Gewetensvraagje
Tijdens de bedrijfslunch komt het gesprek op jonge kinderen die op een feestje om een tweede koekje komen vragen. 2 collega's nemen een stellige mening aan, die vinden het belachelijk, en dan vooral het kind, ongemanierd, onopgevoed, brutaal, dat pik ik niet, vind ik afschuwelijk, dat soort termen vliegen over tafel. De andere collega houdt haar mond. Ik vraag hoe oud het kind is. "3 jaar, maar de andere kinderen vroegen het niet hoor".
Wat doen jullie in zo'n situatie? Ik ga er tegen in, vind het zo belachelijk standpunt. Maar maak met mijn argumenten ook hen belachelijk, het is te gemakkelijk om ze in een hoek te drijven. Dus, is het misschien handiger om het gesprek op een ander onderwerp te brengen en te bedenken dat er nou eenmaal mensen zijn die er zo over denken? (ja he....).
Ohh ja
vooral als ze kinderen echt in de notenkraker leggen, figuurlijk dan. Zo van "eigen willetje breken" of "van nature lui", "luistert nooit".
Dat laat ik idd gaan, daar zeg ik niets meer van. Inwendig kook ik, maar het is geen basis voor een gesprek. Laatst een pasgeboren baby van collega die volgens haar "'s nachts liep te zieken" en die "expres ging huilen" - nog geen vier maanden oud.
Dan probeer ik heel voorzichtig een op een te suggereren dat dat kind alleen maar doet waar het voor gemaakt is, maar ik ga echt geen discussie aan. Dat komt veel te dichtbij.
Vaak waait zo'n onderwerp heel snel over als je de mensen gelijk geeft, of beter nog, ze het gevoel geeft dat je het met ze eens bent.
Altijd weer blij als ze erover ophouden.
Oh echt?
Nou ja wat zal ik zeggen, het is net zo'n kwestie als de crocusdiscussie hierboven. Het kind vraagt het netjes, wat ik heel goed vindt voor een kind van drie jaar. Het geeft de gever ook de gelegenheid om een antwoord te formuleren,varierend van: Straks krijg je er nog een, of: Nee, want dan eet je straks niet meer van die lekker patatjes die ik maak, of : Ja hoor,lekker zijn ze he!
Volwassenen
Zo heb ik collega's die verbijsterd reageren als ik tijdens een bedrijfsbezoek om een kopje koffie durf te vragen. Ik leer mijn kinderen dat als ze iets willen, ze dat moeten vragen, en zie niet in wat daar onbeleefd aan is.
Oeps
Ik leer mijn kind ook te vragen als hij (nog) iets wilt. Dat doe ik namelijk ook. Ik zie er totaal niets onbeschofts in om keurig netjes om een koekje (of wat dan ook) te vragen.
Hangt er van af
meestal ben ik wel geneigd tegen dingen in te gaan, eigenlijk voordat ik me heb afgevraagd of het wel zin heeft. Als er 'publiek' bij zit wil ik ook wel graag dat ze horen dat er verschillende meningen kunnen zijn, dus dat vind ik wel een echt argument om mijn mening te geven.
Maar neem bijvoorbeeld mijn schoonzus, als die de volgende keer dat ik haar zie weer haar pro-slaan ideeën (inderdaad, wil breken is daarvoor het argument!) ventileert ga ik het maar proberen af te kappen, want daar worden we het toch niet over eens en ik vind het alleen maar naar om te horen.
Ben het overigens met je eens
Ik vind het ook onzin wat je collega's beweren. En dan die vreselijke termen, bah!
Beste stuurlui
Ze overdrijven. Niets zo lekker als halfdronken zwelgen in righteous indignancy (geen idee hoe je dit in het nederlands zegt, sorry)! Zolang de kinderen in kwestie er niet bij zijn, zou ik ze lekker laten ratelen en elders gezelschap opzoeken.
Kinderen die zwijgen...
... zullen nooit iets krijgen.
Waarbij ik wil aantekenen dat het netjes gevraagd moet worden, en dat er niet naar 'de bekende weg' gevraagd moet worden.
Jesse
Een koekje?
Ik vind het om te beginnen al tamelijk vreemd dat er op een feestje maar een koekje wordt gegeven.
Als je ziet wat er hier op een feestje wordt weggewerkt (door zowel volwassenen als kinderen)...
Verder vraag ik me dan ook meteen af of de volwassenen het dan ook met 1 koekje moeten doen. Zo nee, waarom kinderen dan wel?
Tja, ik zou er, tegen beter weten in waarschijnlijk, ook tegenin gaan.
Kinderen die vragen...
krijgen antwoord. En soms is dat nee. Maar dan wel met een goede argumentatie erbij.
Nee, je krijgt nu geen tweede koekje, want zometeen gaan we eten. Bijvoorbeeld.
Iedereen doet het anders, zo doen wij het.
Om op je vraag terug te komen...
Het ligt eraan wie het zegt. Als ik het een redelijk persoon vind, dan vertel ik wel mijn mening. Maar wel met woorden als 'ik denk' of 'ik heb wel eens gelezen dat' erbij. Maar ik houd meestal mijn mond bij van die stellige types die denken de wijsheid in pacht te hebben. Die denken het toch te weten en zijn denk ik toch niet in staat tot een inhoudelijke discussie.
Kinderen die zwijgen, zullen niets krijgen, is een goede! ga ik onthouden.
