Oogoperatie
Ons meisje (9) wordt binnenkort aan haar ogen geopereerd vanwege scheelzien. Het is de tweede keer dat ze deze operatie krijgt, de eerste keer is vier jaar geleden. Vanmiddag met dochter naar het ziekenhuis geweest voor de intake bij de anesthesie en de laatste controle bij de oogarts. Over twee weken wordt ze geopereerd.
Dochter was opgewekt en ze werkte goed mee in het ziekenhuis. Maar na afloop begon de spanning wel wat op te lopen. Het wordt nu opeens heel 'echt' en het komt dichtbij.
Het is niet haar keuze, maar ze begrijpt wel dat het moet en wil haar best doen om mee te werken.
Ze reageert tot nu toe (vier operaties) niet goed op narcose en is nog een hele tijd behoorlijk uit haar doen, snel boos, gefrustreerd, veel tranen. En ze kan ook van het ene op het andere moment omslaan.
Nu is mijn vraag hoe we die tijd gaan doorkomen. Volgens de arts zou ze - ze wordt op een woensdag geopereerd - na het weekend weer naar school kunnen. Wel afhankelijk van hoe het gaat. Vorige oogoperatie was in de zomervakantie (en tijdens corona). Ze vond het toen vooral heel erg dat ze niet mocht zwemmen, er was een hittegolf en ze kan slecht tegen warmte. Daarom het nu bewust na de zomer gepland.
Hebben jullie tips voor hoe ze de tijd een beetje door kan komen? Leuke podcasts of luisterboeken voor kinderen bijvoorbeeld. We hebben destijds ook veel voorgelezen.
Liefst non-visuele activiteiten. Dochter ontprikkelt het beste met dingen waarbij ze haar ogen niet hoeft te gebruiken en waarschijnlijk na deze operatie nog meer dan normaal.
Evaluna schreef op 27-09-2024 om 13:47:
Play Doh om in te knijpen en te voelen?
Dochter van 10 vindt zichzelf daar te groot voor geworden en is over gegaan op koekjes kneden. Werkt hetzelfde.
En als we genoeg koekjes hebben kneed ze brood 😋
Of kruidnootjes is ook heel leuk. Die pakketten zijn ook weer te koop volgens mij.
wil40 schreef op 27-09-2024 om 13:17:
En een vriendinnetje op bezoek laten komen? Gezellig en fijne afleiding.
Zeker leuk, maar de eerste dagen durf ik het niet zo goed aan omdat ik bang ben dat dochter niet leuk doet tegen het vriendinnetje. En dochter wil die kant van haar ook liever niet laten zien aan andere mensen.
MamaE schreef op 27-09-2024 om 16:34:
[..]
Zeker leuk, maar de eerste dagen durf ik het niet zo goed aan omdat ik bang ben dat dochter niet leuk doet tegen het vriendinnetje. En dochter wil die kant van haar ook liever niet laten zien aan andere mensen.
Dat is jammer, ze wordt op Woensdag geopereerd en gaat 4 dagen later weer naar school. Praat ze er daar ook niet over met vriendinnetjes?
Ik ben vroeger ook wel eens geopereerd en mijn hartsvriendin kwam zelfs even naar het ziekenhuis. Ze had lieve kaartjes van klasgenoten meegekregen. Ik leerde al vroeg dat vrienden er voor me waren in goede én in slechte tijden.
wil40 schreef op 27-09-2024 om 17:04:
[..]
Dat is jammer, ze wordt op Woensdag geopereerd en gaat 4 dagen later weer naar school. Praat ze er daar ook niet over met vriendinnetjes?
Ik ben vroeger ook wel eens geopereerd en mijn hartsvriendin kwam zelfs even naar het ziekenhuis. Ze had lieve kaartjes van klasgenoten meegekregen. Ik leerde al vroeg dat vrienden er voor me waren in goede én in slechte tijden.
Ze mag na het weekend naar school, maar even kijken of dat lukt. Het is wel zo dat emoties er zeker ook mogen zijn en dat vriendinnetjes er in goed en slechte tijden zijn.
Dochter praat niet graag over haar medische behandelingen. Ze kan best heftige emotionele buien hebben. Maar goed, dat is misschien ook een stukje leren omgaan met autisme. Dat het er mag zijn, ook de minder fijne kanten ervan.
