Moeizame relatie met moeder

Ik denk dat het voor velen van ons herkenbaar is, een moeizame relatie met je moeder (en/of vader natuurlijk). Ik lees dat ze je nog steeds heel erg kan raken, ondanks je enorme groeiproces van een paar terug. Zou het zinvol zijn om toch weer een soort van therapie op te pakken? Want, fact of life, je kunt de ander niet veranderen, alleen jezelf (de manier waarop jij ermee omgaat). Zoek een coach die je daarbij kan helpen.

Iemand raakt natuurlijk ook niet 'vanzelf' aan de drank, daar is een reden voor. Ze heeft ongetwijfeld haar eigen issues. En het is vooral voor haarzelf erg jammer dat ze niet het inzicht heeft dat ze daar wat mee moet. En natuurlijk ook voor jou en je broer, voor je vader en voor haar verdere familie, maar vooral voor haarzelf. Want met haar gedrag stoot ze haar dochter af. En ik kan me niet voorstellen dat dat bewust haar bedoeling is.

Het is denk ik al heel wat dat ze gestopt is met drinken. Misschien neemt ze jou dat soort van kwalijk? Ben jij de meest 'kwetsbare' van het stel en heeft ze het daarom meer op jou gemunt dan op je broer? Hij kan het blijkbaar ook makkelijker van zich af laten glijden. Dat kun jij ook leren.

Als contact met je moeder je teveel kost, is het inderdaad tijd om het op een lager pitje te zetten. Dat hoef je niet mede te delen, je hoeft haar niet te confronteren, je kunt het gewoon doen. Heb je niemands toestemming voor nodig, alleen die van jezelf. En dan zou ik eens rustig kijken naar hoe je jezelf nog weer sterker kunt maken in de relatie met je moeder. Probeer los te laten dat je liefde en waardering van haar nodig hebt. Die ga je zo te zien niet krijgen. In ieder geval niet in je gezicht. Misschien is ze trouwens wel trots op je naar anderen toe? Mijn moeder in ieder geval wel, maar ze zal dat nooit met zoveel woorden tegen me zeggen. Dat heb ik inmiddels ook niet meer nodig. Maar toen ik zo oud was als jij had ik die worsteling ook nog niet helemaal doorgemaakt hoor. Ik bleef hopen en wensen dat ze toch op een dag die leuke, lieve, gezellige, trotse moeder zou zijn die ik graag had gewild. Maar zo zit ze niet in elkaar. Ons contact is dus oppervlakkig. Koetjes en kalfjes. Ik heb het contact nooit verbroken omdat ik het contact met mijn vader niet kwijt wilde, en bovendien gunde ik mijn kinderen hun oma (en opa dus). Ik ben blij dat ik die beslissing heb genomen destijds. Dat heb ik echt heel bewust gedaan. Ik kan intussen (meestal) accepteren dat ze is zoals ze is. Af en toe ga ik tegen haar in, maar meestal verander ik van onderwerp als ze een kant op gaat die ik niet wil. Doordat ik steeds meer afstand kan nemen, haar steeds meer ben gaan zien als een kennis en niet als mijn moeder, lukt het me ook steeds beter om het gesprek niet te laten ontsporen. Dat gun ik jou ook.

Misschien kun je een paar zinnetjes oefenen voor als ze uit de bocht vliegt. Als ze weer eens afgeeft op wat er allemaal aan je mankeert, kun je ook zeggen: "Mam, hier kom ik niet voor. Als je niet een gezellig gesprek kunt hebben met me ga ik weer". En dan ook opstappen. Verder geen woorden aan vuil maken. Niet laten merken dat ze je raakt, maar gewoon gaan. En dan gewoon weer verder gaan alsof er niks gebeurd is, dus niet het er nog eens over hebben of uitleggen waarom je boos/verdrietig bent. Gewoon door je gedrag dat nare gedrag van haar geen kans geven. Ik denk dat ze dan snel bijleert. Het helpt dan natuurlijk wel om haar voorlopig niet bij jou thuis te laten komen. Als je bij haar bent kun je zelf vertrekken wanneer je wil.

Succes!

Wat ontzettend rot dat je dit mee hebt moeten maken. Je moeder gaat niet veranderen en jij hoopt misschien nog steeds op liefde van haar. Wat ik er zo van hoor is het iemand die tegen een persoonlijkheidsstoornis aanzit van het cluster b type. (Google maar even) Ik zeg niet dat ze een stoornis heeft hoor maar een aantal kenmerken ervan beschrijft je wel.
Ik had zo'n moeder en ben ook altijd blijven hopen op enigszins normale omgang. Dat heeft me te veel gekost maar ik wilde haar niet in de steek laten omdat ik haar enige familie was. 
Als jou zo hoor (je vader leeft nog en je hebt een broer) zou ik inderdaad een tijd afstand nemen, je vader apart zien, tegelijkertijd een therapeut in de arm nemen die gespecialiseerd is in het steunen van de omgeving van clusterb mensen (ik denk aan Petra van Deijl). 
Je moet eerst los komen van het idee dat ze ooit nog lief voor je gaat zijn en vervolgens gaan accepteren dat ze zo is. Als je met haar om blijft gaan zul je steeds gekwetst worden. Maar misschien kan een therapeut je helpen op den duur als een grijze rots te worden (grey rock method): je laat alles langs je af glijden, en reageert nergens meer op alleen maar flauwtjes en niet emotioneel. 
Heel moeilijk als het je moeder betreft die onder je huid wil kruipen, daarom is eerst afstand echt een goed idee.
Heel veel sterkte en je mag me ook persoonlijk mailen als je dat wilt

