Communicatieproblemen sinds enkele maanden. Hoe komt dat zo ineens?
Goedemorgen dames,
Ik ben helemaal nieuw op dit forum, maar ben als alleen lezer al wel bekend met dit forum.
Ik plaats zelf niet snel iets, maar dit is iets wat mij de laatste paar maand opvalt en ook best wel dwars zit.
De communicatie tussen mijn vriend en mij, waar ik sinds dit jaar mee samenwoon, loopt de laatste twee a drie maand best stroef, waar het voorheen nooit een probleem was.
Ik zal proberen uit te leggen hoe het dan gaat; mijn vriend vertelt mij iets, dat kan van alles zijn, ook iets van zijn werk. Om het goed begrepen te hebben en het te verifiëren vat ik samen wat hij gezegd heeft (dit deed ik van begin af aan al) met vaak de woorden ‘begrijp ik goed dat je….?’ of anderszins.
Dit doe ik vooral wanneer hij wat mompelt of snel en onduidelijk praat, wat zo nu en dan nog weleens gebeurt. En om zeker te zijn dat ik begrepen of gehoord heb wat hij heeft gezegd, want daar ben ik dan op dat moment niet zeker van.
Hij zei dat hij na het werk nog even zijn auto had gewassen, ik herhaalde het netjes ‘oh je hebt je auto nog even gewassen.’
Dan reageert hij fel ‘ja, dat zeg ik toch!’
En zo gaat het vaker als hij tussen neus en lippen door iets snel mompelend vertelt, terwijl hij tegelijkertijd iets uit de koelkast oid pakt.
En als ik het niet verstaan heb zeg ik ‘sorry, ik heb je niet verstaan’ of ‘wat zei je?’
Ook daar reageert hij geprikkeld op.
Ik heb een poosje geleden op een rustige avond het ter sprake gebracht, aangegeven dat ik soms wel hoor dat hij iets zegt/vertelt, maar niet precies wat, dat ik hem soms letterlijk niet kan verstaan, omdat hij soms snel praat, binnensmonds mompelt of zijn woorden verloren gaan in omgevingsgeluiden of de kinderen. Hoe we dit oplossen.
Ik probeer op een nette manier te communiceren, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat mijn communicatie stijl hem niet aan staat en hij het vervelend vindt als ik hem netjes vraag om het nog een keer te herhalen omdat ik hem niet verstaan heb.
Wat ik mij wel kan herinneren is dat toen we nog niet samenwoonden, hij ‘duidelijker’ praatte en minder mompelde. Praatte hij toch snel (soms is hij een spraakwaterval)dan herhaalde hij het vriendelijk wanneer ik het niet had verstaan.
Datgene waar ik nu tegen aan loop was toen niet.
Wat vinden jullie? Ik probeer het netjes op te lossen maar heb het gevoel dat ik tegen een muur loop.
Egel. schreef op 25-08-2025 om 17:35:
Off topic, maar is je lieve diertje nu wel weer terug?
Sterkte met alles. Ik vind je heel helder, lief en prettig overkomen.
Gelukkig is hij weer terecht 
Dankje voor het compliment Ik doe m’n best.
Mutsje1982 schreef op 25-08-2025 om 14:20:
En nog iets wat mij zo te binnen schiet; laatst was ik mijn kat kwijt, ik uitte mijn zorgen en emoties, ongerustheid. En ik merkte dat hij daar niet mee om kon gaan. Hij zei dat ik drama maakte om mijn weggelopen kat, maar ik zag het meer als een uiting van emotie, logisch toch. Ik geef om dat diertje en dan krijg ik stress, verdriet dat hij mogelijk weg is en hem iets is overkomen.
Dat merk ik vaker, dat hij niet met emoties van anderen om kan gaan (mij, de kinderen). Dan bedoel ik uiteraard gevoelens van onrust, ergernis, boosheid frustratie en verdriet.
‘Grappig’ deze opmerking van hem.
Als je eerlijk bent, wie maakt er nou eigenlijk heel vaak drama? …. Hij toch?