MamaE, Ook al is je dochter niet slechtziend, luisterboeken zijn misschien toch fijn. Passend Lezen en Dedicon (de schoolboekenversie) zijn er ook voor kinderen met dyslexie bijvoorbeeld. Als jouw dochter snel visueel overprikkeld raakt, kan het wat zijn, al zijn de abonnementen op commercieel luisterboekaanbieders ook niet vreselijk duur meer en de openbare bibliotheek heeft ze ook.
Sterkte weer met de operatie. De zoveelste.....
wil40 schreef op 27-09-2024 om 17:04:
[..]
Dat is jammer, ze wordt op Woensdag geopereerd en gaat 4 dagen later weer naar school. Praat ze er daar ook niet over met vriendinnetjes?
Ik ben vroeger ook wel eens geopereerd en mijn hartsvriendin kwam zelfs even naar het ziekenhuis. Ze had lieve kaartjes van klasgenoten meegekregen. Ik leerde al vroeg dat vrienden er voor me waren in goede én in slechte tijden.
Hier een oogoperatie gehad toen ik 13 was, het was in de zomervakantie. Ik weet nog wel dat mijn vriendin mee kwam met mijn moeder op bezoek in het ziekenhuis. Ik heb daar dingetjes gemaakt met gips, verder kan ik me er niet veel van herinneren.
Dochter leest normaal wel graag hoor, ze heeft geen moeite met lezen op zich.
Alleen als ze overprikkeld is of hoog in haar emotie zit dus niet. We rekenen daar na een operatie in het algemeen en een operatie aan haar ogen in het bijzonder wel op.
Dus we gaan bij de bieb wel kijken naar luisterboeken. Dochter ziet er wel tegenop en wil er het liefst niet mee bezig zijn. Maar we moeten ook realistisch blijven. Enige voorbereiding is toch vaak handig. Laten we vooral kijken naar wat wel kan en wat ze wel wil en fijn vindt. Juist door verschillende opties binnen bereik te hebben, kan dat en kan ze ook leren wat werkt en wat niet, zelf dingen oplossen en met de situatie omgaan.
MamaE schreef op 27-09-2024 om 21:49:
Dochter leest normaal wel graag hoor, ze heeft geen moeite met lezen op zich.
Alleen als ze overprikkeld is of hoog in haar emotie zit dus niet. We rekenen daar na een operatie in het algemeen en een operatie aan haar ogen in het bijzonder wel op.
Dus we gaan bij de bieb wel kijken naar luisterboeken. Dochter ziet er wel tegenop en wil er het liefst niet mee bezig zijn. Maar we moeten ook realistisch blijven. Enige voorbereiding is toch vaak handig. Laten we vooral kijken naar wat wel kan en wat ze wel wil en fijn vindt. Juist door verschillende opties binnen bereik te hebben, kan dat en kan ze ook leren wat werkt en wat niet, zelf dingen oplossen en met de situatie omgaan.
Je hoeft niet fysiek naar de bieb voor luisterboeken, je kunt ze ook in de bibliotheek app lenen.
Houdt ze van sprookjes? Toen ik lang geleden de leeftijd van jouw dochter had waren er lp's waarop toenmalige toneelcoryfeeen sprookjes vertelden. Bekende en minder bekende. Ik kon daar uren naar luisteren, voor het houten pickupmeubel van mijn ouders. Toen mijn eigen kinderen jong waren, kwam ik er cd's van tegen bij het Kruidvat, voor een spotprijs. Die luisterden er ook graag naar, ik zette ze ook wel eens op bij het slapen gaan. Ze worden mooi en rustig verteld. Ik heb ooit voor mijn opleiding een boek gelezen van een filosoof over de waarde van sprookjes voor kinderen. Vaak zijn kinderen in sprookjes slim en dapper. Misschien dat zij er ook onbewust wat moed uit put. Ze staan nu op Spotify en Youtube, je vindt ze met "luistersprookjes o.a. Ko van Dijk."
Alvast mijn excuus dat de onderwerpen in mijn topics over dochter vaak nogal door elkaar lopen, het loopt in het leven ook allemaal door elkaar heen en beïnvloed elkaar.
Ze is nu eenmaal een beetje een complex geval.
