Afwijzing
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, maar ik probeer er een duidelijk verhaal van te maken.
Ik ben een vrouw van 48 en twee kinderen van 17 en 19. Ik heb een fijne jeugd gehad, maar was een onzekere meid (wat aan de buitenkant overigens niet te zien was). Alles ging van een leien dakje, en afwijzing heb ik nooit gekend.
Gelukkig zou je bijna denken. Maar......inmiddels dus 48 en ik kom er nu, met name via de kinderen, achter dat ik totaal uit het veld raak van een afwijzing. Dan bedoel ik vooral afwijzing bij 1 van de kinderen. Ik pak een voorbeeld; dochter is helemaal verliefd en jongen was ook verliefd op haar. Was, want inmiddels heeft ie aangegeven het (iig voorlopig) niet te zien zitten. Dochter natuurlijk helemaal in zak en as en enorm verdrietig. Het gevoel wat dit mij teweeg brengt is echt niet normaal. Het voelt alsof ik zelf ben afgewezen zeg maar. En zo gaat dat vaker als hun verdriet hebben. Dat het voelt alsof het mij overkomt.
Ik ben ook bijna ziekelijk bezig (in mijn hoofd) met vragen over hun vrienden. Wat ze gaan doen, wat zei die en die daarvan, en hoe reageerde die. Heeft die of die nog iets gezegd daarover, etc. Ik heb dus een mega enorme controle drang. Ik kijk wel uit om deze vragen ook allemaal op ze af te vuren, maar ik geef hiermee aan dat ik dit het liefst wel zou doen.
Ik heb zelf ook een leuke vriendengroep, dus het is niet dat ik het daarom doe. Als 1 van de kinderen ruzie heeft met een vriend(in) dan zou ik me er het liefst mee gaan bemoeien en het op willen lossen. Je snapt dat het dus een drukte van jewelste is in mijn hoofd.
kan het komen omdat ik nooit afwijzing heb gekend en dus nooit geleerd heb hier mee om te gaan? Ik weet wel dat ik er inmiddels helemaal gek van wordt. Toen de kinderen klein waren kon ik die controle uitvoeren, nu dus niet meer. Dat loslaten vreet me op. Hun van slag, ik wellicht nog 10x erger van slag.
Herkent iemand dit? Ik durf er met niemand over te praten, want het is behoorlijk raar en ik schaam me er ook best wel voor. Daarom dank voor jullie luisterend oor en hopelijk tips en adviezen.
Hulp
Zoals je het omschrijft, klinkt het alsof je er zelf veel last van hebt. Alsof dingen met je aan de haal gaan, terwijl je ergens wel beter weet.
Als dit in je zit is het heel moeilijk dit anders te doen, mindfulness oid kan misschien helpen. Maar als jij (en je kinderen) er last van hebben, waarom zou je dan niet ergens hulp vragen. Bij de huisarts bijvoorbeeld.
Systeem
Het is natuurlijk vreemd dat je zelf een fijn leven vol vrienden hebt en nooit een afwijzing hebt ervaren, dat je dan zo vreselijk door het lint gaat als jouw kinderen zoiets overkomt. Vergeet niet dat niets of niemand je gevoel of je onbewuste trauma's beter kan raken dan je eigen kinderen.
Zelf heb ik tot ver na mijn 40e gevonden dat ik een prima succesvol bestaan had met veel liefde, familie, vrienden en gelukkigheid. Totdat ik, schijnbaar uit het niets, volkomen overstuur raakte bij een afwijzing. En dan ging het om een lullige lunchafspraak met een collega bijvoorbeeld. Mijn kinderen waren nog te jong om problemen te hebben als de jouwe.
Ik heb, met hulp van de praktijkondersteuner van de huisarts, patronen kunnen ontdekken in mijn reacties. Daarna heb ik me verdiept in en ben ik mee gaan doen met familieopstellingen. Lees er maar eens over: het heeft mij veel inzicht gegeven in mijn bestaan. Ik ben nooit meer zo overstuur bij een afwijzing (al blijft het gevoelig), ik kan de problemen van mijn inmiddels volwassen kinderen beter plaatsen, ik snap beter waarom ik ben wie ik ben.
Patronen
Iedereen doet in zijn leven bepaalde patronen op, vaak onbewust. En soms kom je op een punt in je leven dat die patronen beginnen te wringen en juist een last worden. Mij heeft het enorm geholpen een goeie therapeut te zoeken. Zou dat iets voor je zijn wellicht?
Het probleem is
Dat ik in de praktijk eigenlijk wel weet wat ik moet doen. Ik geef mijn dochter de beste adviezen om met haar verdriet om te gaan. Maar......het op mezelf toepassen lukt me niet. Waar ik dus bang voor ben dat als ik naar een therapeut o.i.d. ga dat het me dan ook niet lukt om het toe te passen......
Pieker
Dat is een aanname natuurlijk. Heb je zo weinig vertrouwen in jezelf? Waarom zou het je niet lukken om eigen gedrag, waar je erg last van hebt, te veranderen?
Als je graag iets wil veranderen zoek je naar mogelijkheden. Als je dat eigenlijk niet wil zoek je een reden 
Leren
Lieve Pieker, dat zul je inderdaad niet meteen kunnen, maar dat gaat de therapeut jou leren. Als jij je therapie serieus neemt, de tips ter harte neemt en echt gaat oefenen, dan zul je zeker vooruitgang zien.
Als je denkt dat de therapeut op een magisch knopje drukt en alles dan ineens opgelost is, dan zul je teleurgesteld worden. 
Therapie is werk, maar zo fijn als je de resultaten merkt!
Heel herkenbaar
Ik noem het "plaatsvervangende verlatingsangst". Mijn kinderen hebben allebei een leuke relatie, maar ze zijn nog jong (begin 20) en ik weet uit ervaring dat er nog van alles kan gebeuren op relatievlak.
Waar het bij mij vandaan komt is duidelijk en ik heb ook diverse therapieen gehad, nog voordat ik kinderen kreeg. Ik heb er mee leren omgaan en gelukkig (zo ziet er nu naar uit) heb ik dat niet overgedragen op mijn kinderen. Ze zijn stabiel, kunnen voor zichzelf opkomen en het eerste grote liefdesverdriet hebben ze goed verwerkt. Zo ver was ik op die leeftijd nog lang niet en kan alleen maar bewondering voor hebben.
Mijn dochter was als kind een redelijke outsider. Ze ging haar eigen weg, had haar eigen stijl en als ze iets anders in elkaar had gestoken, was ze misschien wel behoorlijk gemobt op school. De populaire meiden hadden het echt op haar voorzien, maar dat ging snel voorbij omdat ze een scherpe tong heeft en heel ad rem reageert. Maar wat heb ik een zweethandjes gehad. Precies als bij jou, komt afwijzing altijd keihard aan en ik kan daar nachten van wakker liggen.
Mijn zoon was wel erg populair, maar bij allebei heb ik genoeg training in het loslaten gehad.
Therapie kan nooit kwaad en zoals Niki73 zegt, het gaat niet vanzelf maar het is heel bevrijdend als je de vruchten ervan kan plukken,