Wat een mooie post van Jonagold.
Ik dacht ook aan opnieuw hulp zoeken hierbij. Niet omdat je de vorige keer niets geleerd hebt of niet gegroeid bent, maar omdat je misschien klaar bent voor een volgend 'level' in leren als je begrijpt wat ik bedoel. Sterkte!

Jose83 schreef op 04-05-2022 om 12:56:

[..]

maar heb besloten dat ik nu lekker met mijn eigen kinderen eropuit ga, en niet langsga). Geeft me toch een soort van schuldgevoel omdat ik weet dat ze er op rekent dat ik kom. En door niet te gaan hoop ik ergens op iets van enig zelfinzicht bij haar, maar vrees dat dat tevergeefs is.

Ook is over paar weken jarig en zit nu al te verzinnen hoe ik dat in het vat moet gieten, ook voor m'n kinderen

Tja schuldgevoel is de poort waardoor ze bij je binnenkomt. en zo begrijpelijk, het is toch je moeder. Misschien kun je wel een bos bloemen sturen maar zeggen dat je met je gezin wil zijn.  en het dan ook laten. 

Ik denk niet dat wegblijven op Moederdag iets gaat veranderen in jouw relatie met je moeder. En in hoeverre kan jij al omgaan met het schuldgevoel dat dat geeft? Als ik voor mezelf spreek: ik kan ook 'nee' zeggen tegen mijn moeder, maar vervolgens is mijn dag (of erger) verpest door schuldgevoel. Dus daar 'moet' ik ook wat mee (leren verdragen bijvoorbeeld).
Het zou ook zorgzaam naar jezelf kunnen zijn als je bijv. 's ochtends even een uurtje langs gaat bij haar en daarná de dag doet zoals je hem had gepland, met je kinderen iets leuks doen (zonder je moeder dus).

Edit: of een bos bloemen inderdaad, als dat (voldoende) werkt.

Ik begrijp dat dit heel lastig voor je is. Maar ik zou niet al teveel meer verwachten van de moeder-dochterband die je graag zou hebben gewild. Daarvoor is er denk ik al teveel mis gegaan. Sowieso kom je er niet zo lang zij alleen maar in de slachtofferrol blijft zitten. Die verslaving is haar overkomen. Maar het heeft ook grote gevolgen gehad voor jou, je broer, je vader. Zo lang zij dat niet erkent is helen heel moeilijk.

Je kunt wel kijken naar wat er wel mogelijk is. Er zit nog heel veel tussen geen contact en intensief contact. Je wil een oma voor jouw kinderen. Maar je wil niet dat ze je pijn doet en kwetst. 
Ik zou dat proberen te benoemen als ze naar doet: mam, je doet me pijn/je kwetst me. 
Je mag best je eigen grenzen aangeven, hoe lastig dat ook is.

Wat mij in de omgang met mijn moeder hielp, was het inzicht dat ze niet anders kon en het niet zo bedoelde. Ze is zo moeilijk geworden door haar leven en ziet het zelf niet. Dat maakte mij al minder boos. Op een gegeven moment kregen we als kinderen door dat ze aan de anderen wel (soms zelfs trots) vertelt hoe het met ons gaat - maar direct tegen degene die het betreft, is ze ongeïnteresseerd, legt ze de lat zó hoog dat je het nooit goed doet en een compliment krijgt ze niet over haar lippen. Als je iets vertelt, onderbreekt ze je met hoe goed een ander het doet. Sindsdien bellen we als kinderen even met elkaar als ze trots iets over de ander heeft gezegd. Jammer dat het zo moet, maar het voelt goed. 

Verder bescherm ik mezelf door geen dingen te bespreken waar ze me mee kan kwetsen en ga ik alleen langs als ik er tegen kan. En als het me teveel word, stap ik op. Soms voor een wandelingetje in mijn eentje en dan kom ik afgekoeld terug, soms om naar huis gaan. 

Denk je dat het bij jouw moeder misschien ook zo zit, of bedoelt ze het echt gemeen? 

Jose83 schreef op 04-05-2022 om 21:48:

[..]

Heel herkenbaar inderdaad, dit is precies hoe zij ook doet. Ook midden in een verhaal over iets anders beginnen, nekt luisteren, geen interesse. Maar wel alles over een ander willen vertellen

Knip