Zoon zo boos en moe na thuiskomst

Afspraken met ex-man

Een kind dat op twee adressen woont heeft nog meer dan een ander structuur en discipline nodig. Hierin moeten beide ouders ongeveer op een lijn zitten. Op een of andere manier zul je ex ervan moeten overtuigen dat jullie om tafel moeten om afspraken te maken over regels in de opvoeding.
Wellicht is het daarna een idee om de verblijfsduur bij jou ex af te stemmen op de behoefte van je zoon.

Nee zeg

Natuurlijk is het mooi als gescheiden ouders op een lijn zitten qua opvoeding, maar dat is niet persé noodzakelijk. De manier waarop mijn ex opvoedt wijkt op een groot aantal punten af van de mijne, en ik zou me niet prettig voelen bij zijn manier van opvoeden.
Ik denk dat de meeste kinderen wel even stoom af moeten blazen na een wisseling van ouders en huis. Hier duurt dat ook altijd wel een dag. Ik heb daar begrip voor maar stel wel mijn normale grenzen bij gedrag dat niet door de beugel kan.

Compromissen zoeken

Of anders gezegd: kijken naar begeleiding van je zoon en wat je daarin kunt doen.

Dat betekent dat je één punt in elk geval los moet laten en dat is alles wat je vindt van de situatie bij je ex-man. Je kunt het wel aanhoren en opslaan ter kennisgeving, maar niet om daar een oordeel over te geven. Wat je zeker niet moet doen is om conclusies of vorspellingen te gaan doen over het effect op je zoon, want dat is eigenlijk altijd speculatie.
Het kan zijn dat je zoon haarfijn aanvoelt dat jouw oordeel negatief is en dat hij zichzelf daartegen wil beschermen. Wellicht omdat hij zelf ook problemen ermee heeft, maar nog worstelt omdat het toch zijn vader is. Uit zelfbescherming verdraagt hij dan geen kritiek. Hij voelt misschien wel aan dat je gelijk hebt, maar kan daar niet mee. Wellicht ook omdat heel veel kinderen een hekel hebben aan ouders die negatief over de andere ouder spreken of denken. Hij rolt nu van de ene explosieve situatie in de andere: bij vader de ruzies en bij moeder de ruzies om vader (ik zeg het wat gechargeerd).

De verdeling die je hebt gemaakt zo ik handhaven. Je kunt het aan een kind van 8 jaar simpel uitleggen: het is de helft van 7: de ene keer drie dagen en de andere keer 4 dagen. Dus: beide ouders willen voor je zorgen en houden van je en we verdelen dat eerlijk.

Ondertussen zou je wel naar compromissen kunnen zoeken voor de punten die van je zoon van belang zijn: het tijdstip om te gaan slapen: hoe laat bij je vader, hoe laat bij je moeder, wat vind je zelf, hoe laat gaan klasgenootjes naar bed etc. En daar een tijdstip uit laten rollen dat voor jou geldt (niet bij vader, want daar ga je niet over). Idem voor de vechtgames. Vrouwen zijn meestal niet zo happig op dat soort spelletjes, terwijl jongens en vaders zich daar heerlijk in kunnen uitleven. Alle experimenten met het opvoeden van jongetjes als ware het meisjes, en ze daarmee tot vredelievende en zorgzame burgers ombouwen zijn tot nu toe mislukt. Ergens moeten jongens zich toch op een manier uitleven die voor vrouwen die niet volgen is. Wellicht kun je ook met hem op dit punt tot een compromis komen, zonder dat je je eigen oordeel over die spelletjes opzij zet. Hij mag best weten wat jij ervan vindt, maar het is de vraag of hij van jou de ruimte krijgt om te volgen wat hij er zelf van vindt.

