Opdringerige schoonfamilie
Oké, dit is mijn eerste keer op een forum als deze, maar ik moet gewoon ergens mijn verhaal kwijt en ik weet (bijna) zeker dat hier mensen zullen zijn die in hetzelfde schuitje zitten.
Een paar maanden terug ben ik bevallen van een dochtertje en ze doet het super! Nu is het ‘probleem’ alleen mijn schoonouders.. Al vroeg in mijn zwangerschap hebben mijn partner en ik aangegeven dat wij de eerste week echt voor onszelf wilden hebben. Er verandert immers veel in een gezin. We groeien van 2 naar 3 en we moeten elkaar leren kennen, maar ook waren we veel aan het leren. De eerste week zagen wij dan als heel waardevol en een gouden tijd om op terug te kijken, althans.. dat was de bedoeling.
Ik ben bevallen op een zondag en al vrij snel kregen wij groen licht om van het ziekenhuis naar huis te gaan. Eenmaal thuis iedereen op de hoogte gesteld van de geboorte. Maandag kregen wij van mijn schoonouders al berichtjes met wanneer ze langs konden komen, dus wij weer aangeven; eerste week voor onszelf. Mochten we iets nodig hebben, dan horen jullie het. De dinsdag kregen we hetzelfde berichtje, maar deze keer wat opdringeriger. Uiteindelijk is mijn partner gebeld en ik zal jullie de details van het gesprek bewaren, maar het verliep niet heel netjes. Ze waren verontwaardigd dat ze niet al langs mochten komen en vonden het maar raar dat we deze keuze maakten en beweerden dat wij dit nooit hadden gezegd dat wij de eerste week met zijn drietjes wilden zijn. Uiteindelijk hebben mijn partner en ik onze principes opzij geschoven en hen de woensdag eventjes langs laten komen. Ik had zelf geen behoefte om ze te zien en ben op bed gebleven. Nu, bijna 3 maanden later, maakt het mij nog steeds ontzettend kwaad als ik eraan denk en als ik het erover heb, omdat zij onze wensen niet respecteren. Het lukt mij maar niet om dit af te schudden, want mijn bubbel was echt even ingestort en het heeft mij veel moeite gekost om dat weer terug te krijgen. Daarbij komt nog dat er geen bedankt voor onze aanpassing of excuses voor het taalgebruik is geweest..
Dit is tevens niet het eerste akkevietje wat wij hebben met hen, en het verbreken van contact klinkt steeds aantrekkelijker, want bijna elke verjaardag of bezoekjes bezorgen ons veel stress, omdat er zo ontzettend veel verschillen zijn tussen ons en er eigenlijk alleen maar discussies ontstaan en wij die onze normen en waarden continu aanpassen naar hun wens en hier weinig tot niks voor terugkrijgen.
Dus misschien lost deze post helemaal niks op, maar ik ben wel benieuwd wat een buitenstaander hiervan vindt.
AlisonH schreef op 14-04-2023 om 06:52:
Eens met bijna iedereen: dit is wel heel onaardig naar de grootouders van je kindje. Ik ben nog geen oma, maar als één van mijn kinderen een kindje kreeg en ik mocht pas na een week komen kijken, dan zou ik ook echt gekwetst zijn.
Aan de andere kant: ik ken ze niet. Redelijke mensen, zoals mijn ouders en schoonouders, snappen dat je even komt, het kindje gepast bewondert, kort blijft en het jonge gezin daarna met rust laat. Als je nu al weet dat het drama en vervelend gedoe wordt, zou ik daar ook geen zin in hebben. Dan nog had ik ze wel laten komen, maar dan in het ziekenhuis (kan de verpleging ze eruit gooien) of thuis als de kraamverzorgster er is (kan die ze eruit gooien).
Contact verbreken, als je dat al doet, moet je man doen, niet jij. En dit is wat mij betreft niet het moment. Afhouden ja, helemaal afbreken niet.
