Badinerende doktersassistente, wat zouden jullie doen
Ik heb een historie van hoge bloeddruk. Ik heb zelf een bloeddrukmeter maar die vertrouwde ik niet, zo´n ding van de trekpleister.
Wat maanden terug belde ik de praktijk. Dat ik voor ivm Corona, even een thuismeting wilde doen. Ik behoor tot de risicogroep. De assistente: Nee, ach was allemaal niet nodig, zal wel komen omdat u zich te druk maakt.
Ik heb toen af laten schepen mede omdat ik dacht ´ze zijn al zo zwaar belast´ en de thuismeter geeft idd laag getal aan.
Vorige week ging ik de griepprik halen en dacht ´nu wil ik even doorpakken´. Dus had al bij een andere assistente gevraagd of ik ook even met een goede meter gemeten kon worden. Toen ik op de praktijk kwam, gaf aio mij het bloedonderzoek formulier met daarop een post it waarop stond: evt. thuismeting.
Na de griepprik zou mijn bloeddruk gemeten worden en die was torenhoog. Ik zei dat ik schrok. De assistente, dezelfde als de eerste keer, zei `nee zal wel komen omdat je nu nerveus bent voor de meting´. Nog een keer gemeten, na een paar minuten, hetzelfde.
Ik zei ´ja dan wil ik nu echt een thuismeting want ik denk dat ik medicijnen moet´. Ja nou was niet nodig. ´Nou dan wil ik het met de arts bespreken, zei ik. Ze ging het met de arts overleggen. Die zei ´ja lijkt me een goed plan´
Thuismeting bleef hoog. Nou heb ik ook al een paar weken een suizend hoofd op het ritme van mijn hartslag, vooral als ik iets doe. Leek samen te hangen met een klacht waarvoor als chronische pijnpatient ben geduid. Maar samen met die hoge bloeddruk vind ik dat eng.
Dus ik belde vandaag omdat ik echt voor de kerst hier een arts over willen horen. weer die assistente `nee dat suizende hoofd komt doordat je je drukmaakt over de bloeddruk´.
Het zal allemaal bedoeld zijn om me gerust te stellen en om de poortwachtersfunctie van de huisarts te bewaken, maar het werkt omgekeerd. Ik word er ongeruster van. Ik ben ruim boven de zestig, suikerpatient en behoor dus tot meerdere risicogroepen. Ik had veel eerder professioneel op bloeddruk gecontroleerd moeten worden.
enfin, ik heb doorgezet en bedongen dat er morgen een arts naar zou kijken maar daar gaat deze posting niet over. Mijn vraag is, of ik iets met de houding van de assistente zal doen. Niet persoonlijk maar naar de praktijk. Ik vind haar opstelling niet zonder gevaar, ook niet voor anderen.
Ik denk
Dat er een hoop onwetendheid zit bij mensen over het werk van een doktersassistente en het denk-/schakelniveau, de werkdruk, agressie en de regels en protocollen waar ze mee werken plus de hoeveelheid up to date kennis die ze bezitten.
Daarom nogmaals: wees dapper en klaag openlijk en met net zoveel bluf, eigenwijsheid en agressie bij de huisarts en dan niet óver de assistente maar over zijn of haar praktijkvoering.
Want zo te lezen heeft de patient overal de meeste kijk op en heeft meer medische kennis en is die doos aan de telefoon maar een onwetende Miep.
Net als een buurvrouw van me die "ff een mri ging eisuh voor me soontjuh ze oorpijn en anders met de vuist op tafel ging". Natuurlijk.
tja
Mijn dochter is arts. Basisarts 'nog maar', ze moet nog aan haar specialisatie beginnen, maar ze heeft wel 6 jaar opleiding achter de rug en werkt als zaalarts in een ziekenhuis. Als zij zegt dat ik naar de huisarts moet met iets, dan heeft ze in 99 van de 100 gevallen gelijk. Hetzelfde geldt voor de adviezen die ze aan haar hoogbejaarde opa en oma geeft.
