ik niet zo'n voorstander van. De meeste kinderen willen helemaal geen details weten over de scheiding van hun ouders.

niet echt voor te bereiden zo'n gesprek

Wij zijn destijds gaan zitten en hebben de spanningen (die al zeker voelbaar waren voor de kinderen) summier aangekaart en daarin aangegeven dat we elkaar niet meer gelukkig kunnen maken, het beste met ze voor hebben etc etc... ieder kind reageert anders.

Op dat moment intens verdriet en huilen. Heel begrijpelijk. Voor iedereen was het een heel verdrietige tijd. Het sloeg het om in boosheid en dwarsigheid bij de kinderen. En natuurlijk is dat begrijpelijk.

Mijn ex nam de slachtoffer-rol aan en uitte dat zoveel mogelijk aan de kinderen. Ik denk - nee, weet zeker - dat dat niet de juiste handelwijze is. Blijf correct over elkaar praten. Ik heb hierdoor mijn dochter meer dan een jaar niet gezien; uit boosheid naar mij toe.

En nu jaren later uit ze zelf dat hoe de situatie nu is, dit veel beter voor mij is, dan wanneer ik bij mijn ex had gebleven. Ze zien hoe hun vader is en daar ook geen verbetering in is gekomen.

Vader zit de dochters in alles op de huid; school, werk etc. en verwijt mij dat ik daar nalatig in ben. Ik blijf het verantwoording kind vinden en kan alleen ondersteunen daar waar nodig.

Domme akties maken kinderen ook... tja, je hoopt dat ze daar van leren. Mjin ex uit dan dat ze zijn achternaam te grabbel gooien.... terwijl hij met zijn eigen akties dat allang zelf heeft gedaan. Pff die man is zo vol van zichzelf, maar goed...

ik ga een beetje off-topic... sorry....

Wat ik eigenlijk probeer te zeggen is, dat zodra jullie het samen verteld hebben, jullie samen daarna ook gewoon één front naar de kinderen vormen, in respect over elkaar blijven praten; er beiden zijn voor de kinderen. Kinderen niet voor een keuze moeten stellen, maar het bij beiden straks gewoon leuk mag hebben.

Heel veel sterkte met het gesprek.

Inspraak

Bij oudere pubers verwacht ik wel dat die kiezen voor de ouder die het dichtst bij school/opleiding woont of gaat wonen. Die denken vooral praktisch en zullen niet mee willen verhuizen als pa of ma 25 km verderop gaat wonen. Dat is wat ik bedoel met inspraak. Je kunt als ouders op die leeftijd niet meer zomaar voor ze beslissen.

En hier was het echt niet zo dat vader als de boeman werd gezien, ook al was heel duidelijk dat het op zijn initiatief was. Het was ook voor de kinderen iets dat uit de lucht kwam vallen, er waren geen duidelijke spanningen voorafgaand aan de melding. En met open en eerlijk bedoel ik dus niet tot in detail, dat heb ik ook expliciet gezegd in mijn eerdere post. Maar als er een ander is lijkt me dat de kinderen dat snel genoeg doorhebben. Ze zullen het je kwalijk nemen als ze er later via een andere route achter komen. Dus zeg dat eerlijk, zou mijn advies zijn. Maar je weet zelf denk ik het beste wat je kinderen wel en niet aankunnen.

Jullie weten nu nog niet hoe het allemaal gaat lopen. Je kunt ervoor kiezen om dat allemaal eerst meer uit te laten kristalliseren en de kinderen pas later in te lichten. Maar ook hiervoor geldt dat de kinderen echt meer zien en voelen en weten dan je denkt, en je dat later waarschijnlijk kwalijk nemen, als je nog een tijdje toneel probeert te spelen.

Nou ja, mijn 2 centen. Wij hebben vanaf het begin geprobeerd de kinderen op hun niveau mee te nemen in het geheel. Maar je weet uiteindelijk pas achteraf of het de goede manier is geweest. Bij ons pakte het goed uit, en nogmaals, ze zijn echt nooit boos op hun vader geweest. Ook niet terwijl heel duidelijk was dat ik die scheiding niet wilde. Daar heb ik het ook met ze over gehad. Voor ons allemaal was zijn keus onbegrijpelijk. Maar wel zijn keus, en die moesten we respecteren.