Om even te reageren op eigenlijk alle berichtjes; wij begrepen ook goed dat het voor hen lastig was. Maar het is niet zo dat we hun kleindochter ontnemen. Van te voren hebben wij de uitspraak gedaan met de gedachte; als het zo goed gaat, dan is eerder uitnodigen altijd een optie, maar andersom (eerst zeggen die dag langskomen, maar het gaat niet goed en het wordt later) leek ons een grotere teleurstelling om te verwerken. Ook mijn ouders vonden het enerzijds jammer dat het een week zou duren, maar zij gaven ons de ruimte die we nodig hadden om te wennen aan het zijn van ouders. Zijn ouders nemen inderdaad de spotligthts op zo’n moment en zullen blijven hangen. Het ging ons er op dat moment meer om dat onze grenzen niet gerespecteerd werden..
Ook las ik iets over dat contact verbreken gelijk heel overdreven is, ergens snap ik dat ook, maar ik besef mij goed dat dit soort dingen al 4 jaar op en af gaan. Altijd ben ik degene die aan iedereen denkt voor dat ik aan mijzelf denk, dus dat ik dat nu een keer anders doe, vind ik niet onterecht. Ik weet dat mijn partner qua contact er net zo over denkt, zelfs nog sterker dan ik. Ik zelf vind het, wanneer het moment daar is om dingen te bespreken, heel lastig Het zijn immers zijn ouders, maar nog jaren op deze manier aanmodderen? Het wordt voor ons gewoon alsmaar onaantrekkelijker om af te spreken. Elke keer als de situatie zich voordoet, bezorgt het ons stress over wat voor opmerkingen er gemaakt kunnen worden over onze keuzes, normen en waarden (want dat gebeurt eigenlijk elke keer als we hen zien), waardoor wij soms ook onenigheid krijgen. Gespreksonderwerpen tijdens de bezoeken zijn er nauwelijks. Ik ken ze goed genoeg om over dingen door te vragen die eerder speelden, als in, hoe is dat afgelopen? Maar andersom gebeurt dat niet. Dat ze in mij geen interesse tonen, vind ik jammer maar dat ze geen interesse tonen in mijn partner vind ik echt heel jammer voor hem.
Persoonlijk denk ik dat het voor ons allemaal daarom veel rustiger zou zijn als het contact minimaal of er zelfs niet zou zijn. Misschien dat we na een pauze dingen weer rustig kunnen oppakken, maar er zijn nu zo veel dingen gebeurt de afgelopen jaren die zich hebben opgestapeld.
!Esmee! schreef op 14-04-2023 om 08:22:
[..]
Om even te reageren op eigenlijk alle berichtjes; wij begrepen ook goed dat het voor hen lastig was. Maar het is niet zo dat we hun kleindochter ontnemen. Van te voren hebben wij de uitspraak gedaan met de gedachte; als het zo goed gaat, dan is eerder uitnodigen altijd een optie, maar andersom (eerst zeggen die dag langskomen, maar het gaat niet goed en het wordt later) leek ons een grotere teleurstelling om te verwerken. Ook mijn ouders vonden het enerzijds jammer dat het een week zou duren, maar zij gaven ons de ruimte die we nodig hadden om te wennen aan het zijn van ouders. Zijn ouders nemen inderdaad de spotligthts op zo’n moment en zullen blijven hangen.
Ook las ik iets over dat contact verbreken gelijk heel overdreven is, ergens snap ik dat ook, maar ik besef mij goed dat dit soort dingen al 4 jaar op en af gaan. Altijd ben ik degene die aan iedereen denkt voor dat ik aan mijzelf denk, dus dat ik dat nu een keer anders doe, vind ik niet onterecht. Ik weet dat mijn partner qua contact er net zo over denkt, zelfs nog sterker dan ik. Ik zelf vind het, wanneer het moment daar is om dingen te bespreken, heel lastig Het zijn immers zijn ouders, maar nog jaren op deze manier aanmodderen? Het wordt voor ons gewoon alsmaar onaantrekkelijker om af te spreken. Elke keer als de situatie zich voordoet, bezorgt het ons stress over wat voor opmerkingen er gemaakt kunnen worden over onze keuzes, normen en waarden (want dat gebeurt eigenlijk elke keer als we hen zien), waardoor wij soms ook onenigheid krijgen. Persoonlijk denk ik dat het voor ons allemaal veel rustiger zou zijn als het contact minimaal of er zelfs niet zou zijn. Misschien dat we na een pauze dingen weer rustig kunnen oppakken, maar er zijn nu zo veel dingen gebeurt de afgelopen jaren die zich hebben opgestapeld.