Het weekend hier was vermoeiend. Ik merk aan mezelf dat ik ontzettend moe ben, niet helemaal fit ook. Vrijdag was man met dochter naar de ortho geweest. Dat ging allemaal goed, maar in de avond was dochter prikkelbaar en chagrijnig. Dat hoort er min of meer een beetje bij, maar ik trok het even niet zo goed. Uiteindelijk hebben we wel nog even lekker geknuffeld voordat ze ging slapen.
Zaterdag liep de dag vanaf het begin al niet lekker en uiteindelijk eindigde het in een ontploffing van dochter en ruzie tussen man en mij. Achteraf bleek dochter haar emmertje gewoon overvol. Deze dag hebben we gisteren wel als leidraad gebruikt voor de opdrachten voor therapie. Ze voelde zich schuldig, had het er moeilijk mee, maar we hebben er wel over kunnen praten.
Ik weet dat dergelijke situaties erbij horen. Dat het ook niet altijd te voorkomen is, zeker niet in periodes met veel spanning en medische afspraken.
Maar toch...het blijft lastig en het blijft pijnlijk om te ervaren dat het soms nog steeds niet lukt.
Vanmiddag heeft ze therapie, een extra lange sessie die gericht zal zijn op omgaan met de operatie en alles wat ze daarbij voelt en van vindt. Dat zal niet gemakkelijk voor haar worden.
MamaE schreef op 30-09-2024 om 10:07:
Alvast mijn excuus dat de onderwerpen in mijn topics over dochter vaak nogal door elkaar lopen, het loopt in het leven ook allemaal door elkaar heen en beïnvloed elkaar.
Ze is nu eenmaal een beetje een complex geval.
Het weekend hier was vermoeiend. Ik merk aan mezelf dat ik ontzettend moe ben, niet helemaal fit ook. Vrijdag was man met dochter naar de ortho geweest. Dat ging allemaal goed, maar in de avond was dochter prikkelbaar en chagrijnig. Dat hoort er min of meer een beetje bij, maar ik trok het even niet zo goed. Uiteindelijk hebben we wel nog even lekker geknuffeld voordat ze ging slapen.
Zaterdag liep de dag vanaf het begin al niet lekker en uiteindelijk eindigde het in een ontploffing van dochter en ruzie tussen man en mij. Achteraf bleek dochter haar emmertje gewoon overvol. Deze dag hebben we gisteren wel als leidraad gebruikt voor de opdrachten voor therapie. Ze voelde zich schuldig, had het er moeilijk mee, maar we hebben er wel over kunnen praten.
Ik weet dat dergelijke situaties erbij horen. Dat het ook niet altijd te voorkomen is, zeker niet in periodes met veel spanning en medische afspraken.
Maar toch...het blijft lastig en het blijft pijnlijk om te ervaren dat het soms nog steeds niet lukt.
Vanmiddag heeft ze therapie, een extra lange sessie die gericht zal zijn op omgaan met de operatie en alles wat ze daarbij voelt en van vindt. Dat zal niet gemakkelijk voor haar worden.
Ach MamaE, natuurlijk is en blijft het lastig. Maar echt, dit komt bij iedereen voor! Mijn dochter heeft vreselijke last van PMS. Die is echt een paar dagen niet te genieten. Ze werkt op de een of andere manier zelf toe naar een ontploffing van mij of haar vader. En als wij dan eindelijk uit onze slof schieten, krijgt ze een enorme huilbui. Dan knuffelen we haar en dan is het over. Mind you, dochter is inmiddels bijna 22... Intussen (her)kennen we de symptomen, maar het lukt toch niet om het te ontwijken. Ze heeft zo'n huilbui blijkbaar nodig om alle emoties weer onder controle te krijgen. En even voor de helderheid: dochter is niet autistisch, heeft geen enkel stempel. Alleen dus PMS 
.
Probeer jezelf dus niet schuldig te voelen. Het is niet perse iets waar jij invloed op hebt. Want wij hebben echt alles geprobeerd om deze uitbarstingen te voorkomen, maar niks werkt. Ze heeft het zoals ik al zei blijkbaar nodig. Soit.
Jonagold, ik denk dat je gelijk hebt. Het is niet fijn, voor ons niet én voor haar niet, maar het hoort erbij, bij autisme hebben.