En dan denk ik dat het belanrijk is voor je zoon, dat hij ergens een , wat ik maar even noem 'open ruime' krijgt, neutraal gebied, een gebied waar hij met andere volwassenen te maken heeft. Hij moet zelf uitzoeken wat hij van alle tegenstrijdige boodschappen vindt. Daarmee bedoel ik uitdrukkelijk iet dat hij erover moet gaan praten! Maar ergens een ruimte war hij andere volwassenen en kinderen tegen kan komen, waar hij hoort hoe het bij anderen gaat, of ziet hoe anderen het doen, en op die manier vanuit heel veel informatiebronnen zijn eigen traject gaat opzetten. Dat kan een sportclub zijn, of scouting of iets dergelijks. Maar het kan ook het huis van een vriendje zijn of een familielid. Neutraal terrein, waar voor hem geen loyaliteiten liggen, maar waar hij de ruimte krijgt om alles op een rijtje te zetten. Dat laatste is volgens mij voor elk kind belangrijk hoor! Het is in elk geval mijn ervaring dat elke logeerpartij of mee-eten bij anderen bij kinderen een evaluatie oplevert van de thuissituatie en wat zij daar zelf van vinden. Ik vind die ruimte voor kinderen superbelangrijk, maakt niet uit of het resultaat positief of negatief is. Het gaat erom dat ze langzaam kunnen komen tot eigen meningsvorming, want daar moeten ze het in de toekomst mee doen.

Overigens: ik weet niet in hoeverre de boosheid van je zoon ook te maken heeft met de aanwezigheid van een nieuwe vriend van jou (en een nieuwe vriendin bij vader). Twee ouders die allebei druk zijn met een nieuwe relatie en het kind tussen hen i heen en weer laten bewegen, dat kan ook het gevoel oproepen dat het kind eigenlijk even minder belangrijk is of zelfs een last. Ook al bedoel je het niet en denk je het niet, kinderen kunnen soms rare conclusies trekken. Wellicht is het goed dat je -zonder dat hij eromv raagt- iets organiseert, waardoor je elke week structureel enige tijd met hem apart hebt. Dus toch die sportclub, maar dan wel met veel interesse en tijd van jou van jou. Dat lijkt tegenstrijdig aan het neutrale van die ruimte, maar da hoeft het niet te zijn, als je je maar afzijdig houdt van bemoeienis et hoe de sportclub met hem omgaat etc. Puur belangstellend en ondersteunend voor dat deel van zijn leven, wat verder van hem is.

Tsjor

Het gaat helemaal mis

Vandaag was weer de overdracht en het ging helemaal mis. Ik heb van zoon begrepen dat de vriendin van mijn ex bij hem is weggegaan, de baby heeft meegenomen en geroepen dat beiden nooit meer terugkomen. Verder hadden ze wel een leuk en rustig weekend gehad. Maar na thuiskomst had hij eht allen maar over 'bij papa mag dit en dat, en hier mag ik niks' etc. Mijn vriend ergerde zich kapot, zoon was brutaal, hij kreeg op zijn kop, en zo was de avond weer verpest. We gaan nu waars. de komende tijd weer zorgen dat mijn vriend er niet is als zon thuiskomt, dat werkt gewoon niet. Zoon is dan aan de ene kant zo brutaal en heeft aan de andere kant zulke lange tenen dat alleen een enorme portie geduld van moeders nog werkt (en zelfs dat niet altijd). Maar het bleef mis, zoon wilde niet in bed, wilde geen deken, niet lezen, niet slapen, hij ging bloot op de grond liggen, herhaalde alles 10 keer, wilde niet dat ik wegging maar ook niet dat ik ging lezen, kortom, het was een hele puzzle om hieruit te komen. Is uiteindelijk wel gelukt, maar ik vrees voor morgen, dit gaat geen makkelijke week worden denk ik. Op dit moment weet ik even neit wat te doen, want dit iedere week, dat lijkt me niet de bedoeling. Groetjes, Lena

Rol stiefouder

Je zoon moet zich al vreselijk aanpassen aan twee huishoudens met twee ouders die niet op een lijn zitten.Daarnaast maakt hij dan ook nog eens ruzies mee in het ene huis en heeft hij in het andere huis een stiefvader die zich teveel met de opvoeding bemoeit.Dan is ook de baby met de noorderzon vertrokken. Daar zal hij toch ook een band mee hebben. Optelsom:het kind heeft het niet bepaald makkelijk.Het zou eigenlijk vreemd zijn als hij daar niet op zou reageren. Hij is nog maar 8.Je zal maar zo klem zitten.