Lijkt me ook echt heel naar hoor! Ik ben gezegend met lieve ouders en schoonouders die onze grenzen respecteren. Ik kan me er dus (gelukkig voor mij) weinig bij voorstellen als de verhoudingen zoveel stress opleveren. Hebben ze al meer kleinkinderen? Want als het wel leuke grootouders zijn zou ik proberen ze die rol in ieder geval wel te gunnen. Al moet het voor jou en je partner wel te doen blijven natuurlijk. Vervelend hoor, ik hoop dat het de eerste tijd met je kindje niet te veel beïnvloedt.
!Esmee! schreef op 14-04-2023 om 08:22:
[..]
Om even te reageren op eigenlijk alle berichtjes; wij begrepen ook goed dat het voor hen lastig was. Maar het is niet zo dat we hun kleindochter ontnemen. Van te voren hebben wij de uitspraak gedaan met de gedachte; als het zo goed gaat, dan is eerder uitnodigen altijd een optie, maar andersom (eerst zeggen die dag langskomen, maar het gaat niet goed en het wordt later) leek ons een grotere teleurstelling om te verwerken. Ook mijn ouders vonden het enerzijds jammer dat het een week zou duren, maar zij gaven ons de ruimte die we nodig hadden om te wennen aan het zijn van ouders. Zijn ouders nemen inderdaad de spotligthts op zo’n moment en zullen blijven hangen. Het ging ons er op dat moment meer om dat onze grenzen niet gerespecteerd werden..
Ook las ik iets over dat contact verbreken gelijk heel overdreven is, ergens snap ik dat ook, maar ik besef mij goed dat dit soort dingen al 4 jaar op en af gaan. Altijd ben ik degene die aan iedereen denkt voor dat ik aan mijzelf denk, dus dat ik dat nu een keer anders doe, vind ik niet onterecht. Ik weet dat mijn partner qua contact er net zo over denkt, zelfs nog sterker dan ik. Ik zelf vind het, wanneer het moment daar is om dingen te bespreken, heel lastig Het zijn immers zijn ouders, maar nog jaren op deze manier aanmodderen? Het wordt voor ons gewoon alsmaar onaantrekkelijker om af te spreken. Elke keer als de situatie zich voordoet, bezorgt het ons stress over wat voor opmerkingen er gemaakt kunnen worden over onze keuzes, normen en waarden (want dat gebeurt eigenlijk elke keer als we hen zien), waardoor wij soms ook onenigheid krijgen. Gespreksonderwerpen tijdens de bezoeken zijn er nauwelijks. Ik ken ze goed genoeg om over dingen door te vragen die eerder speelden, als in, hoe is dat afgelopen? Maar andersom gebeurt dat niet. Dat ze in mij geen interesse tonen, vind ik jammer maar dat ze geen interesse tonen in mijn partner vind ik echt heel jammer voor hem.
Persoonlijk denk ik dat het voor ons allemaal daarom veel rustiger zou zijn als het contact minimaal of er zelfs niet zou zijn. Misschien dat we na een pauze dingen weer rustig kunnen oppakken, maar er zijn nu zo veel dingen gebeurt de afgelopen jaren die zich hebben opgestapeld.
Mogen we dan ook zeggen dat we de grens een beetje vreemd vinden? Of ik in elk geval? Geloof me, ik weet alles af van schoonouders die grenzen niet respecteren. Maar in de relatie m.b.t. ouders/schoonouders (zeker als er kleinkids zijn) is het een beetje geven en nemen. Dan vind ik ( en blijkbaar best veel mensen met mij) een week lang de boot af houden als je niet een kleine gekregen hebt best een vreemde grens. En dat je schoonouders daar wat van vinden, kan ik me vrij goed voorstellen. Dat je in die periode geen zin hebt in bezoek, kan ik zelf niet in komen. Maar dat verschilt per persoon. Maar je zou ook een klein beetje begrip kunnen tonen voor het feit dat ze hun kleinkind willen zien en ze bij wijze van een half uurtje langs laten komen. Het is niet alsof dat half uurtje je gigantisch dwars zit oid.