Als de assistente van de huisarts het vervolgens niet nodig vindt dat wij de huisarts zien, leg ik eerst rustig uit dat ik in feite al een arts heb geconsulteerd, namelijk mijn dochter, maar dat die niet de gewenste medicatie kan voorschrijven en niet kan doorverwijzen naar een specialist. En dat ik graag nog even de mening van de huisarts over de kwestie wil. Als de assistente dan met hoongelach uitroept dat een eerstejaars geneeskundestudent minder kennis heeft dan zij (wat overigens ongetwijfeld waar is), dan begin ik een klein beetje mijn geduld te verliezen, maar ik blijf altijd beleefd. Als ik met een potje urine van mijn moeder aan kom, omdat zij alle symptomen van een blaasontsteking heeft en de assistente met haar ogen rolt omdat ze 'zeker weet dat het niks is en het wel zal meevallen', vraag ik alsnog vriendelijk of ze het toch voor de zekerheid maar even wil checken. En als moeder dan toch blaasontsteking blijkt te hebben, wrijf ik het niet eens in. Maar man, wat een gedoe elke keer met die assistente...
Wij hebben er één.....
Hier bij onze huisartsenpraktijk een team ontzettend lieve assistenten maar één ervan is verschrikkelijk, als een strenge schooljuf inclusief opgeheven vinger. Ze deinst er ook niet voor terug om iemand aan te spreken in een wachtkamer waarop op dat moment ook anderen aan het wachten zijn. Haar strengheid heeft mij een keer voor iets ergs behoedt dus ik slik het, maar wat een vertoning iedere keer alsof je voor je of haar lol naar de huisarts gaat. Gisteren ook weer een actie van haar meegemaakt.
Het kan ook anders
Naar aanleiding van dit draadje had ik in december chocolade meegenomen voor de assistentes van mijn huisartsenpraktijk om ze te bedanken voor hun goede zorgen.
Door omstandigheden moest ik vorig jaar heel vaak naar de huisarts met uiteenlopende klachten.
Gisteren ook nog halverwege de ochtend gebeld. Er werden gerichte vragen gesteld. Ik had al via google de diagnose "mouches volantes" gesteld. Niet iets wat per direct door een arts gezien moest worden. Tegen mijn verwachting kreeg ik niet voor morgen een afspraak, maar kon ik dezelfde middag nog terecht.
Verrast
Bij het maken van een afspraak, vroeg de assistent op bazige toon ‘waarvoor’. Dat had ik nog nooit meegemaakt!
Gaf aan dat het om een vrouwenprobleem en uitstrijkje ging. Ze vroeg meteen of ik een dubbele tijdblok wenste; ze dacht mee terwijl ik dat niet gewend was.
Ik vond haar meteen heel schappelijk.
goh
Daar ben ik dan weer verbaasd over, Flanagan, dat jij nog nooit meegemaakt had dat werd gevraagd waarvoor je belde. Dat is hier dus gebruikelijk en ik heb dat ook nooit raar gevonden.
Ik heb er ook geen probleem mee dat een assistente in zekere zin als een soort poortwachter fungeert, zeker als niet iedereen die belt dezelfde dag nog kan worden ingepland. Ze zijn verder altijd reuze vriendelijk en beleefd, en de keer dat ik aangaf dat ik me zorgen maakte en toch wel erg graag zo snel mogelijk met mijn dochter langs wilde komen werd dat ook geregeld. Hier dus gelukkig nog geen reden tot klagen gehad.
Groeten,
Temet
Eenmalige ervaring hier
Puber van 17 jaar had flinke persoonlijke problemen. Ouders en school inclusief interne begeleider zagen dit en gingen om allerlei redenen uit van een flinke depressie. Dit vertelde ik aan de assistente met het verzoek om een afspraak met de huisarts.
Assistente vroeg: waar heeft hij last van?
Dat vond ik niet zo’n logische vraag.
Dat heb ik ook gezegd. En toen kregen we alsnog een dubbele afspraak.