We hebben nu een hele goede week gehad. Dochter heeft echt een stap gezet in overgave aan de situatie wat betreft haar operatie. Vrijdag wilde ze met mijn man een stuk wandelen en gisteren wilde ze naar de bieb, boeken uitgezocht om voor te lezen en luisterboeken. Groot stuk voorbereiding gedaan ook. Besproken wat en hoe we het woensdag gaan aanpakken. Haar veel regie gegeven. Tas ingepakt. Echt mooie stappen. En met heel veel berusting en op het moment dat ze het even moeilijk kreeg, kon ze zich snel herpakken na even vasthouden.
Ze heeft het blijkbaar nodig om tegen een muur van weerstand aan te lopen en zich daar vervolgens tegen af te zetten om een grote stap of sprong te maken in acceptatie.
In de podcastserie van geef me de vijf hebben ze het over puzzeltijd. Ik noem dat zelf eerder schakeltijd. Maar dat heeft ze dus nodig. Iets is niet leuk, maar moet wel en zij heeft dan even tijd nodig om te schakelen. En uiteindelijk lukt dat echt wel, dan komt ze zelf op dat punt. Maar ze wil dan zelf de regie. Bijvoorbeeld over wanneer we naar de bieb gaan, wanneer we de tas gaan inpakken.
Dat had ze eerder al eens. Ze moest een nieuwe bril, haar ogen waren een klein beetje achteruit gegaan. Daar maakte ze toen een enorm ding van. Toen mijn man voorstelde om dat weekend een nieuwe bril uit te zoeken ontplofte ze met allerlei verwijten naar ons, niet willen, weerstand en drama en toen heeft mijn man gezegd 'oké, je kunt hier heel lang moeilijk over blijven doen, maar het moet toch. Voor het einde van de zomervakantie heb jij een nieuwe bril, je zegt zelf maar wanneer je er klaar voor bent.' En toen was de zomervakantie net een paar dagen bezig en toen was het goed en nam ze zelf de regie.
Gelukkig maar, want dat was vorige zomer, toen ze later in de vakantie nog met spoed aan haar kaak geopereerd werd. Daarna was echt alles te veel en drama etc.
Dochter is vandaag geopereerd aan haar ogen. Gisteren begon de spanning wel op te lopen. Ze was aanhankelijk, zocht veel fysiek contact. Zorgen over of het wel zou lukken om mee te werken, bang dat ze boos zou doen. Ze heeft bij ons geslapen en ik heb haar in slaap gewiegd. De nacht was enigszins onrustig. Veel gewoel van dochter en ze werd in paniek wakker, heel erg in het 'niet willen', terwijl ze de afgelopen dagen heel erg meedacht in het 'hoe dan wel'. Vanochtend was ze erg stil en gespannen. Ze heeft het goed gedaan. Ze heeft naar mijn mening echt wel goed meegewerkt in het ziekenhuis, ondanks tranen, paniek en roepen dat ze niet wilde op het moment dat ze in slaap werd gebracht.
De operatie is volgens de oogarts geslaagd, al kan het resultaat pas over een paar weken vastgesteld worden.
Het wakker worden was onrustig. Het voelde alsof er zand in haar ogen zat. Ze was wat verward, maar we hebben haar handjes vastgehouden, haar geaaid, laten weten dat we er waren. Mijn man is op een gegeven moment achter haar gaan zitten en heeft haar stevig vastgepakt. Ik heb haar handjes gemasseerd. Misschien enigszins gek, maar ze werd wel rustiger. Nu thuis lekker op de bank. Ze heeft een nieuwe squishmellow knuffel van ons gekregen, die was ook mee naar het ziekenhuis, maar die wil ze niet knijpen 'want dat is zielig'. Maar ze heeft zichzelf tot nu toe nog geen pijn gedaan. Ze heeft wel heel veel onze fysieke nabijheid nodig en is met momenten even heel verdrietig. Maar qua boosheid valt het me mee.
Fijn dat de operatie geslaagd is. En ook wel begrijpelijk dat je dochter vlak vantevoren toch veel stress heeft. Dat zal voor jullie ook moeilijk geweest zijn. Fijn dat het nu achter de rug is. Hopelijk knapt ze gauw weer helemaal op en heeft de operatie goed geholpen.
ik kreeg een glimlach bij het niet willen knippen van juist dat voorwerp dat er voor is.
Wat een stappen heeft ze weer gemaakt en ik lees ook heel mooie oplossingen voor het geven van nabijheid.