Ik denk dat de meeste opa's en oma's het heel lang vinden. Anderzijds zijn er ook mensen die in het buitenland wonen en hun kinderen en kleinkinderen bijna nooit zien, zeker met corona was dat soms wel drie jaar of zo.
Het gaat inderdaad om grenzen. Het is niet mijn keuze om de opa's en oma's zo lang te laten wachten. Maar als jullie dat willen, dan hebben ze dat te respecteren. Net als wanneer je aangeeft dat het genoeg geweest is.
Contact verbreken zou ik niet zomaar doen en dat is uiteindelijk aan je man.
Als je dat doet, denk er dan goed over na. Een zekere afstand is ook een optie.
Ik ben het eens met mijn voorgangers, ook ik vind het een vreemde grens om kersverse opa’s en oma’s een week te laten wachten om hun pasgeboren kleinkind te mogen zien. Wennen aan ouderschap duurt wat langer dan een week nl en je hebt een voordeel dat er zelfs kraamhulp is die 1e week, win-win situatie lijkt mij.
Ook zij hebben 9 mnd meegeleefd en in spanning gezeten voor hun kind die ouder zou worden, kan me gewoon haast niet voorstellen dat je dan niet zsm je kind wilt ‘showen’ aan je ouders (tenzij er vele complicaties waren waarvan moeder/kind moesten bijkomen, maar gezien je snelle ontslag uit het zhuis waren deze er niet).
Dat er al jaren spanningen zijn zou ik proberen los te zien van deze situatie, ze worden niet elke week opa en oma. Maar goed, zo zie ik dit.
Ook lees ik dat je de neiging hebt jezelf weg te cijferen, misschien is het een idee daaraan te werken zodat je ook in vervelende situaties wat weerbaarder bent ipv dingen ‘slikt’. Je mag hen nl best ter plekke corrigeren als ze over een grens gaan, daarmee kom je vlgs mij verder dan meteen het contact verbreken.
RoodVruchtje schreef op 14-04-2023 om 11:18:
Ook zij hebben 9 mnd meegeleefd en in spanning gezeten voor hun kind die ouder zou worden,
Dat weet je natuurlijk niet.
Mijn schoonmoeder heeft niet meegeleefd met haar zoon, bijvoorbeeld. Dat hij vader zou worden zei haar volgens mij niks. Het ging haar puur om zelf oma te worden (of zoals zij dat zag, opnieuw moeder). De houding "wat leuk voor jullie/jou" komt heel anders over dan "wat leuk voor mij/ons" en dat beïnvloedt je beslissingen. Dus zolang we al die mensen niet kennen....
Hier een oma, (schoon)moeder in beeld. De grens die jullie tijdens de zwangerschap al aangaven, een week lang geen bezoek, uitsluitend met z’n drieën zijn klinkt mij heel levensvreemd in de oren. Kwam er zelfs geen goede vriend/vriendin langs? Ik kan me daar niets bij voorstellen en snap heel goed dat de generatie van wie de zoon/dochter voor het eerst vader/moeder werd zo op afstand is gehouden daar verdriet van had. Hoe zou je het vinden als jouw dochter, volwassen geworden, je op zo’n intens moment zo op afstand houdt?
ik zou het heel pijnlijk en verdrietig hebben gevonden. Bij elk kleinkind gingen we meteen eventjes kort kijken, feliciteren en kennismaken. En verder vroegen we of er iets praktisch was wat we konden betekenen.
Contact verbreken en dan hopen op betere tijden, later misschien + denk daar enorm goed over na. Relaties zijn sneller kapot dan weer geheeld. Ieder zegt weleens wat stoms, soms zelfs onbewust van hoe een ander iets opvat. Elkaar willen begrijpen is al meer dan de helft van goede communicatie.
uiteraard is het wijs en verstandig als grootouders zich niet bemoeien met hoe ouders dingen willen doen. Tijden veranderen. Constant de deur bij elkaar plat lopen is meestal geen goed idee.