Ach ja
zo ben ik ook eens door een collega (zelf geen kinderen) op een nogal felle toon terechtgewezen omdat mijn kinderen (nog) niet op de computer speelden. Mijn oudste zat toen nog niet op school, maar volgens deze collega was het toch wel erg belangrijk dat ik mijn dochter snel aanleerde hoe een computer werkte, want anders zou ze haar hele leven een achterstand hebben op kinderen die al wel computerden. Die achterstand blijkt nu, 6 jaar later, best mee te vallen.
Absurd
je hebt toch op feestjes ook mensen die en 2e glas wijn in schenken of nog vragen om iets. Of feestjes hoeven kinderen trouwens niet te vragen dan staat het gewoon klaar om te grijpen, of ze vragen het aan hun ouders.
Ik vind het wel weer anders als ik hier nadat ik kind+speelafspraakje al heb voorzien van lunch nog vragen om snoep/chips/ijs, daar heb ik het dan niet op. groot voordeel is is dat we hier een oma in de straat heb die met de snoepzak bij de deur staat, dat vindt ze gezellig, dus alle kinderen gaan elke dag daar een spekkie halen. Ik zelf heb zelden snoep in huis.
Pff
Die met de baby komt er vanzelf wel achter hoor, heeft ze jou niet voor nodig. Vertrouw gewoon op dat kind 
Zo gaat het met het hele leven, je begint heel erg stellig, en door ervaring leer je steeds meer dat dingen helemaal zo zwart wit niet zijn. Dat heet wijsheid 
Ik kan nu nog met schaamte terugdenken hoe ik mijn oma als puber heel erg terechtwees om haar opvattingen. Nee, ik wist wel hoe dingen in elkaar zaten. Ahem. Gelukkig was zij blijkbaar wijs genoeg om het langs haar heen te laten glijden!
En degenen die zwart-wit blijven kijken, daar kun je toch helemaal niets mee. Die gaan echt niet van gedachten veranderen doordat iemand ertegenin gaat. Integendeel, dan vinden ze je alleen maar dom waarschijnlijk.
Hollands feestje
Ik ben blij dat ik niet op dat "feestje" was. Het klinkt wel erg Holland op zijn smalst zeg, 1 koekje en het dan ook nog een feest noemen. Ze weten daar wel een party te bouwen zeg!
Haha josephine
Dat bedacht ik net ook, hollandser kan niet....
C'est le ton qui fait la musique
Aan de bijdragen van de anderen heb ik niets toe te voegen. Maar jou kennende uit een ander draadje: zou het niet kunnen dat je te fel van leer trekt? Hard tegen hard werkt meestal niet maar als je met een weloverwogen opmerking komt (afgemeten mag) dan zal er geen onverkwikkelijke discussie ontstaan.
Ja inderdaad en
weet je waar ik nou een hekel aan heb. Vriendjes, die komen te spelen en mijn kinderen "stiekem" (nee ik heb heus niks door) lopen op te jutten om aan mij snoepjes, koekjes, ijsjes, te vragen. Wetende dat ik het bij mijn eigen kinderen vrijwel altijd goed vind, omdat ze er niet zoveel om vragen...
Ze zetten mijn kinderen voor het blok (anders ga ik niet meer met je spelen) en mij.
Ik heb het er dan wel met mijn kinderen over, dat het niet leuk is wat vriendje doet (maar ja, vriendje mag thuis niets...dus ik begrijp gedrag vriendje ook wel weer)
Soms lastig hoor, die verschillen in benadering.
Groet, Nema.
Eeeuh
Dat was geen reactie op Brunette. Die was me net even voor.
Verder vind ik dat je gewoon moet kunnen zeggen wat je denkt/voelt over iets. Het moet alleen niet persoonlijk worden en mensen maken zo vaak alles persoonlijk, dat is lastig.
En het snoepjesvragende vriendje komt net binnen, haha.
Repeat
Narcissa
Koekjes hebben best voedingswaarde (koolhydraten, wat eiwit en residu vitaminen) en als het betreffende kind niet te dik is, is er niets aan de hand. Zelf heb ik ook wat afgesnoept en heb daar een gebit vol vullingen aan overgehouden maar ik was een sprieterig kind en heb ook als volwassene nooit gewichtsproblemen gehad. Nou ja, soms een paar kilootjes te veel die er altijd wel weer afraken. Ben een vrij gezonde eter.
Zo, nu heb je nog meer Ouders Online-info om mee te schermen.
Humor?
Volgens mij kun je zo'n gesprek alleen nog maar redden met een of andere stomme opmerking. Helaas zeer herkenbaar, ik trap altijd in dit soort discussies. Zelfs bij mensen waarvan ik hun mening helemaal kan dromen, zoals mijn broer en zijn partner. Steeds weer neem ik me heel ernstig voor nooit, maar dan ook nooit meer met hen inhoudelijk over kinderen te discussieren. Is nooit leuk.
Groepen mensen zonder kinderen (of soms met oudere kinderen) vinden kinderen altijd uitermate onbeleefd. Het is (blijkbaar) heerlijk daar in zo'n groepje tegen te ageren, een zuurpruim die het opneemt voor de kinderen is helemaal niet leuk. Inhoudelijke argumenten doen er helemaal niet toe. Het gaat om de feestvreugde. En al helemaal niemand wil in een hoek gedrukt worden. Met humor kun je dat omzeilen.
