Stress bij grootouders zorgt voor boze uitbarstingen
Dag allemaal dit is mijn eerste bericht hier, ik hoop hier wat steun en wellicht tips te vinden.
Iets over mij:
Ik ben samen met mijn vrouw de ouders van 2 lieve kinderen: een meisje en een jongen.
Iets over mijn dochter:
Op zich een heel doorsnee gezin met wel onze eigen kleine worstelingen 1 daarvan is dat mijn dochter zich toen ze klein was (ze is nu 10) in onze ogen iets anders gedroeg dan andere kinderen: ze had problemen met boosheid en kon ook vaak sociaal onwenselijk uit de hoek komen. Vooral omdat haar broertje zich totaal anders gedroeg besloten wij om hier werk van te maken en zijn het via de huisarts gaan onderzoeken.
Na meerdere trajecten met onderzoek en testen bleek dat ze op het autistisch spectrum zat, dit deed onze ogen opengaan. We waren blij met dit inzicht want het heeft ons geholpen om onze dochter te kunnen helpen en we merken een significante verbetering in haar en ook ons leven. Erg fijn!
Iets over mijn ouders:
Tijdens dit traject kwam ik echter ook tot het inzicht dat een aantal gedragingen mij erg bekend voorkwamen: Mijn moeder heeft ook vaak "bijzonder" gedrag waardoor ze vaak sociaal vreemd uit de hoek komt. Of vrij obsessief gedrag kan vertonen.
Als kind heb ik altijd wel gemerkt dat mijn moeder anders kan zijn dan anderen maar ik had dit altijd als normaal gevoeld (ik wist niet beter). Voor mij werd het ineens vrij aannemelijk dat zij ook op het spectrum zat.
Na een goed gesprek met mijn zusje en mijn vader gingen ook hun ogen open en vielen wat puzzelstukjes en situaties ineens op hun plek.
Het nu en het probleem:
Mijn vader (nu 69) is nu al een aantal jaren met pensioen en ik merk dat mijn moeder (nu 73) hem volledig claimt: Hij moet haar met alles helpen, wordt continu lastig gevallen over diverse pietluttige zaken (want alles moet helemaal volgens mijn moeders inzichten gebeuren) de arme man is aan het einde van zijn latijn en dat merk ik de laatste tijd vaker.
Hij is heel gestrest en er hoeft maar iets kleins voor te vallen en de bom barst. Vooral op feestdagen is dit zeer onprettig maar ook op momenten dat ze op de kinderen passen:
Hij uit zijn frustraties zijn kinderen en kleinkinderen en dit is eigenlijk geen houdbare situatie.
Ik en mijn zus hebben meermaals aangegeven dat het een goed idee zou zijn dat ze wat hulp zouden gaan zoeken zodat ze beiden een prettig leven.
Deze adviezen worden vaak aangehoord en er wordt ook hevig geknikt maar helaas doen ze er niets mee en zien we de situatie verslechteren. Het is zo erg dat we het soms spannend vinden als ze op de kinderen gaan passen of bijvoorbeeld een logeerpartijtje (wat ze altijd erg leuk vonden).
We staan nu op het punt een gesprek aan te knopen met in ieder geval mijn vader om aan te geven dat we echt willen dat er iets veranderd: We zitten te denken aan wellicht een dagbesteding voor mijn moeder.
Wellicht zijn er anderen met ervaringen en tips, dit zou erg welkom zijn. Alvast dank!
dit zullen je ouders samen moeten oplossen. Jullie kunnen adviezen geven en beslissingen nemen mbt het wel of niet laten logeren van de kinderen maar meer ook niet.
Ysenda schreef op 28-04-2023 om 17:37:
dit zullen je ouders samen moeten oplossen. Jullie kunnen adviezen geven en beslissingen nemen mbt het wel of niet laten logeren van de kinderen maar meer ook niet.
Natuurlijk moeten ze dat zelf oplossen. We willen vooral helpen de juiste richting te vinden, zelf zitten ze aardig vast in de routines.
Het is lastig met ouder wordende ouders. Dat afhouden van suggesties is hun goed recht, tot het echt onverantwoord wordt en je merkt dat ze hun verantwoordelijkheid niet meer goed nemen en dan moet je ineens gezag gaan nemen over bepaalde zaken. Ik weet natuurlijk niet wat er allemaal al is gepasseerd, waar jullie zijn in dat proces. Jouw ouders zijn eigenlijk nog wel erg jong voor het omdraaien van de rollen.
Ik zou nu zeggen: praat eens een keer met je vader alleen en ben straight tegen hem. Draai er niet omheen, zeg hem zonder eufemismes wat je ziet, dat je ziet dat het hem boven het hoofd groeit en dat je je zorgen om hem maakt. En dat jij denkt dat er iets moet gebeuren en of hij daar ideeën over heeft. En zie van daaruit verder.
Mija schreef op 28-04-2023 om 18:56:
…praat eens een keer met je vader alleen en ben straight tegen hem. Draai er niet omheen, zeg hem zonder eufemismes wat je ziet, dat je ziet dat het hem boven het hoofd groeit en dat je je zorgen om hem maakt. En dat jij denkt dat er iets moet gebeuren en of hij daar ideeën over heeft. En zie van daaruit verder.
Bedankt, ik denk dat ik hier wel wat mee kan en heb ook het gevoel dat hij daar zelf ook verder mee zou kunnen komen. Vooral zonder eufemismes vertellen wat ik zie is iets wat ik denk ik beter zou kunnen doen!
Als je moeder in het spectrum zit dan zal ze jouw advies niet maar even oppakken. Dat is de aard van het beestje. Mensen in het spectrum kennen heel veel angsten, zeker voor alles wat onbekend is, en dus wordt dat vermeden. En dat houdt in dat het bij jouw vader ligt en dat is feitelijk een onmogelijke opdracht. Maar veel mensen in het spectrum hebben ook een enorme hang en behoefte naar sociale contacten. Dus, hoe help je drempels te laten verdwijnen, hoe help je met de angst voor het onbekende, voor overgangen?
Wat je kan doen is wat voorwerk (welke dagbesteding zou geschikt kunnen zijn, ga er eens kijken om in te schatten of het iets voor haar is, leg contact, maak een afspraak) en ga er daarna eens met haar een kopje koffie drinken op een rustig moment. Is het voldoende voor je moeder om het te zien of zou het fijn zijn als iemand van de dagbesteding kennis komt maken en haar uitnodigt om mee te doen? Jij kent je moeder het beste dus laat daar je gedachten even over gaan.
Zo weet ik van een kennis die al jaren op zoek was naar een groter huis en haar man (in het spectrum) keurde alles bij voorbaat al af. Hij was dol op wandelen met verrekijker naar vogels loeren en toen zijn ze gaan wandelen in de buurt van het huis dat zij op het oog had. En plots kwam dat huis met te-koop-bord in de tuin in beeld van die verrekijker en nu ze er toch waren konden ze toch net zo goed even een bezichtiging doen? In dat huis wonen ze nu.
Wellicht ook voor je vader een andere dagbesteding, iets wat hij leuk vindt, waardoor hij minder aan huis gebonden is. Tsjor
Eens. Kan je vader niet buitenshuis een activiteit gaan doen? Vrijwilligerswerk? Volkstuin? Bridgeclub? Wandelen? Fietsen?Schildercursus? Wat hij ook maar leuk vindt, dat hij af en toe ook even weg is. Ik weet niet of zware gesprekken meteen nodig zijn. Iets minder op elkaars lip zitten kan al veel goed doen.