Omgaan met anderen die andere ideeën en gewoonten hebben kost is niet altijd eenvoudig, maar het is wel belangrijk je daarin te bekwamen. Geen mens is een eiland.
Heel eerlijk? Ik zou me zo gekwetst voelen als mijn kinderen mij en wel buiten de deur zouden houden als ze kinderen kregen.
Maar goed, hier stond iedereen al na een uur op de stoep. Ik kijk ook niet heel blij op de foto's met schoonouders omdat ik tussen de foto's door flink aan het overgeven was, maar ik vind ook dat het niet alleen mijn moment is, maar ook dat van hun. Ik deel dat graag.
Valeria schreef op 14-04-2023 om 12:15:
[..]
Dat weet je natuurlijk niet.
Mijn schoonmoeder heeft niet meegeleefd met haar zoon, bijvoorbeeld. Dat hij vader zou worden zei haar volgens mij niks. Het ging haar puur om zelf oma te worden (of zoals zij dat zag, opnieuw moeder). De houding "wat leuk voor jullie/jou" komt heel anders over dan "wat leuk voor mij/ons" en dat beïnvloedt je beslissingen. Dus zolang we al die mensen niet kennen....
Ja, daar zeg je zoiets. Er bestaan oma’s die zodra een kleinkind geboren is, alleen die kleine nog maar boeiend vinden en de ouders niet meer zien staan, druk als ze zijn met hun nieuwe rol. Ze komen binnen en rennen meteen naar het kleinkind. Halen het zelfs uit bed als het nog slaapt 😩Maar zoiets lees ik niet bij TO.
Het lastige aan schoonouders is dat je ze niet kiest, maar je er toch iets mee moet. Wel de lasten in de zin van verplichtingen ,maar niet de lusten van de onvoorwaardelijke liefde die je van eigen ouders mag verwachten.
Mijn fort was het ook niet. Niet dat er zoveel mis was met mijn schoonouders, maar het was een ander slag mensen dan ik gewend was. Bij mijn schoonmoeder was het altijd zoete inval, ze was heel extravert, altijd buren en kennissen over de vloer. En dan kwam ik er een paar keer per jaar niet onderuit om uren te moeten praten met mensen met wie ik niks had over niks. Niet echt mijn hobby. Mijn waardering voor mijn schoonouders is gegroeid toen ik zag hoeveel ze hielden om de mensen die mij het liefst waren van allemaal: mijn kinderen. En nu ze er niet meer zijn, denk ik met veel warmte aan ze terug.
Je kunt ze afhouden, al je negativiteit voeden, of het een kans geven het familiegevoel te laten groeien. Ik denk dat de eerste optie je meer energie kost. En je oogst wat je zaait, op een dag ben je misschien zelf wel die schoonmoeder.
En al dat gepraat over grenzen respecteren...tsja, het klinkt mij als een dekmantel om ongegeneerd de Momzilla uit te hangen. Je schrijft dat je vaak te toegeeflijk bent, ik vind dat je hier een beetje doorslaat. Probeer een evenwicht te vinden.
Elpisto schreef op 14-04-2023 om 08:53:
[..]
Mogen we dan ook zeggen dat we de grens een beetje vreemd vinden? Of ik in elk geval? Geloof me, ik weet alles af van schoonouders die grenzen niet respecteren. Maar in de relatie m.b.t. ouders/schoonouders (zeker als er kleinkids zijn) is het een beetje geven en nemen. Dan vind ik ( en blijkbaar best veel mensen met mij) een week lang de boot af houden als je niet een kleine gekregen hebt best een vreemde grens. En dat je schoonouders daar wat van vinden, kan ik me vrij goed voorstellen. Dat je in die periode geen zin hebt in bezoek, kan ik zelf niet in komen. Maar dat verschilt per persoon. Maar je zou ook een klein beetje begrip kunnen tonen voor het feit dat ze hun kleinkind willen zien en ze bij wijze van een half uurtje langs laten komen. Het is niet alsof dat half uurtje je gigantisch dwars zit oid.