Mijn zoon was destijds ook erg lastig als hij thuiskwam van ex, had moeite met aanpassen steeds maar weer. Dat was niet makkelijk ,maar een knuffel op z'n tijd en consequent zijn van mijn kant bleek de beste weg.Vooral rustig blijven, dat geeft veiligheid als je als kind zo met de situatie overhoop ligt.Als hij zo doet als je hierboven beschrijft kun je hem zeggen dat je snapt dat hij het soms heel moeilijk vind en een aai over z'n bol geven.

Ik heb destijds tegen mijn man gezegd dat ik degene was die de straffen uitdeelde, niet hij. Het werkt doorgaans niet zo goed als stiefouders t.o.v. het kind de touwtjes in handen proberen te nemen.Dat moet de eigen ouder doen, en die verantwoordelijkheid dan ook nemen.Een kind heeft nou eenmaal niet om een scheiding gevraagd en al helemaal niet om een stiefouder die dan ook nog af en toe de lakens probeert uit te delen.
Wat bij ons hielp was een open gesprek over wat mijn zoon dwarszat op een rustig/ gezellig moment alleen met hem.
Natuurlijk is het niet zo dat je vriend zich alles hoeft te laten zeggen maar JIJ bent degene die daar de grens in stelt vind ik.Je vriend kan het beste rustig blijven en bijv. zeggen dat hij het gedrag met jou gaat bespreken.
Mijn man bleef doorgaans rustig ( het ging ook weleens iets minder makkelijk natuurlijk)of reageerde hooguit verbaasd maar zei dan dat hij het met mij ging bespreken.Ik nam het dan op met zoonlief.Wel zo duidelijk en het scheelt een hoop strijd.Heeft bij ons erg geholpen.

Sterkte Damajo

Ruimte maken voor zijn boosheid

Wat ik bij mijn dochter (5) zie is dat boosheid vaak wordt veroorzaakt door wat ik dan maar noem gebrek aan incasseringsvermogen, veroorzaakt door stress en gebrek aan een gevoel van veiligheid. Wat ik doe is niet met haar in discussie gaan over de inhoud van het conflict van dat moment. In jouw situatie: niet discussieren over vaker of minder vaak bij papa, wat daar en hier wel en niet mag etc. Gewoon de voldongen feiten blijven herhalen. Dit is afgesproken. Wat bij papa mag daar ga ik niet over. Dit mag hier wel/niet. Wel begrip uiten voor het feit dat ze x of y niet leuk of moeilijk vindt en dat ik begrijp dat ze er verdrietig of boos van wordt. Vaak probeer ik een moment af te zonderen om het boosheid in toe te laten. Er zijn duidelijke grenzen voor mij: geen gejammer tijdens het eten of buitenshuis, geen kwetsende dingen zeggen tegen mij, niet maar blijven mopperen op mij. Ik bied aan een moment te zoeken met ons tweeën waarop ze even kan razen. Dit is uiteindelijk bijna nooit nodig. Ik vraag haar ook regelmatig of ik iets voor haar kan doen om haar te helpen met haar gevoel om te gaan. Ze blijkt dan verrassend vaak in staat om iets aan te geven wat voor haar werkt: een tekening maken, even met zijn tweeën zitten, samen iets doen. Maar mijn gevoel is eigenlijk dat alleen al het feit dat ik duidelijk maak dat de boosheid er mag zijn terwijl ik tegelijkertijd de uitingsvorm begrens (eindeloos jammeren, mij blijven bekritiseren, mopperen) voor haar heel goed werkt. Als ik jouw verhaal lees: dat mannetje heeft heel wat te verstouwen. Die heeft dat allang aangevoeld, die spanningen bij papa. Misschien vindt hij het wel zielig dat papa alleen achter blijft. Het is aan jou hem veiligheid en erkenning te blijven bieden. Dat gaat zowel over begrenzing als over ruimte geven. Je kunt alleen maar bij je eigen kind zoeken naar hoe ver je met het een en het ander kunt gaan en wat werkt en wat niet. Ik wens je heel veel succes.
Groet, Jo Hanna