Pennestreek

Ik denk echt dat jouw kinderen uitzondering op de regel zijn. Heel vaak hebben kinderen wel meeste sympathie voor de ouder die slachtoffer is/lijkt te zijn. Mijn kinderen hadden echt geen behoefte (nog steeds niet nu ze 10 jaar ouder zijn) om de ins and outs van de relatie van hun ouders te kennen

Alkes

Dat kan, maar het kan natuurlijk ook liggen aan hoe wij het gedaan hebben. Ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik er kapot van was (kon ook niet, fysiek te duidelijk zichtbaar) maar ik heb ook vanaf dag 1 de schouders eronder gezet en mezelf steeds weer uit de put getrokken. En aan de kinderen nooit gevraagd partij te kiezen. En man bleef hoe dan ook een betrokken vader. Ook als hij er doordeweeks niet was omdat hij dan in zijn appartement verbleef. Naar de kinderen toe was er wat dat betreft geen verschil. Zij bleven nog steeds het belangrijkste in zijn leven. Ik denk dat dat heel belangrijk is. En dat wordt neem ik aan wel lastiger als er een ander in het spel is waar je hoteldebotel van bent. Dat wordt dan het centrum van je universum. Daar kunnen kinderen zeker last van hebben. Zij worden dan ook aan de kant geschoven. Maar bij ons was daar (toen nog) geen sprake van.

Ik zie dat bij een scheiding in onze nabijheid, waarbij de ene ouder echt nauwelijks meer in beeld is. De kinderen vinden dat vreselijk. Maar toch, ze zijn en blijven ook naar die ouder loyaal, en genieten erg van de beperkte tijd samen. Ook daar dus geen 'schuld', soms wel boosheid, maar dat weerhoudt ze er niet van gewoon contact te willen en te houden.

Zoals ik al zei, je weet pas achteraf of het goed was of niet. Ik denk echt dat oudere pubers liever de waarheid weten, hoe summier ook.

Dank

Bedankt voor jullie reacties.

Ik weet niet of mijn man het samen wil vertellen.
Ook denk ik dat hij gewoon mij de schuld wil geven (dat doet hij al jaren met alles wat niet gaat zoals hij wil of verwacht).
Ik weet ook niet of hij van mij aanneemt als ik zeg dat het niet verstandig is als een ouder de schuld krijgt omdat die ouder het initiatief heeft genomen.
En just-me: respectvol naar mij zijn/over mij praten? Dat is/doet hij nu al niet en dat is een van de redenen om te willen scheiden.

Maar goed, ik zal proberen het te zeggen dat het voor de kinderen beter is als we samen zeggen en het neutraal brengen en hij mij niet de schuld geeft.

We zullen het zien.

Het is wel zaak dat we het heel snel vertellen (zodra de gelegenheid daar is), want ik verwacht dat mijn man heel sacherijnig en boos zal zijn (nog erger dan anders), dus ze zullen het zeker gaan merken. Dus dan is uitleg wel handig.

En verder verwacht ik dat de kinderen het wel zullen begrijpen. Ze hebben genoeg spanningen en gedoe meegemaakt.

Loyaliteitsconflict vermijden

Ik denk dat als je a.s. ex geneigd is negatief over jou te praten of het slachtoffer uit te hangen, je hem vooraf al iets moet laten lezen over het fenomeen loyaliteitsconflict, hoe schadelijk dat is voor kinderen.
Jullie moeten de strijd echt bij de kinderen vandaan houden. Je mag klagen bij je vrienden en familie, niet bij de kinderen, ook niet als die al "groot" zijn. Bijt 100x op je tong en zeg nooit iets negatiefs over de ander.

moeder

Mijn partner liet mij destijds een beetje het woord doen, om vervolgens bij het daadwerkelijk weggaan me overal werkelijk in te volgen. Wanneer ik online was, vind mijn I-phone continue raadplegen, vervolgens in de auto stappen in bijzijn van de kids.

Mijn ex heeft totaal nooit gezien wat het met de kids doet, ik ben gewoon open en eerlijk zei hij dan.... gaan mijn nekharen nu nog bij overeind staan bij die twee woorden. Ben bijna geheel mijn relatie besodemieterd, dus die woorden matchen voor mij niet bij mijn ex.

Mijn ex doet alles goed en ik laat het nu jaren later maar gelaten over me heen komen.