Over de vreemdheid van die grens kun je van mening verschillen. Maar de manier waarop de grootouders gereageerd hebben zou mij ook rauw op mijn dak vallen. Dat is echt buiten proportie. Er speelt hier echt wel meer dan dat het zo zielig is voor grootouders als ze niet meteen hun kleinkind mogen vasthouden.
EmmaT schreef op 14-04-2023 om 12:50:
[..]
Over de vreemdheid van die grens kun je van mening verschillen. Maar de manier waarop de grootouders gereageerd hebben zou mij ook rauw op mijn dak vallen. Dat is echt buiten proportie. Er speelt hier echt wel meer dan dat het zo zielig is voor grootouders als ze niet meteen hun kleinkind mogen vasthouden.
Naja dat is het lastige hier aan toch? Maar TO komt met een duidelijke vraag hoe buitenstaanders er tegen aan kijken. En het gros lijkt het inderdaad vreemd te vinden dat je niet even dat half uurtje vrij maakt voor je ouders of schoonouders. Ik snap die bubbel ook niet zo en wat voor negatieve invloed ze daar op zouden hebben, maar goed.
Weetje, ik zie mijn schoonouders niet meer door omstandigheden die buiten mijn macht liggen. En dat spijt me elke dag, voor mijn kinderen en voor hun. Ongeacht dat de schuld daarvan voor 99% bij hun ligt, gun ik ze de omgang.
Elpisto schreef op 14-04-2023 om 14:41:
[..]
Naja dat is het lastige hier aan toch? Maar TO komt met een duidelijke vraag hoe buitenstaanders er tegen aan kijken. En het gros lijkt het inderdaad vreemd te vinden dat je niet even dat half uurtje vrij maakt voor je ouders of schoonouders. Ik snap die bubbel ook niet zo en wat voor negatieve invloed ze daar op zouden hebben, maar goed.
Weetje, ik zie mijn schoonouders niet meer door omstandigheden die buiten mijn macht liggen. En dat spijt me elke dag, voor mijn kinderen en voor hun. Ongeacht dat de schuld daarvan voor 99% bij hun ligt, gun ik ze de omgang.
Dat denk ik ook, meer dan een half uurtje hoeft het niet te zijn. Dat kun je ook aan geven: We willen heel graag rust, dus kom alsjeblieft kort kijken, en dan binnenkort wat langer.
Valeria schreef op 14-04-2023 om 12:15:
[..]
Dat weet je natuurlijk niet.
Mijn schoonmoeder heeft niet meegeleefd met haar zoon, bijvoorbeeld. Dat hij vader zou worden zei haar volgens mij niks. Het ging haar puur om zelf oma te worden (of zoals zij dat zag, opnieuw moeder). De houding "wat leuk voor jullie/jou" komt heel anders over dan "wat leuk voor mij/ons" en dat beïnvloedt je beslissingen. Dus zolang we al die mensen niet kennen....
Nee, dat weet ik ook niet, ik had ook beter ‘de meeste ouders’ kunnen schrijven 
EmmaT schreef op 14-04-2023 om 12:50:
[..]
Over de vreemdheid van die grens kun je van mening verschillen. Maar de manier waarop de grootouders gereageerd hebben zou mij ook rauw op mijn dak vallen. Dat is echt buiten proportie. Er speelt hier echt wel meer dan dat het zo zielig is voor grootouders als ze niet meteen hun kleinkind mogen vasthouden.
Dat is het nadeel van een forum, je hoort maar 1 kant vh verhaal helaas. De meesten hebben dan ook enkel antwoord gegeven op de vraag hoe anderen hierover dachten en de meeste reacties zijn aardig unaniem. Toch reageert TO daar ook wat ‘star’ op, wat mag natuurlijk, en komen er meerdere irritaties aan het daglicht, welke losstaan van de eigenlijke vraag ‘wat een buitenstaander daarvan vond’.
!Esmee! schreef op 14-04-2023 om 08:22:
[..]