Dit is ook zo’n typisch dingetje. Een ander verwijten wat ze zelf doen. Let maar eens op.
Niet leuk om te generaliseren, maar als je het eenmaal door hebt, kan je het niet niet meer zien… Dit soort types houdt enorm van drama maken. Aldoor weer ruzie maken over niets. Misverstanden creëren en opblazen. Kennelijk brengt het hen iets, maar als partner van (of kind van) is het vreselijk vermoeiend. Veel mensen gaan enorm aan zichzelf twijfelen, worden heel onzeker. Gelukkig zie jij het allemaal heel helder.
Run, Forest, run (althans zodra je volledig weg kunt bij hem).
Arme kinderen, maar niet aan jou om ze te redden ten koste van jezelf.
ArianneH schreef op 25-08-2025 om 23:30:
[..]
‘Grappig’ deze opmerking van hem.
Als je eerlijk bent, wie maakt er nou eigenlijk heel vaak drama? …. Hij toch?
Dit is ook zo’n typisch dingetje. Een ander verwijten wat ze zelf doen. Let maar eens op.
Niet leuk om te generaliseren, maar als je het eenmaal door hebt, kan je het niet niet meer zien… Dit soort types houdt enorm van drama maken. Aldoor weer ruzie maken over niets. Misverstanden creëren en opblazen. Kennelijk brengt het hen iets, maar als partner van (of kind van) is het vreselijk vermoeiend. Veel mensen gaan enorm aan zichzelf twijfelen, worden heel onzeker. Gelukkig zie jij het allemaal heel helder.
Run, Forest, run (althans zodra je volledig weg kunt bij hem).
Arme kinderen, maar niet aan jou om ze te redden ten koste van jezelf.
Klopt, nu ik er de laatste tijd zo over na denk kom ik tot de conclusie dat grotendeels hij degene was, ja. Wanneer er een conflict was om een onbenullig iets werd hij òf boos of hij negeerde mij compleet, waarbij ik nagenoeg altijd degene was die de afstand weer overbrugde en maar ‘sorry’ zei, ook al wist ik diep van binnen dat hij ook weleens zijn excuus mocht maken. Puur om de sfeer weer normaal te krijgen, want er iets niets zo erg (en slopend)als bewust genegeerd te worden. Dat deed mijn moeder vroeger vaak, wanneer ze boos of gekwetst was kon ze je de hele dag negeren. Zo manipulatief, dat gedrag.
Ja, het is zeker enorm vermoeiend. Ik was een paar nachten elders, was zo moe dat ik gewoon letterlijk in coma was daar. Zijn gedrag trekt mij leeg.
Ik heb idd erg te doen met de kinderen.
Mutsje1982 schreef op 27-08-2025 om 10:54:
[..]
Klopt, nu ik er de laatste tijd zo over na denk kom ik tot de conclusie dat grotendeels hij degene was, ja. Wanneer er een conflict was om een onbenullig iets werd hij òf boos of hij negeerde mij compleet, waarbij ik nagenoeg altijd degene was die de afstand weer overbrugde en maar ‘sorry’ zei, ook al wist ik diep van binnen dat hij ook weleens zijn excuus mocht maken. Puur om de sfeer weer normaal te krijgen, want er iets niets zo erg (en slopend)als bewust genegeerd te worden. Dat deed mijn moeder vroeger vaak, wanneer ze boos of gekwetst was kon ze je de hele dag negeren. Zo manipulatief, dat gedrag.
Ja, het is zeker enorm vermoeiend. Ik was een paar nachten elders, was zo moe dat ik gewoon letterlijk in coma was daar. Zijn gedrag trekt mij leeg.
Ik heb idd erg te doen met de kinderen.
Ja the silent treatment, past helemaal in het plaatje. Goed dat je je conclusie hebt getrokken. Ook dat zijn gedrag veranderde nadat je bent gaan samenwonen, dan zit je toch wat meer in de valstrik. Sterkte met loskomen!