Ik hoop dat het jullie bespaard blijft, want het trekt de energie werkelijk uit je lijf. Ik hoop dat hij ook omwille van de kids kan handelen.

Als hij openlijk de schuld bij jou gaat leggen

Mijn ex doet vele jaren na dato nog af en toe erg gefrustreerd en boos tegen de kinderen over mijn beslissing na de scheiding uit onze toenmalige woonplaats weg te gaan met onze kinderen. Dat doet hij als hij ruzie heeft met hen en er niet meer uitkomt. Hij claimt dan dat het door die verhuizing komt 'dat hij geen goede vader is' en kwakt er en passant alle grieven die hij tegen mij heeft nog eens uit.

Ik zeg dan dat ik best begrijp dat vader deze verhuizing niet heeft gewild, dat hij er veel pijn van heeft, en dat ik ook goed begrijp dat hij daar soms nog boosheid over voelt. Maar dat het andersom ook zo is dat bepaalde beslissingen van vader mij voor grote problemen stelden en leidden tot een noodzaak om moeilijke beslissingen te nemen. Ik zeg dat mensen nou eenmaal in hele moeilijke situaties met elkaar terecht kunnen komen en dat ieder dan naar eer en geweten beslissingen moet nemen over wat voor hem of haar mogelijk is of het beste lijkt. Ik benadruk dat zowel vader als ik deel uitmaakten van deze opeenvolging van beslissingen en dat we als het puntje bij paaltje komt niet anders kunnen dan de beslissingen van de ander aanvaarden en respecteren, ook als je het daar niet mee eens bent en/of er zelfs veel last van hebt. Dat het op een gegeven moment ook geen zin meer heeft om naar de ander te wijzen om jouw beslissing te rechtvaardigen, omdat die ander datzelfde doet bij jou. En dat je op een gegeven moment niet anders kan dan de situatie te nemen zoals die is en dan je verantwoordelijkheid nemen, knopen door te hakken en er het beste van te maken.

Ik ga overigens niet diep in op vaders beslissingen die vooraf gingen aan mijn beslissingen etc. Ik wil het niet alsnog laten gaan over wie er dan gelijk had. Ik wil vaders ervaring en gevoel ook niet bagatelliseren: ik snap echt dat hij zich soms nog altijd gefrustreerd en boos voelt, net zoals ik dat soms nog altijd kan voelen als ik geconfronteerd word met iets dat ik als gevolg van zíjn (natuurlijk foute beslissingen ervaar. Maar in het contact met de kinderen, gaat me juist om het stoppen van het verwijten zonder te claimen dat ik 'onschuldig' ben, door het op een een iets hoger abstractieniveau te bespreken als iets wat zo kan gebeuren in het leven en waar je je dan doorheen ploetert, met gevoelens en al, terwijl je ook best weet dat je niet in alle opzichten of voor alle betrokkenen kunt doen wat die als 'het juiste' ervaren.

Waar ik overigens tegen mijn kinderen wel duidelijk in ben, is dat ik vind dat vader het niet bij hen zou moeten neerleggen, dat hij hen niet om een oordeel zou mogen vragen. Maar tegelijkertijd probeer ik ook dat met wat mildheid te bespreken. Het is zoals het is. Neem er wat afstand van, laat vader wat sudderen in zijn frustratie en kom dichtbij waar je het wél goed kan hebben met elkaar. Dat is er óók.

Succes! Sterkte met de situatie!

Groet,
Jo Hanna

Anke

Ik heb door schade en schande geleerd dat je vaak bar weinig invloed hebt op het gedrag van een ander. Als het zin zou hebben hem een boek te geven, had TS hem beter een paar jaar geleden een boek cadeau kunnen doen over liefdevolle communicatie in een partnerrelatie. Ik noem maar een flauwe dwarsstraat. Natuurlijk heb je echt helemaal gelijk dat 'ze' de strijd bij de kinderen vandaan moeten houden! Maar zo'n opvatting heeft zo weinig concrete betekenis. Er leest er hier maar één, die dat volgens mij beseft. En van die andere partner lijkt te worden gescheiden juist omdát die 'dit soort dingen' niet zo goed beseft. Daar heb je je dan als partner en kinderen dan maar toe te verhouden. En dan begint pas de echte vraag en het echte antwoord.

Groet,
Jo Hanna