Ik heb de huisarts aan het eind van de afspraak verteld hoe de communicatie met de assistente ging. Huisarts kon er wel om glimlachen. Geval van te geconcentreerd op het protocol. Huisarts zou het intern bespreken. Mooi oefenvoorbeeld toch.
Van mij
mogen de assistenten hier juist meer betrokken en uitvragend zijn. Ik kom met zeer uiteenlopende vragen/klachten bij huisarts maar procedure verloopt bijna altijd hetzelfde. Terwijl ik voor de ene klacht best een hele poos kan wachten en voor de andere liever niet. Ook heb ik vaak vragen en/ of twijfels waarvoor ik een ftf consult met huisarts niet nodig acht, maar dat wordt mi te vaak noodzakelijk geacht. En achteraf blijkt mijn inschatting altijd juist, het consult leverde erg weinig op en had ook afgehandeld kunnen worden telefonisch of misschien wel via assistent.
Ik kijk altijd eerst op thuisarts.nl als ik iets heb. Dan doe ik precies wat daar staat (zelfzorgmiddelen, afwachten etc) en als het dan niet overgaat, bel ik de huisarts en vertel ik de assistente dat ik al gekeken heb en wat ik al gedaan heb. En dan krijg ik altijd een afspraak. Ik vind de assistentes in onze praktijk altijd vriendelijk en open. Ik voel me nooit afgescheept.
Verschil per regio
Zelf heb ik al langer het gevoel dat er een groot verschil is per regio. Zelf kom ik uit een dorp in het oosten van het land en mijn familie woont nog in die regio. Zelf ben ik verhuisd naar een stad in het westen. Ik ervaar dat ik hier in het westen een grotere mond nodig heb om er doorheen te komen en dat is bij de assistente van de huisarts niet minder. Als ik bij wijze van spreken geen moord en brand schreeuw, kom ik er hier echt niet doorheen en krijg ik standaard het advies dat ik het maar even aan moet kijken en ik ben nu niet bepaald iemand die de deur plat loopt bij de huisarts.
Toen de kinderen nog klein waren, was er wel eens iets met ze, maar altijd was het antwoord kijk het maar 3 dagen aan. Op een gegeven moment belde ik pas na 3 dagen en dan was de reactie kijk het nog maar 3 dagen aan. Dochter kon een keer niet lopen als peuter en uiteindelijk kwam ik pas na 3 weken op de eerste hulp terecht, toen ik tegen mijn aard in geeist had dat er iets moest gebeuren.
Ervaring bij mijn familie in het oosten, is nog steeds heel anders. Daar hoef je een veel minder grote mond te hebben om er doorheen te komen.
Natuurlijk van de ene kant wel logisch. Merk om me heen dat de gemiddelde mens hier mondiger is dan ik. Denk dat die assistentes ook wel inspelen op de ervaring die ze hebben en soms pakt dat dus verleerd uit.
Ik woon al mn hele leven in het westen
En heb altijd hele lieve doktersassistente gehad. Ik hoef geen grote mond op te zetten, ze luisteren goed en ik krijg afhankelijk van de klacht dezelfde dag of later in de week een afspraak
Met kleine kinderen
Leerde ik op een bepaald moment ook wel wat ik moest zeggen om er doorheen te breken.
Ruim 1 dag acuut hoge koorts was geen reden om een afspraak te krijgen, 3 dagen 38.2 tot 38.5 wel, nou dan zeggen we dat toch? Als ik (paramedisch geschoold) het echt niet vertrouwde en ik een afspraak wilde om het na te laten kijken praatte ik de assistente wel eens naar de mond.
Laat ik het zo zeggen als ik dat niet had gedaan had ik nu niet 2 pubers in huis gehad maar maar 1.
MarSy
'En heb altijd hele lieve doktersassistente gehad. Ik hoef geen grote mond op te zetten, ze luisteren goed en ik krijg afhankelijk van de klacht dezelfde dag of later in de week een afspraak'
Hier precies hetzelfde.