Om even te reageren op eigenlijk alle berichtjes; wij begrepen ook goed dat het voor hen lastig was. Maar het is niet zo dat we hun kleindochter ontnemen. Van te voren hebben wij de uitspraak gedaan met de gedachte; als het zo goed gaat, dan is eerder uitnodigen altijd een optie, maar andersom (eerst zeggen die dag langskomen, maar het gaat niet goed en het wordt later) leek ons een grotere teleurstelling om te verwerken. Ook mijn ouders vonden het enerzijds jammer dat het een week zou duren, maar zij gaven ons de ruimte die we nodig hadden om te wennen aan het zijn van ouders. Zijn ouders nemen inderdaad de spotligthts op zo’n moment en zullen blijven hangen. Het ging ons er op dat moment meer om dat onze grenzen niet gerespecteerd werden..
Ook las ik iets over dat contact verbreken gelijk heel overdreven is, ergens snap ik dat ook, maar ik besef mij goed dat dit soort dingen al 4 jaar op en af gaan. Altijd ben ik degene die aan iedereen denkt voor dat ik aan mijzelf denk, dus dat ik dat nu een keer anders doe, vind ik niet onterecht. Ik weet dat mijn partner qua contact er net zo over denkt, zelfs nog sterker dan ik. Ik zelf vind het, wanneer het moment daar is om dingen te bespreken, heel lastig Het zijn immers zijn ouders, maar nog jaren op deze manier aanmodderen? Het wordt voor ons gewoon alsmaar onaantrekkelijker om af te spreken. Elke keer als de situatie zich voordoet, bezorgt het ons stress over wat voor opmerkingen er gemaakt kunnen worden over onze keuzes, normen en waarden (want dat gebeurt eigenlijk elke keer als we hen zien), waardoor wij soms ook onenigheid krijgen. Gespreksonderwerpen tijdens de bezoeken zijn er nauwelijks. Ik ken ze goed genoeg om over dingen door te vragen die eerder speelden, als in, hoe is dat afgelopen? Maar andersom gebeurt dat niet. Dat ze in mij geen interesse tonen, vind ik jammer maar dat ze geen interesse tonen in mijn partner vind ik echt heel jammer voor hem.
Persoonlijk denk ik dat het voor ons allemaal daarom veel rustiger zou zijn als het contact minimaal of er zelfs niet zou zijn. Misschien dat we na een pauze dingen weer rustig kunnen oppakken, maar er zijn nu zo veel dingen gebeurt de afgelopen jaren die zich hebben opgestapeld.
Ik denk dat jouw schoonouders een beetje zijn zoals mijn ouders, en mijn man heeft mij een soort van de ogen geopend op dit punt. Ik had nooit bedacht dat ze geen interesse in ons hadden, maar hem viel het op dat ze het altijd over zichzelf hebben en klagen over vanalles. Toen ik eenmaal zelf moeder was realiseerde ik me ook wat ik allemaal miste in het contact met mijn ouders bijvoorbeeld en ben ik daar best lang verdrietig over geweest. Ze waren tot mijn schok écht niet geïnteresseerd namelijk, ook niet in de kleinkinderen. Ze hielden zich vooral bezig met het geven van (grote) cadeau's aan de kinderen, die ze zelf leuk vonden. Maar ze weten bijvoorbeeld niet (met name mijn vader niet) wat voor karakter onze kinderen hebben, waar ze van houden, ze vragen ook nooit iets aan de kinderen (en ook niet aan ons dus, al was het maar hoe het gaat).
Het komt in zekere zin mede door mijn man, die dus bepaald geen fan is van mijn ouders, dat we ze niet veel zien. Aan de andere kant wordt hun wereld steeds kleiner en slorpen ze alle energie op, dus hoewel ik het heel sneu voor ze vind, kan ik het ook niet altijd opbrengen om ze te bellen of bij ze op bezoek te gaan.
Als ik voor mezelf mag spreken (jouw situatie ken ik uiteraard niet, ik vermoed alleen dat het vergelijkbaar is) denk ik dat het toch goed is om ze te blijven betrekken bij belangrijke gebeurtenissen. Ik bekijk het maar zo: dat ze op een bepaalde manier niet kunnen geven, kunnen ze niks aan doen. Om dan uit rancune zelf ook niks te geven (contact verbreken), dat lost niks op en maakt de situatie nog triester.