Hier nooit problemen
Bij de assistentes van de huisarts. Ze vragen wel altijd waarvoor je een afspraak wil maken, maar ik heb nooit aan de hand gehad dat ik geen afspraak kreeg. Niet altijd dezelfde dag, maar zeker de dag er na. Ook wel eens met spoed naar de huisarts gereden met een kind met koortsstuip of armpje uit de kom, werd meteen naar gekeken.
De assistente van de huisartsenpost daarentegen was hier dramatisch toen ik er een keer kwam met dochter, toen 16, met een fikse blaassontsteking, om 23.30 u. Ze liet ons eindeloos wachten met onduidelijke informatie of er nou wel of geen arts aan te pas moest komen (potje met urine nakijken leek mij voldoende) en stelde ook nog, waar meerdere mensen in de wachtkamer bij waren hardop vragen aan dochter (o.a. of ze seks had gehad). Mijn dochter zakte bijna door de grond natuurlijk.
grootste onzin
'Zelf heb ik al langer het gevoel dat er een groot verschil is per regio.'
Wat een onzin, dat ligt aan de assistente én de huisarts zelf én vaak ook nog aan de patiënt.
En Flanagan, een goede assistente (m/v)vraagt dus waar het voor is zodat ze een triage kan doen: moet deze er vanmiddag nog tussen of kan het morgen of kan het volgende week, is er een dubbele afspraak nodig of niet..... Ze is geen receptioniste die alleen maar afspraken maakt!
net nog...
Ik moest aan dit draadje denken toen ik zojuist de huisarts belde en de assistente aan de telefoon kreeg. Met de huisarts is afgesproken dat ik aan de bel trek als de huidige medicatie niet voldoende is (we zijn deze aan het instellen). Alleen was dit gisteren zo dat ik een afspraak had staan voor toediening medicatie om 2 uur. Om 10 uur 's morgens voelde ik me nog kiplekker en ging alles prima. Tegen 11 uur begon ik me al heel snel zeer beroerd te voelen (teken dat ik meer medicatie moet hebben), en toen ik eenmaal bij de huisarts kwam (moest gebracht worden, kon niet meer zelf rijden door de klachten), kon ik ook niet meer de trap op. Gelukkig kwam de huisarts assistente even naar beneden voor toediening. Het lukte me op dat moment niet om een nieuwe afspraak te maken, was bang onderuit te gaan, het ging zo slecht. Ik zeg nog ' vertel aub aan de huisarts dat het echt te laat was'. Vandaag bel ik weer de praktijk: 'nee het kan echt pas dinsdag weer, en nu niet weer zo maar langs komen (pff was n keer een afspraak die verkeerd stond)' . Het gaat nog steeds niet goed, ben veel te ver teruggezakt met de medicatie. Maar de huisarts is niet te bereiken, en ik voel me weer niet gehoord. Grrrrr....ben maar weer in bed gekropen....zo slap als een vaatdoek.
En ik maar denken dat ik goede afspraken heb gemaakt met de huisarts! Nee, de assistente bepaald dat het niet nodig is.
Triage
Toch lijkt mij dat hoofdstuk triage minder uitvoerig behandeld werd bij de wat oudere assistenten dan bij de nieuwe garde.
Maar dat bemerk ik ook bij huisartsen; vroeger een consult met diverse vragen, tegenwoordig eerder een start waarbij de huisarts vraagt of ik zelf al op internet heb uitgezocht wat er kan spelen.
Ik snap wel dat men op zo effectief mogelijke wijze zorg willen verlenen.
Flanagan
"Toch lijkt mij dat hoofdstuk triage minder uitvoerig behandeld werd bij de wat oudere assistenten dan bij de nieuwe garde."
Vroeger was er nog geen NHG-klapper, nog geen internet met farmacotherapeutisch kompas, geen google, geen programma waarin de vragen gewoon getypt staan zodat je minder zelf nadenkt ( manco van het protocol). Vroeger leerden we dat uit ons hoofd.
Vroeger ... enz.
Kortom, andere tijd, dezelfde en aangevulde kennis, aangevuld met de beroepsregistratie en om de haverklap nascholingen voor de oude én nieuwe garde.
